gidin annenizin anneler gününü

aynı acıyı paylaşıyoruz panpa... bakıyorum annelerine bağıranlar tersleyenler oluyor. boğmak istiyorum onları. kaybetmeyi beklemeyin değerlerini bilmek için

başın sağolsun panpam

bardak aldım panpa yarın vercem xd

aynı acıyı paylaşıyoruz

annesine gereken değeri vermeyen huur çocukları? ulan troll müsün :d

up panpa annesine grektiği değeri göstermeyen huur çocukları görsün

@6 pişman olacağın şeyler yapma

başın sağ olsun.

ben böyle bir ruh halindeyken bu yazıyı görmüş olmam, belki de her şeyi yoluna sokmam gerektiğine dair bir mesaj..

eyvallah

basin sagolsun kardeşim

@2 eyvallah

başın sağolsun.

kutlayın. 3 sene oldu annemi kaybedeli. cok özluyorum onu cok bunu dun gece sarhos kafamla tum duygularimi katip yazdim

kacimiz rahatca sarilabilir annesine her istediginde? ben sarilamayip pisman olanlardanim.12 - 13 yasina kadar anneme sarilarak yatan ben, yoldan karsiya gecerken yanimdaki en buyuk koruyucumun elinden tutan ben, ergenligin etkisiyle soguyuveriyorum birden ailemden, annemden. uzak duruyorum hep ondan. konusmuyorum onlarla. belli bir zaman geciyor sarilamiyorum o yasli kadina, utaniveriyorum gecen onca agresif yildan sonra.o da yorulmus tabi benden pek varmiyor ustume.cok kizip kufrediyorum kendi kendime icimden, pismanlik duyuyorum.

askerlik vakti geliyor gidiyorum. kimseyi özlemiyorum onu özledigim kadar.ama söyleyemiyorum dilim varmiyor yine utaniyorum.1,5 sene onsuz geciyor.onu özlemis bir sekilde evime variyorum. gözleri parildiyor, yüzü gülüyor. bakiyorum suratina, aman allahim bu ne? benim annem yaslaniyor mu? vakit geciyor...

sonraki gunlerde yine eski bene dönuyorum. suratlarina bakmiyorum gencligimi yasadigimi saniyorum. halbuki tanri'nin bana onla gecirmem icin verdigi gunleri ölduruyorum.o beni cok seviyor ama korkuyor artik benden.ben ise hala ona sarilmaya, onu öpmeye utaniyorum, yüzüm varmiyor.

bir gece disardayken telefon geliyor ve o haberi aliyorum. ıgiblar sönüyor, cicekler soluyor, günes batiyor benim icin o an.gölgemden hizli kosuyorum.o kadar hizli kosuyorum ki sert rüzgar gözyaslarimin akmasina bile izin vermeden alip firlatiyor onlari bir yana.ev 10 dakikalik mesafede ama ben daha o dakika variyorum eve. beni sakinlestirmeye calisanlari umursamadan itip odaya dogru kosuyorum ve onu görüyorum. cansiz bedeninin yanina oturup suratina bakiyorum bos gözlerle.o kadar masum duruyor ki.aglamiyorum ama. ızliyorum onu."annem uyan ben geldim!" diyorum, uyanmiyor.bir öpucuk konduruyorum alnina.ama yine utaniyorum. kendimden utaniyorum.