Biliyorum şimdi şu yazdıklarımı bir kişi bile gelip gibine yakmayacak. Bakmayacak okumayacak. Zaten alışığım, bir tane bile arkadaş, dost hiçbir tak yok. Herşeyimi bağlayıp dünyamın merkezi yaptığım bir kız vardı. Tam 150.günümüzde bıraktı gitti. Onu suçlayamam tabii suçlu taraf bendim. Keşke daha yakışıklı ve zengin olsaydım. Zenginlik demişken. Üniversiteye hazırlanan biriyim beyler yani daha baba parasıyla büyüyen birisiyim. Antaylada yaşayan aslen adanalı bir ailenin en küçüğüyüm. Kendimi bildim bileli para sıkıntısı içindeydik. Babam hep koştururdu deli olurdu kazanmak için. Hala da öyle, emeğinin karşılığını 3-4 seneden beri alıyordu ki son 1 ay önce 8000 TL lik gelir 1800 e düşene kadar.. Unutmuşum yokluğu. Para varken arkadaşım çoktu. Kardeşleriydim tabi. Şuan? Tek başımayım. Kimseye inanmayın. Annem para yok diye Adana'da kalıyor. Babamla ben de açlıktan ölüyoruz işte. inanır mısınız 57 kiloya düşmüşüm. Sakalımı kesecektim, kemiklerim çıkmış acıttı kesemedim. 60.000 borç, aylık 2.000 TL ödenmesi zorunlu para. Ben yarın ne yapacağım ne yiyeceğim, diye düşünürken arkadaşlarım italyaya gidiyor, tatil konaklarında keyif yapıyor. inanın hiç birinde gözüm yok. Sadece insan üzülüyor işte ne bileyim. Eminim çoğunuz benden daha kötü durumdasınızdır. Okuyan varsa bişeyler bıraksın alta.

Bir edit girmek istiyorum. Annemi adanaya otobüsle bıraktım yani yanında olayım kadın kalp hastası diye. 2 hafta kadar da orda kaldım. Bir ablam var gençler, eve dönünce bişeyler anlattı şok oldum. Babam intihar etmeye kalkmış. Ablama veda konuşması yapmış. Ablam ağlamış kendini kapatmış odalara. Babam korkmuş yapmıcam bişey falan demiş ama hala düşüncesi var ağlıyor ara sıra gözümden kaçmıyor ama neyse işte öyle..