Şöyle bir park edeyim

Yarın hatundan ayrılıyorum

yarın hatunla evleniyorum

parkullah

ooh artık herşeye gülüyorum ne dert var ne tasa haykırarak gülüyorum gözümden yaş gelene kadar gülüyorum, sonra ağlıyorum böğürerek ağlıyorum boğazım acıyana kadar ağlıyorum, deli gibi bişey oldum sonum iyi değil hadi bakalım ne çıkıcak ortaya

zevkine içsem olmuo mu panpa şu anlık bi derdim yok ^^

Üzerinden çok zaman geçtide unutulmuyor 2sene geçti hala bi nefret nefret kadarda sevgi...
Dertli çal kemancı

Yak bi ateş kardeş

Beyler daha önce bir hayale aşık olan varmı bir role bir hikayeye?

beyler bi ateş verin la

Gacen gün başımı yastığa koydum ve uzun zamandır hiç hayal kurmadigimi farkettim.Ki burda söz konusu olan Bensem "önce hayaller olur sonra insanlar " Sözünu ilke edinmiş biri olarak anormal bir hal içerisindeyim. Dertlerim sıkıntılarım sorunlarım var ama kimseye anlatmiyorum. Neden bilmiyorum. Belki hep klagib cevaplar almaktan sıkıldım yada çözüm bulamamalarindan. Normalde çok duygusal bir insan olmama rağmen aglayamiyorum. AğlaSam zaten neye ağladığımi bilmiyor olacağım.O kadar doldum ki.insanların merhemetsiz tavirlarindan, umursamaz hallerinden. Anladım ki dünya dayanılmaz falan değilmiş,onu çekilmez kılan insanlarmış.Bi insan geçen yıla nazaran bu kadar mı değişir içine kapanır. Düşünüyorum acaba dert ve sıkıntılarım içimde birike birike zehirli bir asit olduda yıllarca parça pincik biriktirdigim kisiligimi karakterimi mi eritmeye başladı. insan senelerini verdiği olgunlugunu olaylarla gözyaşlarıyla bazen aldığı derslerle büyüttüğü kendini bu denli kaybedebilir mi?Asosyal desen değilim gülüyorum konuşuyorum.Ama sanki zorunluluk gibi. Yapılması gerektiği için yapiyomusum gibi. Anlatamıyorum,anlayamiyorlar anlayamayacaklar.