geçip giden ömrümün özeti ilkokul bahçem

bugün ilkokul bahçemin yanından geçtim panpalar.

normalde hergün geçerimde şantiyeye giderken arabayla geçtiğimden pek dikkatimi çekmezdi. bugün yürüyerek geçtim bahçenin yanından.

şöyle bi içeriye baktım. siyah önlüklerle sabahtan akşama kadar koştuğum bahçe, arkadaşlarla sokaktan gazoz kapağı, yuvarlak taş, eğer paramız varsa okulun yanından top alıp 10 ar dakikalık tenefüslerde, okul bittikten sonrada öğlenden sonra akşama kadar o gözümde bir sahayı andıran bahçede koşa koşa bitiremezdik.

çemberi olmayan potaların yere saplanmış arası dar iki ayağını kale yapar maç yapardık. kaleye uzaktan filan gol atınca acaip mutlu olur kendimizi futbolcu sanırdık amk. hatta gece yatağa yatınca çocuk işte o gün attığım golü düşünür mutlu olurdum. belkide sevdiğim kız o attığım golü izlemiş ve bana aşık olmuştur.

ama bugün o küçükken koş koş bitmeyen bahçeyi yürüyerek 15 saniyede geçtim. şoka girdim amk nasılda çabuk bitirdim baştan sona. o zaman gözümde bir tarla gibi olan bahçe şimdi ufacık bir koridor gibi.

şöyle bi düşündümde o bahçe benim hayatımın özeti lan. o zamanlar sanki hiç büyümeyecekmişim gibi gelen hep çocuk kalıcakmışım gibi gelen hayatın yarısına geldim belkide. 29 yaşındayım neredeyse 30. o günden bu güne nasıl geldim bilmiyorum ışık hızında.

vay arkadaş ya ben bu akşam oturup içeyim arkadaşlarla. gerçe o zamandan konuşup dertleşeceğim adamda kalmadı ya isimerini bile hatırlamam.