geçen yıl tam bugün ihanete uğradım

daha sonra gelen trene bindik. aktarmalı gideceğimiz için başka bir şehrin tren garında indik ve orda sabaha kadar bekledik. mervemle bir gecenin sabahına beraber ulaşacaktık. mervemle bir geceyi beraber geçirecektik. mervem uykusu geldiği zaman benim dizimde uyuyacaktı.
"uyumak istemiyorum"
"neden"
"çünkü uyuyunca zaman çabuk geçiyor ve bu anı bitiriyoruz."
"ama gözlerin kan çanağı olmuş bir tanem." "bahar gözlümsün sen benim, yazık değil mi bu bahara?"

mervenin yanındaki arkadaşlarla da tanıştım. aslında merveyle sevgiliyken ikisinden de bahsetmişti merve. ama tanışmak böyle bir durumda bugüne kısmet oldu. birizi tuğçe birisi arzu...
ikisi de mervenin en yakın arkadaşları ve benimle ayrılırken merve ye tam destek olmuş kişilerdi.

merve nazife ile olan diyologlarını anlatmaya başladıktan sonra merve yi dinledim. içim titriyordu. bu ortamı binlerce kez hayal etmiştim ama gerçeği farklıydı. kalp gerçekte daha başka atıyordu bunları yaşarken ve şu cümleyi ilgisizce söylerken kalbim öyle bir yanıyordu ki:
"sana yenge dememde bir sakınca yoktur umarım."
mervenin yüzü kızardı. başını "yok" manasında salladı. adem şaşkın şaşkın bana baktı ve başını indirdi. burada benim mervenin eski sevgili olduğuumu bilen herkes o kadar şaşırdı ki ben kadar profesyonel değillerdi. oynayamıyorlardı. hemen belli ediyorlardı.

öyle bir cümleki merve bile onun işçin gelmediğime inanmıştı o günden sonra. Adem bana tamamiyle inanmıştı. merve nin korkusunu normal bulsa da benden çekinmemeye başlamıştı. o günden sonra her şey değişmişti. o günden sonra bu ortamın tam merkezine girmiştim ve herkesin benim üzerimdeki kuşkuları kalkmıştı.

bir gün yurdun bahçesinde arkadaşlarımla voleybol oynarken ismim anons edildi. bu arada buraya geldiğimden beri telefon kullanmıyorum. telefon görüşmelerimi kontörlü telefonlardan yapıyorum. nazifenin de bana ulaşamama ihtimalini düşündükten sonra yurdun girişine doğru gittim. ama gelen kişi beni çok şaşırtmıştı. neden gelmişti ki buraya.

yanına gittim. gelmesi normalmişçesine oturdum ve
"Hoşgeldin merve" dedim.
yüzüme bakmadan
"Hoşbulduk" dedi.
"Galiba bana söyleyeceklerin var değil mi?" dedim soğukkanlılık ve samimiyetle. " bana karşı güveni olmayan bir kişinin son çaresi olmalı bu"

--spoiler--

--spoiler--

"son çarem değildi. sana söyleyeceğim çok fazla şey de yok. galiba sana inanıyorum. inanmadığım için bir çok hata yaptım. ve bundan dolayı özür dilemeye geldim."
"nelerden dolayı özür diliyorsun."
"sana geçmişte yaptığım hatalardan dolayı özür dilemek için gelmedim. Bunu yapmam çok anlamsız olur. Sadece buraya geldiğin zamanlardan sonra, sana karşı hatalarım oldu ama bunda açıklayabileceğim bir durum var."
"gerek yok! beni yanlış anladığının farkındayım."
"çok anlayışın gerçekten.Bu anlayışının hiçbir zaman değişmeyeceğini bilmeliydim. Seni de basit insanlar gibi düşündüm. Seni de ben gibi düşündüm. Buraya beni rahatsız etmeye gelmeyeceğini bilmeliydim. Artık sende anldıbını yitirmiş bir kişi olduğumu bilmeliydim. Senin duygusal konuda ne derece güçlü olduğunu biliyordum ve artık ben gibi bir insanın senin gibi karakteriyle beni satın alabilecek bir insan yanında yerim olmadığının farkına varmalıydım. Benden nefretini bile esirgeyeceğini anlamalıydım. Ben bir hiçim Murat, bunu sende biliyorsun ve bundan dolayı hata yaptım. Geçmişteki durum için özür dilemiyorum çünkü sende artık hiçbir anlamı yok. Şimdiki yaptığım hatalar için senden çok özür dilerim."

gözleri yaşarmıştı. bunu izlemek beni huzursuz etti. içim sızladı. fedakarlık buydu galiba. geçmişte kaybettiğim benden bir parça bulmuştum adeta. fedakarca seviyordum sanki. oysa nefret etmem tiksinmem gerekiyordu ama gözleri yaşarmış, iki duygusal laf etmiş benim dengemi bozmuştu.
"Gözlerinde bahardan fazlası var dedim" yaşlı gözlerine bakarak. neden dedim bilmiyorum. içim acıyordu bunu birazcık hissedip daha fazla pişman olması için belki de...
ve devam ettim.
"Keşke yalan olmasalardı."
ne düşünür ne anlar umrumda olmadan söyleyiverdim. tam pişman olacaktım ki:
"Yalan değildi" dedi.
alaycı alaycı tebessüm ettim.
"Yalan olmasaydı bu bakışlardan şüphem olmazdı."
"Her şeyim yalandı Murat. Senden önceye kadar... ” dedi. Ve: “Senden sonrası da öyle… benim hayatımda tek gerçek sendin ve ben bu gerçeği taşıyamayacak kadar aciz bir aptaldım. Kaldıramadım.”
içim titriyordu ama bu duruma düşmemdeki tek sebep olan bu kızdan bir yandan da nefret etmek istiyordum. üzmek, ağlatmak istiyordum.
"gerçek olsam neye yarar. senin içindeki sevgi yalandı. benim gerçeğimi yalan edecek kadar yalandı."
o ise inkar ediyordu.
"Sana karşı herşeyim temizdi, bembeyazdı."

bir sigara çıkardım yaktım.
"Sana bir hikaye anlatmak istiyorum" dedim. yüzüne bakmadan başladım anlatmaya.
"çocuğun birisi güzel bir kızın peşine düşmüş. Saatlerce gözünü ayırmadan kızı takip etmiş. Yaklaşacak kıza yaklaşamıyor. En sonunda yanına kadar gitmiş ama seslenememiş kıza. Biraz daha yürümüş ardından ki artık kız bundan sıkılmış. Dönmüş arkasına ve “Neden beni takip ediyorsun diye sormuş?” çocuk bakmış kızın gözlerine. Ve gözlerinin içine baka baka: “ilk görüşte aşka inanır mısın?” demiş. “Ben seni görür görmez sana aşık oldum.” Kız cevap vermiş. “Ama ben güzel değilim ki. Sen çok yakışıklısın. Sana göre bile değilim. Arkamdan ablam geliyor bak o benden çok daha güzel. Sen ona git.” Çocuk dönmüş bakmış arkasına çirkin bir kız görmüş. Ve tekrar kıza dönerek “Neden bana yalan söyledin?” demiş. kız ona alaycı bir şekilde sırıtmış ve “Asıl yalanı sen söyledin.” Demiş. "
Ve merveye baktım.
"gerçekten sevsen arkana bile bakmazdın" dedim.
merve nin gözlerinden yaşlar inmeye başladı. ve kalktı ayağa, gitti. istediğim bu muydu peki bunu düşünüyordum ben.
Ağlarken gördükçe daha da fazla harcanıyordum adeta. kendimi öyle bir dünyaya kaptırmıştım ki içim içimi yiyor ama dışarda serin bir hava varmışçasına rahat rahat geziyordum etrafı.

dayanamadım o günden sonra. hangi ortama girdiysem içimdeki parçaları bütünleştiremiyordum. alkol kullanmasını sevmezdim. aslında böyle durumlarda faydası oluyor. insan bir kaç saat gülmek istiyor. her şeye rağmen... ya da ağlamak. bir şeylere sarılmak, bir şeylere sığınmak istiyor. bir şeylere teslim olmak istiyor ki ben teslim oldum. alkole verdim kendimi ve yalnızlığa teslim oldum. ortamlardan çekildim. kendimi toplamaya karar verene kadar orda burada şurada ağladım. sarhoş gezdim.

tamam

derslere gitmiyordum. hayat umrumda değildi ki zaten. sadece merve ile yaşadığım günleri düşünüyordum. çok güzel günlerdi lan. çok güzel günlerdi ve ben hayatımın geri kalanını onsuz bir saniye olmayacalk şekilde planlamıştım.
geçen yıl başka şehirde okurken o buradaydı.
ona sürpriz yapmak için buraya gelmeye karar verdim. beraber memlekete dönecektik. tren yolculuğu yapacaktı. yol beklemesiyle birlikte bir gün sürecekti ama öyle bir gün ki hayatımın en güzel anlarından birisi olacaktı çok heyecanlıydım.
ilk gelemeyeceğimi söylediğim zaman merve o kadar çok üzülmüştü ki daha sonra oraya gittiğim zaman bazı arkadaşlarıyla planlı bir şekilde ayarladık vce birden karşısına çıktım. bana öyle bir sarılmıştı ki, şaşırmak bu denli güzel olurdu, sarılmak bu derece içten olurdu. o kadar özlemiştim ki onunla birlikte alınan nefes rahat bir şekilde veriliyordu. şimdiki aldığım nefes neyin nesi bir türlü anlamıyorum.

tüm gün boyunca onunla elele bu şehiri gezmiştik. ve bir çay bahçesine oturup o ve arkadaşları sohbet etmeye başlamıştık. beni çok özlemişti ben de onu çok özlemiştim ki hep birbirimize sarılıyorduk. o omzuma yatıyordu ben onun ellerinde ellerimi gezdiriyordum. daha sonra annem aradı.
annemle birazcık konuştuktan sonra
"Bak kime veriyorum" dedim. telefonu merveye verdim.
"Alo! anne"
annem buraya geldiğimden habersizdi. ama "anne" diyen kişinin merve olduğunu bildi.
"kızım nasılsın" dedi."siz nasıl bir araya geldiniz ya."
"annecim murat geldi buraya bana sürpriz yapmış."
öyle bir konuşmuşlardı ki. aylardır konuşuyorlardı zaten. aylardır onlar gelin kaynana benim sohbetimi ediyorlardı. ama kötü değil. öyle güzel konuşuyorlardı ki hayatımda en fazla değer verdiğim iki kişi birbiriyle anlaşıyor ben Allaha dua ediyordum.
Merve bana Allahın hediyesiydi.

o gün bu şehirde yurtta kaldım ve ertesi günü merve mervenin kuzeni ben ve bir hemşerim beraber şehri gezdik ve tren garına gittik. bir kaç saat trrren garında bekledik. bekledik ama mervemle elele sarmaşdolaş. bu kadar güzel bir beklemeyi hayatımın sonuna kadar yapabilirdim.

reserve

Adem ile de aramdaki bağ ev ortamında iyice kuvvetlenmişti. sohbetler samimiyetler gittikçe artıyordu.
her şey istediğim gibi gidiyordu ama içimdeki bu sahtelik canımı çok fena yakıyordu.

geçmişten biraz daha bahsedeyim.
merve ile o tren garında sabahladıktan sonra tren gelmişti. aslında çocukça bir istek vardı içimde. o trenin gelmesini hiç istememiştim. zaman dursun istemiştim ama o kadar çabucak geçiyordu ki zaman...
tren geldiği zaman merve omzuma yatmış ve uyumuştu. ben ise onun mantığıyla düşünüyordum. uyursam bu anı kaybederim korkusuyla gözümü bile kırpmadan saatlerce onu izledim. Allaha yalvarıyordum onu benden alma diye.
allaha şükrediyordum onu bana verdiği için. onu benden alsa ne yapardım. bunu düşünmek bile korkutuyordu beni ki düşünmeliydim. buna hazır olmalıydım. beni benden alacak o güne hazır olmalıydım. ama olamadım.

"aşkım senden bir şey rica edeceğim." dedi merve.
"evet bitanem."
"yüzük takalım mı?"
gülümsedim.
"Aşkım ne anlamı var ki sadece ikimizin taktığı yüzüğün. madem sadece sembol herkesin bileceği bir anlam taşımalı bu yüzük. seni gören beni düşünmeli bu yüzüğü taktığımız zman ve anlı şanlı bir nişanımız olmalı olacaksa. klişe bir merasimle olmamalı bu."

"neyin var" dedi samimice. geçen yılki gibi. içtenmiş gibi yani. "neyin var?"