geçen yıl tam bugün ihanete uğradım

bugün ihanetin birinci yıl dönümü. ve ben hala kendimi arıyorum.
Neden hayatımdaki her şeyi şu an yan odada sevgilisiyle sevişen kıza bağladım ki?

hadi olm devam et la gece gece iyi geldi mk

reserve

"Git ama şunu ona sor.
ben şerefsiz bir insan için insanları kullanacak kadar şerefsiz bir insan mıyım?"

isyanına isyanla karşılık vermem işime yaradı. Nazife beni tercih etti. bir çok şeyi düşündükten sonra. Merve ile araları iyice açıldı.
nazife ile bir kaç hafta sonra sevgili olduk. geziyor tozuyor hayatımızı yaşıyorduk. mutluydu. çok mutluydu. sarıldığı zaman içinin kıpırtısını hissedebiliyordum. ama ekgib olan tek şey vardı. geçmişin tecrübesinin bana kazandırdığı güven kırıklığı nazifeye karşı olan güvenimi ekgib tutuyordu.
bu ben değildim. insanlara gözü kapalı güvenen ben nerelerdeydi?

bir gün kendi başıma gezerken birileri geldi. orta yaşlarda bir kaç adam ve bana ders verecekmişçesine hesap sordular.
"Sen benim yeğğenimi nasıl rahatsız edersin lan!" deyip ağzımı burnumu kırarcasına dövdüler. Mervenin eniştesiydi. işin acı kısmı da bir zamanlar aynı masada oturup sohbet ettiğim adamdı. Merve için yaptığım sohbetler şimdi Merve için dayak yememe neden oldu ve ne olduysa o günden sonra oldu. benim için işe yarayan şeyler bu dayaktan sonra başladı. iki hafta kadar hastane de yattım. her tarafım çürükler içerisindeydi ki bir gün Adem geldi hastaneye.

Adem geldi. yüzüme kinle bakıyordu. kalkıp tekme tokat girecek gibi bir hali vardı ama yapamıyordu. halimi gördüğü için olsa gerek.
"konuşmamız lazım." dedi.
"olur" dedim.
"yalnız" dedi. yanımda nazife vardı. tam gitmeye hazırlanıyordu ki kolundan tuttum.
"Keşke bunu yalnızken söyleseydin kardeşim. konu çok acilse ayağa kalkabilirim."
"bunları konuşmak için yeterince bekledim."
"Ne kadar mesela."
"Bir hafta"
"Ahh! o kadar da dedim başka zaman dövün diye. gelseydin ya buraya kardeşim."
"kafa kalmadı ki bunları düşünmekten. bugün duydum seni patakladıklarını."
"pek pataklama sayıılmaz. herifler pestilimi çıkardı bea."
"madem yalnız konuşmayacağız, nazifenin burda olması benim işime gelir. gerçekleri o da öğrenir en azından." dedi.

"Merve’nin eski sevgilisi olduğunu, benimle samimi ortdıbını, Nazife ile sevgili oluşunun ortdıbını, hatta buraya gelişinin ortdıbını sırf ona yaklaşmak için kurduğunu biliyorum."dedi.

"Amacın ne? bunu nazifenin bilmesi mi?"

"Belki doğruyu anladığı zaman o samimi suratının altında yatan şerefsizi görür. merak ediyorum bu kurguyu nasıl ayarlayacaksın."

" Cevabım seni tatmin etmeyecek. Bana inanmayacaksın. ilk başta Nazife de inanmadı.”
“Profesyonel bir yalancıyla karşı karşıya olduğun zaman sen ne düşünürdün?”
“Daima şüpheyle bakacaksan neden buradasın?”
“Kendini nasıl savunabileceğini merak ettim.”
“Öyle mi?” dedi. “Bu çok kolay… Hayır, düşündüğün gibi değil diyeceğim.”

“Nasıl o zaman?”
“buraya gelişim bir tesadüf. Seninle tanışışım bir tesadüf. Nazife ile tanışmam bir tesadüf diyeceğim.”
“Bu kadar tesadüf olamaz.” Dedi Adem dalga geçercesine.
“Kader de mi olamaz.”
“Kader senden Merve’yi huzursuz etmeni mi istiyor.”
Tebessüm etti.
“Bunu neden yapayım. Sen olsan yapar mıydın?”
“Farkımız o. Sen ben değilsin.”
“Biliyorum. Ama böyle bir şey yaptığımı düşünüyorsan koşulsuz bir benzerliğimizin olduğunu bil.”
“Neymiş o?”
“Merve ile eski sevgili olduğumuzu bilen birisinin, buraya gelmemdeki ilk yorumu ne olur.”
“Aynen bu olur işte.”
“Ben düşünülecek ilk şeyi yapıyorsam, sen de yaptığım şeyde ilk akla gelecek şeyi düşünüyorsun. Yani ikimizde bu denli basitiz öyle mi?”
“Tesadüf olduğunu düşünmek saçma olur.”
“Beni yeterince tanımıyorsun. Merve benden ayrıldığı zaman hayatında tanıdığı en karakterli kişi olduğumu söyledi. Bunu ona sorabilirsin. Nazife’ye beni daha önce nasıl anlattığını sorabilirsin. işte burada Nazife.”

nazife ise ya beni koruduğu için ya da bana inandığı için doğruyu söyledi.
"Onu insanlık yönünden daima övüyordu."

reserved

ve adem bana " sen olsan sana inanır mıydın" dedi.
ayağa kalktım ve onun yanından uzaklaşmak istedim. sonra döndüm ve
"inanırdım. inanmak hata değil ki, asıl hata olan birilerinin sana olan inancını yıkmak" dedim. deidm ama derken gözlerimden inen yaşı gizlemek için dışarıya çıktım. hastane bahçesine indim kalabalığın arasından ayrılıp ağladım. ağlamam geçmiş içindi. bu ben değildim, ben beni oynuyordum sadece.

ezel detekted

reserve

Adem den emindim. öyle bir his ki bu Adem benim merve ile konuşmamı hem çnemle dinliyor hem de kıskanıyordu. kıskanması da normaldi belki de.
çünkü eski sevgili olduğumu biliyordu. bir zamanlar onun yerinde benim olduğumu biliyordu. kıskanması normaldi. normal olmayan tek şey benim durumumdu. ben bu durumun ortasından içim milyonlarca parçayla dağılırken nasılda bir bütün olarak durabiliyordum. anormal olan işte buydu.