geçen sabah uyandığımda ev bomboştu

odanın içine doğru geri gidiyorum.. sol kolum göğüs kafesinde. uzak tutmaya çalışıyorum. o ise ağzını son haddine kadar açmış akıttığı salyaları ve sivri dişleri ile etimden bir parça tatmak istiyor.. bir anda ayağım takıldı.. yerdeki ceset.. üzerine düştüm. kalkmama bile fırsat olmadan zombi üzerime çullandı.. diz kapaklarım göğüs kafesinde. inanılmaz güçlü bir şekilde üzerime kapanıyor. bıçağım düştü. uzakta. itlemeye çalışıyorum.. fakat sol bacağımda hiç güç yok.. hala fena halde acıyor.. itleyemiyorum..

tam o anda zombinin alnında çıkan bir bıçak gördüm. zombinin kanı üzerime akıyor. gözlerimi kapadım. tüm ağırlığıyla üzerime düştü.. hırıltı kesildi.. kafamı kaldırabildiğimde kızı gördüm.. "tam vaktinde geldim desene"...

Evet tam vaktinde gelmişti. kalkmama yardım etti. evi dolaşmalıyız. üst kat. hala sesler var. merdivenlerden yukarı çıkıyoruz beraberce. fakat çok yavaş. çünkü ahşap merdivenler attığımız her adımla yüksek bir sesle gıcırdıyor.. dikkatli olmazsak ölürüz. silahımız yok. yukarda kaç tane var bilmiyoruz.

üst kattayız. berbat bir koku var. koridor boş. odalara bakmalıyız. sol oda.. anahtar deliğinden baktım. içeride 3 tane var. çürümüş bir cesedi kemiriyorlar. birisi ayakta yürüyor. kapıyı tuttum. sürgülemeliyim. dışa doğru açılması büyük şans. sağdaki odadan sandalyeyi aldım.. kapıya dayadım. çıkmaları zor olacak.. ilerde bir oda daha var.. evet tahmin ettiğim gibi. duvarda duruyor. bir tüfek. av tüfeği. sessizce indirdim. mermileri de olmalı..

yatağın yanındaki sandığı açtım. içinde eşyalar var. dağıtırcasına dışarı attım hepsini. işte orada. saçmalarla dolu bir kutu.. hızlıca aldım kutuyu. 2 saçmayı tüfeğe koydum. fakat sanki yıllardır kullanılmıyor gibiydi. umarım ateş alır. aşağı indim. sessizce. doktor ve asker hala orada bizi bekliyor.. evden çıkmalıyız..

Ayracı sokdum gotune

geldim devam devam.

hızlıca evden çıktık. köy meydanında tek tek de olsa zombiler var. başka bir yerden gitmeliyiz. köyün yanındaki tepeye tırmanmalıyız. asker ve kız kolumda.. tırmanırken bana yardım ediyorlar.. güç bela çıkıyoruz tepeye. ilerde tarlalara doğru gitmeliyiz. ilerledik. hava kararıncaya kadar ilerledik.. mısır tarlasının ortasındayız. bu gece burda geçmek zorunda..

devam panpa

hava serin. boğucu.. ilk defa dışarıda geceleyeceğim. sırayla nöbet tutmaya karar verdik.. uyuyamıyorum.. bu yüzden. ilk nöbet benim.. göz alabildiğine karanlık ve sessiz bir akşam.. ama boğucu.. yaşadığım olaylar yüzünden mi bilmiyorum. ama büyük bir sıkıntı peydah oluyor içimde.. sanki her an sürekli kaçtığımız ölüm bizi buluverecekmiş gibi.. ne güzel olurdu.. yaşlı bir şekilde yatağında ölmek.. parçalanmadan.. onunla beraber.. o.. gözlerimi her kapadığımda gözümün önüne gelen sevgilim..

güzel zamanlarımızı gözümün önüne getirmeye çalışıyorum.. ilk sarıldığımız, ilk öpüştüğümüz o anlar.. insan birisine hayata bağlandığından daha sıkı bağlanabiliyormuş.. ve onu kaybedince sert rüzgarlarda savrulan bir küçük gemi gibi kayboluyormuş derin okyanuslarda.. bunu kolay öğrenmedim.. kabuslar.. sürekli üzerime yürüyen ve ne yaparsam yapayım en sonunda beni parçalayan yaratıklar.. kabuslar içinde uyandım.. kızın dürtmesi ile.. "gitmeliyiz. sesler var."

reserve

yatağımda sessiz sedasız kendiliğimden uyanmayı özledim.. ama kalkmalıyız.. etrafa baktım. mısır koçanlarından pek bir yeri görebildiğim söylenemezdi.. ama gerçekten sesler vardı. duyabildiğimiz sesler.. hızlıca tarladan çıktık. ilerideki patika yola ulaşmalıyız.. oradan da askerin dediğine göre şehre varıyoruz..

yine şehir.. içinden geçmek zorundayız.. aksi halde günlerce yolumuzu uzatacağız.. herhangi bir araç bulmamız lazım.. patika yoldan ilerliyoruz. o anda telsizden belli belirsiz hışırtılar duyulmaya başlandı.. bir frekans yakalanmıştı.. anlaşılamayan kelimeler arasından bir kaçını çekip çıkardık.. "şehirde siviller kapana... 3. tümen şehirin dış mahallelerinde merkeze doğru ilerlemeye ça... şıyor.. ama çok kalaba.. fazla hareket var.. ilerlemede güçlük çekil... buluşma yeri kültür park.. tüm siviller ve askerler 12 saat sonra ... askeri üsse harekat için ora.. olmalı... "

buluşma yeri.. kültür park.. 3. tümen.. her dakika daha da yaklaştığımız şehirde hala kaçan insanlar ve askerler var.. onlara katılmalıyız.. adımlarımızla beraber ürkekçe çarpan yüreklerimiz de hızlandı.. yol ileride.. ve araçlar var.. boşlar.. birini almalıyız..

hızlıca yola çıktık.. yanmamış veya kaza yapmamış bir araç bulmamız gerekiyor.. ilerledikçe öğle sıcağı ensemizde daha çok hissediliyor.. elbiselerim terden üzerime yapıştılar.. berbat kokuyorum.. fakat şu an bunu pek umursadığım söylenemez.. her birimiz 3 4 metre arayla 2 şeritte de yürüyerek koca yolda araç arıyoruz.. askerin sesi kulaklarımda.. "bunu kullanabiliriz, sağlam.. ve görünüşe göre anahtarlar üzerinde."

bindik.. aracın çalışmasıyla ilerlemeye başladık. her saniye fazlalaşan araçların arasından bulduğumuz boşluklardan ilerliyoruz. pek hızlı olduğumuz söylenemez fakat yürümekten iyi olduğu kesin..

ilerledik. saatlerdir yoldayız. asker aracı sürüyor. yanında ben oturuyorum. doktor ve kız arkadalar.. hepimiz şehre yaklaşmayı bekliyoruz. sağda bir tabela.. "45 km."...

niyahet şehirdeyiz.. ama arabadan inmek zorunda kalıyoruz. çünkü şehrin girişindeki yol tamamen kapalı. yaklaşıyoruz. yaklaştıkça çok uzaklardan sesler geliyor. silah sesleri.. hızlanmalıyız.. sese doğru mu gitmeliyiz.. fakat ses onları oraya toplar.. 4 kişinin intihar yolculuğu olabilir. şehir çok büyük.. on binlerce zombi olmalı..

ilerledik. sokaklara girdikçe şehrin içinde kayboluyorduk. sesler.. yaklaştıkça silah seslerinde artık oluyor.. kültür parkı bulmalıyız.. telsiz anasondan bu yana tam 7 saat geçti.. 5 saatimiz var..

askerdeki haritayı açıp kaldırıma oturduk.. hem dinlenip hem kültürparkın yerine bakmamız gerekiyordu.. lanet harita şehrin içini ayrıntılı göstermiyor.. fakat parkın yerini görüyoruz.. şehrin batısında yer alıyor.. yanılmıyorsam askeri birlikler tarafından temizlenmiş bir bölge olmalı.. bizim olduğumuz yer ise... evet.. burası olmalı.. çünkü o caddeden az önce geçtik.. evet. aramızda mesafe var.. ama gidebiliriz.. tekrar araç bulmamız lazım... yaya gitmek intihar olur..

ilerdeki caddede zombiler var.. oraya gidemiyoruz.. hepsi bir yere ilerliyor gibi.. normalden hızlılar.. arkalarında mı gitmeli ? bir seferinde işe yaramıştı.. canlı birileri varsa bizden daha iyi buldukları kesin.. oldukça uzaktan da olsa arkalarından gitmeye ikna ettim. yavaşça, sessizce ilerliyoruz.. görünmeden.. zobiler çoğalıyorlar.. geride kalmak zorundayız.. bi yere doğru ilerliyorlar..

peşlerindeyiz.. yanılmadık.. yaklaştıkça silah sesleri duyuyoruz.. fakat azalıyor.. çığlıklar.. insan çığlıkları.. hızlanmalıyız. neler oluyor orada..

zombilerin tam paralelindeki yan sokakta ilerliyoruz.. ilerdeki köşeden çığlıklar duyuluyor.. sessizce bakmamız gerek.. askerle ben öndeyiz.. doktor ve kız saklandı.. bakmaya gidiyoruz.. ilerledik.. park halindeki arabaların arkasından ilerleyerek köşeyi dönüyoruz.. manzara korkunç.. askeri bir araç var.. yerde yatan askerler.. 10 kadar asker. bir barikat kurmuşlar.. fakat dayanmamış. her birinin üzerinde en az 5 zombi.. diğerleri tam köşedeki demir sürgülü dükkanın kapısına vuruyorlar. camdan görünüyorlar.. çığlıkların kaynağı.. içeride insanlar var. ordan çıkmaları imkansız..