geçen gün kendimi siktim

yaşadığım sonuçtan herşeyin olduğunu gördükten sonra herşeyden herkesden herşeyi bekleyen insanım ben. ne de olsa kendimden bile neler gördüm. ben beni gibmişim diğerleri neler yapabilirdi.
ama benim kadar değersiz ve kaybeden bir adamda değilde başkalarındaydı şimdilik gözü. onların nadas zamanı geldiğinde elbet sıra bana da gelecekti.
arkada laura branigan - self control çalıyordu...

şimdilerde iyiyim biraz ama iyi olduğum anldıbına gelmez. çünkü artık gökyüzüde korkutmaya başladı beni, içimdeki karanlığı bana yansıtıyor. karanlık ve derin. pırıltılar sana ait biliyorum ama yeterli değil. nereye kaçacağımı bulamadım fakat istişare edeceğim büyüklerimle... söylemeyecekler bir şey, geçiştirecekler. kurtarmıyorlar beni.

yine yaşıyorum ego patlamalarımı, kendimi gibiyorum. arkada kingdom come - what love can be çalsın.

bıçaklayarak öldürebildiğimiz somut şeylere sahip olmakla beraber soyut şeyleri nasıl yok edebileceğimizi düşünmeye başladım. insanlığın bana ihtiyacı olabilir diye düşünüyorum.
aslında yoklardı çoğumuza göre. varlığı kanıtlanamazdı fakat onlardan kaçamazdınızda.

rahat rahat kusamıyorum zihnimi. kendimi okudukça anlayamıyorum. sadece kendimi de anlatamadığımı anlıyorum. kendimi anlamayıp size beni nasıl anlatabilirim ki? neden kendimi anlatıyorum maslow! milli şefin treni niçin beyaz? ruslar neden yürüyorlar berlin'e?
yaratılmış olan kavramlarla oturup konuşmayı çok isterdim. mesela biri bana allah'ı çağırsa kurtarır mı beni? gün geçtikçe kendimi daha çok gibiyorum. vals of the eyes eşliğinde, ağır ağır, acı çektirerek.
biri bana yardım etsin.

ilk bakışta sex dedikleri bu olsa gerek benim için.
bir de gibin kaç santim diye soran arkadaşlar var. kendimi gibemeyecek kadar uzun sanırım.
bir de böyleleri vardır diyenler vardır ya hani...

kızlar kısa etek giyip bacaklarını açıyor ama vajinalarını gizliyor. kısaca gösteriyor ama elletmiyorlar. burda acınası bir durum söz konusu gibi geldi bana.
nedenini bulduğumda sizede açıklayacağım.

sinir krizlerim nüksediyor. yine nöbet geçirdim. ellerimin üstü parçalanmış duvara yumruk atmaktan. her geçen gün gibiyorum kendimi. yardım etmiyor kimse.

bilmek, soyut ve geçici bir uzlaşma alanı tanımlamaksa eğer iletişimde yaşanan güçlüklere ithafen gibiyorum kendimi. algı insanın icat ettiği bir şey değil kesinlikle. oyalana duralım çevremizdeki kavramlarla, bırak geçsin ömrümüz. tükensin enerjimiz bilinmezliğe doğru.

şimdilik içimi içime kusuyorum. kendimi gibiyorum...

oysa bizi kendi senaryolarında oynatıyorlar. aslında bakarsan benimde savunduğum bir şey yok. sadece benden daha verilmeden alınanla derdim. hiç olmadı yani, hiç olamayacakta... olmayan bir şeyi nasıl savunabilirim ki? aslında hiç özgür değildik ki. fakat meydanlarda toplanıp özgürlüğü savunmaktanda geri durmuyoruz. bırakın bunları ve bana tüm kalbinizle güvenin dostlarım hepimiz kendimizi gibiyoruz...

düşünüyorumda martıları iplemeye gerek yok, simit atın yeter. gelir geçer. zaten martılar kimin umrunda?

dominasyona ihtiyaç var ve bunun farkında değiliz. farkında olanlarda dile getirmiyor. öylece tatmin ediyorlar insanlar kendilerini, bilinçsizce. oysa ki bilinçlensek biraz, yayılsa farkına varınca gelen mutsuzluk.
hallelujah
hallelujah
hallelujah
hallelujah

pek sevmem ben tiyatro oyunlarını. sahnede kahraman olur bazen oyuncular, rollere bürünürler. bittiğinde ise sigarasını yakıp o loş evlerine doğru yola çıkar ve zıbarır yatarlar. benliklerinden ödün verirler bana göre. sonra işte geçen yine kendimi gibiyorken aklıma geldi bizim benliğimiz yok ki ulan! hayat tiyatrodan ibaret, farkında olmadan atıldım sahneye ve kıvranıyorum şimdi, indirin beni burdan lütfen. roller çok kısıtlı ve sıkıcı, ben ben değilim düşündükçe.

özentilik vesaire gibi kavramları üretmişsiniz sağolun, rollerinizi daha rahat sahiplenip oyuna daha sıkı sarılmak için. oysa ki ne gitar çalan ve kitap okuyan adam sensin ne de uyuşturucu kullanan ne de üniversite okuyan. düşündükçe sen, sen değilsin. fakat maslow abimizinde dediği gibi domine etmeli ya da domine edilmeliyiz, sahneden elbet ineceğiz. hayatın neresinden dönülse kardır.

bir müzisyen müzik yapmalıdır. bir ressam resim yapmalı, şair şiirini yazmalıdır. sonuçta kendisiyle barış içinde olmalıdır.bir insan neyi yapabiliyorsa, onu mutlaka gerçekleştirmelidir”.
maslow’a göre, ihtiyaçlar hiyerarşisi dinamiktir. dominant ihtiyaç her zaman değişir.
örneğin: bir müzisyeni ele alırsak, kendini gerçekleştirebilmek için müzik yapması gerekmektedir. ancak, yorulduğunda veya acıktığında,bu ihtiyaçlarını karşılamak öncelik kazanacaktır.
bazen bir davranış, birden fazla hiyerarşik ihtiyacı karşılar nitelikte olabilir.
örneğin, ailesiyle birlikte akşam yemeği yiyen bir adam, hem fizyolojik bir ihtiyacını karşılamakta hem de sosyal bir ihtiyacını gidermektedir.
hiyerarşi hiçbir zaman tek başına var olmaz. kendisini etkileyen genel kültürden ve içinde bulunulan genel durumlardan etkilenir.

aşağılık duygusunun temel nedeni koşullu sevgidir. bundan kurtulmak için birey mükemmelliyetçiliğe yönelir, statü sembollerine bağlanır. bense kendimi gibiyorum.

sebebi yok işte anlayamıyorum. çok özür dilerim. yardımda etmiyorsunuz. kimden yardım beklediğimide bilmiyorum. bir üniversite kazanıp öğrenci hayatı mı yaşayayım? işe atılıp para mı kazanayım? ne olacak? ya sonra? tüm bu döngü neyin uğruna?

uzun zaman oldu. değerlere ve idealara kapılmayacağım, insan bunlara tutundukça avutuyor kendini, aptal aptal gülümsüyor. muhtemelen kendimi gibmeye devam edeceğim fakat asla ve asla kapılmayacağım değerlere ve idealara. dalga geçeceğim yine içimden insanlarla zira çok sıkılıyorum ve mutsuzum. çevremde zeytinyağı gibi üste çıkmalarınız ve işgüzarlılarınızın farkındayım fakat ses çıkarmayacağım. aptal debelenişleri görmek harika oluyor.

bu bir hikaye değildi. benim kendi kendimle konuşmamdı, hayatımdan kesitlerdi. yazmadığım bir sürü şey var fakat önemi yok zaten. bundan sonrada yazmam. okuyanda olmaz zaten. hesabı esas sahibine uzun saçlı bateri çalan arkadaşıma bırakıyorum. (zaten onundu)