Bunu buraya yazmamalıydım aslında ama yazmak istedim. Burası en nihayetinde bir tımarhane. Bir tımarhaneye bir demet çiçek bırakmak, en iyi ihtimalle sadece ezilerek nefretle parçalanmasıdır. Lakin inci Sözlük tımarhanesinde belki bu yazının değeri bilen bir kişi de olsa çıkar.

Can yakmaz. Gerçekler sizi üzüyorsa gerçek olmamalıdır. Çok nadiren bu aşamaya gelirim ama inanır mısınız, esasında en cani adamın suçunun bile sevgisizlik olduğuna eminim.

Ben içi nefret dolu biriyim, kozmos gibi. içimde bir parça nur var ama o kozmosun içinde sıfır adeta. Belli olmuyor, belki de kimse bulamaz. Günün birinde biri bulabilir ama belki de bulamaz, o zaman bir hakikat bana yardımcı olmalı.

Size hatırlatırım bizim evren de en nihayetinde kozmosta bir sıfır noktasında nurdu. Lakin o an bir şey oldu ve big bang...

Kalbim o kadar nefret dolu ki üzerime yapışmış venom'u kovmak benim için bir işkence ama gün geçtikçe daha da güçleniyor. Öyle ki en umutlu insanı bir hafta benimle bırakın, hafta sonu gelmeden intihar edecektir. Bir de benim nasıl yaşadığımı düşünün.

Hepimiz elbette o gün bugün şu gün öleceğiz ama kimse araba yarışı kısa diye elinden geleni yapmayı bırakmıyor. Hayat da bir anlamda yarış zaten. Basit örnek olması onu etkisiz kılmaz.

Bu yüzden artık o an gelmeli ve nurumuz yayılmalı. Yoksa çoğu insan gibi anlamsız bir şekilde öleceğiz. Kimse insanlar bu kadar acı çekerken ben de bir şey yapmamalıyım deyip, sefalet içinde yaşamamalı. Yapıda bir tuğla bir tuğladır.

Allah'a inanıyorum ama bildiğim şekilde. Kimse Allah'ı aynı şekilde bilmiyor ki zaten, sorun bu mu? Bir cemaat lideri bana fasık diyorsa bunun bedelini o bilemez, Rab katındadır.

insanların yapması gereken tek şey aşağı olmamak idi ama yapamadılar, yapamadık. insanlar aşağı olmaya bayıldılar adeta.

Nefretim benim ruhumu 1001 parça yaptı. Kafam karıştı, insanlara takılı kaldım. Bu belki de asla tamir olmayacak. Belki de bu güzel yazıdan kısa bir süre sonra vefat edeceğim.

Ben ben de dahil herkesin tek bir şeyden pişmanlık duymuş olmalarını istiyorum, daha da önemlisi hiç bunu duymamış olmalarını diliyorum.

Denememiş olmak. Ben pes etmeye her seferinde çok yaklaştım, beni dibe çeken de oldu, zaman zaman kazımayı bıraktığım da. insanlar kim olursa olsun hayatları konusunda tek bir şeyden korksunlar, denememiş olmak.