Yaşamak istiyorum artık. Kendi çapım için konuşuyorum. Yani felaketler, virüsler, depremler, ülke siyaseti falan değil. Olaysız geçen gayet kaliteli vakit istiyorum. Sabah 07:30 - 08:00 gibi uyanıp gazete eşliğinde kahvaltımı yapıp 08:30 da evden çıkıp işe gitmek ve işimi yaparken mutlu bir şekilde yapıp, eve mutlu bir şekilde gelip huzurlu bir ortam eşliğinde kitap okumak istiyorum. Anasını gibtimin coğrafyası gerçekten bence kader. Bunu yapmayı denerken aklıma kira borcum, faturalarım, gelecek kaygısı, insan ilişkilerindeki saçma sapan problemler, yoksulluk, işsizlik, dost kazıkları, aile özlemi geliyor. Kafayı yiyorum. Kitabın bir satırını 7 defa okuyorum kafamın içi o kadar meşgul ki. Ne ara yiyeceğim yemeğin hesabını yapar hale geldim? Hangi ara yaşama dürtülerim beni bu denli esir aldı? Ya bu ay sonu evsiz kalırsam? Ya yarın yemek yapamazsam? Ya yarın sigara alamazsam? Ya bıktım be kardeşim.