0
Kafami kaldirip bakiyorum da herkes nasil mutlu?
Gülecek birşeyler bulmalari, saçma sapan hayaller kurmalari birbirlerini aşşağilamalari ve kendi doyumsuz egolarinin taht savaşlari.
Bide sanki umurlarindaymişsin gibi sorarlar :
-'iyi misin?'
Kirginim, mutsuzum, bu sabah uyanmak istemedim, yalnizim, kimsesizim, yorgunum, bu yağmur hep bana mi yağiyor... ( Şşşt sessiz ol)
-iyiyim tabi.
Hayatim malum şarkinin sözleri gibi sanki 'Nerden bulur bu insanlar, ben mutsuzken gülünecek şeyleri'...
Whatsapp profil fotolarina bakiyorum tum arkadaslarim nisanli yada evlenmis. Çocugu olanda var onlarin hayatlarindaki şarki neden ' evli mutlu çocuklu'...
Heralde hayatim bi film olsa şu birsuru ödül almis ama komsenin bi halt anlamadiği sıkıcı sanat filmlerinden olurdu.
Çünkü eksiğim; tamamlayamiyorum, tamamlanamiyorum...
Kiskançlik değil bu karanlik bi yalnizlik nolur çikarin beni yalnizliğimdan sadeve dei gibi merak ediyorum uyuyamamamin sebebi bu. Acaba gerçekten mutlu musunuz?