18 yaşına yakın bir zamanda internetten 1 yıldır tanıdığım bir kız vardı. sırf onun için onun beni sevebileceğine bırakmayacağına inandığım için istanbula gittim yerleştim cebimde sadece 200 lira para vardı. evet bazılarınız söver belki "saf gerizekalı internetten tanıdığın biri için şehir mi değiştirdiğin tek başına" diye. bilmiyorum belki de gerçekten öyleyim ama bir yılda tanıdım diye düşünmüştüm. ben gittim ama terk etmedi beni beni yüzük falan taktık. belki de hayatım artık güzel olur diye düşünürken 3 ay sonra o da terk etti. yani ben öyle şeyleri göze almıştım ki. kıştı o zaman istanbulda ve giriş katı rutubetli bir evle kalıyordum tek bir tane çekyatım vardı. buz gibi suda banyo yapardım. bazen param yetmezdi aç kalırdım. ve öyle 1 yıl yaşadım istanbulda. ama bi şey değişmedi pişmanlıklar yine yanlızlıklar. hiç bir yeri bilmediğiniz ve kimseyi tanımadığınız bir şehir. zaten kıt kanaat rutubetli eşyasız ev. arkadaşınız aileniz yok. 1 yıl. sizde nasıl bilmem siz sağa solda "bu kızıda iyi gibtim ama" diye böbürlenebilirsiniz ama ben bundan pişmanlık duyarım. cinsel ilişki beni karşıda ki insana daha çok bağlar. ve defalarca yaşadım bunu. sonra yine geri döndüm yaşadığım yere. yine aynı şeyler. hiç arkadaş yok. gittiğin işyerlerin de herkesin yaptığı gibi istenmemeler. hiç bir hayalini gerçekleştirememe. okulu bırakmak zorunda kalmışsın zaten. sonra hayatına giren ilişkiye girdiğin bir sürü pişmanlıklarla dolu klişe hikayeler. bide her çıktığım kız benden sonra düzeliyor kapanıyor falan. sanırım o kızlar için sadece doğruya giden yolda ki ufak bir dersim sanırım.
en eşşekce hatam belki de 20 yaşında oldu.
5. sınıftan tanıdığım ya daha o zamanlar sevgili olmayı kovalamaca oynamak sanan 2 çocuktuk sadece. belki de birbirini sevmek gerçekten buydu bilmiyorum. ben öyle sandım. belki de daha küçükken kendimi bilmezken beni salak salak heycanlandıran kız doğru kişidir dedim. tabi her takun geçtiği yer gibi oda 5 yıl önce istanbul'a taşınmıştı. 1 ay konuştuk telefondan. 1 ay sonra terk etti beni aldattı bunu anladım ama anladığımı belli etmedim. geri döndü bana ve benle olmak istediğini söyledi. kabul ettim. sonra ki malum zaten. kaçtı bana falan sonra gizlice nikah kıydık. aslında benim cahilliğim değil bu. ben ona defalarca söyledim evlilik denen olayın ciddiyetini anlattım ama o israrla bunu istediğini söyledi. benim hatam onun ne istediğine emin olduğuna güvenmemdi. olaylar falan oldu insanlar birbirine düştü işler polise kadar gitti. ama ben savaştım. tek başıma savaştım sadece ve herkesi tatlıya bağladım. herkes kabullendi bunu hala şu an bile nasıl başardığımı bilmiyorum. hatta istanbul'a gittim tekrar evlerinde kaldım babasının yanında işe başladım. tuhaf dimi. çok sürmedi buda. kız boşanmak istiyorum dedi. belki o vazgeçmişti belki insanlar vazgeçirmişti önemi yok. birazcık israr etsemde olmayacağını anlayınca yaşadığım şehre döndüm yine. herkesi karşıma alabilirim bir kişi için ama o kişi vazgeçerse elden ne gelir.
aslında akıllanmıştım. hayatımda artık kimseyi almayacağıma dair söz verdim kendime. yanlız daha rahat olduğumu kabullendim. ama noldu bilmiyorum yine tuzağa düştüm. aslında sorun yoktu artık çoğu acıyı kaldırabilecek güçteydim acılar güçlendirmişti.
tabi böyle olunca hayatta daha ağır bir darbe koymayı tercih etti. bu sefer karşımda ki insana daha çok bağlanmama sebep olacak uzunca bir süre aylar verdi bana. bu kız herşeyimi biliyordu. boşanma sürecinde olduğumu. annemi, babamı. herşeyi. sonra yine o şey oldu terk etti beni ve 7 ay boyunca tanıdığım insandan farklı birine dönüştü. sanki hayat onu aldı 7 ay karşıma bir melek olarak çıkarıp sonra tekrar eski şeytan haline döndürdü. yapıcak bi şey yoktu.
ve evet. sonra tekrar annemle barıştık.
annemin nasıl bir insan olduğunu az çok anlamışsınızdır ama ben bazı şeyleri daha anlatcam. çok çabuk sinirlenen. asla haksız olduğunu kabul etmeyen hatta durduk yere bile sinirlenebilen biri. bu sefer daha akıllıca davrandım. sinirlendiği hiç bir zaman cevap vermedim. böyle herşey daha iyidi. haklı olduğum yerlerde bile çok azar işitsem bile susuyordum. yine yanına gittim. tabi o arada o adamlar evlenmiş bir kızı olmuştu. Allah var güzel iyi zamanlardı. hatta hayatımın en güzel 1 ayıydı anneme doya doya sarıldım ve çocuğunu çok yakın görüyordum kardeşimdi bence. evlendiği adamda kötü davranmadı. 1 ay çok güzeldi.
ama yine döndüm mecburdum yaşadığım şehirde bir hayatım vardı istanbul'da kalamazdım.
ama sonra yine aynı şey oldu. eskisi kadar büyük tartışma olmasa da annem yine durduk yere saçma şeylere bana kızdığı ve azarladığı için konuşmuyoruz. bayadır. orda ki hayatını gördüm. kızıyla eşiyle çok ama çok mutlu. ve ben her zaman olduğu gibi herkesin hayatında sadece fazlalığım. o yüzden rahatsız etmiyorum zaten küs bana. beni unutması daha iyi orda ki ailesiyle mutlu olması ve beni unutması en iyisi. en azından birimiz mutlu olsun. ve burdayım. ne yapıcamı bilmiyorum
gerçekten kalkamıyorum artık. yere bildiğin kapaklandım ve kalkamıyorum. devam edemiyorum daha fazla. hissizleştim mesela. ama tuhaftır ki duygusal şarkılar dinleyemiyorum. korkuyorum o şarkılar eşliğinde geçmişimle yüzleşmekten. dışarı bile çıkamıyorum aylardır.
ben ölmeyi istiyorum diyemem. ama eğer ki şu bedenimde ki canım kimse için bi şey ifade etmicekse ve gerçekten yukarda bizi izleyen bir ilah varsa alsın artık canımı. acısın bana görsün çektiğim acıyı.
belki okuyan olur diye, 10 dakikanızı çaldığım için özür dilerim.
sadece içimi boşaltmaya ihtiyacım vardı. belki birilerinin bu yazıdan sonra gidip sevgilisine, annesine yada babasına sarılır falan.