uyanmak istemiyorum. bu uykuyu çok sevdiğimden yahut miskin bir insan olduğumdan değil. çoğu insan ertesi günü yaşamak için uykuya dalar, çoğu insan gelecek günlerin heyecanından uyuyamaz bile. benim bir geleceğim ne de bir heyecanım yok. yaşayan bir ölünün rüyalarında mutluluktan ağlaması... ne kadar absürt değil mi? yanlış anlamayın uyanmak istemiyorum, ölmek de istemiyorum, dünyada arafta yaşayan bir tak parçasıyım. yanlış anlamayın kendimi ezik görmüyorum. yanlış anlamayın burası benim dünyam değil hiç böyle bir dünya istememiştim.

insanlardan bu kadar tiksinmemin sebebini sorguladım yıllarca. insan sürekli mutlu olmak zorunda mıydı anlamıyordum. doğduğum günden beri insan hep mutlu olmaya çalışıyordu. zaman geçtikçe insanların mutlu olmak için yaptıklarından dolayı tiksinmeye başlamıştım. tamam ben de bir tak parçasıyım. tanrı hiç beklenmedik bir anda beni altından kaçırdı bunu da biliyorum. ama diğer insanları tanrı altından kaçırmadıysa ben bir tak parçası olarak nasıl tiksinebiliyorum bu insanlardan. yıllardır düşünüyorum, düşündükçe yine tiksiniyorum. sanırım bir tak parçası olmamdan dolayı ne mutlu olabilme özelliğim ne de insanlara tahammül edebilme özelliğim var. sonuçta ben, beklenmedik bir anda alta kaçırılan bir tak parçasıyım.

her şey o kadar taktan olmuştu ki normal şeyler(takların değil insanların normalleri) bana acı veriyordu. her gördüğüm her duyduğum canımı canımdan çekiyordu.
her şey taktan olmuştu demiştim. aslında her şey taktan olmamıştı her şey zaten en başından beri bomtaktu. bunu bir tak parçası olduğumda anladım. bunu anladığımda bununla yaşamaya alışmam hiç de kolay olmamıştı.

hiçbir zaman sevilebileceğimi düşünmedim. mutlu olmayı hayal etmek mutlu olmaya çalışmaktan daha cazip geliyordu hep. hep hayallerimde yaşamışımdır. bir kadını öpmeyi hayal etmek, öpmekten ziyade onunla mutlu olmayı hayal etmek, onunla olup bunları yaşamamdan daha güzeldi benim için.

sifonu çekecek birini bekliyorum yıllardır çekseler de yolumu bulsam diyorum ama öyle bir yere bırakılmış bir tak parçasıydım ki çekilen her sifonda su beni es geçiyordu. hiçbir insan evladı da üstüme işeyip çıkarmıyordu beni o yerden. insanlardan nefret etmemin bir diğer sebebi de buydu. görmezden gelmeyi çok iyi bilirler.

huur çocukları