normalde yazmam ama yalnızım, mutluyum da. insanlar nasılsın sorusunu karşıdan nasılsın diye geri almak için soruyor amk böyle bir dünyadayız. ve samimiyetsiz insan ilişkileri ilgimi çekmiyor. bu kadar basit. herkes kendi dertlerini anlatma peşinde, benciller. o yüzden insanlar pek de taktığım bi olay değil. herkes kendi imparatorluğunu kurma peşinde, kız, veya erkek.

kendimi bildim bileli yalnızım

Sana şu kadar söyleyeyim:Ben vs Bütün dünya

ben varım dertleşebildiğim hiç kimse yok zaten umursayanda olucagini sanmiyorum dusuncelerimi paylasabilecegimde kimse yok kendi annem ve babamda dahil 26 yasindayim ergen degilim. hislerimi anlayanilende hic kimse yok hep boyleydim sadece simdilerde kabullenmeye basladim

bu soruya yanıt vermeden önce, öncelikle gerçek nedir? sorusuna yanıt bulmalı ve yalnızlık kavrdıbının içini doldurmalıyız çünkü yalnızlık gibi yalnızlık kavrdıbının da içi boştur. insan için -gerçek- tek bir kavram vardır o da insanın o an hissettikleridir, farklı bir anda o hissetmiş oldukları gerçek değildir çünkü insan farklı iki anda aynı şeyleri tekrar hissedemez. gerçeklik açısından yalnızlık hissine baktığımızda, diğer bütün hislerde olduğu gibi yalnızlığın da sürdürülebilirliği yoktur. yalnızlık hissedilen bir andır ve geçtikten sonra o andan itibaren bitmiştir. biten yalnızlık anından sonra hissedilenler, yalnızlık hissinin insanda bırakmış oldukları farklı etkileridir. bunlar acı, zevk, buhran, mutluluk, dram vb. olarak bir süre yaşanır ve -vb- olarak belirttiğim diğer bir çok etki de kelimeleri bilinmediği için yaşandığının farkına varılmadan yaşanmaya devam eder ve sonlanır. yaşandığının farkına varılmayan o hisler, -bir an olarak yaşanmış ve bitmiş yalnızlık- olarak (aslında o değildir) yalnızlık kavrdıbının içine atılır. kendisi gibi boş olan yalnızlık kavramı; içine atılan bu kavramlarla beraber doldurulur. ve zaman içinde bunlar yavaş yavaş insanın can sıkıntısından dolayı tüketilmeye başlanır. yalnızlık bir süre sonra zaman tüketmek için kullanılan bir kavram haline gelir. ve yalnızlık kavrdıbını tükettikçe insan can sıkıntısından kurtulur. oyalanacak başka şeyler bulduğunda insan bu kavramı unutur ve bulamadığında bu kavrama tekrar sarılır. yalnızlık; insanın bir şeyle uğraşmıyorken hayatından duyduğu acıdan kendisini koruyabilmesi için içine sığındığı bir döngüdür. aslında sadece bir an yaşanmış ve bitmiştir ve akıllarda kalan yalnızlık da o yalnızlık değildir, farkı bir his canı sıkıldıkça insan tarafından yalnızlık olarak tekrar ve tekrar yaşanmaya devam eder.

çok şükür sevenlerim var

Yok

bölümü bitirip yüksek lisansa başlayınca oldu bu bende. bi 4-5 senedir devam ediyor. fazla sosyal değilimdir ancak etrafımda insanların olması da hoşuma gider. e bu kalabalık da kalmayınca bi karamsar ruh hali geldi bana. yazıp konuştuğum, takıldığım kimse yok, yeni insanlar tanıyasım yok, geleceğim belirsiz, herhangi bi teşebbüsüm yok tam bi inziva, izolasyon süreci. bakıyorum dışarıda nesil değişti bildiğin be kardeşim. sıkıntılı bir durum

hayatım bomtak geçiyor. hiçbir arkadaşım yanımda değil.

gelirse kuzenlerim uğruyor yanıma sadece...

Okulda hiç arkadaşım yok teneffüsler tavanı izlemekle geçiyor arkadaş grubu dışlıyor beni almak istemiyorlar hayatım tam bir felaket

Gençlikte yalnız olmak gibisi var mı lan. Sizin içiniz geçmiş. Dünyanın altını üstüne getirirdim

yalnızlık primi kasılıyor

Kendimle başkalarından fazla konuşuyorum yalnızlığa girer mi

Yalnızken daha kalabalığım

Hiç 1 şekilde yalnız değilim ama yalnızken daha mutluyum kendimi dinleyebildiğim tek zaman

sanırım bu benim

şuanda tek gerçek arkadaşım 0 ve iyi birisi değil

valla burdan bakınca sanki dünya terkedilmiş gibi duruyo... herkes başıboş, kimse ne yaptığını bilmiyo ve herkes üzülmeye yer arıyo... ben zaten bunlardan yeterince sıkıldım, herkesi kendimden uzaklaştırmışım, mis gibi hayatım var ve canım ne isterse onu yapıyorum... şikayetim de yok, sıkıntım da... yalnızlıktan ziyade izoleyim bana kalırsa... şimdi yanımda birisi olsaydı bin tane derdi olcaktı amk... çekemiyom artık, yoruldum... yalnızlığı seviyorum, şimdiye kadar da hiç bi kötülüğünü görmedim... umarım böyle devam eder...

peki yalnız hissetmiyo muyum, tabii ki hissediyorum... ama bunda efkar yapacak bişey göremiyorum... insanların sadece çile olduğunu biliyorum... insanları sevmiyorum... benden uzakta herkes rahat, benim de karışanım edenim yok, ben de rahatım... geçen birisi kızıyodu, "olum en azından bayramlarda bari bi mesaj at" diye... bilmiyo ki telefonum bile yok...

olum ben çok iyiyim lan böyle... siz de hepiniz botsunuz zaten... düşünsene, sorumluluk yok, hesap vermek yok, kimsenin derdi olmuyosun, kimsenin derdini çekmiyosun... bi sen varsın, bi de zütün... akıllı olucan, kimseye karışmiycan, bi de zütünü kolliycan, o kadar... insan içine karışacağıma üzüm asması diktiydim geçen sene, onun yapraklarına karışırım daha iyi... tepesine de kumrular konuyo, bulgur atıyom, yiyolar falan... serçelerim var, bi tane de zeytin diktim bahçenin öbür tarafına... bissürü güzel çiçek var bahçede, rengarenk... kediler dibini eşeliyodu, tel filan çektim, demirlerini boyadım...

biraz daha anlatırsam orgazm olucam... skmişim sizin derdinizi, yok yalnızmış da mutsuzmuş da, bilmem ne... bana ne lan, sanki kalabalık olunca, mutlu olunca bitaka yarıyonuz amk... şımarmaya yer arıyonuz zaten, yalnızlık falan bahane...

yok.

insan yalnız hissettiğinde yalnızdır. Bu etrafında 10 kişi bile aynı ortamda olsa değişmez.

gerçek yalnızlık. yanında 10 15 kişide olsa kendini rahat hissetmemen samimiyetsiz ortam. yapmacık konuşmalar. biryere gittiğinde arkandan konuşulduğunu bilmen ama alışman. benim için yalnızlık budur.