gerçek sayılabilecek hiç sevgilim olmadı

en iyi sevgili "hiç" sevgili.

kendimden bir kez daha nefret ediyorum. bu kadar güzel bir kızı oyaladığım için. zira biliyorum ki, görüştüğümüz an -ki düşük ihtimal, farklı şehirlerdeyiz- gibtiri çekecek bana. olmadı ben hislerimi söyleyince gibtiri çekecek. bunu bile bile, buruk bir mutlulukla kulaç atıyorum her gün. gittikçe yakınlaşıyoruz kızla. telefondan mesajlaşıyoruz, konuşuyoruz. benden ısrarla başka fotograflar istiyor ama atmıyorum, türlü bahaneler buluyorum. ama o ben her istediğimde bir fotografını atıyor ve ben defa kez ağlıyorum bu fotograflara bakarken. o kadar çaresizim ki, ne yapsam bilmiyorum. kızı yalnızca görüntüm yüzünden kaybetmeyeyim diye o kadar çabalıyorum ki, konuşma esnasında bir kitap ismi geçse, gün bitmeden o kitabı alıp, bitirmiş oluyorum. keza aynı şekilde filmler, tiyatro oyunlar vs. sonra bir gün çok ısrar ediyor ve bir fotograf daha isitiyor benden.

elim titreye titreye atıyorum bir fotograf. ve yine aynı tepki "çok sevimli yahu" tabii yine aynı duyguları hissediyorum, bu fotograf daha net ve daha ben* en fazla 2 gün veriyorum, 2 gün içinde bir bahaneyle gideceğini düşünüyorum. ama gitmiyor.. hiç gitmiyor. daha çok bağlanıyor. günde en az 6-7 saat sohbet ediyoruz. o okulunu anlatıyor, ben üniversite hazırlık kursumu. o hayatını anlatıyor, ben hayatımı anlatıyorum. birlikte "aslında bir hayatımız olmadığı" gerçeğine ulaşıyoruz. bazen telefonun ucunda saatlerce tek kelime etmeden duruyoruz. daha önce sevgilisi olmayan ben için bu durum, bir rüya gibi.

yapay am mı buldun panpa