gerçek bir üniversite aşkı hikayesi

nasıl unuturum bunu, diye kızdım kendime. sorunlarım var, demişti. ama hormonlarım öyle tavan yapmıştılar ki sanırım, fulden'in bahsettiği şeyi unutmuştum. zevk alamıyorum, demişti.

der demez bütün kanım kabardı.

ben varken zevk alamamak!

ona zevk veremeyen bir erkek olmak!

ne mümkün!

iyice yaklaştım yüzüne. derin bir sesle başladım konuşmaya,

- senden bir şey istiyorum fulden.

dinliyordu meraklı gözlerle.

- hepimizin sorunları var. daha da neler göreceğiz kim bilir... ama,

neden bilmiyorum ama bu sorunlara karşı yanında olmak istiyorum. bunu sorgulayabilirsin. kim ki bu çocuk da bana yardımcı olmaya aday, diyebilirsin. aklına kötü şeyler gelebilir. gelmesin. çünkü neden olduğunu ben de bilmiyorum. sadece, sende beni sana çeken bir şey var. seni tanımak zorundaymışım gibi hissediyorum. kısacık zamanda aklıma girmeye başladın. bunun sebebini bilmiyorum, bulacağımı da kestiremiyorum ama bu yolculuğa çıkmak zorundayız gibime geliyor.

bu yüzden, ellerini ver bana. dudaklarını ver. tenini dokundur tenime. nefesini hissettir. ama her şeyden önce zihninedeki duvarları kaldır. eğer onlar dururlarsa biz ne yaparsak yapalım, neye gayret edersek edelim bir şeyi değiştiremeyiz.

beni anlıyor musun?

- zihnimdeki duvarları kaldırayım?

- evet. aynen öyle.

- böyle mi, diyerek battaniyenin altından tamamen çıktı. beni dizlerimin üzerine oturttu ve kendi de kucağıma oturdu. bacaklarını sırtıma sardı.

- yanımda durabilecek misin? kaldırabilecek misin?

baldırları beni sardıkça ve o da sıktıkça bir mengeneye kapıldığımı hissedebiliyordum. gönül rızasıyla "evet" dedim. mesut bir idam mahkumu gibi...

meme uçları göğsüme değiyordu. değdikçe uyarlıyordum. o pozisyonda bir süre öpüştük. ellerim boynunda, belinde, baldırlarına geziniyordu. o da hareketlenmişti. "evet" cevabını verdiğimde attığı bakış bir avcının tetiğe basma kararı verdiği andakinden farksızdı. boynumu, göğüslerimi öpmeye başladı. kolları beni sarıyor, parmakları sırtımda geziniyordu. bir süre sonra kulağıma eğilerek, "durma" dedi. daha nasıl duraabilirdim ki. sırt üstü yatağa yatırdım.

bacaklarını açtı biraz daha. üstne tekrar uzanıp dudaklarından başlayan öpücükleri göbeğine kadar türlü oyunlarla indirdim. bunları asla tekdüze yapmazdım ki fulden'e karşı hep daha iyisini yapmaya çalışıyordum.

göbeğinin altında bir süre oyalandım. hedefim vajinasını yalamaktı tabii ki ama bu bizim ilk deneyimimiz harika olmalıydı. venüs tepesinden baldırlara, baldırlardan diz kapaklarına tekrar venüs tepesine doğru hamleler sonucunda beyaz külodun geldim. külodun üstünden de öpmeye devam ettim. biraz daha canlıydı artık. bir süre sonra külodunu yavaşça kenardan sıyırdım ve duaklarımı vajinasının dudaklarına değdirdim.

birkaç kez bunu yaptıktan sonra dilimi içlerine doğru uzattım. sağlı sollu benzer hareketler sonrası külodu sıyırmaya başladım.

artık karşımda dupduru duruyordu.

ağzımı vajinasına zütürdüm. dudaklarımın içine aldık dudaklarını. ıslanıyordu. tuzlu tat ağzıma gelmeye ve benim de hoşuma gitmeye başlamıştı iyiden iyiye.

dilimi vajinasının içinde gezdirmeye, sonra bir parmağımla da vajina dudaklarıyla oynamaya başladım. gitgide keyifleniyorduk.

bir elimi memelerine zütürdüm. biraz sonra eliyle elimi tuttu ve parmaklarımı ağına zütürdü, dudaklarıyla oynuyordu.

dilimi klitorisine zütürdüm. klitorisi perdenin altında bekliyordu. bir elimle yavaşça onu ortaya çıkrdım. biraz parmağımla oynadım ve ağzımı üstüne gömdüm. bir vakum gibi emiyor, ağzımın içinde de dilimle oynuyordum. fulden kıvrılmaya başlamıştı, parmalarımı ağzına soktu.

klitorisini emmeye devam ettim bir süre. artık boyut atlamamız gerekiyordu, hissediyordum. kalktım, bacaklrının arasına diz çöktüm. külodumun altından ona sürtünmeye başladım. ıslaklığı üstüme geçiyordu. daha sonra aletimi çıkarı üzerinde gezdirmeye başladım. ıslandıkça aletimi de ıslatıyor, azdıkça azdırıyordu. kafenin kapısının kilidi açıldı ve içeri birileri girdi.

hemen toparlandık, fulden battaniyenin altına girdi.

olumlu olumsuz bütün ihtimaller aklıma hücum etmeye başladılar. kum saatinin boğumundan hızla geçen kumlar gibi dolduryorlardı beynimi. kendimizi korumaya yarayacak bir şey aradım içindekiler ay ışığıyla yarı seçilebilen odada. hiçbir şey yoktu. gerekirse dal taşak kavga edecektim. arkadaşımın sesi duyuldu, "gürültü yapma. uyuyorlarsa rahatsız olmasınlar"

yaşadığım rahatlama tariflere sığacak gibi değildi. üstelik bu naif tavrı içimde acayip bir sevgi başlattı ona karşı. "helal kardeşim ya" dedim derin bir nefes daha alırken. fulden'e baktım, yüzünde şaşkın bir tebessüm. dal taşak pantolonu giyip yanlarına gittim. kafeyi ayarlayan arkadaş "özür ya, rahatsız mı ettik" dedi. yok yok, sıkıntı yok. bir bakayım, dedim. kafalar iyi bir şekilde gelmişler, kendilerine alelacele yer ayarlayıp yattılar.

döndüğümde fulden sütyenini, külodunu giymiş, atletini giyiyordu. ne oldu? dercesine baktım. uyuyalım, dedi. üstelemedim.

sanırım diğer taraftaki çocukların varlığından rahatsız olmuştu ama artık bazı duvarlarımız da kalkmıştı...

bu gecelik bu kadar yeter panpalar. yarın kaldığımız yerden devam ederiz. malum iş güç var. hayırlı geceler.

takipte kalın, selametle kalın.

@409 @410

sağ olun panpalar. yarın görüşürüz.

bu seferlik de yazıyorum, bunda sonra başlıkaltı usûlü yazacağım amk. o kadar dil döktük, bir kişi bahsetmiş amk. o panpam da sağğ olsun. devam;

yanın uzandım, bir kolumla sıkıca sardım, burnumu saçlarına yasladım ve koklayarak derin bir uykuya daldık.

Sabah kalktığımda kalbim yerinden fırlayacak gibiydi. Etrafa baktım ayakkabı, çanta vs görmek için. Hemen yataktan fırlayıp pantolonumu giydim ve ses çıkarmamaya da gayret ederek fulden’i aramaya başladım. Kalbim yerinde duramıyordu. Ellerim ayaklarım birbirlerine dolanıyor gibiydi. Kapı üstümüze kilitliydi, bir yere gidemezdi. Yan tarafta bizim elemanlar vardı, yanımdan ayrılmazdı. Birden montunun kolunu gördüm bir sıranın kenarından sarkan. Gittim hemen yanına, evet onun kazağıydı bu. Aldım elime, mis gibi kokuyordu. Ama onun dışında bir şey görememiştim fulden’e dair. Derken bir kilit sesi duydum, fulden sessizce lavabodan çıkıyordu. makyaj malzemelerini de çantaya yerleştirmeye çalışıyordu. Hanımefendi Sabahın köründe makyaj yapmıştı. Allahım bu nasıl bir güzellikti. Nasıl bir kadınsılıktı ve bana şu iki dakikada yaşattığı da neyin nesiydi…

Ben ki, birlikte olduğum herhangi bir kız uykuya dalar dalmaz başka bir yatağa geçen umarsız adam… fulden yok diye tansiyonum tavan yapınca kendime şaşırmadım, kendimden korkmadım değil.

Göz göze gelince mükemmel bir gülümsemeyle “günaydın” dedi. Günaydın fulden, dedim. Usulca yanına gittim. Yarı utangaç yarı davetkâr bir bakış attı bana. Ne kadar güzelsin, dememek için zor tutuyordum kendimi. Hiçbir şey de demedim. Yavaşça ellerimi beline atıp o izin verdikçe kendime doğru çektim. ilk sabah öpüşmemizi de orada, bir kafenin lavabosunun önünde yaşadık.

Fulden’le yerimize geçtik. Tam tekmil giyindik. Sonra yurttan arkadaşımı uyandırdım. Diğer eleman ortalıkta yoktu. Nerede olduğunu sordum, terasa çıkmıştır o, dedi. O da giyindi ve hep beraber terasa çıktık. Adam her yeri iş gününe hazır hâle getirmiş ve bize simitli, poğaçalı, peynirli, domatesli bir kahvaltı hazırlamıştı. Bizi görünce, “oo günaydın. Çay birazdan olur. Gelin.” Dedi. Bir sürü şaka gerçekleşiyor gibiydi. Bir gece önce Konya sokaklarında zütü kaptıracağız diye korkarken şimdi bir arkadaşın arkadaşı bize kahvaltı hazırlıyordu. Allah her zaman hayırlı insanlarla karşılaştırsın. Çıkarcı olmamaları kaydıyla…

O günden sonra artık birbirimize bağlanmaya başlamıştık. Mesajlaşma trafiği tipik üniversiteli modunda seyretmeye başlamış, bir süre sonra ise mesaj gelmediğinde trip atmalara dönüşmüştü.

Her gün görüşmek istiyordum ama her gün görüşmüyorduk. Çünkü istemiyordum. ilk 10 dakika baskı yapıp 80 dakika baskı yemek istemiyordum. Biraz umarsız görünmek en iyisiydi. Ama mesajlaştıkça iyice bağlanmaya başlamıştık.

Şimdi biraz geçiyorum, bir sürü ayrıntıdan sonra bir gün, yurtta kafayı yiyen ben, o akşam aradığım ve arkadaşıyla bana yardıma gelen arkadaşın odasına gittim. Bir iki muhabetten sonra, eve çıkalım, dedim. Çok istiyorum ama nasıl yaparız, nasıl ederiz? idare edebilir miyiz, falan diye tedirgin davrandı. Tamam düşünelim bir iki gün dedim. Sonra o akşam fulden’i bu durumdan haberdar ettim. Kabul etmezse ne yapacaksın, dedi. Biraz daha sabrederim, birini bulmaya çalışırım, dedim. Yurt köşelerinde sürünmeye devam mı edeceksin, park köşelerinde mi buluşacağız, dedi.

Sinirlerim tepeme fırlamıştı bu söz karşısında, çok ağırıma gitmişti. Ani hırçınlığımla, öyle olsu fulden. O eve çıkacağım ama sırf kendim için, senin için değil, dedim. Hayır zaten tek derdim eve çıkmaktı ama bu söz karşısında fıttırmıştım. Arkadaşın yanına gittim koşa koşa, birader ben çıkıyorum. Ne olursa olsun. Gerekirse her gün makarna yerim ama evimde huzurlu uyurum. Geliyorsan gel, dedim. bu atardan sonra çocuk da kabul etti. Ertesi gün ev aramaya başladık. Üç gün sonra bir eve denk geldik ama ev sahibesi peşin peşin kız arkadaş istemiyorum asla, dedi. Ben de en mülayim sıfatımla, teyzeciğim bahsettiğin türde bir şey olmayacak. Ama sınıf arkadaşlarım falan gelebilir. Bundan da senin haberin olur. Ödevler, dersler yüzünden gelmek zorundalar çünkü herkesin grubu var. Bunu yapmak zorundayız zaten ama senin endişe ettiğin şey olmayacak, diye ikna ettim teyzeyi. Ayrıca konuşmamızda nabza göre verdiğim şerbet de tutmuştu.

Evi tuttuk. Ertesi gün de oğluyla kontratlar imzalandı falan. O gün eve gittim, yapılması geren her şeyi, elektrik su vs not aldım. Anahtarı da aldım ve gidecekken aklıma bir şey geldi. Ev sahibemize “teyzeciğim, sizde fazladan yatak battaniye falan vardır. Ben şimdi daha evi düzeceğim. O zamana kadar bana idarelik bir şeyler verseniz hazır gelmişken, dedim. Teyzeciğim kıyamadı ki hakkını asla unutmam. Bana çok iyiliği dokundu Allah ondan razı olsun. Gel bakalım dedi ve bir yorgan, 6-7 tane battaniye, 2 de yastık verdi en temizlerinden. Hepsini alıp temiz gazete kağıtlarının üstüne koydum. Sonra da çarşıya işleri halletmeye gittim. Arkadaş da eşya işleriyle ilgileniyordu.

O sırada da fulden’e bu akşam izin alsana, diye mesaj attım. Hâliyle sorgu sual mesajları geldi. Açıklama yapmadım, sadece izin almasını istedim. Halledebildiğim işleri halledip fulden’le buluştum. Önce bir yemek yedik, çay içtik. Gecenin iilerleen saatlerine kadar zaman geçirdik. Sonra bir marketten kola, cips ıvır zıvır, mum, peçete ıslak mendil falan… alışveriş yaptım. Sonra artık yeni meskenimiz olan evimizin mahallesine geldik. Sokağımızın köşesini dönmeden fulden’i karanlık köşeye çektim.

Bu arada; mahallemiz tertemiz, zengin bir muhitti. O yüzden korkulacak bir şey, bir ayaş, sapık vs yoktu. Neyse , köşede fulden’e beni orada beklemesini, mesaj atınca sokağa doğru yürümesini söyledim. Sessizca apartmanın kapısını açıp eve gittim, birkaç dakika sonra da odanın penceresinde pusuya yattım ve mesaj attım. Beni görene kadar yürüdü. Açık kapıyı işaret ettim. Apartmana girdi ama ayağında topuklu ayakkabılar vardı. Ayak ucunda sessiz sessiz yürüyerek geldi ve hemen evin kapısını kapattım. Şimdi evimizde ve başbaşaydık.

@438 önce şu önyargıyı bırak da bi' oku...

hani lan nickaltları?

Eve girer girmez etrafa bir baktı. Tabii ki hiçbir şey yoktu henüz. Boş koridorda tık tık yankılanan topuk sesiyle odalara baktı kapılarından, sonra yine aynı ses eşliğinde yanıma kadar geldi. Çantasını, gözlerini gözlerimden ayırmadan yere bıraktı. Kollarını utangaç bir edayla boynuma dolayarak “ artık bizim evimiz mi burası?” dedi… nefesim kesildi o an.

“Bizim evimiz”

Bir an öyle rahatsız oldum ki, anlatamam. “sen kimsin lan yarağım” dememek için zor tuttum kendimi. O kimdi ki evime, “evim” diyebiliyordu. O kimdi ki “biz” diyebiliyordu? O kimdi ki?