gerçek bi hayat hikayesi vol 2

türkiye'ye döndüm beyler bugün... 2 hafta erken döndüm... bazen hani olmaz dediğiniz mucizeler olur ya... öyle bir şey oldu... aslında bu işler çok yavaş yürür de... her neyse özetle ben buralara döndüm... hepiniz tahmin edeceği üzere aylardır uğramadığım yüzüne bakmadığım, girmeye korktuğum gittiğimde belkide benden bir milat barındıran istanbula uğramamaya kararlıydım... ama sonra böyle türkiye'den uzakta, küçük bir ülkede... hani böyle harbiden küçücük bir ülkede... kaldığınız otelde... camdan bakarken böyle yorgunlukla...

böyle tam o sırada bakarken, küçük bir kız çocuğu geçer... ya da ne bileyim zavallı bir sokak köpeği... vicdanınızı veya içinizde ki o duygusal tarafı harekete geçirecek birşeyler görürsünüz...

işte tam o an var ya...

uzun zamandır ben baya değiştim... baya baya toparladım kendimi... artık kaçmak, sadece kaçmak oldu benim içim... bir yüküm, bir sıkıntım yok... ben iyiyim artık dedim... sonra o mavi gözlü sarı kıza bakmaya devam ettim... karar verdim... "istanbula gidiyosun lan" dedim...

hani öyle yanlış anlamayın bende o şehirde kalıcak güç yok... zaten yapamam orada amk daha fazla... ben, istanbula kalbimin, ömrümün yarısını ziyaret etmeye... toprağın altında ki bir ömre bakmaya gidecektim elbette... bir özlem, bir acıma ve bir vicdan azabı... böyle mutlulukla, hüzün, sevinç ve hasret hepsi birbirine girdi...

belki o kadar zavallı bir adamdım ki... o kadar çaresizdim ki... ömrüm boyunca zaten bana karşı umutları olan insanları hayal kırıklığına uğratmaktan başka bir şey başaramadım... o an bütün bunları düşündüm... ama aklıma düştü bi kere... bırakamam... yapamam yani...

zaten öyle oldu... 2 gün daha kalmam gerekiyordu... gereksiz bir takım formalite... gibtir ettim... atladım uçağa... hasretle indim istanbul'a beyler... hikayemin, masalımın şehri... her köşesini, her yerini ezbere bildiğimi iddia ediyorum hala size... ilk önce taksiden kurtuldum... bi araba ayarladım... bi kaç saat boğazı seyrettim... kadıköye gittim...

kadıköy...

her insanın bir şehri vardır... her insanın o şehirde bir semti ve o semtte bir köşesi vardır... istanbul'un boynu bükük tarafı... en az güzeli belkide... karmaşık bir formalite... bir durak... bir sahil...

kaç kişi için sığınak ki kadıköy?...

hey gidi kadıköy... her yerinde kendimi bildiğim en uzak yıllardan bir anımı taşıyan kadıköy... çok özlemişim...

biraz kadıköy'le de hasret giderdikten sonra doğru zeynebimin yanına gittim... böyle bindim arabaya... o an içimde ve beynimde bir fırtına kopmaya başladı beyler... bir şey "cız" etti beyler... gücüm tükendi, suratım düştü... omuzlarım indi... kalbim yavaşladı...

birden vücudum soldu beyler... yollar gittikçe tanıdıklaşıp... sesler gittikçe azaldıkça... kalbim duracak kadar yavaşladı... mutluluk yerine hüzne... hüzün kendini özleme bıraktı... hiçbir duygu, hiçbir heyecan kalmadı içimde... yavaşça ilerledim özetle beyler karacaahmete... hatta bi ara baya yavaşlamışım, iyice kaldırıma yanaşmış park edicek bi araba misali ilerliyordum...

gittim beyler ama sonunda... gittim...

ayaklarımı sürüyerek gittim...

vardığımda bir çok şeyi bir kez daha yaşadım... hatta hemen gitmek istedim beyler... hemen ayrılmak istedim...

ama olmadı... gidebilir miydim hiç beyler? o toprağa yüzümü sürmeden gider miydim lan hiç?

tek kelime edebildim, "ben geldim" diye...

dizlerimin üzerinde çöktüm mezara... saatlerce ağladım başında... konuşamadım... azımdan kelimeler dökülmedi belki... ama hep düşündüm beyler... hep düşündüm...

"ne istediler senden?" diye düşündüm... hayat neden sana adil davranmadı zeynebim? kader senle neden oynadı... neden adalet yerini bulmadı... neden seni bu toprağın altına iten insanlar... ben dahil nefes alıyorlar... neden sevgiler bile boynuna bir acı olarak asılıyor zeynebim? neden? nefretler, vicdansızlıklar bir yana... bu kadar sevmek... ah zeynebim... meleğim... herşeyim... neden bu kadar güzel bir gülücüğü, mağrur bi sevdayı esirgediler senden... neden aldılar senden acıyla dolu bi ömrü... onu niye çok gördüler sana zeynebim... her duygu tamamda... sana şu aşkı'da mı haram ettiler?... sevda'yı da mı çok gördüler?...

zeynebim... ömrüm...

aldığım her nefesin, her saniyemin sahibi...

seni bu toprağın altına itselerde... bu kısacık ömrüne, büyük mücadaleler sığdıran... sevmek gafletine düşene dek o gülücüğünü esirgemediğin hayatından geriye kalan sevdan canlı hala... cap canlı hemde...

her şeye inat belkide... belki elinden yaşdıbını dahil herşeyini alsa bile... sapa sağlam hala senin...

ah zeynebim...

biliyosun iyi yalan söyleyemem... kimseyi kandırmıyorum... son nefesime kadar... ömrümün son anına kadar, verdiğim her nefeste sen olacaksın...

sayılı gün zeynebim... bir gün... bir şekilde... ben de yanına gelirim...

gelene dek düşünürüm... ağlarım...

"hiç yoktan susturulan şarkımıza" yanarım...

dilimden dökülür kelimeler... çaresizce sayıklarım... "olmasaydı sonumuz böyle" diye...

http://www.youtube.com/watch?v=88MJs-LpciY