gerçek bi hayat hikayesi vol 2

selam beyler...

hatırladınız mı beni bilmiyorum ama öyle çok bişey yazmıyacağım... gündüz vaktinde, yazıcam ki hikayenin akışını engellemesin...

o uzun entry'mi girip, komple gidiceğimi söylediğim geceden beri sanırım bir ay geçti... evet... bir ay sonra, gitmeyi planlıyordum... gidiceğim tarihte manidardı değil mi,

17 eylül...

yani bu dünya'da "biz" iken "bir" olduğumuz tarih...

bazı insanların doğmak istemediği günler vardır elbet...

mesela, yarın pazartesi...

kim sever ki o günü... pazartesi amk... he, bide okullar açılıyormuş... bütün öğrencilerin nefret günü... ama 1 sene önce... cumartesiye denk gelmişti... herkesin sevdiği bi güne istismarsız...

delirmek, intihar etmek, ölmek istemek, yalnız kalmak... ve birde, korkmak...

her doğduğum gün, her nefes aldığım saat düşündüğüm şeyler... bu terimlerin hayatıma girişi...

o günden bugüne değişmeyen tek şey ise;

"neden nefes aldığım" sorusu...

ben neden hala nefes alıyorum, yaşıyorum... niye? neden?

her gün doktora bağırdım;

"ben yaşamıyorum, kendimi mezara koyuyorum doktor... bırak öleyim... "

bırakmadı öleyim... bir tek o yanımda durdu... parasına baktı o da öyle özel bi nedeni yok... ne garip...

yapayalnız, hiçbirşeyi olmayan bi adam... parası, evi, işi... sevdiği... seveni...

ben yinede ölmek yerine kendimi, mezara koymayı tercih ettim...

istanbuldan gibtir olup gitmeyi...

çünkü yarın buralarda olmak benim için, ölümdü... ölüm...

ağlıyorum sadece... boşu boşuna ağlıyorum... hergün mezarına sarılıp ağlıyorum... ağlıyorum... ağlıyorum...

evet... madem, herkes yoluma engel koymaya kararlı... sadece taktan ömrüme devam etmeme bile karşı , kafama sıkmaya karar verdim...

perşembe gecesi...

evime girdim... ışığı kapattım, hayatımın en güzel günlerinin geçtiği duvarlara baktım... baktım... baktım... resimlere baktım... anılara baktım artık bana ait olmayan lise hallerimize, üni yıllarına hayata tutunmaya çalıştığımız o zor ama mutlu günlere, sevdiğime... girdiğim çıkmazı son kez inceledim... mabedimi son kez inceledim... zaten bir yıl önce o iş için aldığım o aleti, bir kez daha çıkardım... dayadım kafama...

kararlıydım ama lan... korkarak ölmeyecektim...

hiçbir zaman çalmayan telefon o anda çaldı...

hiçbir zaman çalmayan kapı o anda çaldı...

çaldı sadece...

kapıya baktığımda, apartman toplantısını haber veren kapıcı vardı...

telde, saçma bi numara...

önemsiz şeylerdi... odaya tekrar girdim... nasıl kararlıydım lan... nasıl lan... nasıl...

hiçbir zaman korkmamıştım... hiçbir şeyden... bundan da korkmuyordum... kurtuluşumdu benim...

"yapma" dedi...

onun sesiydi lan... onun sesiydi... onun sesini duyduğuma adım kadar emindim... adım kadar... "geliyorum" dedim... geliyorum...

sessizlik...

geçtim oturdum kendime gelmeye çalıştım... kafamı toparladım... karanlıkta... onun beni izlediğini hep bilirim... ama o koltukta, birlikte oturup filmler izlediğimiz, uyuya kaldığımız o koltukta... sanki yanımda oturuyordu... o kadar net... o kadar... toparladım kendimi... tamamen bıraktım duygusallığı...

masadaki silaha bi daha yöneldim...

sıktım...

olmadı...

patlamadı beyler... patlamadı...

çılgına döndüm... patlamadı...

çıldırdım... bu sefer gerçekten çıldırdım lan...

offff... neyse tamam... sonuçta ölemedim... 2-3 saat önce gösterdiğimde de mekanizmasının bozuk olduğunu öğrendim...

bozukmuş... sadece bozuk...

bozuk...

yazık lan bana... demek ki benim cezam azap herhalde... ölmek istedim... kafama dayadım... olmadı... olmadı... neden diye isyan ettim... bağırdım çağırdım... neden?... neden ölmedim... mezarın başında bakıp durdum sadece... neden?

ne yapıcağımı bilmiyordum daha... çıktım mezarlıktan... ne yapıcağımı gerçekten bilmiyordum... bilmiyordum...

kimsesizim...

gidemiyorum...

gelemiyorum...

evide boşaltmam lazım... ölemedim bile... ölemedim...

sonra kuzenden bi mesaj;

"evinide ben aldım, sattığın diğer herşeyide ben aldım... babanada hisselerini almamasını ben söyledim... o bağ evinde girdiğin zararı karşıladım... ziya zaten başından beri, benle idi... şimdi gidip bakarsan, yapılan herşeyin dandik ve göstermelik olduğunu görürsün... baban bundan sonra senin şirketin başında durmana razı olmaz... hisseleri kardeşine devret... kendini toparla ve yanımıza dön... ben herşeyi ayarlıyacağım... kendini toparla... ara beni kafanı toparladığında... "

dün yani... dün gece...