gerçekten onlara inanmıyor musun

Çok kararsızdım bunları yazmadan önce. Çıldırmanın eşiğine gelmiş bir insandım. Heran ölüm geçiyordu aklımdan. Tek nedeni ise bana musallat olan o mahluklar, ismini bile ağızıma almak istemediğim o varlıklar. 35 yaşında yanlız yaşayan bir kadınım. Üsküdar Sultantepe'de otuyorum. Doğduğumdan beri bu evdeyim. Hiç evlenmedim. Annem ve babam öleli 4 yıl oluyor. Ama her gün aynı saatte o kapının çalınışı ve ikisinin bana gülerek bakmaları öldüklerini bildiğim halde sizce nasıl bir duygu? Biraz düşünün ama beni yinede anlamanız imkansız. Aslında bu başlangıçtı. Ne olduysa herşey 1 ay önce başladı. Geceleri uyumayan bir insanım, genelde sabah ezanıyla uyurum. Sabah ezanı okunur, namazımı kılar ve yatarım. Fakat bir gece sabah ezanı okunduktan sonra namazımı kılmadan yattım. Kendimi çok kötü hissettim fakat uzun sürmedi. Sabah kalktığımdaysa Ağustos ayında olmamıza rağmen evin içi buz gibiydi. Üşüyordum ve o ilk kelimeyi duydum. Tüylerimi diken diken eden o ilk kelime " BiSMiLLAHiRRAHMANiRRAHiM" banyodan geliyordu. Sürekli bir ses bunu tekrarlıyordu. Çığlık atmaya başladım, ne olup bittiğini anlamıyordum. Yanımda duran kuranın sayfaları çok hızlı bir şekilde açılmaya başladı ve cin suresinde durdu. O an olayın etkisiyle bayılmışım. Kalktığımda ise kapı çalıyordu koşarak kapıya gittim ve açtım. iki tane çocuk karınlarının aç olduğunu söyleyerek para istediler. içim burkuldu, hemen içeri para çıkarmaya gittim. Arkamı döndüğümde ise peşimden gelmişlerdi. Evime neden giriyorsunuz diye bağırdım. Bana kulaklarımı yırtacak kadar kalın çızırtılı bir sesle, "Senin için geldiler, senin için geldiler", vetülü kelabun şefria acu" diyerek, bağırmaya başladılar. Camdan çıkıp bağırdım, yardım istedim. insanlar evime toplandı, olup biteni anlattım ve aldığım cevap ise bildiğim bir cevaptı...Musallat'' olmuşlardı bana. Peki neden?  Ne yapmıştım onlara? "Vetülü kelabun şefria acu" bu kelimelerin anlamı neydi? Neden her gün kapım çalınıp başka şekillerde evime geliyorlardı? Neden allahım, neden? Hayatımda hiç günah işlemedim, evlenmedim bile, yardıma muhtaçlara yardım ettim. Ama buraya kadar daha fazla katlanamayacağım onları görmeye. Seslerini duymaya, bu korkuyla yaşamaya. Elveda güzel dünya, beni affet allahım...

Uyarı: Yukarıda yazılanlar bir intihar mektubunun birebir kopyasıdır, sadece noktalama işaretleri ve imla kurallarına göre düzenlenmiştir. Kendini astıktan sonra elinde bu mektupla bulunmuştur. Olayın şahitleri komşular ise evden gelen sesleri duyduklarını dile getirmişlerdir.