1 hafta kaldığım kiev seyahatimde göçmen bir özbekistanlının çalıştığı dönerciye girdim. içeride pişmişti adam sıcaktan. neden havalandırma, vantilatör yok dedim. patron almaz dedi. bunu bir cesaretlendirdim, yine sor dedim, vantilatör şart dedim. şehirden ayrılacağım gün içeri girdiğimde köşedeki vantilatörü görünce yemin ediyorum içim huzur doldu amk. hayatımın ufak bir bölümünde gördüğüm bu adama bir yardımım dokundu. inanılmaz mutlu oldum.

Ben bu oyunu bozarım bin ufurme!