üst not: beyler biraz daha ilgi gösterin amk şuku çuğu atın uplayın top layın ama yapın bişeyler kurduk o kadar hikayeyi. 3. paylaşışım az değer verin amk.

... vaktim tükeniyordu. kurtulmak için bir yol arıyordum. saniyelerin ne denli hızlı geçtiğini zamanın benim için hiç bir etkisinin kalmadığının farkına varmıştım artık. ayak sesleri duyuyordum. şu seslerle irkildim "acele edin hemen bulmalıyız onu, patron bizi yakar." fısıltılar. ayak sesleri ve yanı başımda bozulmuş damlatan musluk beni daha da endişelendiriyordu. beynim çalışmayı durdurmuş. yaşamsal faaaliyetlerimi zor gerçekleştiriyordum sanırım. nefesim daralıyor, elim ve ayaklarım kesiliyordu. gözlerim karardı... sonrasında kendimi büyük kocaman bir hangarda buldum. ellerim bağlı, vücudumdaki her bir kemiğin kırıldığını hissediyordum. suratımdan sıcak kanım bacaklarıma damlıyordu ve başımda soğuk bir metal. metalin arkasında tetiği çekmek için bekleyen gözü kara belki beni öldürürse çocuklarına biraz daha iyi bakabileceğini düşünen kısa ve kalıplı adam. korkuyordum taa ki...

bundan 10 sene öncesiydi. 18 yaşımda lise son sınıfta küçük bir şehrin, kalabalık mahallesinde kimsenin bilmediği küçük evimizde annem kız kardeşim ve ben otururken, istanbula çalışmak için giden babamın öldüğü haberini almamızla annemin ve kızkardeşimin feryadları, benim annemi teselli etmeye çalışırken akşamın soğukluğuna karışan birkaç damla göz yaşımla geçti. sabaha kadar 1 paket sigaramın nasıl bittiğini anlamadım...

NOT: BEYLER GÜZEL BiR HiKAYE OLUCAK iNŞALLAH. ŞUKULARI REZLERi ALAYIM. DEVAM

kimsemiz yoktur bizim bizden başka. babam allah razı olsun her ay paramızı yollardı o gitti bu evin tüm yükü artık benim omuzlarımdaydı. fakat ben sınav arafesinde. ne yapabilirdim ya bu okul sevdası sona erecek yada sona erecekti. başarılı bir öğrenciydim. hukuk kazanacağıma inanıyordum. adaletli insandım. dünyanın adaletini tadana kadar. dediğim gibi kimsemiz yoktu bizim ne amca ne dede ne hala ne teyze ne dayı. hiç biri. ortada bir cenaze vardı. benim bu cenazeyi almam getirip burada defin etmem gerekiyordu. ve ardından o karanlık geleceğim başlayacaktı. istanbula gittim. haberi veren babamın arkadaşı ahmet amcanın yanına gittim sağolsun buyur etti beni evine doyurdu. ama benim batağa batmama sebep olan adam o olacaktı bilmiyordum. neyse babamın cenazesini teslim almaya gittik bize bir cenaze aracı verdiler memlekete kadar o araçla gittim geldik defin ettik. ahmet amca hep sağ yamacımızdaydı. namazımızı kıldık. duamızı ettik. taziyeler vs. vs. annem kardeşim ağlamaktan helak olmuşlardı. ben biraz daha güçlü olmalıydım ki kendimi tutuyordum. baba sevgisi görmesem de severdim iyi adamdı yıllarca her gün arar hal hatır sorardı. allah rahmet eylesin. mekanını cennet eylesin. diyorum ama ilerde öğrendiklerimle sanırım babamla cehennemde buluşacağız. ben kötü biri olmak istemezdim. hiç istemedim. hayat beni buna zorladı. özür dilerim annem.

SiZiN BEN DIBINIZA KOYAM Bi iLGi GÖSTERMEDiNiZ

HAZIR AMK HiKAYESi YAZAYIM OKUYUN

ahmet amca bana bir teklifi olduğunu söyledi. eve geçtiğimiz zaman söyleyip söylemeyeceğini sordum. olur evladım acelesi yok dedi bana. yavaş yavaş eve doğru geçtik. eve taziyeye gelen kadınlar teyzeler gelip giderken akşam olmuş kalabalık dağılmıştı. ahmet amcaya yaklaşıp buyur abi mezarlıkta söyleyeceğin şeyi konuşalım dedim. olur evladım gel dedi geçtik mutfağa. iki çay koydum yaktık sigaraları. başladı ahmet abi anlatmaya.
-bak evladım baban benim kaç yıllık arkadaşım birlikte çok işler yaptık. sen baban ne iş yapar bilir miydin?
+bilmezdim amca, anlatmazdı babam sorsamda "boşver oğlum sen okumana bak, okul nasıl gidiyor?" derdi. bende uzatmazdım
-ben sana anlatayım; biz babanla istanbulda uyuşturucu işi yapan bi kartelin kolcularındandık. bizim gibi bir sürü adam var. baban bir gece gittiğimiz operasyonda çatışırken vuruldu. çok uğraştık kurtarmak için. fakat olmadı. baba çok seçicidir. addıbını öyle rastgele seçmez. hayatını adayacak adamlar lazımdır ona. ben sana kefilim baban gibi gözü kara bir çocuksun. ki farkındasın herşeyin kimseniz yok annenin hali ortada kız kardeşin daha küçük. bu evin ateşinin bir şekilde yanması lazım. burda da bu eve sen lazımsın. dediğimi anladın herhalde evladım. gel benimle kazancın da iyi olur hem kendini hem evi geçindirirsin.
+ düşüneyim ahmet amca. deyip. sigaramdan son bir kez çekip söndürüp attım. çayımı içememiştim soğuk bardağı kaldırıp tezgahın üzerine koydum ve mutfaktan çıkıp annemin yanına gittim.

ağlamaktan gözleri kan çanağına dönen annemi, ve ona destek olmaya çalışırken yıpranan daha 13 yaşında kardeşimi gördüm. boğazımda düğümlendi herşey. ellerimle sildim gözyalarını, saçlarını okşadım kız kardeşimin. "siz en iyisine layıksınız" deyip odama geçtim. bi sigara daha yakıp düşünmeye başladım. ya ahmet abini peşinden gidip ailemi iyi yaşatacaktım, yada herşeyi silip burda kıt kanaat yaşamaya çalışacaktım. aklım allak bullak olmuştu. o karmaşayla kafamı yastığa koyup uyudum. sabah bi ağlama sesi vardı annemindi bu ses hemen yanına gittim yastıkta binlerce saç teli. korktum, hemen alıp hastaneye zütürdüm. gerekli tetkikler tahliller yapıldı. ve o korkunç haberi de aldık. yıllardır vücudunu kemiren bir kanser son 1 haftadır olan olaylarla daha da alevlenmiş ve sondan bir önceki evresine geçmişti. durumu çok ciddiydi. ama tedavisi için ciddi anlamda bir para gerekiyordu ki. çözüm belliydi. ailemi de yanıma alıp istanbula gitmek.

eve geldik. kızkardeşimde çok yıpranmıştı. bir kötü haberi daha kaldıracak güçte değildi. istanbula taşınıyoruz diyebildim sadece. ahmet abiyi aradım ve teklifini kabul ettiğimi söyledim. tamam hazırlan o zaman dedi yarın sabah yola çıkarız dedi. bende, fakat abi bi durum daha var.
neymiş o? dedi bana. edvam ettim; "abi annem çok hasta, akciğer kanseri. durumu çok kötü tedavisine hemen başlamalı. ve istanbulda iyi bir hastanede tedavi edilsin istiyorum. kız kardeşimi de iyi bir okula göndermeliyiz. benden uzakta olmamalılar. benden başka kimseleri kalmadı."
ahmet amca: olur oğlum olur, sen canını sıkma baba böyle konularda çok iyidir. seni özellikle istedi. ailen için de elinden geleni yapar."teşekkür edip telefonu kapattım. eşya felan almayın sadece giyeceklerinizi toplayın. evi de kiraya vereceğiz. boş kalmasın. en azından bir gelir kapısı olur bizim için. herşey hazırlandı. ve yola çıktık. kardeşimin ve annemin endişeleri vardı fakat bana güvendiklerini seziyordum. keşke güvenlerini boşa çıkarmasaydım.

beyler bu gecelik boyle olsun kusura bakmayın hepinizin şukulayan eline koluna sağlık okuyan gözleriniz dert görmesin hadi allaha emanet

=

evet beyler geldik başlıyoruz hikayeye bir kaç part atıp gece devam edebilicem şimdiden haberiniz olsun

girdik kocaman bir ev, uşaklar, hizmetçiler, elleri silahlı onlarca insan ve baba dedikleri o adam karşıladı bizi. ailemi misafir evine yerleştirdiler sağolsunlar bir düzen tutturana kadar orada yaşayacaklardı, keşke o düzen tutabilseydi. pişmanlıklarım çok fazla keşke hiç olmasaydı. beni babanın odasına çıkardılar. tanıştık ismi memduh karaca, "baba" dermiş alemde herkes ona. anlattığına göre bu alemde ondan habersiz kuş uçmazmış ki belli emrinde resmen bir ordu çalışıyordu. işimin şu kapıda gördüğüm silahlı adamlar gibi biri olduğunu söyledi. baban benim en önemli adamlarımdandı. sende bu işin inceliklerini öğrenip baban gibi olacaksın. sana güveniyorum. dedi bana. çıktım odadan ahmet amcayo buldum. alışveriş yapmamız gerek dedi. çıktık. bir takım gömlek ayakkabı ve silah. bunlar olmazsa olmalılardandı. silah kullanmayı bilmezdim. bana öğrettiler. raconu, alemi tanıttılar, işi gösterdiler. korkuyordum her seferinde kalbim ağzımdan çıkıcak gibi oluyordu. yavaş yavaş girdiğimi hissediyordum bu işe. taa ki o sınava kadar.

bir gece çıktık boş bir hangara girdik. depo tarzı biryerdi etrafta koliler vs. vardı. hangarın en ortasında oturan orta yaşlı dayak yemekten yüzü gözü paramparça olmuş bir adam. baba ahmet abi ve birkaç kişi daha vardı başında. yaklaştım daha da çok. baba bir iki şamar daha vurdu. "benden çalanın hayatını çalarım!" dedi beni yanına çağırdı. silahımı istedi. tüm kurşunları çıkarıp bir tane kurşunu geri yerleştirdi. geri bana verdi.
-evladım! sen şimdi bana olan bağlılığını göstermelisin. sakın korkma sana hiç birşey olmayacak. şimdi silahı şu huur çocuğunun alnına daha çek tetiği. dedi.
elim ayağım kesildi. ama yapmalıydım. ben bunu yapamazsam ileride nele olacaktı bilmiyordum. bırakın insan öldürmeyi. böcek bile öldüremeyen biriydim ben. insanlar beni güçlü sanıyor anne ben güçlü değilim. ben hala senin küçük evladınım. ben böyle biri değildim. özür dilerim. gözümü kapatıp çektim tetiği. yüzüme sıçrayan kanın önce sıcaklığını sonrada serin serin yüzümden aşağı akışını hissettim sonrasında da sırtımı babacan bir tavırla sıvazlayan memduh beyin elini. ağzından çıkan iki kelimeden sonra oradan ayrıldı. "aferin evlat."

yanımda uzanan ahmet abinin eli ve elindeki nemli bezi gördüm suratımı silip. bezi adamın suratına kapattım. sonra o adama ne oldu bilmiyorum ama artık bir katildim ben. ellerimde hayatım boyunca taşıyacağım bir lekeydi bu. zaman ilerlerken annem daha da kötüleşti kilo verdi gerçek anlamda bir deri bir kemik kalmıştı. ameliyatlar geçirdi, kemoterapiye devam etti. günden güne ölüyordu. kardeşim okuluna devam ediyor fakat o da kendinden geçmişti. küçük yaşında neler yaşıyordu. ah be güzel kardeşim. bir gün kardeşim feryad figan beni aradı abi koş annem çok kötü. gerçekten çok kötü. babadan izin isteyip arabalardan biriyle köşke geri döndüm. annemi hastaneye zütürdüm. kurtaramadılar. canımı , canımdan çok sevdiğim annemi. 6 ay içinde annemi bababı kaybetmiştim. iki kardeş bir başımıza kaldık. ama güçlü olmalıydım sorumluluklarım hala vardı. kardeşimin okumasını sağlamalıydım.