gençler ortalık biraz daha sakinleşsin

gece evde yas havası hakim, bütün akrabalar evde. Ben çatıda oturdum sigara içiyorum. Kimseyle konuşmuyorum, kimseyle temas kurmuyorum. Ertan diye bi çocuk vardı o geldi yanıma, annem söyledi heralde çatıda olduğumu. Abi nasılsın dedi. Abi dediğinde doğmamış çocuklarımın üzerine nükleer bomba attı huur çocuğu. Bana bundan sonra abi deme, adım selim dedim. Sustu, nereye kadar böyle kendini harap edeceksin dedi. O an onu o çatıdan atmak geldi içimden. Lan en yakın arkadaşın ölmüş huur çocuğu, katii benim. Nasıl bu kadar soğukkanlı olabiliyosun ya sen ? Senin arkadaş sevgini gibiyim dedim. Kendine bu kadar haksızlık etme dedi, seni aşşağı atmamam için bişey söyle bana dedim, kaybetçek bişeyim kalmadı senide kaybederim dedim. Gitti. Yine yalnızdım, hayatımın sonuna kadar kendimi hapsettiğim yalnızlık sardı yine etrafımı. Artık yarını bekleyecektim, bütün gece çatıda oturdum. Hiç uyumadım. Güneşin doğuşunu gördüğüm an odama döndüm. Defnedilecekti artık cenaze, son bi kaç saatimizdi yani

@27 hem oldu hem öldü, çare yok o yüzden yüzleşemiyorum. 7 aydır anam gibiliyo, sözlük bile zevk vermiyo bazen amk

@28 okuma huur çocuğu oku diye yalvardık sanki amk

@31 eyvallah genede, daha devam edeceğim ama bu gece değil yeteri kadar yorulmuşum zaten

gece biraz ilerlesin kafam biraz daha dönmeye başlasın yazmaya devam edeceğim. Bu kadarla kalmadı, 3 ayda 300 yıl yaşlandım, 300 bin kere öldüm resmen, 7 aydırda hayatımın pişmanlığıyla boğuşuyorum. Ama açılmak için erken

artık başlama zamanı, yavaş yavaş yazalım. Bu gece 1 ay yaşadıklarımı yazarım heralde. ilk bi ay

Cenazenin kaldırılacağı gün geldi çattı, yani saatler aktı gitti. Bütün gece uyumadım, akreple yelkovanın yarışını izledim. Çok ironikti, tavşanla kaplumbağanın yarışı gibiydi. bazen selmanla böyle oturup hiç konuşmadan duvara bakardık saatlerce, o geldi aklıma o an, selman yoksa, tek başımayken duvara bakmanın anlamıda yoktu ama genede boş boş durdum öyle. serkan bi iki saat oturduktan sonra sıkıldım hadi gidip bira alalım derdi. saat 4 gibiydi hatta 4ü10 geçiyodu. çıktım evden bira alıyım bari kafam dağılır belki daha sağlıklı düşünürüm dedim. bütün tekeller kapanmıştı. bi benzinliğe çektim girdim markete, baktım bira yok sordum hayırdır diye, dedi artık benzinlikte bira satılmıyo. Yasak kardeşim dedi. o an bi daha yıkıldım ama toparlanmam zor olmadı. eskisi gibi olamazdım tabi ama, 10 dakika öncesine dönebildim en azından. eve geldim. gene oturup boş boş saati izledim. saat 8 gibi uyandı annem. Sen daha yatmadın mı dedi, hayır yatmadım daha demeye yeltendim, annem cevap fırsatı bırakmadan, bende olsam bende uyuyamazdım. kolay değil altından kalkmak dedi. geldi sarılıp ağlamaya başladı. öyle bi hale geldim ki annem ağlamaya başlayınca, enkaz altında 6 ay bekleyip açlıktan ölmek üzereyken kurtarılmışlar gibiydim. çıkartıldığında eline verilen sandaviçi 3 saniyede bitirebilecek gibi, içimdeki acıyı göz yaşlarımla dışarıya atmaya çalıştım. o an öyle bi ağlamaya başladım ki, annem beni sakinleştirmeye çalışıyordu bu sefer. tamam ağlama, artık yapabilecek bişeyin yok. sakın kendini suçlama diyodu ama o bile beni suçlarken ben nasıl suçlamayayım kendimi beyler?

bi şekilde zırıldamayı bırakıp, gelecek insanları karşılamam gerekirdi zaten. insanlar gelmeye başladı yavaş yavaş. nasıl bu kadar huur çocuğunu biraraya topladık hiç bilmiyorum. her gelen başın sağolsun diyodu, yüzüme yapıştırabileceğim o ana uygun en yapma ifadeyle dostlar sağolsun diyodum. hiçbiri sağ olmasındı, selman sağ olsundu. selman yaşasındı, hepiniz ölsündü, ama ölmüyolardı, selmanda yaşamıyodu. her gelen selmanı sevmese bile benden nefret ediyodu. her gelen nasıl oldu diyodu, ve susmuyodu huur çocukları. artık sessizlik çöksün kimse konuşmasın istiyodum ama herkes konuşuyodu ve her konuşan kafamı gibiyodu. akrabalarımda gelmeye başlayınca artık evden çıkıp gitme vaktinin geldiğini anladım. ama akrabalarımın ne kadar anlayışlı insanlar olduğunu unutarak düşündüm bunu. amcam evdekilerin hepsini susturdu, dayım beni alıp selmanın odasına zütürdü ve kimseyi içeri almadı. artık daha katlanılır bi haldeydi ev.

giberim ama iki oldu dahada yazmam bu gece amk

tamam devam ediyorum beyler, kafam hafif dönmeye başladı tam kıvamdayım şu an

imam geldi, artık selman son kez evden çıkıp bi daha gelmeyecekti. imam bişeyler okudu üfledi, hak helalliği istedi evdekilerden. herkes helal etti, toplandık camiye gittik. cenazeyi yıkıyolardı. O sırada kapıda bekliyodum bende. kendimi ifşa ediyomuşum gibiydi. selmanı görmem için son fırsattı yıkanırken. ama gidip göremedim, zütüm yemedi. bi türlü yapamadım amk, ne diyecektim ki? öldürdüm ulan seni işte huur çocuğu. sırf kendi hayatımı annemin hayatını gibmek için öldürdüm seni. gözlerini açta bana cehennem nasıl bi yer anlat şimdi gibik mi diyecektim ?

yemedi zütüm beyler, kapıda bekleyebildim. sonra caminin dışında biraz uzakta bi kız gördüm, pısmış ağlıyo. hiç kimseyi teskin edecek halde değildim beyler, daha kendimi teselli edemiyordum. kız kafasını kaldırdı ve göz göze geldik. ceren. herşey için o kaltağı suçlayabilirdim, ama onunda benim gibi hissetmesi bi insanın hayatına daha son vermek hiç mantıklı gelmedi amk. yanına gittim güç bela. bi kaç saniye bakıştıktan sonra, nasıl kıydın ona dedi dıbına koduğum kaltağı. zaten içim çanakkale gibi, bi kurşunda o sıktı amk. dövdüm kaltağı, hiç acımadım dövdüm. selmanın bu kaltağı neden dövdüğünü sorgulamıştım hep, ama çok haklıymış amk, iyiki dövmüş, iyiki dövdüm. sakinleştirdiler, ağzıma bi sigara tıktılar. oturdum beklemeye devam ettim. sela okunuyodu artık. birazdan camiye girmek gerekti ve abdest almalıydım. abdest almayı bilmiyodum ki neyi alacaktım. girdim şadırvana gördüğümü taklit ettim amk. olduğu kadar olmadığı kader dedim kendime

@44 güzel soru panpa, kafamdakilerle yüzleşmekten korktuğum için beynimi bişeyle uyuşturmam gerekli. şu anda alkol bağımlısıyım, başta bu kadar bağımlı değildim. hatta bağamlı bile değildim ama, şu an bağımlıyım. uyuşturucu kullandım nisanın sonlarında 2 hafta kadar, eroinde kullandım kokainde kullandım, ama annem bu cezayı haketmiyodu gittim amateme yattım paşa paşa. Anneme ceza olmayacak ve bana çıkış yolu açacak tek şey alkoldü

@40 suçlamasalar bile, bakışlarından içindeki nefret okunuyo panpa. Hala cereni sağda solda gördüğümde gözlerinden ateş saçıyo kaltak. bazılarının içindeki ateş söndü ama bazıları hala nefreti dışa vuruyo. orayada geleceğim sabır... sabır... sabır...

dinleyen yoksa yazmıycam amk, yazdıkça kafam kaçıyo

o zamanlar ben feyhanla çıkıyordum. bu ismi vermeye hiç çekinmiyorum (kendisi şu an incide yazar) okusunda içi birazda olsa acısın kaltağın. cenaze namazına oda geldi haliyle. abdesti alıp girdim içeri. içersi hınca hınç kalabalık. cuma ve bayram namazlarını uzak tutarsan, kadir gecesinde bile bu kadar kalabalık olmamıştır cami. hiç olmadığı kadar kalabalık hiç olmadığı kadar soğuktu sanki. soğuk soğuk terliyodum. camide o kadar ilginç bişey olmadı, çıktık cenaze namazını kılacağız, imam sordu nasıl bilirdiniz diye, en sevdiğim insanı benden alacak uzağa zütürecek, gömecek diye nefret ettiğim imam soruyo nasıl biliyosun o.ç. diye, dünyanın en iyi insanı dedim içimden. dışımdan sadece iyi bilirdik demekle yetindim. cenaze namazı kılındı, feyhan girdi koluma tamam bunuda atlatacağız dedi. içimden ananın dıbına kadar yolun var atlatacağız deme atlatacaksın de huur diyordum ama dışımdan hiçbişey diyemedim. ben iyiyim git annemle ilgilen, ama konuşma konuşturma. sadece sırtını okşa ve bayılmasını engelle dedim. bu sayede kafam biraz daha sakinleşecekti.

annemin feryat sesleri dahada açıldı, içindeki sesi susturamıyordu o benim kadar belliki. babamla yan yana annemin çığlıkları arasında sükunetimizi korumaya çalışıyorduk. babamda benim gibidir, konuşmaz pek. babamla herşeyin bitmesi için dua ettik. herşey bitsinki eve gidelim. acımızı kendi içimizde yaşayalım. ama kimse bilemezdi eve gitmenin her ikimiz içinde daha büyük ızdırap olacağını

@51 toparlanmış bi haldeyim zaten panpa. Sırf selman için okulu bitirecem. annem için yaşıyorum zaten, ve selmanın benim nasıl bi insan olmamı istediğini bildiğim için onun istediği gibi bi insan olmak için. sadece günde 2.5 saat uyuyorum artık. ve çok fazla içiyorum. normal hayatım düzenli. düzenli gibtiğim bi am var, askerden gelince evlenmeyi planladığım. evlenince annemle yaşamaya devam edeceğim zaten, babamda vefat etti. orayada geleceğim az sabırlı olun amk. bilmeden konuşup duruyonuz

tamam yazmaya devam o zaman. parmaklarım ağrıdı ama yazmaya devam.

cenaze namazı kılındı, istikamet zincirli kuyu mezarlığı. babam idareten aldığı arabanın anahtarını verdi, bindim koltuğa bacaklarım titredi amk. göğsüme öyle bi ağırlık çöktü ki, sanki göğsümde bufalo sürüsü dans ediyodu. soluğum kesildi, terlemeye başladım. gözlerim doldu amk. anahtarı taktım, parmaklarımı sanki bi dev tutuyodu ve anahtarı çevirmeme engel oluyodu, ve bıraktım. orda araba kullanmayı bıraktım. orda kendimi bıraktım. babam anladı zaten, geç ben kullanayım dedi ve geçtim arka koltuğa annemin yanına oturdum. annem bi kere daha sarıldı bana, en azından ders almışsın dedi. en azından bundan ders almışsın dedi. cevap veremedim. çöpten metal kutu toplayan zombi gibiydim. geçimini hurdacılıkla kazanan insan eti yiyen bi zombi gibi. hurda satıp böbrek alan ve o böbreği yiyen zombi gibi. mezarlığa geldik. bir sürü insan, bir sürü gereksiz ses. eminim selmanda istemezdi bu kadar insanı. ağzı yüzü kan içinde gelen cereni hiç istemezdi hemde.

cenazeyi koyduk çukura, ve ilk toprağın atılması gerekiyodu. elime verdiler küreği ve göm huur çocuğu dediler. nasıl öldürdün öyle göm. nasıl kıydıysan öyle göm. küreği tuttum, toprağa sapladım, ama üzerine atamadım. başkasının atmasını bekledim ama yapmadılar. en sonunda imam vurdu elimede elimdeki kürekten topraklar selmanın üzerine düştü. artık selman benden bir koca ömür uzaktaydı. sürekli kuran okunuyodu, aklıma garip bi paradoks geldi. Selman müslüman mıydı ki ?

neyse ben gibtirip gidip yatıyım, iyi geceler hepinize panpalar. yarın kaldığım yerden devam

@60 kusura bakma panpa kasten olmadı

@62 yazcam panpa yazcam. şu anki pgibolojime kadar yazcam.