gençler..

bi kız var, adı feride olsun. (adını feride koydum)

kızla şehir dışında ünivde tanıştık, o da ben de farklı şehirlerden gelip farklı bir şehirde uzaktan eğitimde okuduk. (okulun olduğu şehir de los angeles olsun)

kızla çok iyi arkadaştık, hem de bayağı. beraber şakalaşır eğlenirdik falan. kız normalde ege taraflarından bir yerde oturuyordu, ama büyük şehirde bir ailenin yanında çocuk bakıcılığı yapıyordu. sonra da istanbul'a geldi. burada bir yurtta kalıyor ve onu ilk yaşadığı şehirde giben sevgilisinin evinde kalmıştı bir ara. çocuk bunu gibti gibti gibti sonra da attı amk.

ama ben kıza çok değer veriyorum, aşığım belki de.
kız ailesinin yanından kovulmuş, başka birilerinin yanından kovulmuş. kıza yapılmayan şey kalmamış. ben de elimden geldiği kadar (hatta daha fazlası) kıza yardım ettim. ve ediyorum da.
cuma akşamı iş çıkışı aradım ne ediyorsun diye. "biliyor musun, ben yine işten kovuldum." dedi. kafayı yemek üzereyim.

daha anlatacak çok şey var ama şimdilik bu kadar anlatayım.

he kızın olayı da şu, kendisini ilk giben erkeği seviyor, sonra yaşağıdığı şehirden ailesi tarafından kovulup başka bir şehirde 3-4 sene çocuk bakıcılığı yapıyor, sonra da istanbul'a gelip yaşamaya çalışıyor. istanbul'a geldiği ilk zamanlar o çocuğun evinde kaldı ve çocuk bunu yine gibti, ama şerefsiz bir süre sonra kızı evden attı. önce kızı gibip sonra da "benim seninle bir hayatım yok, hayatıma müdahale etme. sakın kız arkaşımla da aramı bozma." dedi. tam bir huur çocuğu yani.

ben değer veriyorum ama kız bana değer vermiyor. arkadaş olarak görüyor. yardım isteyebileceği biri olarak görüyor.
en sonunda hislerimi açıklamıştım geçen sene ama hiç gibine bile takmadı, takmadığı gibi de daha çok şey istemeye başladı.

sizden ne istiyorum... bilmiyorum.
sadece paylaşmak istedim.

eskiden kağıt kalem vardı, dertlerini yazardın sonra da yakardın kağıdı. o kağıdın uçuşu gibi o derdin de uçup giderdi.