ciddi ciddi aklımı kaybediyorum.

her konuda beynim o kadar karışık ki inanamazsınız.
eskiden peşimde koşan insanlar şimdi karşılarına çıkıp iletişim kurmak istediğimde beni bir çocuk gibi azarlıyorlar.
işin kötü tarafı her daim bunalım halindeyim, bazen ölecek gibi oluyorum stresten, beynimin damarları çatlıyor adeta.

ve yalnız kalmak beni acayip korkutuyor.
bu normal mi?
ben ne zaman bu hale geldiğimi anlamıyorum.

hem yalnız kalmaktan korkuyorum hem de güvenmekten, ikisi bir araya gelince çözümsüz bir durum meydana geliyor ve iki korkumdan da kurtulamıyorum.

lütfen biri benimle konuşsun lan...

edit: sen yarra yemişsin koçe

Aslında yalnız olmaktan korkmamalısın çünkü temelde zaten yalnızsın panpa yani kimseyle paylaşmadığın şeyler bir an söyleyemediğin o kelimeler hep senin içinde ve sana ait oldu sadece sen bildin sen yorumladın
Yani her insan temelde yalnızdır yalnız olmadığımız tek şey bu bana göre
insanlar etrafımdan gidecek sevecek sevilecek kimsem kalmayacak da deme seni kıranlara üzenlere nedenini sor içinde tutma bu daha çok zarar verir hem her şey unutulur düşünceler değişir bundan 1 yıl sonra belki artık boşuna yer kapladıkları için insanları hayatından çıkaracak biri de olabilirsin karşına elbette iyi biri çıkar seni anlayan seninle çok iyi anlaşan
7 milyar insan var panpa elbet biri gelir seni bulur biri değil belki elini sallasan 50 si gelir hepsi kafa dengi olur anlar seni bu konuda da korkun olmasın

Edit: bir de bir şey olursa yaz pm den panpa konuşuruz pek girmiyorum ben birazdan kaçıcam

SEN YARRA YEMIŞKE ACiL BANA PMDEN YAZIYORKE