gene her zaman ki gibi metin2de car kasarken eski

sevgilim bize geldi.lan hala aynı bıraktığım gibisin ne anlıosn evden çıkmayıp akşama kadar salak salak oyunlar oynuosndedi.uykulu,sinirli kanlı gözlerimle kafamı çevirdim.kattayım biraz daha kasmam lazm 2 tüp kaldı dedim.''hiç değişmeyeceksn =)'dedi odamın kapısını vurdu,evdekilere görüşürz xxx teyze xxx amca dedi çekti gitti.

edit: sadece benim yazdıklarım http://inci.sozlukspot.co...k%20durur%20pis%20vururum

o günün akşamı 3 tane cumartesi şarabı aldım ve sabaha kadar içe içe düşündüm ben niye böyleyim diye. diyorum salak mıyım acaba ben. yaşım 24 olmuş yaptığım işlere bak. sonra dedim ki kendime değişecem lan ben. sabah gidecem en yakın spor salonuna yazılıcam. bilmediğim diller öğrenicem, beynimin basmadığı kitaplar okuyup akılımn almadığı filmler izleyip kültürümü, özgüvenimi çekip sündürecem. sabah 7 ye kurdum alarmı. ötmemiş amk uyandım akşam 6

kalktığımda annem tabi dert yanıyor. baban gelecek işten hala uyuosn. ulan kendimi 15 yaşında gibi hissetmekten bıktmıştım her uyandığımda dünyaya sitemli bir şekilde uyanıp. sadece 1 öğün akşam yemeği ile sabah ediyordum akşamlarımı... arada konverve patlıcan, barbunya pilaki, tombalığı yiyip hayata tutunmaya çlşıordm.

neyse girdim tekrar oyuna, aklımda eski manita.hem slotları kesiyorum hem kafamda teoriler geçiriyorum. gece 2 telefonum çaldı. arayan efe.(realden arkadaşım çocukluğumuz birlikte geçmiştir aslında tek arkadaşımdır mahalleden)

ne var lan dedim. çabuk facebookuma gir gördüklerine inanamıcan anasayfaya bak dedi. girdim bunun hesabına dün bize gelen eski sevgilim benden yakışıklı bir çocukla çıkmaya başlamş. beraber resim çekilmişler falan onları koymuş.kan beynime sıçradı açtım kamuran akkor sigara üstüne sigara. efeyi aradım çık mahalleye seninle artık bişeyler yapmanın zamanı geldi.

gittim yanına oturuyoruz arabada. bununla gülüşüyoruz ama benim içimde resmen fırtınalar kopuyor. çektik efesciye aldık nevaleleri başladık içmeye. olum dedim benim neyim ekgib herşeyimi yüzüme vur benim gözlerim cidden kapalı hiç bişeyi görmüyorum.o anlattıkça beni bana, kendimden soğumuştum.24 yaşındaydım, lise mezunuydum, işsiz beş parasız asosyal alkolik şizofren depresif bir insandım. hayatımı yoluma koyma adımlarını bu kız sayesinde atacağım aklımın ucundan bile geçmezdi

chapter 1 : değişim

bu olaylardan sonra 2 ay geçti. spora başladım alkolü bıraktım kendime çeki düzen vermeye başladım.bi iş bulup, ayrı bi eve çıkıp kendi ayaklarımın üstünde durmanın zamanı gelmişti.iş bulmanında temel yolları sosyal olup deli gibi iş aramaktı ama bende o yoktu. gidip bi dükkana abi iş var mı demeye zütüm yemiyordu onun için efeyi arayıp bana iş bulmasını söylemem gerekiyordu. aradım açmadı

ertesi gün oldu arıyorum tekrar 3. arayışımda açtı.lan nerdesin fln demeye kalmadısana iş buldum çalşrmsndedi.olm dedim bende seni bunun için arayacaktım nerden anladın gibi muhabbetler döndü. efenin çalıştığı internet kafenin sahibi ismet abi eleman arıyomuş bunuda efeye söylemiş. aklına direk ben gelmişim. kabul ettim işi. bayada bi sevinmiştim.tek anladığım şey dıbına koyduğumun bilgisayarıydı çünkü.2 gün sonra iş başı yapacaktım. hayatımın düzene oturmasına ramak kalmıştı ama spordan çıkıp eve geldiğimde dünya başıma yıkılmıştı

akşam eve geldiğimde herkesin suratı bir karış salonda oturuyorlar. noldu hemen söyleyin dedim. abim akciğer kanseriydi.8 kür kemoterapi almştı.1.90lık adam 55 kiloya düşmüş gözlerimin önünde resmen eriyordu.1 yıl sonrasında yani bu olayların yaşandığı gün doktora gitmişlerdi sevinerek. fakat doktor lenf bezlerne yayıldığını söylemiş metaztaz atmış. tüm vucuda yayılmış anasını gibtiğimin kanseri. bunları direk anlatınca babam, kafamdan aşşağı kaynar sular döküldü. iyileşir diye beklerken dahada kötü olması adamı resmen öldürür. yaşamayan bilemez. çektim babamı odaya. dedim nolacak şimdi?.yapacak fazla bişey kalmamış dedi.35 yaşında taş gibi adamdı abim.

abim gibi olmayı hep istemişimdir. düzenli bir hayat, evlilik,düzenli bir iş. güzel bir hayat buydu abim için. şimdi arkasında çocuğunu, karısını bizleri bırakıp gibtirip gidecekti bilinmeyenler ülkesine

hayat vurabildiği heryerden ıskalamadan atışlarını yapıyordu. dahada içine kapanık bir insan olmaya başlamştm hiç dşarı çıkmadan yemek yemeden su içmeden günlerimi aptal gibi yaşıordm. herşeyi düşünmekten beynim ağrıodu. ölmüyodum ama yaşamıodumda.

arada efe geliyordu yanıma dışarı çıkıp bişeyler içip ayrılıyorduk. gene bir gün muhabbet ediyoruz.gel dedi hemen yarın işe başla kafan dağılır. tamam dedim.

iş basitti. sabah 9da dükkana gidiyoruz beraber efeyle. akşam 9 a kadar masa aç kapat. parasıda fena değildi. alışmıştımda artık... 2 haftadır gidip geliyordum. kafam bomboştu. saçma bi tebessümle cafede günlerimi öldürüp para kazanıyordum. fazladanda para giriyordu cebime çünkü sosyal mühendisliğimi kullanıyordum.

metin2 o zmanlar yeni çıkmıştı ve tüm ergenlerin yaşam kaynağıydı. çalışmayan 5 pc vardı depoda onları ucuza yaptırdım. ismet abidende izinip alıp tuvaletin yanındaki odaya sıkıştırıp dizmiştim.o bilgisayarlara sadece metin2 botu kuruyordum. hiç kimse oturmuyordu o masalara.12 saat boyunca metin2 charı kasıyordu ve oyun parasıyla yang kazandırıyordu.12 saat boyunca bi müşteri otursa 12 lira para kazanabilirdi o pc fakat kurduğum botla 10 mislini kazandırıodum. sayemde paranın anasını gibiyordu, cebime 1 lira fazladan girmiyordu ama hala ismet abinin yüzü gülmüyordu. yavşak bi herifin tekiydi

geldim beyler devam ediyorum

bir pazar sabahı telefon deli gibi çalıyor. kullandığım antidepresanlar uykumu daha çok güçlendirdiği için yataktan kalkamıyordum. halsiz bir şekilde açtım telefonu. efeydi arıyan. dayısının şantiyesi var ek iş buldum sana dedi. cumartesi pazarları internet cafeye gitmiyordum onu telefi etmek için amelelik işi bulmuş bana. gidip tuğla taşıyacaktım günlük kazancı ise 60 liraydı. biraz düşündüm kabul ettim.ne kadar çok para , o kadar çok lüks bi hayattı benim için.

biraz ekonomik ailevi durumumuzdan bahsedeyim şimdi.

babam annemle tanışıp evlendiğinde köydeymiş. böyle olmaz diyerek pılını pırtını toplayıp sivastan çıkıp ankaraya gelmiş. köyden kente göçler zordur alışması. metropol amk borumu. yapabileceği en iyi mesleği seçip yılların birikimleriyle bi fırın açmış. senelerini fırında 7-24 çalışarak heba etmiş.şu hayata bir kere geliyorsun be adam yaşa hayatını ne diye çoluk çocuğa karıştın aile kurdun diyesim gelirdi hep babama.ama babam sorumluluk sahibi otoriter bi insandı herzaman. sadece kendini bize adamış bir fırıncıydı. bizi geçindirebilmek için adam hayatını gözden çıkarmış resmen. fakirliğin allahını çekmiştik zamanında. ramazanda sahur vakti yemek masasına otururduk. ortada 1 ekmek 3-5 zeytin olurdu. herkes birbirinin gözünün içine bakardı. babam 1 lokma alır gider uyurdu. vefalı bir babam vardı anlıycağınız.

beni fırında görmeyi orda çalışmamı, onun yanında baba mesleğini yapmamı hep isterdi. fakat hiç gitmezdim... bazen babama bakıp kendimden utanıyordum. onun gibi çalışkan bir adamın benim gibi tembel vasıfsız bi çocuğu nasıl olurdu amk. kendime bi yol çizmek için hedeflerimin olması lazımdı. çocukluktan beri sorarlardı bana büyüyünce ne olacaksın diye.hep verdiğim cevap bilmiyorumdu.şu hayatta hiç bişey bilmiyordum anı yaşamayı seviyordum fakat, gecelerce online oyun oynayıp saatlerce alkol tüketerek nereye varacağımı hiç kestiremiyordum.

tabi bu olaylar efenin bana bir iş bulmasıyla kısmen sonlandı. artık haftanın 5 günü internet cafede koşturup 2 günüde amelelik yapıyordum.bu işler beni gerçekten çok yormuştu.her sabah uyandığımda sanki 2 kamyon adam bana dayak atmış gibi halsiz ve yorgun uyanıyordum, aklımda abim oluyordu çoğu zaman. beynimde soru işaretleriyle insanların içinde yürüyüp hayatımı yola koymaya çalışıyordum.

internet cafede işler tıkırındaydı. botlar sorunuz çalışıyor ve ismet abiye haddinden fazla para kazandırıyor. liseli kardeşlerimiz internet cafeye gelip oyun parası çekiyor ve kasaya sağlam para giriyordu. giriyordu ama benim cebime neden azda olsa bişey girmiyordu amk. fikri üreten benim parayı yiyen o.
tak etti artık kafama bi gün cafe çıkışında botları kapattım, çarları sildim ve dükkan kepenklerini indirdim evime gittim. ertesi gün ismet abiye artık bu bot programlarını aylık ücret karşılığında satıyorlar dedim. tüm paralarımızı metin2 gm'leri çekmiş çarlarıda silmiş dedim. asık bi suratla al şu parayı satın al botlarıda ne yapıosan yap dedi.
hakkını aramazsan, ağlamazsan kimseye meme yok. hayattaki en iyi tecrübelerimden biridir bu olay.

umutsuz insanları gördükce negetif enerji doluyordu bünyeme. internet cafeye gelen 35 yaş üstü harbiden delikanlı diyebileceğiniz adamların gay sitelerde takılması, şantiyede 17 yaşındaki çocukların köpekler gibi çalışarak koyun gibi kullanılması, bunları düşünüyordum sürekli. mutluluğu kovalayan insanların aslında mutluluk nedir bilmemesi koyuyordu bana. telefonu açtım aradım efeyi ev tutalım beraber yaşayalım dedim.hep bunu isterdi oda, peki dedi. gliyorum yanına konuşalım.

chapter 2 : sahte mutluluk

hayat nedense gerçekten güzel gelmeye başlamıştı. beni mutlu eden bir çok etken vardı artık. abimin durumu eskisine göre daha iyiydi.1 ameliyat atlatmıştı ve durumu iyiydi.onu iyi gördükce bende seviniyordum. gülücükler saçarak işime gidip hayatımı yaşıyordum.tam 2 ay sonra artık bi evimiz vardı efeyle. ikimizde çalışıyorduk. paramızda vardı, tatlı bir bekar evimiz vardı 2+1.sevgilim bile vardı amk. adıda ceyda

ceydayla internet cafenin karşsndaki kırtasiyede tanıştım. orda çırak gibi bişeydi.a4 kağıdı alıyordum bolca geldi benimle tanışmak istedi. oturduk konuştuk. günler haftaları kovaladı çıkmaya başladık. seviyormuydum ? tabiki hayır.ama cazibesi vardı çok içten samimi ve dehşet etkileyici bi kızdı ve benimde artık bi sevgiliye ihityacım vardı sorumluluk sahibi oldukca kendime özgüvenim geliodu. özgüvenim oldukcada hayatım daha güze bir hal alıyordu.ama asosyal bir bin olsaydımda tanışmasaydım ceydayla diyorum şimdi. nerden bilebilirdim ki hayatımın dıbına koyabileceğini o melek gibi kızın

şantiyeden çıktım cumartesi akşamı beni arabayla evin 2 sokak ötesine bıraktılar saat 8:30 civarları,bi markete girdim içecek bişeyler alıcam ve o sırada efenin dayısını aradım. herşey için teşekkrler yardımcı oldunuz fakat benim gücüm tükendi bırakıyorum işi hakan amca.iyi gidiyodun fln dedi geçiştirdi tamam dedi kapattı. şuan para sıkıntımda yoktu ve ek işte bi hayli yorucuydu. markette gezinirken eski antronörümle ersin hocayla karşılaştım.

15 yaşlarında taksa merak sarmıştım. geceleri 05:00 gibi mike tyson maçları olurdu o saatte kalkar izlerdim deliler gibi heves ederdim.o zamanlar babam beni bi salona yollamıştı ve 6-7 ay olmadan maçlara çıkmıştım. beni çok beğenirdi ersin hoca... gelecek vaad eden bi sporcuydum(2.5 yıl dolmadan lisans çıkartamıyordun ve maçlara giremiyordun ama hemen lisansmı çıkarıp maçlara sokmuştu beni)

20li yaşlarda bırakmak zorunda kaldım. neden derseniz, alkol sigara kullanmaya başlamştım ve eve kapanmıştım. sosyofobi ve asosyallik almış başını gidiyordu hayatı gibime takmıyordum buda beni güçten, kondisyondan düşürüyordu. hoca bu durumu anlayıp akıllanana kadar gibtir git gelme demişti.o günden beridir konuşmamıştık ve markette gördüğümde bana gülümsedi nasılsın oğlum neler yapıyorsun dedi.5 dakika muhabbet geçti aramızda. yeni salon açtım bi ara uğra dedi adresini verdi.