Bir gün olsun sevdiğim kızla gidip konuşamadım. içimi döküp rahatlamak istedim ama olmadı. Yapamıyorum.Kızı görünce dillim tutuluyor resmen. Olup olmadık sakarlıklar yapıyorum. Kafamı vuruyorum elimi bir yere sıkıştırıyorum.

Neden böyleyim ben? Kızla göz göze gelmeye korkuyorum.Bir yandan da bakmaya doyamıyorum.

Bunun bir çözümü var mı?

Osho'nun 'Korku' adlı kitabını öneriyorum panpa

Yok panpa yok vallahi yok billahi yok sadece bakarsın hiçbir şey yapamazsın bir de arkadaşlarını yollayıp bakmandan rahatsız oluyorum derse hiç yok dedi amk yolladı kankasını ve dedi olm gözlerim doluyor kızıyorum gözlerime ne diye baktın şimdi utanmadan sıkılmadan yaş döküyorsun diye ama sonra aklıma "gözler kalbin aynasıdır" lafı geliyor hak veriyorum gözlerime bu sefer sövüyorum kalbime ulan yastıkta kuru yer kalmadı bu kafayla zaten hakettim gidip konuşmadım falan filan boşver sen panpa sen de umut var azıcık bana bakma dedi