gemide yaşadıklarımı anlatıyorum

Meraklı gözlerle bakarken vardiyamın iyice yaklaştığını hatırladım.ama içimdeki merak duygusu bütün sorumluluk duygularımı bastırıyordu. hikayesine şöyle devam etti:
O fırtınadan sağ salim burgasa varmıştık. ancak günlerce kendime gelememiştim. birşeyler yiyemediğim için bitkin bir haldeydim. günlerce kamaramda istirahat ettim. kamaramda geçirdiğim gecelerden birinde o dönemki çarkçım benim kamarama gelmişti. aramızda ilk önce sıradan bir muhabbet geçti. saatler hızla ilerliyor ancak çarkçım kendi kamarasına gitmemekte ısrar ediyordu. hayatımda hatırlamak istemediğim en zor geceydi. bana tecavüz etti… Dedi. Duyduğum son cümleden sonra nefes almakta zorlandım, zaten çarkçı da bir süre sustu. devam etmesini istiyormuydum, istemiyormuydum bilemiyorum. kaskatı kesilmiştim. anlatmaya devam etti: bu son olmadı, devamı da geldi. Çarkçım anlattıkça şok üstüne şok yaşıyordum. Hayallerim uğruna katlanmak zorundaydım, diye devam etti.bir süre sonra bu da benim tercihim olmaya başlamış, sıradanlaşmıştı. Ne diyeceğimi bilemeden sadece dinliyordum. Bana bir soru yöneltti, sana bunları neden anlattığımı biliyormusun? O an şaşkınlıktan bir çırpıda cevap veremedim. Bir süre sonra hayır bilmiyorum dedim. Bizi gördüğün gece senin orda olduğunu biliyordum. Dedi. Kaskatı kesilen bedenim bu cümleden sonra korkmaya başladı. Korktuğum yüzümden o kadar belli oluyordu ki,korkma! Dedi. Sakinleşmem için bir sigara uzattı. Sigaralarımızı yaktıktan sonra anlataya devam etti…

Bu yağcınında kendi tercihi. Asla zorla olan bir şey değil. Dedi. ayrıca bunu gören ilk kişi sen değilsin ama hiç konuşmayan ve saygı gösteren tek kişisin diye ekledi.o anda benim için bazı taşlar yerine oturmaya başlamıştı. saygı göstermek bu kadar önemli miydi? Belki de en büyük hatamız bu değil miydi? Ön yargıyla yaklaşmak insanlara.. işin aslı kendim de biliyordum ki bu olayları korktuğum için kimseye söyleyememiştim. Çarkçı bundan sonra hiç konuşmadı. ikimizde denizi seyretmeye başlamıştık.ta ki küçük bir çocuğun oyuncağını elinden alınca feryad etmesi gibi çalan alarmın sesi duyulana kadar. seri adımlarla aşağıya indik. alarm manevra için çalıyordu. artık istikamet istanbuldu.yol boyunca düşünmeye bolca vaktim olacaktı. gemiden ayrılıp ayrılmama konusunda hala tereddütlerm vardı. çünkü karada ne iş yapacağımı bilmiyordum. ancak bu ortamda da çalışmaya içim razı olmuyordu. kendime istanbula varana kadar düşünme süresi verdim. istanbulda limana yanaştığımızda son kararı verecektim.

Akrep ve yelkovan birbirini kovalarken,her geçen milde istanbula yaklaşıyorduk. kararımı kesinleştiremeden boğaz ufukta göründü. kafam her zamankinden daha karışıktı.bu yaşananları sindirip gemide kalmalı mıydım? Yoksa bu hikayenin sonu mu geliyordu? Boğaz geçişinden sonra ambarlı limanına yanaştık. aklımdaki bu düşünceleri henüz personele yansıtmamıştım. Gitmek istesem bile inebilecek miydim? Limanda geçen bir gecenin ardından kararımı vermiştim. gemiden inecektim.ilk önce çarkçıya söyledim. beni vazgeçirmeye çalıştı ancak kararım kesindi. daha fazla üstelemeden dilekçemi yazdı. kaptana iletti. kaptan şirkete faks çekerek, inmem resmiyete kavuştu. eşyalarımı toparladıktan sonra bütün personelle vedalaştım. gemiden ayrılırken çarkçıyla telefon numaralarımızı karşılıklı kaydettik. tüm bu olanlara rağmen onun iyi bir adam olduğunu düşünüyordum. gemiden karaya ayak bastığımda başka bir gemi macerasını kaldıramayacağımı anladım. belki de asıl hikaye bundan sonra karada başlamıştır…

takip edenlere teşekkürler. hikayem bu kadardı.. farklı hikayelerde görüşmek üzere:)

okumayanlar için hort