gemide yaşadıklarımı anlatıyorum

gemideki taşşaklarımı diye okudum amk

Bu yağcınında kendi tercihi. Asla zorla olan bir şey değil. Dedi. ayrıca bunu gören ilk kişi sen değilsin ama hiç konuşmayan ve saygı gösteren tek kişisin diye ekledi.o anda benim için bazı taşlar yerine oturmaya başlamıştı. saygı göstermek bu kadar önemli miydi? Belki de en büyük hatamız bu değil miydi? Ön yargıyla yaklaşmak insanlara.. işin aslı kendim de biliyordum ki bu olayları korktuğum için kimseye söyleyememiştim. Çarkçı bundan sonra hiç konuşmadı. ikimizde denizi seyretmeye başlamıştık.ta ki küçük bir çocuğun oyuncağını elinden alınca feryad etmesi gibi çalan alarmın sesi duyulana kadar. seri adımlarla aşağıya indik. alarm manevra için çalıyordu. artık istikamet istanbuldu.yol boyunca düşünmeye bolca vaktim olacaktı. gemiden ayrılıp ayrılmama konusunda hala tereddütlerm vardı. çünkü karada ne iş yapacağımı bilmiyordum. ancak bu ortamda da çalışmaya içim razı olmuyordu. kendime istanbula varana kadar düşünme süresi verdim. istanbulda limana yanaştığımızda son kararı verecektim.

Meraklı gözlerle bakarken vardiyamın iyice yaklaştığını hatırladım.ama içimdeki merak duygusu bütün sorumluluk duygularımı bastırıyordu. hikayesine şöyle devam etti:
O fırtınadan sağ salim burgasa varmıştık. ancak günlerce kendime gelememiştim. birşeyler yiyemediğim için bitkin bir haldeydim. günlerce kamaramda istirahat ettim. kamaramda geçirdiğim gecelerden birinde o dönemki çarkçım benim kamarama gelmişti. aramızda ilk önce sıradan bir muhabbet geçti. saatler hızla ilerliyor ancak çarkçım kendi kamarasına gitmemekte ısrar ediyordu. hayatımda hatırlamak istemediğim en zor geceydi. bana tecavüz etti… Dedi. Duyduğum son cümleden sonra nefes almakta zorlandım, zaten çarkçı da bir süre sustu. devam etmesini istiyormuydum, istemiyormuydum bilemiyorum. kaskatı kesilmiştim. anlatmaya devam etti: bu son olmadı, devamı da geldi. Çarkçım anlattıkça şok üstüne şok yaşıyordum. Hayallerim uğruna katlanmak zorundaydım, diye devam etti.bir süre sonra bu da benim tercihim olmaya başlamış, sıradanlaşmıştı. Ne diyeceğimi bilemeden sadece dinliyordum. Bana bir soru yöneltti, sana bunları neden anlattığımı biliyormusun? O an şaşkınlıktan bir çırpıda cevap veremedim. Bir süre sonra hayır bilmiyorum dedim. Bizi gördüğün gece senin orda olduğunu biliyordum. Dedi. Kaskatı kesilen bedenim bu cümleden sonra korkmaya başladı. Korktuğum yüzümden o kadar belli oluyordu ki,korkma! Dedi. Sakinleşmem için bir sigara uzattı. Sigaralarımızı yaktıktan sonra anlataya devam etti…

Yıl 1988-89. henüz 23-24 yaşlarında bu mesleğe başlayalı 2-3 sene oldu. heyecanlı bir şekilde o seferden bu sefere atılmaktaydım. hayallerim her geçen gün daha da büyümekteydi, kendimi değerli hissettirebilecek bir iş kurabilmek için.o gün burgasa ilk seferimdi. içimde çocuksu bir heyecan vardı. istanbul boğazından çıkıp karadenize yeni ulaşmışken, geçen günkü gibi,ve hatta kat be kat daha büyük bir fırtınanın kucağında bulmuştuk kendimizi.o binlerce tonluk devasa gemi, denizin üzerinde kağıttan bir gemiciğe dönüşmüştü.her solukta ölümün nefesini iyice hissediyordum. kalbim daha önce hiç atmadığı kadar hızlı, başım hiçbir sarhoşluğa benzemeyen bir şekilde dönüyordu. geçen günkü yediğimiz fırtına bana bunları hatırlattı. O yüzden de biraz fazla hırçınlaşmış olabilirim. Dedi.
Bu cevaptan sonra tatmin olmuştum.ve yanından ayrılırken bana bunları anlattığı için teşekkür ettim. bende,bir hatam olduğu düşüncesini aklımdan attım.en azından biraz rahatlamıştım. gülümseyerek yanından ayrıldım.bir kaç adım uzaklaştıktan sonra, seslenerek: delikanlı hikayenin sonunu merak etmiyor musun? Dedi. arkamı dönüp evet cevabını vererek tekrar yanına yaklaştım.

reserved reserved

reserved

Vardiyamın başlamasına yakın bir zaman kala çarkçıyla konuşmak için kamarasına gittim. Kapıyı çaldığımda içerden hiç ses gelmedi.o anda dejavu yaşadım. içimde kapıyı açmak gelmiyordu ve açmadımda. kıç tarafa gidip sigara içmeyi düşündüm. ancak oraya gittiğimde yalnız değildim. çarkçı babaya oturmuş ufka bakıyordu. aradığım fırsat ayağıma kadar gelmişti. tedirgin bil halde yanına iliştim. sorduğum ilk soru sizin canınızı sıkan bir şey mi yaptım? Oldu. gelen cevap hayırdı.ama tatmin olmamıştım. cüretkar bir şekilde şu soruyu sordum:başlarda bana karşı iyi olan tutumunuzu değiştiren şey neydi? sakin bir şekilde cevap verdi. anılar…bu cevabından hiçbir şey anlamamıştım.ve yüz ifademden bunu anlamış olmalı ki açıklama yapma gereksinimi duydu. söze şöyle başladı:

Burgasa geldiğimizde yazdan kalma bir gün vardı. limana yanaşmak için sıra beklemedik. Direk limana yanaşıp yük indirme işlemi başlamıştı. limanda kaldığımız sürece çarkçının bana karşı olan tutumunun sertleştiğini hissettim.ilk başlarda yediğimiz fırtınanın bir sonucu olabileceğini düşündüm. ancak orada kaldığımız üç gün boyunca bu sert tutumu, gitgide daha da artıyordu. buna anlam veremiyordum. halbuki yanlış bir şey de yapmamıştım. çarkçının bana karşı bu davranışları düşünmeme sebep oluyordu. aklımdan geçen şeyler türkiyeye gidince gemiden inmekti ama bu tek çarkçı yüzünden değildi. henüz denizcilik hayatımın ilk seferlerinde yaşadığım fırtına,bu düşüncem için temel oluşturuyordu. bunları yük işlemi bitinceye kadar düşündüm. burgasta bulunduğumuz sürece, hayal ettiğim inip gezme planlarım süvarinin sert emirlerine karşı duvara çarpmıştı. burgastaki son günümüzde çarkçının sert davranışları iyice canımı sıkmıştı. hele ki son olayda sabrımın sınırları iyice taşmaya başlamıştı. beş dakika fazla duşta kaldığım için yemediğim fırça kalmamıştı. bunun üzerine çarkçıyla konuşmaya karar verdim…

ıputysdfdggfd

reserveeed

okumayanlar için hort

başgan hadi bitir şu hikayeyi bekliyorum burda

yaz panpa ben okuyorum

rezreved

yaz panpa okuyorum

rezerved
denizci gibiyim bende

gemileri severim reserved

Uyumanın zor olduğu sayılı günler birer birer geçiyor, kara hayatına elveda demenin vakti yaklaşıyordu. acaba gittiğimde çamura hasret kalan bir su aygırı gibi karayı özleyecek miydim? bunu öğrenmenin bir yolu vardı. Salı gününe birkaç gün kala biletimi aldım. dost,akraba, konu komşuyla vedalaştıktan sonra yola koyuldum. iskenderun otobüsüne bindiğimde içimi bir karartı kapladı. yaşama sevincimi alıp zütürmüştü sanki. halbuki ölüme mi gidiyordum? görevimi tamamlayıp geri dönecektim. yolda kitap okudum ve müzik dinledim. tabii biraz da uyudum. iskenderuna ilk adımımı attığımda neden bilmiyorum ama kendimi çok yalnız hissettim. sanki tüm dostlar biryerde toplanmış laflıyorlar da,benim burada ne işim var gibi düşünceler zihnimi bulandırıyordu.bir sigara yakıp kafamı toparladım.

reserved

reserved