gemide yaşadıklarımı anlatıyorum

Bu hikayeye en baştan başlamalıyım, hayatımın değiştiği o günden…o yıllarda balıkesirde ikamet ediyordum. anaokulundan 8.sınıfa kadar her şey sıradandı. tıpkı güneşin hergün doğudan doğup batıdan batması kadar sıradan. annemler derslerime çalışmam gerektiğini hatırlatır bazen de astsubaylık vb.yerlere benden habersiz başvurular yaparlar beni de mülakatlara zütürürlerdi. kazanamadım.durum böyle olunca düz liseye gitmemi hiç istemeyen ailem –ki lise bitince iyi bir üniversite kazanamayacağımı düşünmüş olmalılar-çeşitli liseleri araştırdılar. beni de o yaz komşumuzun sanayide bulunan dükkanına çırak gönderdiler.

giberler kamil hepimizi giberler

http://akk.li/pics/anne.jpg

Kapıyı tıkladım.iki hatta üçüncüsünüde tıkladım.ses soluk yoktu. işte o anda bana kapıyı açtıran kuvvetten nefret ediyorum. kapıyı hafif araladım, aman allahım bir de ne göreyim. yağcı ve çarkçı anadan üryan sevişiyorlar.o manzara karşısında donakaldım. kapıyı hemen sessizce kapattım kamarama koştum. hayatımda ilk kez gay ilişkisi görüyordum. kıllı kıllı adamlar aklımdan birtürlü çıkmıyordu.ne kadar da yokluk olsa bu derecede bir ilişkiyi düşünemiyordum.o gece o manzara aklımdan çıkmadı. uyumakta zorlandım. birden bire açlık hissi gelmişti. saat sabah yedi de uyanmak üzere geç bir vakitte zor da olsa uyudum.

O günün gecesi hayatın nasıl bir yer olduğunu bana öğretecekti. akşam yemekleri yendikten sonra kamarama çekildim. dinleniyordum,bir yandan da film izliyordum. gece de süren yükleme çalışmaları nedeniyle vinç sesleri kulağımı tırmalıyordu. gecenin geç saatlerine doğru sızan suyun iyice arttığını fark ettim. lumbuzun sızdırdığı yeri güzelce tıkarsak sorunun çözüleceğini biliyordum. bunun üzerine durumu çarkçıya bildirmeye karar verdim. kamaranın halini biliyordur zaten ama yinede kendisiyle konuşayım diye düşündüm. kapıdan dışarı çıktım,yan tarafta kalan çarkçının kapısına doğru ilerledim..

ilerliyorduk, tahminlerime göre geminin 90-100 metre civarında olması gerekiyordu.az ileride böyle bir gemi görmüştüm. zihnimden geminin o oldugun düşündüm. adamlara sorma zahmetinde bulunmamıştım. hatta nerdeyse emin olmuştum diyebilirim. bahsettiğim gemiye doğru yaklaştığımızda bir anda botun ucu farklı bir yöne doğru döndü. hala bir şey sormuyor, gideceğimiz yeri merak ediyordum. düşüncelerimde yanılmıştım,o gemiyi geçip arkasındaki küf yığını kakalağı görünce, benzimin attığını hissedebildim.

Artık dayanamayıp, gittiğimiz gemi şu karşıda gördüğüm gemi değil mi? diye bir soru yönelttim.-evet ona gidiyoruz cevabını aldım. başımdan kaynar sular dökülmüştü.o kadar kötüydü ki adamlara –okyanus ötesinden kart atarım artık size esprisini farkında olmadan yapmıştım. sadece tısladılar. çünkü keyfi kaçan onlar değil, bendim.geminin bordasına yanaştık.bir personel gelip çantamı yukarı çekti demeyi isterdim ama gemi o kadar küçüktü ki ben çantamı aşağı attım diyebilirim. bottakilere teşekkür edip gemiye ilk adımımı attım.

Kapımın çalmasıyla uyandım. kocaeline geldiğimizi anladım. ayağa kalkıp kendime geldim. sonra personelin arasına karışıp burada ne kadar kalacağımızı öğrenmeye çalıştım.bu sırada çarkçıyla yağcı arasında ilginç bir soğukluk seziyordum. herkes birbiriyle muhabbet ederken sanki birbirlerine küsmüşler gibi bi hava vardı. başta umursamadım. beni ne ilgilendirirdi ki?o anda düşündüğüm şeyler nereye gideceğimiz ve ne zaman gideceğimizdi. kamaranın perişan haline birazcık alışsam da yerdeki su seviyesi biraz daha artmıştı. suyun lumbuzdan sızdığını fark ettim.o gün yük alma işlemi tamamlanırken, düşüncelerim arasında şu vardı;insan her ortama ayak uydurabiliyor olmalı? zira benim burada yaşayabilmem çok zor ihtimaldi. ancak başarıyordum.

Stajer olmam nedeniyle pek ilgi görmedim. yağcı beni 2 çarkçının yanına zütürdü. nasıl biri diye sorarsanız söyleyeyim; alkolik. kırkbeş yaşlarında alkol sebebiyle çökmüş gözüküyordu.ilk saatlerim tanışma merasimiyle geçti. çarkçıbaşı beybaba diye tabir edilen tarzda bir adamdı. yağcı ise kendi halinde görünen bir tip.bu merasimden sonra ilk iş kamarama gittim.ama içeri girdiğimdeki manzarayı hala hafızamdan çıkaramıyorum.tek bir karyola –onunda telleri fışkırmaya az kalmış-bir tulum,bir ayakkabı ve birde lumbuzdan başka bir şey yoktu. yerler bir-iki santim suyla doluydu.

Lumbuz sıkı sıkıya kilitlenmiş, açmam mümkün değildi. zaten yarısına kadar da denizin içine gömülüyordu. aklıma ilk gelen düşünce, denizaltına mı geldim düşüncesi oldu.yan taraftaki çarkçıya gidip kamaranın durumu hakkında bilgilendirme, daha doğrusu bu şartlarda yaşanamayacağını söylemek istedim. gittim de.kapıyı tıkladım,ses gelmedi. açıp içeri baktım içerde hiç kimse yoktu. ayrıca kamaranın diğer bir sorunu da sıcaklıktı. hiterin tam üstünde olması sebebiyle içersi resmen fırın gibi yanıyordu. tekrardan kamarama dönüp eşyaları bir kenara bıraktım. çarşaf ve yastık kılıfını geçirip yatağa uzandım. sırtıma batan teller biraz rahatsız etse de yolculuktan sonra iyi gelmişti.

O sırada nereye gideceğimizi sordum. bilmediğini söyledi. vardiya tutma belgemin oldugunu sonradan fark etti, sevindiğini hissettim.bu akşam manevra var git dinlen gece kalkıyoruz dedi ve yanımdan ayrıldı. bende kamarama gidip iyice dinlenmek istedim. ancak beklediğimden ve hayal ettiğimden çok farklı bir ortam, farklı bir yaşam alanıyla karşılaşmıştım. tüm bunları düşünürken uykuya dalmıştım.

Bir makine stajyeri olarak ilgiyle takipediyorum yazını
allah selamet versin şimdiden :D

Derin bir uykudan ağaçkakan edasıyla kapıyı çalan yağcının sesine uyandım. gemide olduğumu unutmuşum. uyanınca 5 saniye boyunca nerede olduğumu anlamaya çalıştım. sonra pazıl yerine oturdu. hemen kalkıp tulumu giydim. aşağı indim. çarkçı sigara içiyordu menevrayı o yapacaktı.bir müddet sonra yukarıdan gelen istek üzerine alarm çaldı. makineye ağır yol vermemizi istiyorlardı. çarkçı ağıryolu verdi. belirli aralıklarla tam yola kadar çıktık. nereye gittiğimizi hala bilmiyordum. aşağıda bir saate yakın zaman geçirdik. sonrasında herkes gitti ve sabah sekize kadar ben aşağıda kaldım. doğumumdan buyana hiç düşünmediğim şeyler bir anda aklıma geliveriyordu. neden bilmiyorum ah bir ataş ver türküsü dilime dolanmıştı. zaman geçmiyor, makinelerin büyük gürültüsü düzenli bir şekilde bağırıyordu. yarım saatlik aralıklarla yukarıya çıkıp biraz hava alıyordum. saat sekize kadar herhangi bir sorun yaşamadan vardiyayı diğer vardiyacıya bıraktım.

ilk zamanlarda kimseyle konuşmuyordum. bana denilenleri yerine getirmek ilk amacımdı.hem böylesi daha sorunsuz bir çalışma süreci için daha makbuldu. zaman geçtikçe personelle kaynaşmaya başladık.en azından ufak tefek şakalar, birkaç muhabbet filan.yaz aylarını bitirip kış başlangıcında gemiye çıktığım için, kafamda ufak düşünceler vardı. denizli havalarda vucüdum nasıl tepki gösterecekti. şimdilik bunları düşünmeyi bir kenara bırakıp hergünün sabahında akşamın gelmesini bekliyordum.ilk seferimizi oraya vardığımızda öğrendim. cezayire gitmiştik. orada bir haftaya yakın kalıp oradan da yunanistana geçtik. yunanistana geçme sebebimiz oradan aldığımız yükü türkiyeye getirecektik. türkiyeye getirdiğimiz günlere kadar olağandışı hiçbir olayla karşılaşmamış, olayları akışına bırakıp tek amacım olan stajımın bitmesinin günlerini sayıyordum

Yunanistandan aldığımız yükü istanbul da bir limana getirmek üzere yola çıktık. yolda vardiya tutma işlemlerim iyice rutine bağlanmış,ne yapmam gerektiğini az çok öğrenmiştim. ancak bu işte asıl öğrenmem gereken, daha dogrusu stajı bitirdikten sonra bana lazım gelen şey ana makineyı devreye almak çalıştırmaktı. daha sonrasında rutin kontroller geliyordu ki zaten bu kontrellerde de sorun çıkması zor ihtimaldi. istanbula olan yolculugumuzda çarkçıya epey sinir olmaya başlamıştım. nedeni şuydu;adam yerli yersiz alkol içip görevini aksatıyordu. hele ki kendi vardiyasını da iki kez bana tutturması morallerimi bozmuştu.bir yandan da kendi kendime stajer oldugumu hatırlatıp her işi yaptırmalarının hakları oldugunu düşünüyordum. sonra böyle saçma bir şeyin niçin hakları olsun ki diyordum. herkes görevini yapmalı!

Sefer sağ salim tamamlandı istanbula gelmiştik. aslında doğruyu söylemek gerekirse beni sevmişlerdi. herhangi bir yakınmada bulunmuyorlardı. zaten böyle bir düşünceleri olsa direkmen söyleyecek tiplerdi.o yüzden her şeyin iyi gittiğini düşünüyordum. istanbulda dört gün kadar kaldık. sıradaki seferi merak ediyordum. gerçi gittiğim yerde karaya inip gezme imkanını vermiyorlardı,ama yinede merak ediyordum. kış iyiden iyiye yaklaşmış hatta kapıya dayanmıştı. istanbuldan kocaeline gidileceği haberini duydum. yükü oradan alacaktık. dört günün ardından kocaeline doğru yola çıktık. işte o yolda deniz diğer yüzünü ilk kez göstermişti bana. kaç hava yediğimizi bilmiyorum ancak saatlerce kamaramda yatıp başımı kaldıramadım.bim poşetini ağzına kadar doldurdugumu hatırlıyorum

O gün hiç kimseye bir şey söylemedim. gece olduğunda kamarama çekilip bol bol sigara içtim. gemiden inme düşünceleri zihnimi kurcalıyor bir diğer yandan da yavaş yavaş alıştığım gemi ortdıbını bırakmak istemiyordum. ansızın kapım çalındı. kilitlediğim kapıyı gidip açtım. gelen çarkçımdı, beş dakika gelebilirmisin seninle bir şey konuşmak istiyorum dedi. tamam diyip kapıyı kapattım.bir anda kaskatı kesilip şimdi ne yapacaksın stajer efendi diye kendi kendime kızıyordum, şimdi ne yapacaksın! önce gitmek istemedim, daha sonra gemiye ilk geldiğim günden beri gözlemlediğim kadarıyla, çarkçının birkaç kez bana tutturduğu kendi vardiyası dışında hiçbir yamuğunu görmemiştim. alkol alıyor fakat sarhoş olmuyordu. yada hep sarhoştu da ben ayık halini görmediğim için bunu ayırt edemiyordum. bunları düşündükten sonra beklide bir derdi vardır ve bana bir şeyler anlatmak istemiştir diyerek yanına gitmek üzere kamaradan çıktım.

Yorgunluktan olsa gerek uykuya dalmak üzereyken aniden kapı çalındı. gelen yağcıydı. makine dairesine gelmemi söyledi. hiçbir şey demedim. tulumu giyip makine dairesine yöneldim. girişte pis bir kulaklık gördüm. aşırı sesten kulakların etkilenmemesi içindi. ancak yağlıydı. yinede taktım. doğruyu söylemek gerekirse o günlerde mesleki olarak hiçbir şey bilmiyordum. aşağı indiğimde ana makine çalışmıyor,iki tane olan jeneratörden sadece bir tanesi çalışıyordu. çarkçıbaşı ve ikinci de aşağıdaydı.bir müdded aralarında konuştular, daha sonra kaş göz işaretiyle yukarı çıkacağımızı anladım.hep beraber yukarı çıktık. çarkçıbaşı evraklarımı istedi. çantada olduklarını söyledim. daha sonra alıp getirdim. göz attı problem olmadığını söyledi.

takip edenlere teşekkürler. hikayem bu kadardı.. farklı hikayelerde görüşmek üzere:)

giberler olum giberler lan kamil

Edit:panpa gemide diyince aklıma film geldi k.b