bunu yazmasaydım eğer çok fena patlardım... Alkol alıcak param yok... içimi dökebildiğim bir siz varsınız... seviyorum sizi binler...
bunu dinleyin derim okurken... :
http://www.youtube.com/watch?v=cyLbRlP28CA
7 kasım… O atkıya bakarak bunlara dayanamayıp kendimi astığım o son gece –ki değilmiş o son gece..- Olayların üzerinden 1825 gün geçmesine rağmen hala o gece kurtulmamayı diliyorum ben fazlasını istemiyorum. Bir kaza kurşunu yada amansız bir hastalık her türlü ölüme razıyım ben… Beni şuan yer yüzünde tutan tek şey “Galatasaray” tarifi olmayan bir aşk benim….
Çok fazla kadın ilgimi çekmiyor çekende genelde olmuyor. Bir nedeni yok ama olmuyor… Çok yakışıklı yada zengin değilim. Annemin gün parasını çalıp Galatasarayın peşine giden bir gencin biraz daha büyümüş versiyonuyum… Tabii bu aşk bi kaç gece düşünmemden sonra ortaya çıktı beğendiğim kızların bir süre peşinden koştum koşmadım yine olmadı.. saçma nedenlerle olmadı.
-yok eski sevgilimi unutamadım
-yok ben üniversiteye gidicem
Falan fiiiilan. Bu insanlar beni sevemedi, ben sevdim yada beğendim yine tırt. Beni seven kızla bile zor “biz” olduk… Oda kötü bitti aşırı kötü… Sonrasında olmadı içimdeki duygular ölmüş gibiydi… Bu seferde ben bıraktım kızları hepsini gibilcek kıvamda gördüm… Sonrasında üniye geldim… Galatasaray tayfasının içinde onu gördüm… Benim yıllarda tribünde gırtlağımı bırakıp geldiğim tribünde benimle bağrıyordu… Onu nevizadeyi söylerken gördüm… Benim kadar seviyordu Galatasarayı… Benim en büyük hayallerimi bana anlatıyordu… Galatasaraylı zıbınlı minik bebekler… “Benim çocuklarım Galatasaraylı olucak…” bu konu hakkında ona en ufak bir şey söylememiştim… Ama yukarıdada dediğim gibi yine bu olmayacak zaten biliyorum… insan bir süre sonra hissediyor…
Tek sorum… Ben nasıl bir boy abdesti almam lazım zemzemlemi yıkanmam lazım…
