HiKAYE BiTMiŞTiR BEYLER OKUMAK iSTEYENLER OKUYABiLiR.

18 Ağustos 1984. Manisa Hacı tufan köyünün 2 km uzağında bir dağ evi. Tek yaşayan bir çoçuk bundan 32 yıl kadar önce bulundu. Çoçuk deli hastanesinde boynuna dolma kalemi batırıp öldü. Anlattığı şeylerin gerçekliği ve paranormal kısımları hala tartışılır.

Ben pgibiyatrist godaman Necmi (adamı ifşalarım ama silik sebebi) tarih 18 Mayıs 1988. Bundan dört yıl önce buraya gelen ömer adlı çoçuk bir dağ evinde tek başına babası, annesi, teyzesi ve bahanesinin cesetleri arasından çıkarıldı. Çoçuk öldürmemişti kimseyi hepsi intihar vakasıydı ama ne ıslah evi nede hapishanede 2 günden fazla kalmamış. Aslında kalamamış bütün çocuklar onun hakkında paranormal şeyler anlatıp geceleri sesler ve gecenin karanlığında ürpertici gölgeler gördüklerini söylemiş.

Enteresan olan herkes aynı ifadeyi kullanmış. Gecenin karanlığında ürpertici gölgeler. Buraya getirildiğinde ona yanlız başına kalacağı bir yer ayarladım. Gündüzleri onunla kayıt altında ve notlar tutularak röportajlarımız olucaktı.

iyi bir çocuktu 1 ay boyunca hiçbir anormallik olmadı. Çoçuk hiçbirşey anlatmadı. Hep gecenin çocukları adlı bir şeyler zırvaladı bunu ne zaman söylese tuhaf bir koma aşamasına giriyordu. Sanki hipnotize edilmiş gibi bir gölge bulup bakıyordu.

EDiT : BiR YAZARIN NiCK6SI ONUN SV' DiR. EĞER NiCK6 IMA HiKAYEM HAKKINDA BiR ŞEYLER YASARSANIZ SEViNiRiM. (bkz: godaman Necmi)

Olaylar bu şekilde başlamıştı ama gölgelere bakması ilgimi çekmişti tamamıyla heryer ışık alan bir odada o kelimeleri söylettim çoçuk çıldırıp kafasını yere vurmaya başladı.

Onu kapının önüne zorla çıkardık bir gölge görünce sakinleşti tam 4yıl bu gölgeleri araştırdım. Çocukla konuştum ama ne bir olay ne de bir bilgi alabildim ta ki bu güne kadar. Çoçuk geldikten 3 ay sonra istediği kalem ve defterin başında ölü bulundu bugün.

Hep o defteri okumak istedim istesem okurdum ama ondan zorla almam gerekliydi ve bu onu kötü etkileyecekti. Bunu yapmadım bu yüzden, yapamazdım da. Kalemi şah damarına sokmuştu ve bunu da araştırmak zorundaydık çünkü şah damarı öyle bir koparmış ki evet doğru okudunuz koparmış, delmemiş koparmış.

Hiçbir enteresan vaka olmamıştı arada bi bazı hastalar gece sesler duyuyoruz desede hasta bakıcılar. Hiçbir şey görmediklerini söylemişti.

Defteri alıp gerekli açıklamaları evrakları ve dosyaları verdikten sonra eve geçtim. Defter yanımdaydı aslında bu intihar vakası için büyük bir delildi ama neden bilmiyorum o defteri çok almak istedim. Engel olamadım kendime sonra karakola zütürüp onu da teslim ettim ancak defteri veresim gelmedi yine. Tabiki amir elimden aldı.

Aradan bir ay sonra elime geçti defter yani bugün, olayları kısa tuttum çünkü çocuğun dosyasında benim gördüğüm tek birşey dahi yoktu. Ama defter için aynı şeyi söylemek mümkün değil.

Çoçuk o kadar ayrıntılı anlatmıştı ki herşeyi ben bile bazı adım gibi hatırladığım anıları bu şekilde yazamıyordum.

Yazısı kötü olması gerektiği halde mükemmel bir şekilde düz yazı yazmış. Ama bana yazmayı yada okumayı bilmediğini söylemişti.

Okuduktan sonra olayların gizemi bir bir çözülmüştü.

Ben pgibiyatrist godaman Necmi bu benim intihar mektubumdur defterde yazılı olan şeylerle ilgili hiçbir bağlantım yoktur. Ben onlarla alakalı hiçbirşey yaşamadım ancak o çocuğa yardım edemediğim için bu suçluluk duygusuna daha fazla dayanamıyorum.

Ailemi aramayın tek başıma kaldım bu hayatta ben yetim bir çocuğum. Vasiyetim olarak bütün mal varlığım

... Yetimhanesinindir.

imza godaman Necmi

Polisten sonra tam 32 yıl sonra bir yazarın film için araştırmaları sonucu bulunmuş ve bu defter gün yüzüne çıkmıştır.

Çocuğun ağzından...

Ben ömer *** 12 yaşındayım. Bundan iki sene önce yani 1982 yılında köyümüze bir kadın taşındı. Biz hacıtufanlıyız kula nın bir köyü. Benim köyüm sakindir insanları temiz yüreklidir. Ancak o kadından sonra köyümüzde ki herkes değişmeye başladı.

Başlarda sakin bizden biri gibi duran bir kadındı ama sonradan büyü ile uğraştığı ortaya çıktı. Ama ilk duyumlara göre küçük büyüler yapıyordu. Bereket büyüsü gibi. Tabi hala düşünüyorum böyle bir büyü var mıydı gerçekten diye bizi oyuna getirmişti.

Ama anlayamadık bunları. Bizlerden bir çok kişi büyüler ve dualar yaptırdı yazdırdı. Biz cahillikle boğuşuyorduk. Ben hep izmiri merak etmişimdir çok meyhetederek anlatmışlardı. Ama kısmet değilmiş gidemedim. Hep büyüyüp oraya gidicem öğretmen olucam demiştim. Olamadım.

Büyücü kadın ilklerde hepimizin evlerini o şeyler için bir kapı gibi bir şey açmış. Tabi kapı ne kadar doğru bir kelime ise. Cinler bizleri heryerde istedikleri zaman bulup izleyebiliyor camide bile ama iletişim kurmaları için daha farklı şeyler lazım.

Kadın bütün köye cinleri musallat etmişti. Biz bunu anladığımızda kadın çoktan gitmişti. Herkes onu aramıştı bulamamıştı. Şehre gidip hoca getiren idris amcam bile vardı bu olaylar yüzünden ne kadar masraf demek bu bilir misiniz.

Bugünün parası ile yaklaşık 2700 lira para harcanmış beyler hoca için.

Getirilen hoca her evden bir yığın şey topladı. Hatta köyün kuyusunun içinden öküz başı çıkarılmıştı. (dabbe bundan alıntı yapmıştır, bu dabbeden değil).

Köyün içinde ki herkesin he kişisel eşyası küçük çuval torbalarının içinden çıkarıldı. Gözleri görmeyen Hafize teyzenin kazada çıkan gözleri bile evinin yanındaki ceviz ağacının yanından çıkarıldı.

Biz çocuklara ilkte bu olaylar izletilmedi ama hoca herkes her bebek her yaşlı burda olucak deyince bende herşeyi birebir görme şansı buldum. Zaten izin vermezlerse bile benim kuzenim Emrullah la her türlü bir yolunu bulup izlerdik. Biz meraklı çocuklardık.

iki gün sonunda köyün meydanında gece vakti toplandık. Meydan dediğime bakmayın kahvenin avlusu. Herkes yerde oturmuş sessizce hocayı izliyordu.

Hoca bir yer sofrası kurdurdu. Çekirge olduğunu tahmin ettiğim bir şeyi masanın üstünde parçaladı sonra bunları aleve verip bri şeyler okudu. Üstüne büyük ihtimalle az benzin döktü.

Ama ben o gün anlamadım ter sofrası alev almazdı ateş söndü bitince ama tahta is tutup kararmalıydı. Getirdiğimiz şekilde duruyordu

Şuku yada entari girin ne gibim yaparsanız yapın okuduğunuzu belli edin boşa yazmayak

Kadınlardan biri çığlık atmaya başladı herkes ona dönüp baktı bu Hafize teyzeydi görüyorum diye bağırıyordu.

ilk başlarda herkes fal taşı gibi açılmış gözlerine bakıp bakıp geri çekiliyordu. Hafize teyze sonrasında bağırıp "bu adamı gönderin o kadın bana gözlerimi geri verdi" diyerek bağırıp hocanın üstüne ekmek bıçağı ile yürümeye başladı.

Hala ekmek bıçağını nerden bulduğunu anlamadım ama cinlerle yaşadığım o kadar şeyden sonra bana hiçbir şey saçma gelmiyordu.

Köyün sakinleri onu tutup uzaklaştırmaya çalıştı ilkte ama olaylar çok karıştı. Herkes birbirine cephe aldı o günden sonra. idris amcam Hafize teyzeyi tutmaya çalışıyordu. O sırada Hafize teyze ekmek bıçağını idris amcamın kalbine soktu.

Sonrasında ilkte lütfü yengem çığlık çığlığa bağırmaya başladı. Ama oda çıldırıp ekmek bıçağını çıkarıp Hafize teyzenin gözüne gözüne sokmaya başladı.

Ben korkudan altıma işedim. Emrullah annesinin kucağında ağlıyordu benim ne babam nede annem yanımda değil herkes ayaktaydı.

Bense hocanın iki metre ilerisinde duruyordum. Kafamı çevirip hocaya baktım. Hoca ilkte bizim gibi olanları seyretmişti anlaşılan ama benle göz göze geldikten bir iki sn sonrasında.

Çevresine baktı heryere dönüp sanki etrafında bir şeyler varmış gibi birilerine baktı. Ben kadınların çığlıkları adamların ise küfürler atarak birbirleri ile kavgalarını bırakmış hocaya bakıyordum.

Hoca bana baktı son bir kez ve gülümsedi. Kendimi rahat hissetmiştim daha ben gülümseyemeden, yani yanağım oynamadan hocanın kafası bir sağa bir sola gitti hızlıca ve ağzından kan gelirken sol tarafa bakar bir şekilde yer sofrasına düştü.

Ben yine altıma işedim ama yerimde buz kesmiştim gördüğüm şeyler sonrasında şok olmuştum idris amcam hafif teyze hoca hepsi gözümün önünde ölmüştü.

Yere çömelip kulaklarımı kapattım ağlamaya başladım. Korkuyordum etrafımda daha düne kadar beni her şeyden koruyan kurtaran adamlar bugün birbirine girmiş beni görmüyorlardı.

Ne kadar ağladım bilmiyorum aklımdan bir yığın şey geçti ağlarken. Ben daha 10 yaşındaydım az önce iki cinayet ve bir ne gördüm bilmiyorum o nasıl ölmüştü.

Ben bunları düşünürken bir silah sesi duydum arkamı döndüğümde jandarma gelmişti. iyide onlara kim haber vermişti diye düşündüm ama ibrahim amca yanlarındaydı traktör ile gidip gelmişti anlaşılan.

Herkes durdu tam 3 gün boyunca jandarma ve polis bizi sorguya çekti. Ama olayı uzatan şey hocanın ölümüydü benden başka kimse görmemişti. Ve boynu kırılarak öldürülmüştü yani başkası vardı buda cinayetti ama herkes benim birisini koruduğumu düşünüyordu.

Ama bir türlü açıklayamadım kimseye neyin ne olduğunu. Beni üst teğmen sorguya çekti. Ben daha 10 yaşındayım ama o kadar çok bağırıp tehdit ettiği için yine altıma işedim.

Hayatımda korkmadığım kadar bir hafta boyunca beni herkes korkutmuştu ama olanlar daha basit şeylermiş bunu sonradan anladım.

Jandarma olayın üstünü örttü. Dosyayı kapattı hocanın cinayet zanlısı faili meçhul olarak kaldı.

Ve köyümüze geri döndük. Herkes artık birbirine soğuk davranıyordu Emrullah hala üzgündü babası yüzünden. Ona hak veriyorum benim babamda ölse bende uzun süre yas tutardım.

Emrullah bizimle kalmaya başladı bu arada lütfü yenge hapse girdi. Tam 6yıl 4 ay boyunca hapis cezası verildi. Dha doğrusu verilecekti mahkemeye bir ay gidip gelmiştik.

Dışarı çıkan herkes güne bela okuyarak başlıyordu yüzlerinden belli oluyordu. Ben yine köyün üst köşesindeki tepeye çıkıp bi kayaya oturup köyü izlemeye başladım.

Canım sıkkın olduğunda hep yaptığım şeydir. Köyün eski neşesi konuşmaları bağrışları yoktu. Sadece sessizce konuşan kadınlar vardı herkes ikili üçlü gruplar haline girmişti.

Büyü hala temizlenmemişti ama bunu anlamadık tabi biz. Hele Hafize teyzeyi geceleri evinin önünde gördüklerini söylediklerinde yine korkmaya başladım evden çıkmaya korkar olmuştum.

Ben etrafı izlerken arkamdan sırtıma bri el dokandı direk korkuyla arkama döndüm ama karşımda Emrullah duruyordu. Kafamı eğip gel otur dedim.

Bana bakmıyordu köyü izliyordu. Ben çok korkmuştum aniden gelmesinden ama son günlerde yaşadıklarımdan sonra normaldi bu tepkim pek üstünde durmadım.

Dönüp ben aşşağı eve iniyorum canın isteyince gelirsin senin yanlız kalmaya ihtiyacın vardır dedim.

Bana bakıp kafa salladı. Eve geçtim oturma odasına girer girmez donup kaldım.

Karşımda Emrullah duruyordu. Sen nasıl benden hızlı indin tepeden dedim.

-ben evden bugün hiç çıkmadım ne tepesi?

Direk kapının önüne çıktım. Tepeye baktım. Bir adam vardı tepede ama yüzünü göremedim sanki yüzü yok gibiydi güneş yüzünden göremiyordum.

Korkmuştum tepeyi bırak bir daha evden adımımı dışarı atmazdım. Oturma odasına geçip olanları Emrullah A anlattım.

Bana bakıp
-başlarım cininede köyünede babam öldü anam hapiste hepsi o şeyler yüzünden öldü. Bende onları öldürcem sana söz veriyorum.

+Beraber öldürcez biz kardeşiz bundan sonra kuzen değiliz.

-Tamam.

Aradan bir ay geçti mahkeme bitti ceza verildi bu arada ne ben ne de Emrullah dışarı çıkmadı köyden. Hayatım allak bullak olmuştu. Köy okuluna giderdim yürüyerek ama korktuğum için artık onuda yapamıyorum.

Annem babam zaten evde iki kelime etmiyor bizle. Onlarda çok değiştiler.

Neydi bu başımıza gelenler bir tane kadın 100 kişilik köyü mahvedip gitti. Biz küçük bir köydük işte kendi halimizde yaşayıp gidiyorduk.

Kime ne zararımız dokundu da bu nüsübet bizi buldu. Bunları düşünürken bir akşam muhtar Fikret amca bizi yine meydana çağırdı herkes istemeye istemeye meydanın yolunu tuttu.

Ama bu sefer sabahtı, akşam ezanından sonra yemek yiyip yatıyoruz artık. Eskiden böyle değildi gecenin bir vaktine kadar dağlarda gezerdik Emrullah ile ama fazla uzağa gitmezdik bizim dağda kurt çok olurdu.

Kurt deyince aklıma kral geldi. Çok güçlü köpekti. Ben üstüne binip at sürer gibi gezerdim ama yaşlıydı hatta benden büyüktü yaş olarak.

Ne zaman daha çıksak yanımızda gelirdi. Kurt çıkarsa boğardı direk. Hiç olmadı ama kral çok kurt boğmuş babam dalgasını geçerdi kralın kokusunu alan kurt sürü dahi olsa viyaklaya viyaklaya kaçar derdi gülerek.

Özledim eski hallerini köyümün.

Beyler keşke daha erken başlasydım yazmaya vallaha yarın sabah 7 de iş var olmasa uyumazdım söz yarın Saat on gibi gelir işler hafiflerse yazarım değilse öğleden sonra yazarım. Zaten yarından sonrada pazar izinliyim gece de baya yazarım yarın.

Kusura bakmayın gerçekten iş var sözlükle iş bir arada gitmiyor maalesef. Bu böyle olmayacak ikisinden birini bırakmaya karar verdim bu yüzden işi bırakıyorum beyler.

Hadi size iyi geceler (:

Beyler geldim yarım saat verin bana telefon edicem işçilere yemek göndermem lazım 8 grup farklı inşaatlarda çalışıyor. Bide atölyedeki işçiler var ayarlıyım zaten 1 e kadar boş olucam sonra da yapacak fazla bir şey yok zaten yazarım baya (:

Edit:Beyler başlıyoruz hızlı hızlı yazacam sorularınızı sorun yazmayı bitirince bakar cevaplarım.

Yine bebeğinden yaşlısına herkes köy meydanında toplanmıştı. Ama eskisi gibi birlik olmuyorduk herkes birbirine kinle nefretle bakıyordu.

Köyümüzü kendi ellerimiz ile mahvediyorduk ancak bunu benden başka gören yoktu sanırım.

Muhtar konuşmaya başladı. Bir hoca daha getirip bu iş temizlenmeli, bitmeli artık. Şu halinize bakın hepiniz birbirinize kin güderek bakıyorsunuz dedi.

Bütün köy bağıra bağıra konuşmaya başladı. Muhtar herkesi susturup bizim Hafize anada idris te karıncayı incitebilicek insanlar mıydı diye bağırdı. Sonrada ekledi ama lütfü bile o sakin temiz gelin bile çıldırdı. Görmüyorsunuz çünkü körsünüz o kadın içimize günah tohumları ekip gitti.

Kuranda o kadar ayette büyünün hayırdan çok zarar getireceği söyleniyor hangimiz dinledik.

Yeter artık tövbe edip, bu şeylerden bu beladan kurtulmak için işin alimi olan kişilerden yardım almalıyız.

Ben belediyede ki bir arkadaşıma mektup yazdım, arkadaşım yakında bana haber verir bir alim daha gelicek Köyümüze dedi ve bitirdi konuşmayı.

Kimse bir şey demedi namaz vakti gelince herkes kalkıp dağıldı. Babam beni camiye zütürdü. imam namazı kıldırdı, çıkışta babama o bu işten anlamaz mı diye sordum.

Cevap vermedi ama sonradan öğrendim imam değil aslında Seyfi abide ama namaz kaldırmasını falan bildiği için o kaldırıyordu.

Büyük şehirleri gördükten sonra köyüme acısam mı sevinsem mi bilemedim. Daha imamımz bile yoktu. Ama büyük şehirlerde herşey vardı. Fakat sürekli kavgalar olaylar çıkıyordu gazeteden de takip ediyordum.

Bizim köyümüz büyü ile uğraşınca birbirine düşman oldu bu kadar büyük şehirlere kim büyü yaptı diye düşünmeden edemedim. Ama anlaşılan bu büyüden kaynaklanan bir şey değildi

Neyse aradan bir hafta sonra köye Araba ile bir alim geldi. Hayatımda çok fazla araba görme şansım olmamıştı.

Merakla ben arabayı inceliyordum ama hoca arabadan inince onu görür görmez babamın paçasına yapıştım. Adamın sol gözü oyuktu ve kapalı değildi kana ete kadar herşeyi görüyorduk..

Hoca etrafa baktı sonra gelip muhtarla içeri geçti. Muhtarla ne konuştular bilmiyorum ama ben yine tepede o adamı gördüm. Durup bizi izliyordu. Babamı çekip onu gösterdim babam kafasını çevirdiğinde adam yoktu.

Beni takip ettiğini düşünmeye başladım. Derken babam beni eve yolladı emreullah ile kadınlar da dağıldı. Adamlar kahvede oturup olanları konuşuyordu.

Ben Emrullah A o şeyi yine gördüğümü söyledim. Der demez heyecanla kalkıp mutfaktan bıçak alıp geldi. Annem dışarıda olduğu için görmedi.

-Onu öldürücez dedi.

+bizim etimiz ne butumuz ne, sen ne dediğinin farkında mısın dedim.

-evet yürü gidiyoruz hadi.

Bu çocuğun aklı başında değildi. Korkmaması bana cesaret verse de gitmek istemiyodum ama Emrullah bu bağlasan durmaz bi yolunu bulur yine gider yapacağını yapardı.

Tepenin yolunu tuttuk hızlı hızlı tepeyi çıkmaya başladık arkama dönüp köyü izledim. Hafize teyzenin evini görebiliyordum. Bunu dememin sebebi Hafize teyzenin evinin penceresinde biri vardı ve bize bakıyordu yani çok gözükmese de bizi izliyor gibiydi.

Tepeye tırmandık Emrullah bana dönüp hani nerde dedi. Bende bilmiyorum diye işaret ettim.

Otur bekleyelim o şeyi dedi.

Ne kadar istemesemde tamam bekleyelim dedim.

On dakika kadar oturdum. Ama gelen giden yoktu. Emrullah yanımda dikiliyordu elinde bıçakla. Sürekli etrafına bakıyordu.

Ama yoktu gelmedi. Ben iyiden iyiye korkuyordum en beklemediğimiz anda çıkıp bizi öldürebilirdi o şeyin ne olduğu ve neler yapabileceği tam bi muammaydı.

Aradan biraz daha zaman geçti aşağı baktım Emrullah yavaş yavaş iniyordu. Ben direk koşarak aşşağı inmeye başladım.

Beni yanlız bırakmıştı. Tam o sırada bir şey beni büyük kayanın arkasına çekti.

Ağzımı kapatmıştı kafamı çevirdiğimde uzun boylu yakışıklı bir adam duruyordu karşımda. Sen kimsin dedim korkarak, sesim çok kısık çıkmıştı. Bana bakıp korkma dedi ben senin için dostum.

Neden dostsan köyle değilde benim gibi bir çocukla uğraşıyorsun. Dost olsan bile salak olmalısın. Ben gitmek istiyorum dedim.

Gidebilirsin sıkıntı değil gece ay en tepeye çıktığında tepeye gel burda olucam köyünüzü kurtarmanın yolunu biliyorum dedi.

ilk başlarda dost canlısı olarak gözüküp sonra değişebilirdi bir şey daha sormalıydım. Sen neden bize yardım etmek istiyorsun senin çıkarın ne bu işten?

ilerde anlarsın ömer. Gece ay en tepede olduğu zaman orda olucam gel dedi. Ve tepenin arkasına doğru yürümeye başladı.

Sadece arkasından bakakaldım hangi adam bunun gibi davranırdı ki. Nerde yaşadığını ve nerden geldiğini merak ediyordum. Ayrıca adımı nerden biliyordu ve köyümüze musallat olan şeyleri nerden duymuştu.

Çok saçma olurdu ona güvenmem. Benim güvenimi kazanmaktan çok korkmama neden oldu eve geçip oturdum. Emrullah a tek birşey dahi demedim.

O beni orda bırakıp gitmişti. Böyle kardeş mi olur ben ölsem onu orda bırakmazdım.

Adamı düşünüyordum sadece iki üç cümle kurmuş ve gitmişti. Hiçbirşey anlamadım kafamda soru işaretleri ile bırakmıştı beni.

Oraya gidemezdim. Şimdiki sorunum o değildi. Şimdi gidip şu Hafize teyzenin evindeki kim onu öğrenmek zorundaydım.

O evde bir şey vardı ve olayları çözmemize yardım edebilirdi. Evden çıktım ama ayaklarım bir ileri iki geri gitmeye başladı. O eve gitmekten korkuyordum.

Derken annem arkadan kuyudan su getirmeye gideceksin gel buraya diye bağırdı.

Annemin yanına gidip. Kovaları aldım. Sopamı da yanıma alıp yürümeye başladım. Köydeki olan şeyleri anlaşılan ben diğerlerine göre daha rahat farkediyorum bu yüzden benim gidip bu olanları çözmem gerekiyor.

Kuyuya vardım köyün aşağısında duruyordu bizim evden rahat gözüküyordum sorun değildi onun için korkmuyordum.

Kuyudan suları doldurdum. Sonra çomağı Kovalara takıp kaldırdım sırtıma aldım.

Yavaş yavaş yürüyerek eve getirdim. Annemin yanına kovaları indirdim. Annem bana bakıp sen benle dalga geçiyon dedi. Noldu dedim bu kovalar boş dedi.

Beyler okuyanlar şuku atsın emeğe saygı amk bir şey demiyorum size demiyorum 10 entari girip bir şuku atılıyor emek verip yazıyorum beyler ayıp oluyor.