benim için gerçekten hayat dersi olmuştur.

sene 2000 bilmem kaçtı. o zamanlar lise 2 deyim, pısırık birisi değildim ama sınıfta parmak kaldırıp birşeyler anlatmam gerektiğinde ,heyecandan kendimi zor zapteder, sesim titremesin diye olağanüstü çaba sarfederdim. belki matematik gibi konuşması az olan derslerde tahtaya çıkıp soru çözmek çok problem olmazdı, tahtaya gider soruyu hızlıca çözer otururdum.

ama sözel derslerde, 30 kişinin önünde anlatım yapmak bir kenara dursun, o anı hayal etmek bile tüylerimi diken diken ederdi.

uzatmadan asıl olaya geçiyorum.

bir gün coğrafya dersindeydik ve nolduysa oldu hoca bana seslendi ;
- haci bumbala gel oğlum burayı sen anlatacaksın.

içimden derin bir hasgibtir çektim. kendi kendime olum şimdi sıçtın ne tak yiycen lan diyip triplere giriyorum.
ama kaçışım yoktu, mecburen tahtaya yürümeye başladım, yemin ederim arka sıradan tahtaya kadar olan yol sırat köprüsü gibi hissettirdi .
her adım kaygımı daha da artırıyor, sınıfta itibarım kalmadığını, 30 kişinin osura osura bana güldüğünü görür gibi oluyordum.

5 metrelik yol 50 senelik azap gibi gelsede nihayet tahtanın önüne ulaştım, fakat öyle bir haldeyim ki ;birisi höh dese paçalardan şarıl şarıl akıtacak vaziyetteyim kimse çakmasın diye güçlü görünmeye çalışıyorum.
artık o noktada, kaçınılmaz tecavüzü hissetmiştim, çok vakit kaybetmeden normal bir ses tonuyla ilk cümlemi kurdum beyler,
bakın burası gerçekten önemli ;
ilk cümlem şu oldu :
"arkadaşlar belki inanmıycaksınız ama şuanda heyecandan geberiyorum .."
evet tam olarak bu cümleyi kurdum, sınıf biraz şaşırmış gibi
bakıyordu, bir süre şaka mı gerçekmi anlamlandırmaya çalıştılar, falan ama olay tam da bundan sonra benim leyhime dönmüştü.

korkumu itiraf ettikten sonra, olağanüstü rahatlamıştım, deminki heyecanın zerresi kalmamıştı, hatta acayip bir özgüven duygusu yaşıyordum.
beyler 30 kişinin karşısında dersi o kadar rahat anlattım ki, sınıfla şakalaşıyorum arkadaşları kaldırıp soru soruyorum, falan öyle rahatım.

işte bu benim dönüm noktam olmuştur , o günden sonra da çok defa tahtaya çıktım aynı rahatlıkla birçok ödev proje vs anlattım ve şimdi de tam gaz devam ediyorum .

buraya kadar olanları kısa bir değerlendirme yaparsam;
eğer ben orada heyecanımı yok sayıp bastırmaya çalışsaydım,; eminim ki tahtada bulunduğum 10 dk boyunca , defalarca kızarıp bozaracak, elim ayağım birbirine girecek, sesim titreyecekti. .eğer, ben güçlüyüm, coolum, heyecan falan yok iması verseydim, biliyorum ki konuyu anlatırken mutlaka elim ayağıma dolaşacaktı, sınıf haklı olarak yaşadığım çelişkiye gülecekti. (hani güçlüydün amk titriyorsun mal)

ama en başta, zayıf yanımı yani, "korkumu", yarı ciddi şekilde ; 30 kişinin önüne attım..
o noktadan sonra artık ne korkacak ne de saklayacak birşeyim kalmadı.
çünkü sıçıp batırsam da, biliyorum ki en başta kendi durumumu izah etmiştim, : ben yaparım, coolum, heyecan yok gibi sahte havalara girmeden(çünkü var amk heyecandan altına sıçıcan işte daha neyi gizlmeye çalışıyon)
sınıfa kurduğum cümleyle "bakın arkadaşlar herhangi bir iddiada bulunmuyorum; başaramayabilirim sadece deneyeceğim " imasını vermiştim.

hacı bumbala dedeniz olarak tavsiyem şudur; " korkmadan; zayıf yanını insanların önüne fırlat ki herkes görsün, saklayıp gizlemeye çalışınca yakalanırsın , çok yorulursun. " ,

uzatmayalım bu da böyle bir anımdır

edit: haklısınız beyler yazarken farketmemişim harbi biraz uzun olmuş kusura bakmayın ahuahuahua