yaz amk amma nazlısınız ya

dinlemiyorsanız yazmayayım beyler dinleyen var mı acılıyım zaten

rüzgarlı bir havada bir üst geçitin ayağına parketmiştim arabayı günün henüz ortasıydı ama öyle bir yağmur yağıyordu ki ayaklarım o lanet olası ayakkabı sebebiyle ıslanmış çoraplarım her adım attığımda su sesi çıkarıyordu. bekliyordum bağırıyordum nohut pilav ayran diye. özgüvenim gelmişti her taka utanan ben sevdiğim kızı terketmiş kaderimi pilava bağlamıştım. ilk gün 60 lira kazandım hesap ettim gelir gider dengesini karşılamıyordu. ikinci günümün sabahında banka telefonuyla uyandım adli işlem falan diyorlardı korktum biraz borç bulmalıydım dayıma gittim.

biraz mutfak işlerinden anlayan ben pilavımı yapmış toptancıdan ayranımı almıştım. plastik tabak çatal almıştım bimden alabilmiştim ketçabı bazıları ketçaplı yermiş diye pilavı. lanet olsun ki işim tutmayacaktı bilmiyordum. annem saçma girişimciliğime şaşırmış birazda bu hırsımın sebebini merak etmişti.

anlattım durumu dedim dayı durum böyle böyle sende zaten araba var ver bana bu hurdayı benim para kazanmam lazım zor durumdayım.
cevap olarak dedi ki oğlum bak acil bir sıkıntıysa söyle nakit vereyim hallet sonra ödersin.
içten içe söyleniyordum dayıma para daha çok işimi görürdü ama gururuma yediremiyordum.
nasıl ki ayaklarımın ıslandığını kimseye söylemediysem bunu da dayıma söyleyemedim.
arabayı aldım kredi kartımın alışveriş limiti dondurulmuştu.
senetle bir pilav tezgahı aldım koydum arabanın arkasına...

her gün daha da batıyordum o 4 ay 4 yıl gibi geçecekti haberim yoktu. eski sevgilim arıyor ama kendi dertlerimin içerisinde onu düşünemiyordum babama üzülüyordum anneme üzülüyordum. kendime ağlıyordum. dayımdan bir araba aldım pilavı arabada satacaktım artık.

arkadaş dediklerimle rakip değil ekip olmak istemiştik ilk başta ama şimdi en ufak suya temas ettiğinde kayan ve ayaklarımı ıslatan ayakkabılarımla kışı geçirmeye çalışıyordum ne mont ne de botum vardı ama şükrediyordum ki ayaklarım vardı.

her gün banka arıyor mesaj atıyor ve ben artık kendimden utanıyordum, ayakkabılarımdan utanıyordum kapitalizmin vahşi cazibesine kapılmıştı herkes ben 2 senedir aynı ayakkabıyı giyiyor ve bankaların faizlerini ödemeye çalışıyordum.

ulan öyle bir durumdayım ki anlatacak kimsem yok.

işsizim ve kimsem kalmadı panpalarım dinleyecekler entry girsin de boşa anlattığımı düşünmeyeyim.

edit: Kıraç-Yaşamam artık, eşliğinde okuyunuz. entry girmeyi unutmayın bari burda umursanayım