gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Araştırdık 3 şartı sağlamam gerekiyormuş
1-Gitmek istediğim yerde boş olacak (var)
2-en son girenden daha fazla puanım olacak (fazlaydı)
3 ve en zoru ailemin o şehirde olduğunu ispatlayan bir ikametgah ile -burası kolaydı- zor olan “yurtta kalamaz ve ailesinin yanında kalması gerekiyor” kanaatine varılacak bir heyet raporu. “altına işiyor” ya da “pgibolojisi bozuk”

Derken annem bendeki değişimi farketti. ayrılıp Düz liseye gitmek de kötü, insan kendine yediremiyor niyeyse. sanki bi tak olmuşum gibi :d Anadolu lisesi geri alsa koşa koşa dönerim de artık o hakkım da yok. Derken Anadolu lisesinde en iyi arkadaşım olan mehmet hayatımı değiştirecek bir şey söyledi bana. O benden az bir şey düşük net yapmıştı ama ön kayıtları bekleyip komşu şehrin fen lisesine gitmişti. Burda boş kontenjan var cebude istersen bi araştırayım belki buraya gelirsin dedi. Evet beyler gerçekten de mümkündü böyle bir şey. Ne kadar sevinmiştim anlatamam. Tamam dalpipililer çok kral çocuklardı onları çok seviyordum ama o dünya beni boğuyordu.

Pgibolojim iyi değildi beyler. Ramazan özellikle çok etkilemişti beni. Bitmiş olmasına rağmen dışarda bi yerde yiyip içerken huzursuz hissediyordum. Cemaatin ısrarı da boğuyordu beni. Önce ısrar sonra özendirme, sonra tekrar ısrar. Ama direndim gitmedim. Beni zorla sızıntı dergisine abone etmek istiyorlardı. Ulan 5-10 milyon la haftayı geçirmeye çalışırdım onu da biriktirir yol parası ederdim hatta. Onların haftalıkları en az 50 milyondu. Dergi zaten odada var dediğimde de "olum mesele dergi değil, mesele hizmete yardım." derdi binler. Fakirsen cemaat zaten seni kucağına almak ister beyler. Fakirsen sana ev verir, dershane verir. karşılığında tertemiz beynini ister. Ben hiç gitmedim abi evine. O konuda çok net durmayı başardım, çünkü biliyordum oraya paçamı bir kaptırsam bir daha kurtulamazdım. Keza bir çoğu da kurtulamadılar, kurtulmak da istemiyorlar tabi.

Şehre otostopla gider gelirdik. Ayda bir eve gidebilirdim falan. Bi internete gidip de counter oynadğımız zamanlarda özgür hissederdim kendimi. Gökhan özenler, girmişti o yıllar hayatımıza, sordum namın vermişlerdi pala remzi demişlerdi , yalnız kalacaksın günün birinde diyordu göksel, farkuk k vardı. Şebnem ferah sigara dumanı, falan derken cranberriesle, red hot chili peppersla tanımıştım. Ama işin garip yanı beyler gerçekten de Ahmet kaya çoğu ülkücünün gizli sevdasıdır. Yurdun çoğu ahmet kaya dinlerdi ve söylerdi.

O sebepten zamanla değişmeye başladım. Ben bile farketmiyordum ama gruba uyum sağlamalıydım. Ramazanı da ilaç içiyorum ayağına atlattım. Sen de niye tutmuyorsun bin demeyin beyler. Bir şey içinizden gelmiyorsa onu sırf etraf ne der diye ya da herkes doğru bu diyor diye yapsam ne anlamı olur ki Allahı mı kandıracağım. Ben iyiliğe inanırım, iyiliğe ve kardeşliğe giden yol kimi için islamdan geçer, kimi için başka yollardan. Önemli olan iyi bir insan olabilmektir. Ben iyi bir insan olarak bu dünyadan ayrıldığımda allah yürüdüğüm yolun yanlış olduğunu söyler de beni cezalandırırsa o da benim borcumdur, ben öderim. Ama onlar sırf doğru yoldayım deyip de bütün yolları hor görerek her türlü huur çocukluğunu yapanlar işte bence asıl günahı onlar işliyorlardı.

Hiç huzurum yoktu beyler odada. Arada bir de dinci nöbetçi olurdu yatakhaneye. O zamanlar tam işkenceydi. Sürekli odalara gelir dini sorular sorardı. Bana sormasın diye dua ederdim. Sabah 4 te kaldırır mıntıka temizliği yaptırır sonra da namaz kıldırırdı. dediğim gib Alevi olduğumuzu söylememiştim beyler. Adamlar öyle şeyler söylüyorlardı ki aleviler hakkında mideniz bulanır. yok ışık kapanınca anasını bacısını gibiyorlarmış. yok yıkanmıyorlarmış. hepsi vatan hainiymiş falan.

Ameliyatlı olduğum için kılmıyorum diyordum ben de mecbur. O yüzden eğilip kalkabiliyor olmama rağmen eğilip kalkamıyor gibi davranmam gerekiyordu. Çok gibik bir durumdu. Şimdiki aklımla niye saklamışım amk diyorum ama çocuktuk işte, dışlanmak hor görülmek kolay değildi. Adı solcu ismi diye sürekli hakaret gören, çattıkları çocuklar vardı okulda. Onlardan olmak kolay değildir beyler. Şimdi düşünüyorum büyük kaypaklık yapmışım kendimi gizlemekle ama çocuktuk işte. Zordu hayat. Gerçi aleviyim diye bana bi şey yapsalar, cem abi en kötü ihtimalle kuytuda köşede yakalayıp hoşaf ederdi bunları hatta kendi dediğine göre kamyonla adam getirirdi gerekirse ama, başıma bela almak istemiyordum.

Bu sebepten abilerden öğrendikleri tüm şakirt ayartma taktiklerini üzerimde deniyordu ipneler. Bu arada 2-3 hafta olmuştu ve ben Yılmaz abiye gitmemiştim. Bu ipneler bunun farkına da varınca yoğun bir ısrar başladı. Niye gelmiyon ki? Falan diye. istemiyorum diyorum. Niye istemiyon diyorlar. Diyemiyorsun işte be dıbına koduklarım herkes sizin inandığınız şekilde inanmak zorunda mı diye. Her sabah 5 kişi sabah namazına kalkar, sevabı daha çok oluyor diye cemaat halinde kılarlardı. Müezzin bi şeyler okurdu. Duran isimli çocuk imam olurdu hep. Her sabah uyanırdım. Neden namaz kılmıyon diye çok sorarlardı. Alevi olduğumu söylememiştim.

1.katı 1'lere 2yi 2'lere 3ü 3'lere vermişler. 3.katta tek 1. Sınıf vardı o da bizim odaydı. Gittim odadaki çocuklarla tanıştım. A sınıfındaydı 5i de. Hataydan gelmişler. Ağır cemaatçilerdi. gibine bakmaya bile günah derlerdi. gibe bakmak günah, taka bakmak günah, küfür müfür zaten günah, zütünü sağ elinle temizlemek günah, ayakta işemek günah, tuvalette konuşmak günah, odaya sol ayakla girmek günah, otuz bir günah, ilahi dışında müzik dinlemek günah, kadın görmek günah. Her bi gib günah. “Ağzına sıçıyım” demek yerine “ağzına kırıyım derlerdi :d Kötü niyetli çocuklar değillerdi ama hepsi de birer küçük misyonerciklerdi. Abi olmak için yanıp tutuşuyorlardı.

Derken yeni yatakhane açıldı. Artık odalar 6 kişilik olacaktı. Seçin arkadaşlarınızı geçin yeni odalarınıza dediler. Dalpipililer olarak kura çektik 6 kişi seçmek için. Şanssızım amk 8 kişiden 6 ya giremedim. Okul bana random oda atadı. Ranzaları dolapları bile bize taşıttı amk okulu. Tabi haliyle lise3 ve 2 leri de biz taşıdık. Benim dikişler hala duruyordu. Kendi eriyen dikişlerdendi aldırmayacaktık yani ama henüz iyileşmemiştim o yüzden ağır taşımaya korkuyordum. Bizim dalpipililer kral elemanlardı. hiç lafını bile etmeden benim eşyaları da taşıdılar.

Vay amk dedim. Şansın bu kadarı. Ömrümde dalpipi dışında dalpipili biriyle karşılaşmamıştım. Yani şehir olarak yakındı buraya gerçi ama küçük bir ilçe, hiç aklımın ucundan bile geçmezdi. Kimliğime falan da baktı ipneler yalan mı söylüyor diye, sevindiler baya. Ben de sevindim lan. Ulan öyle ya da böyle kendimi oralı hissetmesem de insan gurbet elde hemşerisine nasıl sarılıyormuş anladım. Ben onların odada kalmıyordum ama hep okul saatlerinde beraberdik.

Ömrümde oralı hiç kimseyle tanışmamıştım ben.
Sınıfta nerelisin dediler, dalpipiliyim dedim. Çocuğun biri sırıttı.
-Hadi lan ordan
- Valla öyle. Niye öyle dedin ki?
-Olum şu gördüğün 7 kişi dalpipiden geldik biz.

Bu arada anne tarafım yörük beyler. Annemle babam büyük bir şehirde tanışıp evlenmişler yani annemin memleket başka. Benim kimlikte de orası yazıyor. Doğu yazmasın demişler. ilerde sıkıntı çekmeyeyim diye. Soran oldu mu memleketimi orası diyorum ben de. Orası deyip durmayalım hatta dalpipi diyelim adına. Büyük bir ilin küçük bir ilçesi.

Ama tabi o kadar da ayrıcalıklı değildim. Bana haksızlık yapılsa Murat abi ağızlarına sıçardı belki ama ben haksızlık yapsam benim de ağzıma sıçardı, o ayrı konu. Onun gözünde bir saygınlığım vardı, efendi düzgün çocuktum. Kendine denk görürdü beni. Odalarına giderdim çay içerdik dama oynardık tartışırdık. Bi gün bile ezmedi beni. Delikanlı adamdı. Şimdi düşününce Ramiz dayı gibiymiş amk :d

Tanıttım kendimi. Çok iyi karşıladı. Cem benim can dostumdur ya. Emaneti başımızın gözümüzün üstüne dedi. Önce bi kaç tavsiye verdi. işte efendi ol, göze çarpma falan diye. Sonra da karışan eden var mı dedi. Ben olayı anlattım. En ince detayına kadar anlattırdı. “Sen diklendin mi peki sana vurana kadar ?” dedi. “Yok abi herkes şahit ben güzel güzel anlatırken tokat atmaya başladı” dedim. “Tamam sen o işi kafana takma ben halledicem, rahat rahat uyu” dedi. Akşam beni çekmeyi düşünen Apo’yu Lise3ler çekmiş. Biz gitmeden sen patron mu oldun buralarda, çoluğu çocuğu eziyorsun haksız yere diye iki tokatlayıp bırakmışlar. Bi kaç gün apo’yu görmemiştim bile.

Bi gün okula yeni bir saha yapılmış, kale direkleri oraya taşınacakmış. Tabi lise 1'lere emretti 2'ler, taşıtıyorlar. Ben de yanlarından geçip yatakhaneye gidiyorum. Aralarından biri "ne bakıyon lan yardım etsene mal" diye bağırdı. Apo buna “o çocuk ameliyatlı ellemeyin onu” gibisinden bir şeyler deyip, bana döndü ve “Tamam abim sen devam et sıkıntı yok” dedi yavşak yavşak. Orda anladım Apo diye bir tehlikenin kalmadığını.

Murat abi ülkücüydü oranın %80’i gibi. Reis değildi ama Reisin en yakın arkadaşıydı. Ethem (reis) Onur ve Murat abi 3 kişi kalıyordu. Ama ne onur gibi şerefsiz bir çakal ne de diğerleri gibi ezik biri değildi. Komünist parti manifestosundan che’nin hayatına kadar okumuş. Tartışmaktan falan hiç çekinmeyen, her görüşe açık. Biraz da solcu damarı olan ama milliyetçi kökenini koruyan zeki biriydi. Hatta hep derdi şu sosyalizim aslında güzel düşünülmüş ama dinsizlik işiyle milletsizlik bozuyor. Yani belki şimdi düşününce öyle süper mantıklı bir tez değil ama en azından bir şeyleri kurcalıyordu diğerleri gibi sadece nefret beslemek yerine.

Süper dama oynardı. Çok dama maçı yaptık. Şunu ye, şunu da ye, şunu da ye diye 10 15 hamle yapar. Beni maymun gibi oynattıktan sonra Kalan tek taşı dama olunca (kural gereği) tek tek sırayla benim tüm taşlarımı toplardı her seferinde ve kazanırdı. 100 kez oynamışsak bir kez yanlış hesaplayıp berabere kaldı benle :D

Etütün son 5 10 dksı kala hiç kimseye görünmeden lise 3 katına gittim. Tek sınıf kalmışlar zaten, herkes okuldan ayrılmış. “Murat abi burda mı?” dedim. Benim ne var dedi. Murat abi 190 boylarında falandı en az, ya da bana çok uzun gelmişti. Suratı full sakaldı onunda yani biz yanında çoluk çocuk kalıyorduk. karizmatik bir elemandı. Ama ilk bakışta dikkat çeken çok başka bi özelliği vardı. Yanağının birinde boydan boya dikiş izi vardı. Muhtemelen kavgayla falan ilgisi yoktu. Çok yüksek ihtimalle bir kazaydı. Daha da yüksek ihtimalle kendisi yapmıştı bu kazayı ama orda bulunduğun yarım sene içinde hiç sormadım. Çok sinirleniyormuş, tek takıntısıymış, öyle demişti Cem abi.

Ben zaten korktum baya, inkar etmiyim. Amk dikişlerim duruyor daha. Dövseler dikişler bile patlar. Kavga mavga etmeyi bırakın yürümek bile garip geliyor bana hala. Bi de bizim çocuklar üstüne demez mi “olum naptın sen. Canına mı susadın. Lise 2 lerin reisi o. Sabaha kadar odada döverler seni. Git çabuk özür dile. Ameliyatlıyım falan de.”

Bi hikayeler anlatıyorlar akıllara zarar. Çocuğun birini ben huur çocuğuyum diyene kadar dövmüşler, kan kusmuş falan. Yarı yalan, yarı efsane bi ton olay anlattılar.

Yok dedim sustum. Ama başka bi şey de demiyorum. Korkuyorum beyler doğruya doğru it gibi de korkuyorum ama çok pis de hırs var içimde. Beni herkesin içinde tokatladı bin. Gururumu kırdı. it gibi aşağıladı. Çok içime oturmuştu. Milletten ayrılıp hırsımdan hıçkıra hıçkıra ağladım yarım saat. dıbına koduğumun yerinde nefes bile alınmıyordu.

Ben ayağa kalkmıştım ama nereye ne için gidecemi bilmiyordum. Kalk deyince niye kalkmıyon la dıbına koduğum eşşek başımıyım ben diye dizime diz attı bin. Ben efendi efendi “ben yeni geldim abi nereye gidecemizi bilmiyorum” demeye çalışıyorum. huur evladı hiç dinlemiyor beni. Hala ben kalk denince kalkılacak etüt metüt bi şey diyor. Etütün yemin ederim kelime anldıbını bilmiyordum beyler. Akşamları etüt oluyormuş ve herkes sınıfa gidip ders çalışıyormuş 3 saat. Yanağıma küçük küçük tokatlar ata ata konuşuyor. Hiç bir insan dayanamaz buna beyler illa ki sinirlenirsiniz. “Yeter lan” diye bağırdım. “Bilmiyoruz dedim anlamıyon mu?” “Niye bana vurup duruyon!” derken bu boğazımı sıktı bin Millet araya girdi. Bi tokat suratıma bi de tekme yapıştırdı zütüme. Karşılık verecek ne takatim vardı ne de cesaretim. inkar etmiyim beyler belamı giberdi hem orda hem de sonrasında. Sonra da dudaklarını ısırarak ve işaret parmağını sallaya sallaya “senle yatakhanede görüşecez dıbına koduğum.” Dedi.

Ne için kalkacağımızı da anlamamıştım. Derken bi zil daha çaldı. Çalar çalmaz bu apo bini kalksanıza laaaan diye böğürdü. Maymun mu oynuyor burda dıbına koduklarım dedi bana doğru yürüdü.

Okul sonrası akşamüstü Lise 1'ler hepimiz basket sahasının yanına dizilmiş lise 2lerin maçını izliyorduk. Derken bir zil çaldı. Akşam vakti ne zili bu amk dedim içimden. Baktım kimse kalkmıyor. Dedim heralde öylesine çalıyor bu saatlerde. Derken Apo durdu. Bize baktı hadi kalkın dedi, hemen oyununa devam etti. Sıranın en başında ben vardım ama baktım kimse kalkmıyor, ben de kalkmadım.

Medetin ailesi sağolsunlar benle onu buluşturdular ben gitmeden önce. Cem abi bana okuldan çok çok az bahsetti. Az konuşuyordu zaten. Karışan eden olursa doğruca Lise3lerden Murat abinin yanına gidersin. O benim kan kardeşimdir. Kimse sana bir şey yapamaz dedi. O hep aklımdaydı. Gidip murat abiyle tanışacaktım bi ara. Beyler murat abi kozumu oynama ihtiyacım hiç de uzun sürmedi.