gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Neyse panpalar Ortalık buz kesti. Alper direk "tamam daha fazla uzatmayalım tadı kaçmadan bitirelim falan demeye başladı" diğer pembiş yanaklılar da zaten bayağı sindi ben sert çıkınca. bin sırıta sırıta yavşak yavşak, “kardeş sen de hemen ciddiye aldın yeaaa” tarzı bir şey dedi. Ben de zaten uzatmak niyetinde değildim. "Ne oldu lan ava giderken avlandınız mı?" dedim sırıttım. binin adı evrendi, aslında kafa elemandı ama çok da güvenilecek bir tip değildi. Öyle yarım sene bi sene bi muhabbetimiz oldu, sonra bu bin alemlere akmaya başladı havalara girdi. Benim de zaten ipimle kuşağım gibimle taşağımdı.

Bu gecelik bu kadar panpalar, yarın erkenciyim. Sabırla okuyanınız varsa hala, helal olsun. Ben kendim çalar kendim söylerim diye umuyordum ama az da olsa okuyan oldu. mutlu oldum. hadi kalın sağlıcakla panpalar.

@210 panpa babamla aram iyi değil son 2-3 senedir. Benim affedemeyeceğim bir şey yaptı. Evlat olarak bakarım ömrümüz yettiği yere kadar, ama bundan sonra ne benden ona oğul olur, ne ondan bana baba. Aynı evin içinde merhaba-merhabayız.

panpalar dışardayım şu an. iki dklığına girdim. Zamanım olursa gece devam ederim.

panpalar burda mıyız? devam edeyim mi biraz? yoksa sonraya daha çok mu atayım?

Bursalı iki tane panpam olmuştu yurttan, bizim bölümdelerdi aynı zamanda. çok kral elemanlardı. Hasan ve Cihan. Hem delikanlı, hem de gönlü zengin çocuklardı. Derslerde hiç aynı gruplara denk gelmiyorduk ama yurtta, ara sıra istiklalde falan birlikteydik. (tüm Bursalı panpalara selam olsun bu arada. Severim sizi.) Derslerde de iyi niyetli bir kaç elemanla tanışmıştım. Bi tanesinin okuldaki 3. Yılıydı. Vaay anasını nasıl uzatmış böyle diyordum, daha sonra kendimin düşeceği durumlardan habersiz. Adı Erdemdi. Çok kral çocuktu. Okulda beni anlayan ve güldürebilen tek adamdı. O fenerliydi ben beşiktaşlıydım ama futbol sohbetlerimize doyum olmazdı. Siyasi görüşlerimiz de farklıydı ama yine aynı şekilde çok güzel tartışabilirdik. Bana istanbulu öğreten ve sevdiren arkadaşımdı.

Şu an hiç biriyle bağım yok beyler ve bu tamamen benim hatam beyler. Hayatımı gibmiş olmasaydım eğer çok hala görüştüğüm çok kral arkadaşlarım olurlardı. En çok ona üzülüyorum. Kendi salakça ve bencilce tercihlerim yüzünden kırdığım, hayal kırıklığına uğrattığım ve kaybettiğim çok değerli insanlara... Umarım karşılarına çıkacak cesareti toplar ve hepsinden bir bir özür dilerim. Hepimiz bir yana dağıldık, eski günler elbette geri gelmez, yaptığım hataları geri alma şansım da yok, ama hepsinin benim için her zaman çok değerli insanlar olduklarını, onlara bir gün anlatmak isterim. Henüz değil ama...

Aşk hayatına geri dönecek olursak panpalar

zeynebi tabi unutmamıştım ama aradan uzun yıllar ve 1(ilk) kız arkadaş geçmişti. Kronolojik olarak yine biraz geri gideceğim panpalar kusura bakmayın.
Üniversiteye 2.kez Hazırlandığım yıl(2004-2005)ldershaneden bir kıza aşık olmuştum. Yine biraz çekinmiştim söylemeye salak gibi ama onunda bana meyli olduğunu anladığımda, biraz da arkadaş gazıyla teklif etmiştim. Bir de bir yapmıştım panpalar. Yalan olmasın beyler aklımın ve kalbimin bir köşesi hep zeynebindi ve özleme bu durumdan söz etmemiştim. Ama ona haksızlık etmemek için zeynebi kalbimin en karanlık odasına gömmek zorundaydım. Zeynep bir gün çıkıp gelse “özür dilerim ama ben artık başkasıyla birlikteyim ve ona sadık olmak zorundayım” demeliydim. ama Diyebilir miyidim, tabi bilmiyorum beyler.

ilk el ele tutuşma, ilk öpüşme, ilk sevgi sözcükleri, ilk aşk mesajlaşmaları hepsi Özlemle yaşanmıştı. Özlem bana göre çok güzel bir kızdı beyler. görüntü olarak beni biraz aşıyordu. Esmer(esmer kumral arası saçlar), bembeyaz tenli, fiziği çok düzgün bir kızdı. Biraz safçaydı ama iyiydi. Ben özellikle o ergen dönemlerimde hiç de yakışıklı bulmuyordum kendimi ama bakımlıydım ve yaşıma göre güzel giyinirdim. Yıllarca almadığımız kıyafetleri, maddi olarak biraz rahatlık yaşadığımızdan, biraz ucuza getirerek, birazda ergen atarıyla aldırıyordum. Çok pahalı olmasa da güzel şeyler giyiyordum. Boyum çok uzun olmasada kilom gayet ayarında olduğundan ve nasıl yapıyordum bilmiyorum ama hergün düzenli bir şekilde çektiğim şınav, mekik ve dumbell lar sayesinde yaşıma göre gayet düzgün bir fiziğim vardı. Şimdi ki halimi görse intihar ederdi muhtemelen :d Bi de bazen biraz zorlamaya kaçsa da sınıfın o espiri patlatan bini bendim beyler. Sıra arkadaşım ve kankam da üni bırakıp gelmiş bonus kafalı küpeli karizmatik bir çocuktu. Hiç olmadığım kadar havalıydım. fen lisesinden mezun olmam başta önyargılı bir antipati uyandırmış olsa da ilerleyen zamanlarda alçak gönüllülüğümle saygınlığa dönmüştü.

Muhtemelen bu gibi sebeplerden özlem benden etkilenmişti. Yoksa ( tam bir fail) ilhan mansız kahküllerim ( evet şimdi biiibırcıların yaptığı o gibko saç modeli) ve şahsiyetli burnum belki farklılık yaratıyordu ama hiç de iyi yönde olduğunu düşünmüyorum. Ergenlik işte kötü zamanlar panpalar... Öyle işte beyler neyse ama ben salak gibi triplere girmiştim, özleme hiç güvenemiyordum. Kıskançlık krizleri yeterince yormuştu ikimizi de. Bi de bir hareketi beni çok soğutmuştu ve ilişki tıkanma noktasına gelmişti. Ama ikimiz de ayrılık lafını anmıyorduk. Ben birisi nasıl terkedilir bilmediğimden, o da sanırım ne olursa olsun beni kaybetmek istemediğinden sürüyordu ilişki, inişli çıkışlı. Tam ayrılacak noktaya geldiğimizde birimiz geri adım atıyorduk. Tam büyük bir kavga ediyoruk, bir olay oluyordu unutuluyordu.

Birinde dershaneden çıkmıştık, şehrin merkezinde çok kalabalık olmayan bir sokakta yürüyorken, hatırlamadığım bir sebepten kavga ettik. Ben tribe peygamber sabrıyla katlanırım beyler, ama yanımdaki kadının insanların içinde bana bağırması gözlerimi döndürecek kadar sinirlendirir beni. Sakın yanlış anlamayın, kadını küçümseyen bir aşağılık kompleksi şeklinde değil bu; kankam kardeşim de olsa, bir mesele varsa meydanda artislik yapması beni çıldırtır, varsa bir mesele aramızda halletmeliyiz.

Neyse özlem beni sınar gibi ufak ufak sesini yükseltmeye başladı, ben de bayağı sert tepki verdim öküz gibi. Bu sefer de ağlamaya başladı, arkasını döndü gidiyor... Şimdi orda ağlatıp gitmesine izin versem kendimi kaypak hissedeceğimden, gitmesine izin veremem. Ama tutmanın yolu da yok. Tabi kolundan tuttum, gitmesine izin vermemek için, korkmuştu beyler hissediyordum, sakinleştirmeye çalışıyordum haliyle. Biraz sakinleşti, ağlamayı kesti ama “bırak gidicem” “bi süre görüşmeyelim” triplerine girdi. Hakkaten bırakacaktım, tripte sıkıntı yoktu alırdım gönlünü derken dalyarağın biri geldi yanımıza.

“rahatsız mı ediyor hanfendi?” dedi ağzını ayıra ayıra. gibtiğimin liselisi ben boylarda, çubuk gibi, gözlüklü mözlüklü bir binti, ne yüreği yedi de geldi çıktı karşımıza anlayamadım. O tarz durumlarda başkasıyla muhattap olmasına kızdığımı bildiğinden (evet varmış bende de biraz kroluk ama biraz kroluk iyidir beyler.) bi şey demedi. Ben de “tamam kardeş, bu bizim aramızda bi durum, biz hallederiz” dedim sakin bi şekilde. Sakin dedim çünkü kroydum ama hayvan değildim beyler, ben de belki birinin bi kıza zorbalık ettiğini sansam ben de müdahele ederdim. Ama bu yannanımın gidonu ben böyle deyince gaza geldi heralde, korktum falan sanıp da... Başladı yardırmaya “ nasıl ilgilendirmez ya, resmen taciz ediyorsun kızı” falan da filan... “kardeş, bu benim kız arkadaşım, kavga da ederiz, düzeliriz de, ters bir durum yok dedik, kişisel şovunu yaptın geç git artık istersen.” Dedim. ama Hala ses tonum düzgün seyirde beyler. Maçoluk var beyler eyvallah ama kızın yanında artislik yapmayacak, yanında kız olana da artislik yapmayacak kadar da insanlıktan, racondan anlıyorum.

Bu südünü gibtiğimin yavşağı “kız arkadaşınsa tapulu malın mı? Vıdır vıdır vıdır” bir şeyler saydırmaya başladı. Güldüm, gülerek “oğlum yürü git işine geldin şovunu yaptın, belanı arama artık” dedim. Bu benim ,3 numaralı ” birazdan beni sinirlendirmeyi başaracaksın liseli ha gayret” gülüşüm bu arada beyler. Özlem “tamam bi şey yok gidelim” falan demeye başladı, kavga çıkacağını anlayınca. Bu gibik delikanlılığa tak sürdürmeyim diye gözlüğü çıkarıp kenara koydu. çok da hızlıca olmayaraktan Dönüp bana sağ koluyla bir yumruk salladı. Hayatımda gördüğüm en gibko yumruktu beyler. Orda bir masa ve bir defter ve kalem olsa gelişini an ve an defterin sayfa köşelerine tek tek sahneler halinde resmedip, sayfaları hızlıca kaydırarak, özlem ve bana mini bir çizgi- film şovu sunduktan sonra, yumruğu yememek için eğilebilirdim.

Keza öyle de oldu, eğildim ve kalktım ve yapıştırdım bine. (bu orta okulda tolga diye bi binten dayak yediğim de öğrendiğim bir numaraydı. Burnumu kırmıştı bin.) Tabi o yaşlarda bayıltıcı yumruklar atamıyorsun ama tam göz yuvasına oturttuğumdan ve elimin pek kemikli olmasından, gözü olay yerinde şişecek tahribatı almıştı. Boynunu kolumun altına alıp bi sürü seri yumruk daha salladım ama genelde kafasına ve alnına geldiğinden, muhtemelen benim canımı daha çok yaktı liseliden. Özlemin yarı çığlıkları eşliğinde bini; onun nefesi kesilene, benim takatim kalmayana, özlem de şiddeti kanıksayana kadar zumzukladım. (bu en attığım en iyi ikinci dayaktır beyler, yediğim çok daha fazla hikaye var tabi :d)

Yere bıraktığımda “seni çok pis dövdürtecem oğlum” eziklemesini yapacak kadar bile nefesi yoktu binin. bi elini duvara öbürünü de karnına göğsüne de vurduğumdan ciğerlerine koyup, ağzını O şeklinde açıp salya akıta akıta öksürdü. O an olmasa da sonradan çok acıdım çocuğa beyler, ama şansını çok zorlamıştı. Ama yine de tüm sinirimi ona boşaltmasam belki de iyiydi, keşke biraz dövdükten sonra birileri çıkıp ayırsaydı, o artislenirdi benim sinirlerim o an olmasa da sonradan dinerdi elbet, 27 yaşına kadar sinirli kalamazdım ya heralde.

Neyse elemana ufak bir hasar tespit bakışı attım. Görebildiğim kadarıyla gözün biri balondu, alnında kızarıklıklar vardı. Boynu da kan toplamıştı. Benim de sağ elim kan toplamış ve şişmişti. Her ne kadar "hayvan" "mayvan" dese de bana Özlem, çok fena etkilenmişti beyler. Aynı anda Hem onun için kavga etmiş olmamdan gururu kabarmış, hem de içimdeki pgibopatla yüzleştiğinden korkmuştu. Keza ben ettiğim kavgaları falan arkadaşlarıma falan anlatmadığımdan, benim kavga edeceğime hiç ihtimal vermiyor hatta bazen lafı mafı açılınca şakayla karışık beni eziyordu.bi de Elimi görünce üstüne zaten hemen aramızdaki buzlar erimişti ve tekrar donup elimin üstüne konmuştu bir poşetin içinde. Bankta uzun uzun oturmuştuk. Çok güzel bir gündü beyler, Kendimle bu kadar gurur duyduğum bir gün hatırlamıyorum. Bu dünyaya ne kattın derlerse gibik bir liseliyi zütünden tak çıkana kadar dövdüm diyebilirdim. tabi ilerde o gibik liselinin beni çok pis dövdürtmesiyle sonuçlansa da.

O günden sonra Özlemle durulmuştuk beyler. Yine ara sıra kavgalar oluyordu ama eskisi gibi şiddetli değildi. Bir süre daha o şekil devam ettik, ta ki öss puanları gelene kadar. O anadoluda bir üniversiteye gidecekti çok yüksek ihtimal, benim de orayı yazmamı istedi. Hayatımda belki de ilk kez duygularımla değil mantığımla bir karar verdim beyler. Belki biraz aileye, arkadaşlara açıklayamayacağımdan istanbulu yazdım ben. Bu da tabi ayrılığımız oldu. Suçlu elbette ben oldum. Sitemkar mesajlar silsilesi eşliğinde terkedildim. Şimdi düşünüyorum da aferim be liseli cebude. Bi kız peşinden istemediğin bir okul yazsaydın zamanda geriye gider basardım sana şepeşülleyi, ama yapmadın. Aferim verdim şukunu bin.

Evet beyler ilk aşk deneyimim bu şekilde sonlanmıştı. Üstümden abazalığı da çekingenliği ve ezikliği de atmıştım. Tabi ara ara ayrılmasa mıydık falan diye efkarlansam da, çok da derbeder değildim. Tabi güzel kızdı, beni de seviyordu ama oluru yoktu o işin. Geldiğim noktayı düşünürsek beyler iyi ki de olmadı.