gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Bu arada bahsettiğim yer baya yobaz bir memleket, hele de bi alevi olarak benim yaşamama pek de elverişli diyemeyiz. Aile bi yandan çekiniyor beni yollamaya imam hatip gibi çıkmasın diye ama bi yandan da diyoruz ki koca fen lisesi, bilim yeri, hem gidenler de dışardan gidecek benim gibi.

Halt etmişiz. pazar günü oda arkadaşları bi geldi. 12 kişilik odada bi ben bi de alt ranzamdaki arkadaş farklı şehirlerdeniz, gerisi hep gibko şehirli. Hepsi de kökten dinci ailelerin çocukları. Bildiğin gavurları öldürmek sevap kafasında adamlar. Neyse dedim insan olsunlar gerisi önemsiz. Hem daha büyük dertler var başımızda. Üst sınıflar gelip taciz ediyorlar insanı. Saçma sapan sorular soruyorlar. Neysin ne değilsin öğrenmek için.

Ailen neci, nerelisin, namaz kılıyon mu falan filan. Bi de dolabını açıyorlar. Yiyecek bi şey var mı parfümün var mı falan. Anam elleriyle 3 5 bi şey yapmış onu da alırlarsa dünyam çöker. Neyse geldi onur diye bir bin. Lise 3 lerin reisiyle aynı odada kalan çakalın biri. işi gücü çocukları korkutmak, sindirmek, eşyalarına yemeklerine konmak. Üstüne de yavşak yavşak "helal et haaaa" diye müslümanlık taslamak.

Salak salak sorular sordu. Adımdan anlayamadı tabi türk müyüm, kürt müyüm, alevi miyim, sunni miyim, memleketimi sordu. Memleketten de bi şey anlamadı. Kafatasçı kafatasçı derler ya hep ben esas anldıbını orda öğrendim. Kafamın arkasındaki kemikleri inceledi bin. pazardaki hayvanı inceler gibi. Türkmüş bu tamam dedi. Türk müsün laaa diye de sordu? Değilim amk diyesim geldi yemin ederim. iRlandalıyım, batı arizona kürdüyüm huur evladı sanane diyesim geldi. Ama evet aaağbi demek ilk geceyi atlatmak açısından daha mantıklıydı.

Panpalar bugünlük bu kadar yazdım. Takip edenler sağolsunlar. Dediğim gibi gibko bir hikaye, öyle çok bir yere varacağı da yok ama anlatmak güzel geldi. inşallah siz de oyalanmışsınızdır.

Yarın tekrar devam ederim. iyi sabahlar.

biraz daha yazdım panpalar devam edeyim, gece okursunuz. bu arada soruları olan panpalarım sorabilirler. arada onlara da yanıt verebilirim.

Neyse ilk gece bir şekilde geçti. Onur bini sakallı makallı bi adamdı bu aarada, bizim yüzümüzde tüy bitmemiş daha. Boy olarak da uzun ve suratlarımıza bakınca lise3ler koca adam, biz daha ilk okul veledi gibiydik. Ya da bize öyle büyük görünürlerdi amk. Hepsine abi demek zorundaydık. Bi demesek zaten gibecek yer arıyorlardı. Bana ilk gün sınıfımdaki çocuklar tüm kuralları anlatmıştı.

Sakın yanlarında saygısız bir şey deme. Bir şey derlerse hemen koş yap sallanma. Bir şey sorarlarsa hemen söyle. Dolapta bir şey var mı derlerse inkar etme söyle. Alırlarsa hakkını helal et. Lise 3ler bizle çok uğraşmazmış. Onların ÖSS derdi varmış. Daha çok bizi lise 2 ler gibecekmiş. Çünkü daha 1 yıl evvel ezilen onlar ve ilk kez üst oluyorlar. O sebepten çok adaletsiz bir şey olunca ancak araya lise3 ler girermiş yoksa lise 2 lerin reisi apo varmış ilgilenen. Ben bunları dinledikçe benzim soluyor. Ayrıca dersler zor olacakmış. Not ortalaması çok önemliymiş falan filan.

Haaaa bi de D sınıfı olduğuma göre “Yılmaz Abi” yi görmeye gidecekmişim. Dedim yılmaz abi kim lise3 mü. Güldüler. Yok beee öyle abi değil. Şehirde evi var üniversite abisi. Çok kıyak biri. Bizi yemeğe zütürüyo. Birlikte film izliyoruz. Ders çalıştıracak hepimizi. Haftasonları onda kalıcaz. Ben anladım tabi cemaat evi olduğunu. Bakarız makarız diye geçiştirdim.

Bu arada hayallerimdeki okuldan ve gerçeklerden bahsedeyim beyler. Bizimkiler Fen Lisesini kazandın hayatın kurtuldu moduna girince yemin ederim benim kafamda şunlar canlandı. Bahçesi çiçekler içinde modern binaların bulunduğu koca bir okul. Yerlerin halıfleks olduğu herkesin çalışma masasının olduğu 2-3 kişilik tahta ranzalı odalar... Her saniye deney yapılan. Buluş muluş yapılan bir yer sandım. Ne salakmışım amk. Robert kolejine gidecem falan sanıyorum sanki hahaha. Altı üstü gibko bi fen lisesi neyin havasına girmişsem.

Ama gelin görün ki yerleri tükürmekten kararmış 12 kişilik odalar. Demir ranzalar, demir dolaplar. Hapishane eskisiymiş. Salak salak çocukların, reisçilik oynadığı, cemaat abilerinin eline düşmüş, şehrin dışında fabrikaların arasında, bir de bunlar yetmezmiş gibi eşşek gibi zor bir okul. Ne heves kalmıştı, ne bir şey.

Uyum sağlayamıordum beyler. Kolay değil. Bir Alevi olduğunu söylemek, namaz kılmadığını söylemek. Zaten 1 hafta gecikmişim herkesin gözü üstümde. Hayat zindan olmaya başlamıştı. Tek güvencem Cem abiydi. Kuzenim Engin de elbet önemli bir kozdu. Bana bir şey olsa falçatayla kovalamayacağı adam yoktu o okulun içinde, ama her gün gelemezdi ya. Bi de onun gelmesi benim atılmam demekti. Okuldan atılsaydım anamın yüreğine inerdi. Kısacası anneme hiç bir şeyden bahsetmeden uyum sağlamalıydım.

Cem abi komşumuz Medetin kuzeniydi. Medet benim en iyi arkadaşımdı. O Sergen olurdu ben amokachi verkaçın anasını ağlatırdık mahalle maçlarında. Onlar da aleviydi. Benim fenlisesine gittiğim şehrin bir köyündendiler. Cem abi onun kuzeniydi. Benim fen lisesini kazanmış 2 sene gitmiş bi ton olayı olmuş. Bi olaydan sonra okula adam yığmış. Ağzı yüzü façalı, çok da sinirli bir çocuktu. Olaydan sonra karışan eden olmamış. Okul yönetimi de dahil. Lise 2 sonunda not ortalaması kötü olduğundan, düz liseye geçmiş. O zamanlar fen lisesinde notun kötüyse son sınıfta düz liseye geçerdin ki okul puanın yükselsin. Sonraları Odtüyü kazanmıştı daha sonra ne oldu bilmiyorum ama çok zeki bi elemandı.

Medetin ailesi sağolsunlar benle onu buluşturdular ben gitmeden önce. Cem abi bana okuldan çok çok az bahsetti. Az konuşuyordu zaten. Karışan eden olursa doğruca Lise3lerden Murat abinin yanına gidersin. O benim kan kardeşimdir. Kimse sana bir şey yapamaz dedi. O hep aklımdaydı. Gidip murat abiyle tanışacaktım bi ara. Beyler murat abi kozumu oynama ihtiyacım hiç de uzun sürmedi.

Okul sonrası akşamüstü Lise 1'ler hepimiz basket sahasının yanına dizilmiş lise 2lerin maçını izliyorduk. Derken bir zil çaldı. Akşam vakti ne zili bu amk dedim içimden. Baktım kimse kalkmıyor. Dedim heralde öylesine çalıyor bu saatlerde. Derken Apo durdu. Bize baktı hadi kalkın dedi, hemen oyununa devam etti. Sıranın en başında ben vardım ama baktım kimse kalkmıyor, ben de kalkmadım.

Ne için kalkacağımızı da anlamamıştım. Derken bi zil daha çaldı. Çalar çalmaz bu apo bini kalksanıza laaaan diye böğürdü. Maymun mu oynuyor burda dıbına koduklarım dedi bana doğru yürüdü.

Ben ayağa kalkmıştım ama nereye ne için gidecemi bilmiyordum. Kalk deyince niye kalkmıyon la dıbına koduğum eşşek başımıyım ben diye dizime diz attı bin. Ben efendi efendi “ben yeni geldim abi nereye gidecemizi bilmiyorum” demeye çalışıyorum. huur evladı hiç dinlemiyor beni. Hala ben kalk denince kalkılacak etüt metüt bi şey diyor. Etütün yemin ederim kelime anldıbını bilmiyordum beyler. Akşamları etüt oluyormuş ve herkes sınıfa gidip ders çalışıyormuş 3 saat. Yanağıma küçük küçük tokatlar ata ata konuşuyor. Hiç bir insan dayanamaz buna beyler illa ki sinirlenirsiniz. “Yeter lan” diye bağırdım. “Bilmiyoruz dedim anlamıyon mu?” “Niye bana vurup duruyon!” derken bu boğazımı sıktı bin Millet araya girdi. Bi tokat suratıma bi de tekme yapıştırdı zütüme. Karşılık verecek ne takatim vardı ne de cesaretim. inkar etmiyim beyler belamı giberdi hem orda hem de sonrasında. Sonra da dudaklarını ısırarak ve işaret parmağını sallaya sallaya “senle yatakhanede görüşecez dıbına koduğum.” Dedi.

Ben zaten korktum baya, inkar etmiyim. Amk dikişlerim duruyor daha. Dövseler dikişler bile patlar. Kavga mavga etmeyi bırakın yürümek bile garip geliyor bana hala. Bi de bizim çocuklar üstüne demez mi “olum naptın sen. Canına mı susadın. Lise 2 lerin reisi o. Sabaha kadar odada döverler seni. Git çabuk özür dile. Ameliyatlıyım falan de.”

Bi hikayeler anlatıyorlar akıllara zarar. Çocuğun birini ben huur çocuğuyum diyene kadar dövmüşler, kan kusmuş falan. Yarı yalan, yarı efsane bi ton olay anlattılar.

Yok dedim sustum. Ama başka bi şey de demiyorum. Korkuyorum beyler doğruya doğru it gibi de korkuyorum ama çok pis de hırs var içimde. Beni herkesin içinde tokatladı bin. Gururumu kırdı. it gibi aşağıladı. Çok içime oturmuştu. Milletten ayrılıp hırsımdan hıçkıra hıçkıra ağladım yarım saat. dıbına koduğumun yerinde nefes bile alınmıyordu.

Etütün son 5 10 dksı kala hiç kimseye görünmeden lise 3 katına gittim. Tek sınıf kalmışlar zaten, herkes okuldan ayrılmış. “Murat abi burda mı?” dedim. Benim ne var dedi. Murat abi 190 boylarında falandı en az, ya da bana çok uzun gelmişti. Suratı full sakaldı onunda yani biz yanında çoluk çocuk kalıyorduk. karizmatik bir elemandı. Ama ilk bakışta dikkat çeken çok başka bi özelliği vardı. Yanağının birinde boydan boya dikiş izi vardı. Muhtemelen kavgayla falan ilgisi yoktu. Çok yüksek ihtimalle bir kazaydı. Daha da yüksek ihtimalle kendisi yapmıştı bu kazayı ama orda bulunduğun yarım sene içinde hiç sormadım. Çok sinirleniyormuş, tek takıntısıymış, öyle demişti Cem abi.