gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Bi iki hafta bu şekilde geçmiş, artık dersler not tutmalar başlamıştı. Ben zaten ÖSSliyim limit bile bilmem türevler integraller varmış, sanki çok bi gibmiş gibi gözüm korktu baya. Gidiyorum derslere ama ya transa geçip bilinçsiz bi şekilde not tutuyorum, ya da hocadan tırsa tırsa uyuyorum. Dersler dışında tanıdığım elemanlara takılıyorum ya da mal gibi kampüsü geziyorum. Neyse beyler bu sıkıcı kısımları atlıyorum. Derken bana yurt çıktı. Edirnekapı öğrenci yurdu.

babamın arkadaşı battaniye yastık mastık bi şeyler getirdi mağazasından. Ulan hayvanlığa bak ya beni tek başıma saldılar hadi git diye. Beşiktaş'tan 28’lere binersin falan dedi. Ailem zaten dönmüş memlekete. Ulan ne var zütürsen bıraksan. Sırtlandım 2 valiz bir de hurç. Binbir eziyet beşiktaş'a. Terler boşanıyor zütümden amk. Durağa vardım yurt edirnekapı. Bakıyorum 28 numara edirnekapıya gidiyor. Dedim heralde bu ama genede sordum şoföre. bin yüzüme bile bakmadı. Aklımı gibiyim, sorsana bi daha. Ne var utanacak. ilerleyelim bişeyler dedi. Zaten valiz maliz gibmiş belamı ilerledim. Ben de sağıma soluma sorarım dedim. Adamın birine sordum “Edirnekapı öğrenci yurduna gidecem abi bu gidiyor mu?” diye “evet evet Edirnekapı” dedi. Yurda gidiyor mu dedim “gider gider“ dedi pekekent. Halbuki giden araba 28T topkapı arabasıymış.

Son durak olduğunu biliyorum sadece. Neyse son durağa gelene kadar zaten yapacak bi şey yok. Şoför son durak diyince inecem. Amk otobüs boşaldı. Otobüs gitti gitti şoför “nerde inecen yiğenim“ dedi. Ön kapıya doğru gittim “abi edirnekapı öğrenci yurdu ne tarafta, nasıl gidecem” dedim. “Öyle bi yer buralarda bilmiyorum, hangi durakta dediler.” Dedi. Dedim son durak. “Yok yiğenim son durakta bi şey yok. Ama az ilerde bi yerde indiriyim seni surların dibinden gidince Vatan caddesine inersin. Orda vardı galiba.” Dedi. Galiba dedi amk. Beni indirdi dümbük ama in cin top oynuyor. Zifiri karanlık. Surların kenarında yatan tipler var. Sırtımda 500 kilo yük. Pestilim çıkmış zaten. Yürüyorum ama biri hop dese ruhumu teslim edecem. O derece zütüm atıyor. Ve nereye gittiğimi bilmiyorum adam sadece galiba dedi başından attı beni. Her an çantaları bırakıp kaçmaya hazırım ama mecalim de yok...

Neyse zaten o yıllarda o yurtta kalanlar kimden bahsettiğimi anladı ama ben reyizi ifşa etmemek adına çok karizmatik adını Haydar Kelle olarak değiştireceğim. Haydar kelle nev-i şahsına münhasır bir adamdı. Küfürsüz ve bağırmadan konuştuğu anlarda gayet düzgün bi insandı ve o kaba ve bizon görünüşünün altında ilginç bir entellektüel barındırıyordu. Her gün bir kitap okuyordu adam. Dile kolay. Ciddi ciddi okuyordu adam beyler. Hem de her çeşit kitap. Bu arada bizon mizon dediğime bakmayın severdim reyizi. reyizliğini sevmediğimi açık açık söylesem de...

Neyse dolap mevzunu açtım ve anladım ki bi çocuk eşyalarını bırakmış ve yurttan gitmiş ama gelecekmiş bilmemneymiş. Özgür denen eleman anlattı. Sözde en mülayim, en düzgün duran, solcu molcu takılan bi eleman. Doğru olan benim o çocuğa ulaşmam ve eşyalarını almasını söylemem, ulaşamıyorsam da o dolabı açtırıp eşyaları yurt müdürlüğünce depoya attırmamdı. Şu an olsa %100 bunu yapardım. Ama toydum. Tamam arkadaşa söyle halletsin dedim. Çantayı dolap olarak kullanmaya başladım. 1 hafta geçti eleman yok, 2 hafta geçti ha bugün geliyor ha yarın geliyor. Sonra bi gün bi geldim odaya iki dolap boş bi de yatak. Özgür bini gitmiş. O eşyaları da alıp. Cihat bana daha yeni söylüyor o eşyaların da özgüre ait olduğunu. bin 2 hafta 3 hafta oyaladı durdu beni. Meğer kendi eşyalarıymış. Bekle bekle dediği de kendinin eve çıkmasıymış. Neyse ilk kazık, ilk deneyim...

takipteyizz

takipteyiz kanks sen yaz beklıyoz

Bu kadar yazabildim panpalar. Çok hızlı yazınca, pek de güzel olmuyor biliyorum ama idare edin. Daha sonra devam edeceğim beyler, yavaş yavaş hayatımı gibtiğim hatalara geleceğim ama o kısımları biraz kafamda da toparlamam gerek çünkü bu bir anlamda bir kendimle yüzleşme olacak benim açımdan.

Şimdilik kafanıza takılan, merak ettiğiniz yerler varsa ya da geçmişe yönelik anlatmamı istediğiniz bir şeyler yazabilirim.

bi 10 15 dk takılıcam beyler soru olmazsa yatacam. ilgi gösterip okuduğunuz için teşekkürler.

eyv panpa sen de sağol.

@245 başlığı yazdıktan sonra benim de dikkatimi çekti panpa. Algımızı gibmiş demek ki bu "selfie" modası.

devam bin

reserved

ayraç 251

Zeynep zaman zaman aklıma düşüyordu ama aradan çok zaman geçmişti panpalar. zaman geçtikçe sevdiğin gözünde kusursuzlaşıyor ve daha da ulaşılmaz hale geliyor. ve Ne yazık ki o kapı hep açık kalıyor beyler. O boşluk hiç dolmuyor. geçen Zaman sevileni kusursuzlaştırdıkça, o gönül boşluğunu da kapanmaz hale getiriyor. tabi ilk zamanlar bu ulaşılmazlık can yaksa da, zaman ilerledikçe imkansızlık hissi uyuşturuyor kalbi. Dolayısıyla acı ve heyecan ortadan kalkıyor. Ve istese de istemese de, o gün geliyor ve bir arayış başlıyor.

Şut çekemesem de halı sahaların aranan kesici-oyun kurucusu olmuştum. Yurttan tanıştığım tıpçı tayfanın paylaşılamayan elemanıydım. Hatta “eleman” diyorlardı bana.. “Yok abi onu aldın onu aldın elemanı da aldın daha ne kaldı.” Eleman bizden bu sefer.” Dersler de fena değildi panpalar. Toplam 2-3 saat çalışmış olmama rağmen 6-7 vizem de sınıf ortalamasının epey üstündeydi. istanbul’a da alışıyordum sayılır. Ama okulda erdem dışında kafama uyan pek adam bulamamıştım. Erdem’le de pek ortak grubumuz yoktu.

not: Şimdi düşünüyorum da beyler, tamam bir eşeklik yapıp okulu kıracağım kesinmiş, bari değecek bir şeyler yapmış olsaymışım. Ortam yapsaymışım, müzikle ilgilenseymişim, sosyalleşip farklı insanlar tanısaymışım, avrupaya gitseymişim, bir yetenek edinseymişim, bir öğrenci hareketine katılsaymışım ya da hepsini geçtim gibko bir klübe girip onla uğraşsaymışım. Ama hiç birini yapmadım panpalar.

Bir bidon benzini hayatıma dökmüş ortalıkta ateşiniz var mı diye aranıyordum, bana bir mazeret lazımdı okula gitmemek için. beni en çok çeken şey bilgisayar oyunlarıydı. Özellikle online olanları. Ogame çılgınlığı beni pek cezbetmemişti. Benim dikkatimi en çok çeken “Dota”ydı. Ama neydi nasıl oynanıyordu bilmiyordum. Bi de”knight” varmış onda karakter marakter varmış da level atlıyormuşsun falan. ”Vaay iyi düşünce” demiştim cahil cahil. Ama gidip de oynamamıştım hiç birini. Dediğim gibi bana bir suç ortağı gerekiyordu.

Evet beyler ilk aşk deneyimim bu şekilde sonlanmıştı. Üstümden abazalığı da çekingenliği ve ezikliği de atmıştım. Tabi ara ara ayrılmasa mıydık falan diye efkarlansam da, çok da derbeder değildim. Tabi güzel kızdı, beni de seviyordu ama oluru yoktu o işin. Geldiğim noktayı düşünürsek beyler iyi ki de olmadı.

Yere bıraktığımda “seni çok pis dövdürtecem oğlum” eziklemesini yapacak kadar bile nefesi yoktu binin. bi elini duvara öbürünü de karnına göğsüne de vurduğumdan ciğerlerine koyup, ağzını O şeklinde açıp salya akıta akıta öksürdü. O an olmasa da sonradan çok acıdım çocuğa beyler, ama şansını çok zorlamıştı. Ama yine de tüm sinirimi ona boşaltmasam belki de iyiydi, keşke biraz dövdükten sonra birileri çıkıp ayırsaydı, o artislenirdi benim sinirlerim o an olmasa da sonradan dinerdi elbet, 27 yaşına kadar sinirli kalamazdım ya heralde.