gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Derken kafayı bulduğum bir gece millet salonda takılırken, arkadaşın odasına gidip bilgisayarından sırf melisa yazmış mıdır diye iradesizlik edip msne girdim (ki o zaman bunu kendime bile itiraf etmiyorum, sözde rutin bir msn kontrolü). Bana bi ton bir şeyler yazmış. “Ya cebude nerelerdesin, ne hayırsız çıktın sen de” “çok sıkıldım dönmedin mi hala ankaradan” falan tarzı yürümüş bana. O sıra da bir iradesizlik daha edip çevrimiçi oldum beyler. Başladık yazışmaya. Bu arada harun abi değil beyler cam falan açtık. O sırada mehmet geldi, “ooooo kardeş hadi hayırlı olsun. Yenge yapıyosun bize söylemiyosun” dedi. “Yok olum öyle normal arkadaş” dedim böbürlene böbürlene (gibik cebude). Sanki benim böyle bir ton normal arkadaşım var, hatunlarla aram çok iyi havalarına girdim sanırım panpalar. Allah kimseye yokluk vermesin.

Bahçede oyun oynamamıza izin verdiği gibik bir beden dersinde yemiştim dayağı. Bronşittim ben, 12-13 yaşına kadar hayatımın %75’inde hastaydım. Hayatın en adaletsiz yanı, kürt genlerine sahip olmama rağmen, kürt şartlarında kalmamdı. Kürt çocuklar sümüğünü yiyerek hasta olmama gibi bir racial skille doğuyorlardı. Bense hep hastaydım. Saçımın teli kadar penisilin yedim amk. Hayatımın en travmatik görüntüsüdür, o saydam sıvının enjektöre çekilip de içi beyaz toz olan diğer tüpe sıkılıp karışımın geri enjektöre çekilişi. zütümde oturacak yer kalmayana kadar vururlardı o iğneleri. Dişlerim çürüyene kadar yedim lan. Bi çocuğun dişi çikolatadan şekerden çürümeliydi oysaki. Sağlık ocağının kokusu hala ürpertir beni.

Neyse 4.5. sınıftaki öğretmenim çok iyi bir kadındı. beni tenefüslerde ders çalıştırırdı. Ben tenefüse çıkmazdım nerdeyse hiç, diğer çocuklara yetişeyim diye. Allah uzun ömürler versin çok ama çok iyi insandı. Hakkını ödeyemem. 5. Sınıfın son 3-4 ayında beni dershaneye yazdırdı (bu arada anadolu lisesi sınavları o zamanlar 5. sınıf sonunda yapılırdı) cebinden ödedi kadın. Bana o 3 ay yetti. Şehrin 2. Anadolu lisesini kazandım. Şans mıydı? Çaba mıydı? bilmiyorum. herkes kadar top da oynamıştım ama bi şekilde kazanmıştım.

Edit: haaa bi de 5. sınıfta okuldan kaçıp ateri salonuna gitmelerimiz başlamıştı bir ara. 1 saatlik yolu yürüyüp ateriye giderdik. Yolda da binbir türlü bela. Başka okulun çocukları staşır, yolumuzu keser, döver, kovalar. Köpek kovalar. Nice belalar... Ateriye de gittiğimize deyse bari. bi hafta biriktirdiğimiz para 5 jeton ederdi (minimum 5 satardı oç.) o jetonları neye atacağımıza da kıyamazdık. Ben genelde 3 ünü Mustafalıda, 1ini de tekkende yerdim. 1ini de elimde tutardım, çünkü oç adam jetonu olmayanı atardı. Mustafalıda gelip yapışan "ver geçiyim lan" cı conolar ayrı bir dertti zaten. Ama o kalan son jeton ayrı bir detti. Adam gelip at onu da diyene kadar milleti izlerdik. Onu da attıktan sonra gibtir edilir 1 saatlik yolumuzu yürür okulun oraya dönerdik. ben üstüne yarım saat 40 dk daha yürüyüp eve giderdim.

Komik bi binti. Kürt inadı vardı, eşşek inadından beter. Bir de bir şeyi biliyorum dediyse illa onunki doğruydu amk. Tarkanın unutmamalı şarkısı vardı. O zamanlar kasıp kavuruyordu Tarkan şıkıdım falan. Bu unutmamalı şarkısı şöyle giderdi. " Unutmamalı o güzel günleri ... , avutabilmeliii" bu hıyarto avrupa bilmeli derdi. Olum avrupa bilmeli ney lan avutabilmeli derdim. öyle bi kelime yok salak avrupabilmeli derdi ahahaha neyse günlerimiz genelde seloyla geçerdi okula birlikte gider gelirdik

sizin gibi sözlük sakinleri sayesinde dert dediklerime gülüp geçiyorum. Allah kimseyi yoklukla imtihan etmesin. hayırlı geceler. kolay gele

panpalar bu benim açtığım ilk başlık, ne şuku ne nick6 zerre gibimde değil. Sadece sizlerle bazı şeyleri paylaşmak istediğimden yazıyorum bunları. Yolla panpa başlıkları sıkmıştır belki diye. ÖYle çok enteresan bir hikaye değil, çünkü gerçek.

reserved

Doğuda 30-40 haneli bir köyde doğdum. Çoğunluğu kürt sayılabilecek bir şehirde, Köy türk boylarının zamanında göçüp konduğu bir köy. Babam, 3 aylık evliyken, büyük bir şehirde dedemden kalma bir iş yerini iflas ettirip, eve de haciz gelince, annemle köye dönmüşler. Aile kararı: yatalak dedeme biz bakalım diye ,kimse yardım etmemiş tabi şehirde kalmamıza. Dedeme bakmak hiç sıkıntı değil ama bir yandan köyün sefaleti, diğer yandan nenemin geçimsizliği çok fena, annem her gün intiharın eşiğinden döndüğünü anlatır, sırf ben varım diye yapamamış. Hayatta gördüğüm en fedakar insandır annem beyler.

başlık takip okurum bi ara

Tüm derslerde uyur olmuştum. Hatta bazen derslere gitmeyip istanbulu geziyordum. Tehlike çanları çalıyordu beyler. Yıllarca sirkte çalıştırılmış ve bir gün ansızın kafesi açılmış ve doğaya salınmış bir maymun gibiydim. Yıllar süren esaretimin sona erdiğini hissediyordum. Yerime imza atılıyordu derslerde, ilk vizeler de iyiydi. Hem zaten bi iki dersten kalsam da telafi ederdim ne olacaktı. farkında değildim ama Uçurumun kenarındaydım panpalar. Kendimi yakıp uçurumdan atlamanın bir delilik ötesindeydim. Dünyanın en tehlikeli alanındaydım. Kuralsız özgürlük alanı.

Yemekler berbat. Haftanın 3-4 günü bakliyat. Onu da berbat yapıyor aşçılar, pilav desen lapa. insanın midesi kalkıyor görünce bile. 1 ay sebze almadı okulbi de depodan hallederiz deyip. 1 ay boyunca bakliyat pilav makarna yedik. Bu olay sonrası Ben 4-5 sene pirinç pilavı ya da kurufasülye yiyemedim beyler. Onun dışında cemaat ya da başka bi oluşum baskısı yoktu. Herkes dersine çalışıyordu. Sadece alt sınıf üst sınıf olayı burda da geçerliydi. Burda da lise 3 ler şerefsizdi. Çekme diye bi adetleri vardı binlerin.

Benim için bu arayış üniversitede de devam ediyordu elbette. Ama pek de iyi gittiği söylenemezdi. Küçük derenin büyük balığı, koca şehirde kaybolup gidiyordu. Yanlış insanlar olduğunu bile bile zoraki bir kaç yakınlaşma denemem pek de iyi gitmemişti. Bu başarısızlıklar –ki hayatımın ilk reddedilişleriydi- beni oldukça bozmuş ve özgüvenimi kaybetmeme neden olmuştu. “O zaman no women no cry agaa” eziklemesiyle, abazan ortamların aranan adamı olmaya adaylığımı resmen koymuş, işe batak yeteneğimi geliştirmekle başlamıştım.

Bu aralar çok yoğunum panpalar, iş görüşmeleri, ales, ehliyet ve bir kaç ufak tefek iş bayağı zamanımı öldürüyor. Yine de bir şeyler yazdım, birazdan atıcam.
Haftaya çarşamba uzun zamandır kovaladığım büyük bir firmada mülakata giricem. Onun için biraz hazırlanmam gerekecek. Bi süre yazamayabilirim.

Sohbetimiz gayet hoştu. Ama tabi hem yaşın getirdiği utangaçlıktan, hem de köy yeri sonuçta öyle kızlı erkekli çok rahat olamıyorsunuz, sohbetimiz sürekli kesildi. Derken hazırlık okuyan her gencin yaşadığı o kahpe anı yaşattılar bize. ikimiz de ingilizce hazırlık okuduğumuzdan birbirimizle ingilizce konuşmamızı istediler. Birbirimize baktık, içimden dua ediyorum allahım nolur what is your name falan demesin. Şu ana kadar gözümde mükemmel şu kız, ne olur bu mükemmelliği bozma diye. iki ııı mııı dedikten sonra , hayranı olduğum o utangaç gülümsemesiyle “anneanne öyle olmuyor işte ama turist olursa onla konuşuruz.” Gibisinden bir şey deyip savuşturdu bu atağı. Sanırım o an aşık olma kararımla gurur duydum o an beyler.

Şimdilik bu kadar yazdım panpalar. Daha sonra devdıbını da yazarım. Bu arada taslak falan yok kafadan worde atıp ordan buraya geçiriyorum. Hangi kısımları anlatıcam, hangi ayrıntıları anlatıcam bilmiyorum. akıntıya bıraktım, aklıma ne geliyorsa yazıyorum.

Not: takip edenler, takip ettiklerini arada belirtebilirlerse güzel olur panpalar. Kendi kendine yazıyormuş gibi hissetmek pek güzel gelmiyor.

Nereye gideceğim, bu özgürlüğü nasıl kullanacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu. Kız ortamım yoktu, benimle aynı sorumsuzluğu paylaşacak kankalarım da yoktu. Kankalarımın hepsi iyi geçimli ama inekti beyler. Kendimi çok yalnız ve önemsiz hissediyordum. Birileri sana katılmadan hayatını gibmenin hiç bir zevki yoktur panpalar. Her suç gibi kendi hayatına tecavüz etmek de bir ortak istiyordu.

Keşke öyle olmasaymışım ama öyleydim. Neyse köpekler gibi aşktım zeynebe her gece rüyalarıma girerdi. Hani söylesem bi şey olacağından değil. Benim olsun istediğimden falan ya da öpüşiyim falan diye değil, sadece bu kadar sevdiğim biri de beni sevsin diye... Ben her gece yatmadan önce “yarın kesin söyliycem” diye kendimi cesaretlendirirdim. Tıpkı o misafirlikte “birazdan bilgisayarı sorucam” dediğim gibi. Ama bildiğiniz gibi beyler soramadım bilgisayarı. Çok uygun anlar da yakaladım. Diyemedim seni seviyorum diye. Dilimin ucundan kaç yüz bin kere dönüp kalbime saplandı, kaç okyanus adrenalin salgıladım bilmiyorum ama söyleyemedim. Fakir bini utangaçlığım kapattı ağzımı nefes bile aldırmadı.

Sonra çok garip bir şekilde benden kaçmaya başladı zeynep. Giderek onu daha az görmeye başladım. Birlikte olduğumuzda hep başkalarıyla ilgilenmeye başladı. Çok kıskandım onu. Çok pişman oldum söylemediğime. Şansımın ellerimden uçup gitmesine izin verdiğime. Daha sonra amcam geldi köye, ertesi gün birlikte geri dönecektik eve. O gün her yerde zeynebi aradım, hep gittiği yerlere gittim falan. Halbuki evdeydi muhtemelen. Ama gidip sormaya utanıyordum amk. Neyse olmayan cesaretimi topladım gittim sordum. Nenesi kızdı bana gelmeyecek dedi, kovaladı. Onu son kez görme umudumu da yitirdim ve döndüm.

Panpa bende bursalıyım

Mehmet hala benim en iyi dostumdur. Kendisiyle 10-11 yaşında falan işte anadolu lisesinde tanıştık. Adam o zaman bile 170ten uzundu. şimdi oldu 194 hala uzuyor olabilir pezemek. Tanıdığım en sadık, en düşünceli, en mantıklı ve istediğini bilen insandır. Ve çevresindekileri motive etmeyi çok iyi bilir. Hayatımın her döneminde arkamda olduğunu hissettirmiştir aslan kardeşim. 10 yaşında bile makine müh. olup araba yapacağını söyleyip de, istediği üniye giden, şu an da büyük bir otomotiv firmasında gerçekten gözde bir mühendis olmayı başarmış bir kardeşimizdir.