gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Bizim bizon hala ordaydı.. Neyse yurdu dolaştım biraz, bu arada liseden bi arkadaşımda çapa tıp okuduğundan o yurttaydı, yanlış hatırlamıyorsam ona takıldım. Bizim bizonu sordum. Öğrendim. öğrenciymiş. 1980 doğumlu ve ikinci üniversitesi miymiş neymiş. Yurtta beleş kalıyormuş. Reismiş. Falanmış, filanmış. Sonra odama çıktım kapıyı bi açtım, açmaz olaydım. Bizon karşıda oturuyor. Göz kırpıp kafasını sağa sola salladı. “hayırdır ne arıyon” der gibi. Benim kalın ses çıkartan ses tellerim yıllık izne ayrıldı o esnada. Tenör etkileyiciğiyle “bu odada kalıcakmışım aağbi” dedim. Yok lan yok o kadar ezik söylemedim de, böyle hatırlayınca daha komik oluyor. Yani adamla aynı odada çıkmış olmam şok ediciydi evet ama öyle korkma morkma yoktu. Lise mi lan burası. Ben ne reisler gördüm.

Yine böyle derin düşüncelere daldığım bir akşamda telefonum titredi. Münasebetsiz saatlerde gelen reklam ya da operatör ya da sulu arkadaş mesajlarına alışıktım. Önemsemeden açtığım mesaj kalbimi titretecek kişidendi. “Konuşalım mı?” diyordu. Aradım. Nerdeyse hiç çalmadan açtı. Geçen gün için özür diledi. Haklı olduğumu söyledi. Ama onun için de zormuş öyle dedi. Yaklaşık iki saat konuştuk panpalar. Belki haberiniz yoktur ama 2009’un 4 Haziran’ını 5 Haziran’a biz bağladık. Çünkü 4 Haziran ile 5 haziran’ı bağlayan gece bizi de bağlamıştı. Telefonu kapattığımda 00.05’ti ve benim bir kız arkadaşım vardı. Hem de şartsız şurtsuz ve tereddütsüz. Uzaktık birbirimize ama “Zeynep” ti o. Hayallerimdeki kızdı. Beni hayata bağlayandı. Artık bir hedefim vardı.

2 gün zeynepsiz geçmişti ama ruh gibiydim panpalar. Biraz aklımı yitirmek istiyordum. Elindeki tüfekle iş yerindeki herkesi öldürüp son kurşunu kendine sıkan adam olacak kadar yitirsem yeterdi. Artık yolun sonuna geldiğimi hissediyordum ama hala sonumu yazamamıştım. Hayatımı kontrol edemediğim gibi sonumu da kontrol edememekten korkuyordum. Evsiz insanları düşünüyordum bolca. Kim bilir ne hayatlar yaşamışlardı. Kirli yüzlerinin, yazın bile çıkarmadıkları berelerinin ve montlarının, kadayıf kıvamında saçlarının ve sakallarının ardında kim bilir ne hikayeler gizliydi. Belki bir mühendislik öğrencisiydiler, ailelerine ihanet edip hayatlarını gibmiştiler. Belki hayatlarının aşkı onları beğenmemişti. Belki “giberim böyle düzeni de böyle dünyayı da” deyip işi bırakmıştılar. Tıpkı üniversiteye ilk girdiğimde “ohaaa adama bak lan 5 senedir okulda hala mat1 alıyor” dediğim adamın 5 yıl sonra kendim olmam gibi, kıvır kıvır sakalların ve derin bir kederin ardında da benim yüzüm olabilirdi. "Muhallebicinin oğlu" filmindeki "Suat" gibi...

Şu an hiç biriyle bağım yok beyler ve bu tamamen benim hatam beyler. Hayatımı gibmiş olmasaydım eğer çok hala görüştüğüm çok kral arkadaşlarım olurlardı. En çok ona üzülüyorum. Kendi salakça ve bencilce tercihlerim yüzünden kırdığım, hayal kırıklığına uğrattığım ve kaybettiğim çok değerli insanlara... Umarım karşılarına çıkacak cesareti toplar ve hepsinden bir bir özür dilerim. Hepimiz bir yana dağıldık, eski günler elbette geri gelmez, yaptığım hataları geri alma şansım da yok, ama hepsinin benim için her zaman çok değerli insanlar olduklarını, onlara bir gün anlatmak isterim. Henüz değil ama...

Son attığım mesaj şuna benzerdi. “sen ne istediğini bilmeyen küçük bir çocuksun. Oyun istiyorsun ama oynamaktan kaçıyorsun. Senin yerine bir başkasının istediğin oyunu oynamasını istiyorsun. Yani benim. Ama istediğin oyunun benim için bir uçurumun kenarı olduğunu görmüyorsun bir türlü. Senle ayrıldıktan sonra bunu açık ve net söyledim zeynep. Ya sen ya hiç. Ama sen ısrarla elinde bir kukla olmamı istiyorsun. Ben yokum zeynep. Ben senin kuklan olmayacağım. Elveda.”

Bursalı iki tane panpam olmuştu yurttan, bizim bölümdelerdi aynı zamanda. çok kral elemanlardı. Hasan ve Cihan. Hem delikanlı, hem de gönlü zengin çocuklardı. Derslerde hiç aynı gruplara denk gelmiyorduk ama yurtta, ara sıra istiklalde falan birlikteydik. (tüm Bursalı panpalara selam olsun bu arada. Severim sizi.) Derslerde de iyi niyetli bir kaç elemanla tanışmıştım. Bi tanesinin okuldaki 3. Yılıydı. Vaay anasını nasıl uzatmış böyle diyordum, daha sonra kendimin düşeceği durumlardan habersiz. Adı Erdemdi. Çok kral çocuktu. Okulda beni anlayan ve güldürebilen tek adamdı. O fenerliydi ben beşiktaşlıydım ama futbol sohbetlerimize doyum olmazdı. Siyasi görüşlerimiz de farklıydı ama yine aynı şekilde çok güzel tartışabilirdik. Bana istanbulu öğreten ve sevdiren arkadaşımdı.

elini omzuma koyup, "bak aslanım"lı falan konuşmaya çalıştı. Ben aslında öyle “o eli indir”, “el koldan hiç hoşlanmam” tarzı bir adam değilim ama o binin oyununu çevirip zütüne sokmak için ilk serti ben çıktım. Zaten adam gerçekten reis olsa her türlü takardı bana. Bi de salak gibi dolap molap dediler kendini eleverdiler. Atar yapmanın tam zamanıydı benim için. Tam hatırlamıyorum ne dediğimi ama ana fikri “o eli kıvırır zütüne sokarım, karşında yeni yetme yok" tarzı bi şey oldu. Ranzaya da bir zumzuk çaktım en ses çıkaranından. Bu tarz durumlarda sert çıkan, yüksek ve şok edici ses çıkaran sindirir panpalar. Engin abimin nasihatidir. gürleyerek çok adam sindirmişliği vardır. "Kavga etmeden dövmek en karlısıdır her zaman." derdi. Yanındaki sert cisme vurmak da rahmetli dayımın taktiğidir. Tarlada çalıştırıp parasını ekgib veren adamın traktörün kaportayı içe göçertip, kafanı da göçertmiyim mesajı vermiş vakti zamanında. Sağlam delikanlıydı. Allah rahmet eylesin. Tabi ölümüyle şiddetin bir ilgisi yok. Onlar hep eski meseleler...

reserved

sonra okurum

okuyorum ben panpa

hasret kaldık hikayecilere. dinliyorum kankam anlat

edit: sıktı panpa ya neyse attım başlık takibe

@210 panpa babamla aram iyi değil son 2-3 senedir. Benim affedemeyeceğim bir şey yaptı. Evlat olarak bakarım ömrümüz yettiği yere kadar, ama bundan sonra ne benden ona oğul olur, ne ondan bana baba. Aynı evin içinde merhaba-merhabayız.

reserve panpa takipteyiz

reserved

Bütün gemilerin ardından bakakalmıştım panpalar, ismail abi gibiydim. Akşam zeynep mesaj attı. “Nasılsın?” diye “Boşlukları doldurmaya çalıştığım bir sınavdayım” demiştim. “Nasıl gidiyor peki?” demişti. Aradım. “Ne olur beni yanlış anlama, bu hayatta belki de zaafımın olduğu tek insansın ve seni incitmek aklımın ucundan bile geçmez, ama artık varlığın bana zarardan başka bir şey veremez. iyilik etmeye çalıştığının farkındayım ama ben buna katlanamam. Benim olmayacağını bile bile yanında kalamam. O yüzden ne olur artık mesaj atma ve arama. Birbirimizi hep iyi hatırlayalım. Lütfen” dedim. Çok şaşırmıştı. Hafif duraksayarak. “Tabi, sen nasıl istersen. Özür dilerim. Kendine çok ama çok iyi bak. Her şeyin en güzelini hakediyorsun sen.” Dedi. “Teşekkür ederim zeynep, sen de öyle. Umarım çok güzel bir hayatın olur.” Dedim ve kapattık.

Neyse her işte bir hayır vardır dedik bölüme gittik. Ders seçim haftasıymış, hiç ilgim yok benim. Mimarlıkta asistan olan bi akrabamız varmış ona ulaştık. geldi. iyi bi ablaydı. Güzel güzel tavsiyelerde de bulundu. Derslerimi seçtik ve gitti. ilk iki hafta okula gidiş çok sancılı oldu, istanbulu da bilmediğimden 2-3 saatim yolda geçiyordu. Bi de liseden ilk çıkış ürkeklik de var, gitmezsem kalırım, kalırsam atılırım, geç kalırsam hoca takar korkusunadan, sabaha doğru 4 gibi uyanıp yollara düşüyordum bazen. Ama hiç sevmemiştim ne okulu ne istanbulu, ne de istanbulluları. Yurtta da kalmadığımdan sosyal ortamım yoktu. Okuldan eve, evden okula. Çoğu derste farklı adamlar. Zaten kalabalık. Millet de birbirini bi yerlerden tanıyor. Kimsenin tanışma niyeti yok benle. Ben ama insanlarla tanışma, kendimi kabul ettirme konusunda çok da çekingen sayılmam. Tamam kızlarla ilgili hiç tecrübem yok ama zibilyon tane kardeşim vardı.

Neyse koştum gittim hazırlık başkanının odasına. Kafamda kuruyorum işte şöyle derim böyle derim diye. Ama kafam kurmadığım, içerinin ana baba günü olacağı. Bi girdim, ağlıyor yalvarıyor millet sınırdan kalmışım geçirin diye. En az 5 10 kişi var. Kadın senin ne vardı dedi. Ulan utana sıkıla anlattım. Millet haklı olarak tip tip baktı bana. Adamlar geçmek için gelmiş, ben şımarık gibi beni bırakın diyorum. Ama tabi haklı noktalar, etkileyici noktalar buldum oralardan giriyorum. “hiç ingilizce bilmiyorum, hazırlığı geçersem ingilizce derslerini geçemem.” Dedim. Kadın “hazırlıkta da bi şey yok zaten.” Demeye getirdi lafı resmen. “Hiç ingilizcen olmasa geçemezdin” dedi sonra da. Ulan ne desem yutmuyor kadın. En son bi de tehdit etti. “Buranın hazırlığı zordur, geçemezsin sonra, geçmişken bölümüne git” dedi. “Ben 1 sene dinlenmek dil öğrenmek istiyorum” dedim. “iyi git o zaman bölümünde 1 sene kal, artık bizle bi ilişkin yok, geçmişsin, geçmiş olsun.” Dedi ve konuyu kapattı .

@450 =) yok kardeşim, annem cin gibidir. Müdahale geleceğini sezdiği an metrobüsün yolunu tutuyor zaten. Gazdan pek haz etmiyor kendileri. O sebepten içim rahat.

Reserved

sefili selfie diye okuyan bir tek ben miyim amk

O ayrı bir skandal olurdu zaten. Çok üstünde durulmadı. Hala ne yaptığımı bilmezler mesela. Annem evde her olmadığım an arar. Ortalık karışık sen nerdesin diye. Geziye allem etti kallem etti benle geldi, 1 haziranda. Seni yalnız yollamam diye. Şimdi ben annemi arar oldum, anne nerdesin diye. mitingdeyim deyip kapatıyor.