gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Murat abi ülkücüydü oranın %80’i gibi. Reis değildi ama Reisin en yakın arkadaşıydı. Ethem (reis) Onur ve Murat abi 3 kişi kalıyordu. Ama ne onur gibi şerefsiz bir çakal ne de diğerleri gibi ezik biri değildi. Komünist parti manifestosundan che’nin hayatına kadar okumuş. Tartışmaktan falan hiç çekinmeyen, her görüşe açık. Biraz da solcu damarı olan ama milliyetçi kökenini koruyan zeki biriydi. Hatta hep derdi şu sosyalizim aslında güzel düşünülmüş ama dinsizlik işiyle milletsizlik bozuyor. Yani belki şimdi düşününce öyle süper mantıklı bir tez değil ama en azından bir şeyleri kurcalıyordu diğerleri gibi sadece nefret beslemek yerine.

Süper dama oynardı. Çok dama maçı yaptık. Şunu ye, şunu da ye, şunu da ye diye 10 15 hamle yapar. Beni maymun gibi oynattıktan sonra Kalan tek taşı dama olunca (kural gereği) tek tek sırayla benim tüm taşlarımı toplardı her seferinde ve kazanırdı. 100 kez oynamışsak bir kez yanlış hesaplayıp berabere kaldı benle :D

Beyler tereciye tere satılmaz, ister inanın ister inanmayın ama bir saniye bile tereddüt etmeden anlamıştım “Mert’in onu terk etmediğini” ve onun Mert’i terk ettiğini. Mert onu terk edemezdi , o Mert’i terk edebilirdi sadece çünkü Mert hayali bir karakterdi. Evet beyler gün içinde defalarca düşünmüştüm. Çünkü gece çok çelişkili konuşmuş ve içime kurt düşürmüştü. Kendi kendime demiştim eğer yakın zamandabir ayrılık yaşanırsa bu “Mert’in” gerçek olmayacağının kanıtı olacak diye. Tahmin ettiğim gibi olmuştu. “Mert” onu abaza gibi görmemi engelleyecek ve onun değerini arttıracak hayali sevgilisiydi.

edit: tereciye tere satılmaz demişken, satrançta 3 5 hamle sonrasını düşünebildiğimi söyleyemem ama; ben, misafirlikte iki çocuk otururken, ikimize birden gelen pastayı "hadi kim daha hızlı bitirecek" diye olta attıktan sonra sazana bilerek yenilerek, karşımdaki çocuğun kekinden bi şey anlamadan yemesini sağlayıp, üstüne bitirip zafer kazandığını sandığı anlarda gözünün içine baka baka yavaş yavaş tadını çıkara çıkara yiyen bintim.

Hiç huzurum yoktu beyler odada. Arada bir de dinci nöbetçi olurdu yatakhaneye. O zamanlar tam işkenceydi. Sürekli odalara gelir dini sorular sorardı. Bana sormasın diye dua ederdim. Sabah 4 te kaldırır mıntıka temizliği yaptırır sonra da namaz kıldırırdı. dediğim gib Alevi olduğumuzu söylememiştim beyler. Adamlar öyle şeyler söylüyorlardı ki aleviler hakkında mideniz bulanır. yok ışık kapanınca anasını bacısını gibiyorlarmış. yok yıkanmıyorlarmış. hepsi vatan hainiymiş falan.

Ameliyatlı olduğum için kılmıyorum diyordum ben de mecbur. O yüzden eğilip kalkabiliyor olmama rağmen eğilip kalkamıyor gibi davranmam gerekiyordu. Çok gibik bir durumdu. Şimdiki aklımla niye saklamışım amk diyorum ama çocuktuk işte, dışlanmak hor görülmek kolay değildi. Adı solcu ismi diye sürekli hakaret gören, çattıkları çocuklar vardı okulda. Onlardan olmak kolay değildir beyler. Şimdi düşünüyorum büyük kaypaklık yapmışım kendimi gizlemekle ama çocuktuk işte. Zordu hayat. Gerçi aleviyim diye bana bi şey yapsalar, cem abi en kötü ihtimalle kuytuda köşede yakalayıp hoşaf ederdi bunları hatta kendi dediğine göre kamyonla adam getirirdi gerekirse ama, başıma bela almak istemiyordum.

▲ ▲
[◕.◕]
/)__)
-"--"-

ccc gececi tayfa was here ccc

Evet beyler aklımda kusursuzlaştırdığım bir fotoğrafa aşıktım artık, “Sevmek zamanında”ki Müşfik Kenter gibi. En iyisi bu hikayeyi ezgiye anlatmak dedim ve anlattım. Resmen küstü, trip falan atmaya başladı. Neyse ney amaaaaan dedim. Sonra özür diledi, bi iki şebeklik yapıp yumuşattı beni. Önümüzdeki bir kaç hafta stratejik oynadı ve kaleyi içten fethetmeye çalıştı panpalar. Aslında anlıyordum durumu ama ona da çok haksızlık istemiyordum, kendimi yüksekte görmek hiç sevmediğim bir şey panpalar. O sebepten bu ilişkiye bir şans vermek istedim. Ama açık açık durumumdan da bahsettim. Henüz bir şey hissetmediğimi ve muhtemelen de hissedemeyeceğimi. Israrla Beni yaşadığı şehre davet etti. Yoğun ısrarlar sonucu öğlen saatlerinde çıktım yola. Çok uzun bir mesafe değildi. Bildiğim bir il de değildi. Söylediği minibüse bindim ve söylediği durakta indim. Yağmurlu bir havaydı. Hava kararmıştı. indiğim yerde bekleyen bir kişi vardı. Evet panpalar bu oydu.

Elbette erkekliğe tak sürmedik beyler. Altına işiyor da neymiş, Pgibopat raporu alınacaktı. Babam gelmişti şehre, beni okuldan aldı. Bindik dolmuşa gittik devlet hastanesine ama nasıl söyleniyor. Düzgün yapsaymışım da direk kazansaymışım öbür liseyi falan da filan. Klagib babam dedim takmadım kafaya. Gittik pgibiatri ana bilim dalımıdır nedir her ne taksa. Başhekimlerini bulduk. Babamın kulakları da pek duymaz. Taramalı tüfek gibi durumu anlatıyor. işte çocuk ameliyat oldu da bizim yanımızda kalması gerekiyor, tedavi olması için, falan filan, şudur budur. Adam dinliyor gibi karşımızda sessiz duruyor. Derken kalktı babamın tam karşısına dikildi, parmağını yavaşça babamın burnuna bastırdı. Şaşırdık ikimizde. Herhalde deli mi değil mi diye test yaptı diye düşündük sonradan. Şimdi anlat gözlüklü dedi babama. Adam bildiğin deliydi beyler. Bizi gibine bile takmadı.

1.katı 1'lere 2yi 2'lere 3ü 3'lere vermişler. 3.katta tek 1. Sınıf vardı o da bizim odaydı. Gittim odadaki çocuklarla tanıştım. A sınıfındaydı 5i de. Hataydan gelmişler. Ağır cemaatçilerdi. gibine bakmaya bile günah derlerdi. gibe bakmak günah, taka bakmak günah, küfür müfür zaten günah, zütünü sağ elinle temizlemek günah, ayakta işemek günah, tuvalette konuşmak günah, odaya sol ayakla girmek günah, otuz bir günah, ilahi dışında müzik dinlemek günah, kadın görmek günah. Her bi gib günah. “Ağzına sıçıyım” demek yerine “ağzına kırıyım derlerdi :d Kötü niyetli çocuklar değillerdi ama hepsi de birer küçük misyonerciklerdi. Abi olmak için yanıp tutuşuyorlardı.

reserved efkarlanalım bari

takipteyim panpa devam et mutlaka

“Ulan erkek arkadaşın var da bu dekolteli fotoğrafların ben de ne işi var?” diyemedim tabi beyler. iradesiz bir abaza gibi belki ayrılır yedekte bekleyelim moduna girdim. Tabi bu sırada günler ilerliyor ben sabahlara kadar hem hatunu etkilemek için forumda yardırıyordum, hem de hatunla msnde “dertleşiyordum” gibe sürülmeyecek mevzulara, ergen ergen emoluk yapıyordu o, ben de gitgide başkasının sevgilisini teselli eden bir “reşat” oluyordum. Artık "onu en iyi anlayan" oluvermiştim. Bu durum bi süre sonra bende rahatsızlık yaptı beyler.

Sohbetimiz gayet hoştu. Ama tabi hem yaşın getirdiği utangaçlıktan, hem de köy yeri sonuçta öyle kızlı erkekli çok rahat olamıyorsunuz, sohbetimiz sürekli kesildi. Derken hazırlık okuyan her gencin yaşadığı o kahpe anı yaşattılar bize. ikimiz de ingilizce hazırlık okuduğumuzdan birbirimizle ingilizce konuşmamızı istediler. Birbirimize baktık, içimden dua ediyorum allahım nolur what is your name falan demesin. Şu ana kadar gözümde mükemmel şu kız, ne olur bu mükemmelliği bozma diye. iki ııı mııı dedikten sonra , hayranı olduğum o utangaç gülümsemesiyle “anneanne öyle olmuyor işte ama turist olursa onla konuşuruz.” Gibisinden bir şey deyip savuşturdu bu atağı. Sanırım o an aşık olma kararımla gurur duydum o an beyler.

Torpil yok para yok gib gibi kaldık yarım sene, uğraştık ama binbir çile ile ancak alabildik. O kısımları geçiyorum ama Benim okul çoktan yalan olmuştu. Fen lisesinde 4 kötü nottur beyler. Benim için öyle değildi tabi :d neyse rapor da ayarlandı okulun 2. Yarısının başında yeni okuluma gidecektim. Sonunda kurtuluyordum amk memleketinden. Ama dalpipililerden ve murat abiden allah razı olsun diyordum. Son günümde dalpipililer beni toplanıp havaya falan attılardı. Çok güzel ayrıldım. Beyler o şehrin sınırlarından çıktığım anda sanki gri olan gökyüzü açıldı, anılarımda hep böyleymiş gibi hissederim. Özgürlüğüme kavuşmuş gibi.

Uzun süre sonra köye gitmek iyi geldi. Çocukluk arkadaşlarımı falan gördüm. Eş dost ilgileniyordu. Bahçeden domates kokan domates yemek, kütür kütür salatalık yemek. Çeşmeden buz gibi su içmek, Ağaçtan dut yemek, badem çağlası yemek, bağdan üzüm koparmak, çimlere uzanmak, horoz sesiyle uyanmak falan, bunlar benim cennetimdir beyler. Hele Toprakla uğraşmak kadar huzur verici bir şey yok...

Panpa acaba yeni açılmış olmasından mütevellit horny tanıdık kızlar Facebook'u ilk dönemlerinde bu tür amaçlarla mı kullanıyordu? Eğer öyleyse büyük mevzu kaçırmışız.

Ama tabi o kadar da ayrıcalıklı değildim. Bana haksızlık yapılsa Murat abi ağızlarına sıçardı belki ama ben haksızlık yapsam benim de ağzıma sıçardı, o ayrı konu. Onun gözünde bir saygınlığım vardı, efendi düzgün çocuktum. Kendine denk görürdü beni. Odalarına giderdim çay içerdik dama oynardık tartışırdık. Bi gün bile ezmedi beni. Delikanlı adamdı. Şimdi düşününce Ramiz dayı gibiymiş amk :d

daha 1.sayfada ağladım amk okucam sonra
risörv

Bu sırada maddi anlamda düze çıkmıştık panpalar çok şükür. Nazım abi sağolsun 7-8 yıl evini bize verip de tek kuruş kira almayınca, babamdan kurtarabildiğimiz paralarla kelepir bir ev aldık. Ev de fena değildi beyler. En azından bir güvencemiz olmuştu. O süreç içinde babamın malulen emekliliğini sağlamıştık. Annem de maaşı biraz daha iyi olan aşçılığa geçmişti. Bi Özel okulun yemekhanesinde yemek yapıp dağıtıyordu. “Abla biraz daha koyar mısın?” bile dedirtmeden yemeği bol bol koyan birine denk geldiyseniz eğer o benim annemdi panpalar.

Oda arkadaşlarımın hepsi anne baba öğretmen, hemşire, memur ya da emekli seviyesinde hepsi iki kardeş olan ve hepsi benle aynı şehirde oturan temiz kalpli çocuklardı. Bir gün olsun bir menfaat ilişkimiz olmadı onlarla. Şu an biri anteptee doktor. Biri ankarada uzmanlık yapıyor, biri iyi bi yerde mühendis, mehmeti anlatmıştım zaten, birisi de sağlam bir solcu oldu. Solcunun sağlamı nasıl oluyor diyecekseniz, yerini belirtmeyeyim ama bir kurumun, bir partinin ya da bir örgütün önde gelenlerinden. Hayatımda gördüğüm en dürüst çocuktur. Boğazından bi güne bi gün bir lokma haram para geçmemiş, aç kalmış ama davasını bırakmamış, balon malon satıp evden para almadan, hem 4 yılda okulu bitirip hem de öğrenci hareketine öncülük etmiş, doğru bildiğini söylemekten hiç vazgeçmemiş bir kardeşimdir. Elbette adını bileceğiniz kadar ünlü değil ama Onu çoğu kez farkında olmadan gazetelerde gördünüz. Çoğunda kafasından kan akarken :d neyse konu sapmasın... (Bu arada solcuyum diye geçinip kaypaklık yapan o kadar adam gördüm ki, bu arkadaşımın yeri bende çok farklıdır. Ondan anlattım.)

Kendime yakın hissettiklerimle sohbet açmaya çalıştım. Bi kaç dingil geçtikten sonra bi iki kafa çocuk buldum. istanbullularmış. Sohbet muhabbet hoş gidiyoruz falan. Ulan çocuğun hakiki tayfası gelince zütü bir dönüyor bana, sanki ben hiç yokmuşum olmamışım, daha demin anlattıklarıma katır gibi gülmemiş gibi. 4-5 istanbullu çocukla tanıştım hepsi aynı binliği yaptı. Ne bi arkadaşlarımla tanıtırayım, ya da gideyim halini hatrını sorayım yooook. Ananızı avradınızı gibeyim dedim o gruptan uzaklaştım ve ilk gözlemlerimle söylüyorum, bursalılar ve adanalılar adam çıktı. Daha sonradan istanbul da dahil çok farklı illerden bi ton arkadaşım oldu gerçi...

Beyler o yol kaç dakka ya da kaç asır sürdü bilmiyorum. Saçıma ilk beyaz orda düşmüş olabilir amk. En sonunda ilerde ışıldak bir cadde göründü sanırım. Hala hatırlamıyorum nerden gittim, nereye gittim, ilk ne gördüm. Ulan tam da yurdun önüne çıktım. içeri 23 nisan çocuklar gibi şen girdim. Girişe bi yerlere eşyaları bıraktım. Kantine su almaya gittim. Kantin kocaman yemekhane şeklinde, bilen bilir. Koca bi televizyon var. Televizyonda Fenerin biriyle maçı. Televizyonun karşısında 3 5 normal öğrenci bir de 150 -200 kiloluk bir dev. Kapkalın sesiyle “pas atsana ağmuhahğoyyum” diye gürledi. “Vay amk bu da mı öğrenci lan” dedim. Döndüm eşyaları yukarıya, odaya çıkardım. Boş yatağın birini serdim falan ama boşta dolap göremediğimden, valizleri köşeye bi yere bıraktım, inip bi şeyler yedim.