gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

rezerve

Yeni mekanımız yeni gelişmekte olan bir yerdi. Etrafımızda çok bina yoktu ama bi ton inşaat vardı. Ama yaşıtım bi sürü çocuk vardı. Bizim sitedekilerle çok iyi anlaşmıştım. Ama okul yine uzaktı. ÇAmurlu ve yarım saatlik bir yol. Servise para yoktu çünkü önlüğüm bile başkasının eskisiydi. Hani artık kira vermiyorduk ama para biriktirmeliydik.

Babam beni diğer amcamın yanına çay ocağına çırak diye peşkeş çekti. Hayatımızı kurutmaya yemin etmiş gibi, ne çalışıyor ne bize bir lokma yediriyordu. Ben ilkokul 3. 4. sınıfta 20 kilo falandım. üfleseler uçardım. züt kadar boyum vardı. Anam hastaların takunu pisliğini temizlerdi asgari ücret bile alamadan (taşeronun allah bin türlü belasını versin.) o paraları bize yedirmez biriktirir, biriktirir sözüm ona iş kurardı.

reserved

Bu arada çay ocağına verilme sebebim de komiktir. Mahallede maç ediyoruz. Aşağı apartmanın kapıcısının çocuğu var bizden 2-3 yaş büyük, şerefsiz omzu koyduğunu gibip atıyor, kimse de dokunmuyor buna, herkesi geçip geçip gol atıyor. Benim de kanıma dokundu. Zaten yeni yeni oynamayı öğrenmişim. sürekli bundan top kapıyorum, ya da çalım yesem bile peşini bırakmıyorum. Bu bin topu kaptırınca ya bileğime vuruyor ya çelme takıyor. 1 yaptı 2 yaptı. 3. de ben de ona vurdum. Oç dönüp karnıma bi geçirdi zumzuğu. nefesimi kesti yığıldım kaldım 10 15 saniye.

Zırlaya zırlaya eve gittim. Bi dayak da babamdan yedim. "bi daha dayak yiyip eve gelmeyecekmişim". Ben hala zırlıyorum tabi. Benden büyüktü ama diye. Büyükse taş at o zaman sende dedi. Saldı beni evden gittim taş attım değmedi. Yakalayıp gene dövdü beni kafamı yere sürttü bin. Ben iyice hırslandım. Eve de gidemiyorum. Peder bey demişki bu çok süt çocuğu, hayatı öğrensin falan diye, beni çayocağına verdiler amk. 1-2 ay çalıştım orda benim emmioğlu benden 2 yaş büyüktür. o da çayocağında çalışıyordu. türlü binlikler biliyor. Beni resmen onun yanına staja verdiler.

Gittiğimin ilk günü iş hanının arka sokağında benim boylarımda bi çocuğu tuttu, sıkıştırdı. Sen benim kuzenime tokat atmışsın dedi. Ben yok mok derken beni susturdu. Çocuk yok abi valla ben tanımıyom ıonu falan diyor. Ben yalan mı söylüyom lan diye boynunu sıktı çocuğun sonra bana döndü ödeşeceksiniz. Sen de tokat at diye. Engin abi tokat atmadı diyom. At lan tokat diye bana bağırıyor. Yoksa ben seni dövecem dedi. Zoraki bi tokat attım. Daha hızlı at falan derken çocuk da hırslandı giberim lan sizi diye ağlaya mağlaya bana dadandı. ilk esaslı kavgam o oldu. bizi baya yorulana kadar ayırmadı. Halim kalmayana kadar dövüştüm o çocukla. Kafasını yere sürttüm baya. Hastalığı da atmıştım ufaktan güçleniyordum galiba. Hiç yemek seçmeksizin Engin abi ne derse 1-2 ay takıldık öyle türlü pgibopatlıklar yaptık.

reserved

En fenalarından biri: patlak bir futbol topumuz vardı. içini taşla ve kumla doldurmuştuk. Yırtık kısmı altta kalacak şekilde yere bi daire çizip içine koyduk. Karşısına eşşek kadar bi kale çizdik, kalede de ben. Gol atana max alacaz diye az binin ayağını kırmadık. Bi kaç sene sonra iyice belalı olmuştu zaten Ebgin abi. Hem arkası vardı hem de kendi fenaydı. Ben de dövüş mövüş babında baya bi şey kapmıştım. En önemlisi dayakta korkacak bir şey olmadığını anlamıştım. Mahalleye dönüşüm fırtınalar estirdi. O yaz arkadaşım olmayan herkese dayılandım. Herkesi sindirdim. Mustafa bininin bile (beni döven) gözü kesmiyordu artık bana bulaşmayı.

@49 panpa bu kısımlar sonradan aklıma gelenler önceden yazmadığım için yavaş. Bi de sen takiptesin diye yatmıyorum. Elimden geldiğince hızlı olmaya çalışıyorum.

Neyse babam hayatımızı gibmeye devam ediyordu. Bu arada babamın gözleri problemli, yüksek oranda görme kaybı var. O sebepten hiç çalışmadı. Ama bence asıl sebep, ağa kişiliği. Ancak patron olmak istedi hayatı boyunca. Annem kazandı biriktirdi o iş kurdu batırdı. 22 yaşıma kadar bu böyle gitti. O yıllarda da Berber kurdu batırdı, inşaat kooperatifine girdi kazıklandı. daha bilimum kazık yedi. Daktilo temizleme işi mi dersin, konfeksiyoncu mu, temizlik şirketi mi dersin. Neler neler. Hepsinin de batma sebebi aynı. ORtağı gibti bizi gitti. işin başında durmaz patronluk taslarsan başka ne olabilirdi ki?

Benim önlüğüm bile başkasının eskisiydi amk, bırak ki kıyafet almayı. Bildiğin gibko lastik ayakkabılarım vardı. Hani o ne bağcığı ne cırtcırtı olan en kötü fakir ayakkabısı Çamura batardım okula giderken, çamurun içine saplanırdı Annem desen lokmasını bile yemez bana yedirirdi. Bir tek yeni bi kıyafet giymezdi garibim. Resmen varlık içinde yokluk çektik yıllarca. Annem bir gün bile çalışmayı bırakmadı. Öyle kolay işler değil panpalar 12 saat çalışırdı. Temizlikçilik, gündelikçilik, bebek bakma, yemek yapma, çaycılık, bulaşıkçılık.

@54 hepsini yazmadım panpa bu kısımları hızlı hızlı atacağım. Sonlandırırsam ilk sana atarım merak etme.

Neyse 4.5. sınıftaki öğretmenim çok iyi bir kadındı. beni tenefüslerde ders çalıştırırdı. Ben tenefüse çıkmazdım nerdeyse hiç, diğer çocuklara yetişeyim diye. Allah uzun ömürler versin çok ama çok iyi insandı. Hakkını ödeyemem. 5. Sınıfın son 3-4 ayında beni dershaneye yazdırdı (bu arada anadolu lisesi sınavları o zamanlar 5. sınıf sonunda yapılırdı) cebinden ödedi kadın. Bana o 3 ay yetti. Şehrin 2. Anadolu lisesini kazandım. Şans mıydı? Çaba mıydı? bilmiyorum. herkes kadar top da oynamıştım ama bi şekilde kazanmıştım.

Edit: haaa bi de 5. sınıfta okuldan kaçıp ateri salonuna gitmelerimiz başlamıştı bir ara. 1 saatlik yolu yürüyüp ateriye giderdik. Yolda da binbir türlü bela. Başka okulun çocukları staşır, yolumuzu keser, döver, kovalar. Köpek kovalar. Nice belalar... Ateriye de gittiğimize deyse bari. bi hafta biriktirdiğimiz para 5 jeton ederdi (minimum 5 satardı oç.) o jetonları neye atacağımıza da kıyamazdık. Ben genelde 3 ünü Mustafalıda, 1ini de tekkende yerdim. 1ini de elimde tutardım, çünkü oç adam jetonu olmayanı atardı. Mustafalıda gelip yapışan "ver geçiyim lan" cı conolar ayrı bir dertti zaten. Ama o kalan son jeton ayrı bir detti. Adam gelip at onu da diyene kadar milleti izlerdik. Onu da attıktan sonra gibtir edilir 1 saatlik yolumuzu yürür okulun oraya dönerdik. ben üstüne yarım saat 40 dk daha yürüyüp eve giderdim.

Babam etrafa hava atıp duruyordu, sanki kendi başarısıymış gibi. Dershane yerine çayocağına yollamaya çalışan kendisi değilmiş gibi... Üstüne bir de kaydımı satmaya çalıştı. huur evladı okul müdürü demiş ki, durumun iyi değilse hiç kaydettirme, burası kalbur üstü okuldur. Yedeklerden birine satalım kaydını sen de rahat edersin. Annem ortalığı birbirine katmamış olsa satacakmış, benim haberim bile olmadı.

Anadolu lisesi ise gerçekten şehrin zenginlerinin daha çok kazandığı bir okuldu her nasılsa. Ulan ilk 3 hafta forma bile alamadık, çapulcu gibi yırtık tişörtle gidip geliyordum. Annem o ara doktorların muayenehanesinde çalışıyordu yemek temizlik kayıt falan. O doktorlardan birinin kızı da o okula gidiyormuş. Onun eski kıyafetlerini vermiş, pantolonu da uydurduk bir yerden. Ben bilmeden 4 sene onları giymişim hahaha. Bilmiyorduk nonnik nonnik memelerin değdiğini o gömleğe benden evvel. daha yeni itiraf etti. süper kadın ya canım anam.

Neyse zengin binlerinin arasında, kendime memur çocuklarından güzel bir arkadaş gurubu kurdum. Sabah akşam top peşinde geçti ortaokul. belediyespora seçmelere gittik. 10 arkadaş falan. Bi tek beni seçtiler. Gerçekten iyi de oynardım. Çok teknik görünmüyordum ama aşırı hızlı ve mücadeleciydim. Hiç estetik görünmeyen ama çok sağlam çalımlarım ve çok sade bir oyunum vardı. Topu kapar bi kişiyi ekarte eder sağlam bir pas verir ardından da mutlaka boş alana kaçardım. hocamla aram çok iyiydi. ortasahanın ortasını bana vermişti takılıyorduk idman maç falan okuldan artan zamanlarda. Ulan şimdi düşünüyorum da bir kaç talihsizlik yaşamasam o hırsla çok iyi futbolcu olurdum belki de. en kötü rizede eskişehirde falan oynardım lan belki.

Bir gün dediler ki şehrin en büyük takımından seni izleyecekler. Deli gibi oynadım o gün. 12 topa transfer ettiler beni :D hayatımın en mutlu günlerinden biriydi. Annem, benim oğlum dersini asmaz diyordu, babam yine her zamanki gibi gibko gibko konuşuyordu. Sırf beni çalıştırmak için...

Neyse yeni takımıma gittim ama yaş kategorim değişti, yeni yaş grubuma göre biraz cılız kalıyordum ama mücadelemle, hızımla, hırsımla arayı kapatıyordum. evin içinde dahi inik plastik topumla sol ayak falan çalışırdım. gecem gündüzüm futboldu. yarım sene böyle geçti. hocanın jokeriydim. Beni çok severdi, allah rahmet eylesin, ben de onu çok severdim.

Derken hocamız yaş gereği bıraktı. Yerine bizim komşu mahalleden bir huur çocuğu geldi. Tanıyordum şerefsizin evladını. iki oğlu vardı ikiz. Birine frank de boer diğerine ronald de boer forması giydirirdi. Saplantılı herifin tekiydi. O çocuklar gib gibi oynarlardı, cacık olmayacağı her hallerinden belliydi ama adam bi kere kafaya koymuş. Direk bu binleri aldı tabi takıma. Beni de hiç sevmiyordu oç. Direk kegib attı binini oynatmak için. Arada bir oynatırsa sağbekte oynattı, sağbeki de ben istemiyordum.