gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Açıklayamadıkça dibe batıyor, dibe battıkça üste çıkmak işi edepsizliğe verip, ortalığı ayağa kaldırırcasına anneme bağırıyordu. Sonra da bağıra bağıra “güya sigara içmeye” aslında kaçmak için odasına doğru gittiğini duydum. içimden “yeter artık” dedim ve çıktım. Karşısına geçtim ve “her ne yaptıysan anneme anlat baba” dedim. “Bir şey yaptığım yok, nedir ana oğul ne yaptıysan ne yaptıysan deyip duruyorsunuz” diye bağırmaya devam etti. Ben yine sakinliğimi korumaya çalışarak “baba kimse günde 2 3 saat arkadaşıyla konuşmaz, yeter artık, bizleri kandırma artık, cenaze evinde bile konuşmuşsun, bu kadıncağıza en azından bir açıklama yapmak zorundasın.” Demeye çalıştıkça bağıra bağıra araya giriyor. “Ben kimseye açıklama yapmak zorunda değilim.” “sizin bilmediğiniz şeyler var.” “insanlık yapıyoruz diye ettiğiniz zulme bakın” diyerek suçunu örtmeye çalışıyordu.

“Baba insanlıksa insanlık, geçin şu mutfağa ve konuşun, biz ne olduğunu bilmiyoruz. Seni dinleyip öğrenebiliriz ancak, bana bir şey söylemene gerek yok ama annemle konuşman lazım” dedim. Annem de tabi yandan bir şeyler söylemeye devam ediyordu. Babam “Öööööööf yeter lan, utanmadan bir de hesap soruyorsunuz. Kimse bana hesap mesap soramaz. gibtirmeyin konuşmanızı da açıklamanızı da” falan diye saydırmaya başladı. Kan beynime sıçradı. “Vereceksin her şeyin hesabını vereceksin, yeter senden çektiğimiz” diye bağırdım. Sigara içmeye giderken bir den döndü. “Sen kimle konuşuyorsun lan hesap vereceksin diye iiiiiit” diye bağırdı. Ben daha yüksek bir ses tonuyla bağırdım “Bu kadına hesap vereceksin laaaan, hayatımızı gibtin. Artık hesap vereceksin.” Diye haykırdım suratına.

Boğazıma yapışmaya çalıştı. Elini ittim. Vurmaya çalıştı savuşturdum. Ne kadar sinirli de olsam babaya, hele de tam göremeyen bir insana vuramazdım, ama ağıza alınmayacak binlerce küfürle üstüme saldırıyordu. Sanki karşısında kanlısı varmış gibi saldırıyordu. Annem yavrusunu korumaya çalışan bir kedi gibi savuşturmak için onu itiyor araya geçiyordu. Bağırışmalara devam ediyorduk. Artık ölsem de umrumda değildi panpalar. Bir bıçak çekip beni orada delik deşik de etse gıkım çıkmazdı, dıbına koduğumun hayatı zaten fazlaydı bana, ama annemin kılına dokunması, onu üzmesi kaldırılacak gibi değildi. Tek eli sandalyeye gitti. Ulan insan kendi evladına sandalyele vurmaya kalkar mıydı? Kaldırıp sallayacağını hissedince üstüne doğru gidip tuttum, açı kapanınca savuramadı. Ama gittiği yerden savuracak açı buldu. Bana denk gelmedi ama annemi sıyırdı. Kapı çalıyordu bu sırada. Israrla...

Gözlerim iyice döndü panpalar. “Anneme dokunursan seni öldürürüm lan, yaşatmam seniiii” diye bağırdım. Ve boğazına yapıştım. Koltuğa gömdüm ve kalktım üstünden. Sandalyeyi alıp koridora fırlattım. Bu sırada annem gidip kapıyı açmıştı. Üst kattaki umut abi koştu aramıza girdi. Ellerim ayaklarım tir tir titriyordu. Hala bana vurmaya çalışıyordu. Ellerime tırnaklarını geçirmiş yırtmıştı her yanını. Alnım kafam şişmişti hep. Her yanım zonkluyordu heyecandan. Umut abi bana “gel yukarı çıkalım, sakinleş” dedi. Annemi de alıp yukarı çıktık. Babamla sabaha kadar dövüşecek değildim panpalar. Gözlerim dönmüştü ama bir kez bile vurmamıştım ona. Mutfakta olsa beni bıçaklamaya bile kalkabilirdi. Kendimi gerçekten geçmiştim, anneme bir şey olması ihtimali beni çıldırtıyordu. Arkamızdan ağza alınmayacak küfürler devam ediyordu.” it oğlu iiiit, hain! gibtir git evden!” “sus artık sen, artık biz konuşacağız” dedim ve kapıyı çarpıp çıktım.

Umut abi biraz sakinleştirdi. Bez falan getirdi elimin kanını falan temizledik. Kafama buz muz koyduk. Ardından annemle eve inmeye karar verdik. Ev onun değildi, gitmesi gereken de biz değildik. Ama annem yine ortayı bulmak zorunda hissediyordu. Bana bir şey olmasından korkuyordu farkediyordum. “Anne ne olursa olsun ben senin yanındayım. Hiç bir şey yapamaz sana.” Dedim. “sen daha konuşma onla, ben ona diyeceğimi biliyorum. Öyle bağırıp çağırmayla, işi edepsizliğe dökmeyle benim elimden kurtulamayacağını biliyor.” Dedi. Eve geri indik. Ben kan değen kıyafetlerimi değişip çıkacaktım. Hala beni provoke etmeye çalışıyordu. “Nankör iiit” dedi. “Sen çok muhteşem bir babasın.” Dedim. O nerse desin “sen muhteşem bir koca, muhteşem bir babasın.” Dedim. “Öyleyim tabi” dedi. “evet o yüzden bir kez bile yalan söylemedin helal olsun sana.” Dedim. “Hadi git facebooktaki sanal çocuklarına ve karılarına yetiştir bunları, teselli etsinler seni.” Dedim. “gibtir git lan” diye bağırdı. “Bu ev dürüst insanların evi, istediğimiz zaman gelicez, istediğimiz zaman gidicez. işine bak artık sen.” Dedim çıktım.

okunacak.

Erenle sahile indik. Anlatmadım olanları, üstelemedi o da. Sigara üstüne sigara yaktım. Sonra rahat etmedi içim eve döndüm geri. Gitmişti. Annem “gereken mesajı aldı o, merak etme sen.” Dedi. Geri eve döndüğünde güya “diğer meseleyi dürüstlükle kapatmış da, her şeyi kendi anlatmış” havalarına girdi. Hiç takmadım. Annem, işin detayını sordukça. “o iş kapandı, ben evimdeyim, karımın yanındayım.” Dedi. Evet cenaze evinde de yanındaydın baba. Az önce bizi öldürmeye çalışırken de yanındaydın. Annem uzatmadı, ben de uzatmadım. Ama tek bir kelime bile etmedim bir daha ona, o da bana.

Taa ki bir kaç ay sonra annem memleketteyken, yine bir fırıldak çevirip istanbula 1 günlüğüne gelip de, evin anahtarını unuttuğundan aradı beni. Staj yerim uzak olduğundan mehmette kalıyordum. Kısaca durumu anlattım kapattım telefonu. 3 kuruşluk çilingir parası için konuştu benle panpalar. Hiç bir şey olmamış gibi hem de. Döndüğümde yeni kilit taktırmış falan filan. Hiç konuşmasa ben de konuşmazdım ama hiç bir şey olmamış gibi konuştu. Aslında konuşmaya hiç ama hiç niyetim yoktu ama annem üzülmesin diye hala yalandan konuşurum. O mu? Çoktan unuttu o. Sanal dünyasında muhteşem bir baba o.

Olayın üstüne annem banka kartlarını elinden aldı babamın. Bilanço ağırdı. Kredi kartının borcu 3-4 bini bulmuş, kira 2 ay geride ve elektrik faturası 500 küsürdü. Sebebi de “benim yemiş olmamdı.” Hala utanmadan suçu anneme, bana atmaya kalkıyordu. Annem tereddütsüz aldı kartları elinden (anneme ait kartları). Hala da annemdedir. Ben hala pek harcamam. Ayda neredeyse 800 lira 1000 lira biriktiriyoruz. Aradaki farkı siz düşünün. Dediğim gibi aynı evin içinde iki yabancıyız artık babamla. Ömrümün yettiği yere kadar bakarım ona, boynumun borcudur bu ama sevginin zerresini göremez benden, bana baba olmadığı için değil, annemi en acı gününde böylesine üzdüğü için. Hayatının hiç bir döneminde dürüst olmadığı için.

Artık hikayeyi sonlandırmaya çalışsam iyi olur panpalar. Zaten yeterince uzadı. Okuyan, ilgi gösteren, özel mesajlarla derdime ortak olan tüm panpalarıma teşekkür ederim.

Başkalarının kapılarının önünden televizyon izlemeye çalıştığım hayatımı, 19 inch bir ekrana dökmeye ve sizlerle paylaşmaya çalıştım. ilk hırsızlığımdan, ilk aşkımdan, ilk hayal kırıklığımdan bahsettim sizlere. kendime ve aileme ihanetimden, ve geri dönüşümden de...

ihanetimin bedellerine gelince, hala vicdanım rahat değil. Bunları buraya yazmamın en büyük sebebi de buydu aslında. Kendimle yüzleşmek... Evet panpalar, arkadaşlarımın çoğu doktor ya da mühendis olup güzel hayatlar kurdular. Bir kısmı evlendi, bir kısmı evlenmek üzere, bir kısmı 2. 3. işine geçti ve terfi etti. Bense hala 100-200 liraya ay geçiriyorum. 27 yaşında hala okulu bitirmeye çalışıyorum ve bu durumu herkese anlatmak pek de kolay olmuyor. Sağlıklı ve fit olan vücudumu çok gerilerde bıraktım ve kilolu sayılabilecek bir duruma geldim. Bel fıtığım var. Midemi ise gibtim attım, reflü meflü çıktı. Ama bir şekilde tutundum hayata. Şimdi kilo vermeye başladım. sağlığım da iyiye gidiyor.

okulda Son dönemimdeyim ve sadece bitirme tezim kaldı. O da bi iki haftaya bitiyor. Bitirme tezim AA gelirse ortalamam tam 3.00 olacak. Kasım’da da askere gitmeyi planlıyorum.

Zeynep’le 5. Yılımızı kutlamak üzereyiz. Güzel bir işe girebilirsem hayatımızı birleştirmek istiyoruz. Onu 1 gün bile yalnız bırakmadım ve ömrüm yettiğince de bırakmayacağım.

Annem bir kurumda öğle yemekleri yapıyor. işin şartları ve geliri çok iyi. iş yerinde herkes çok seviyor onu. Bense her gün mutlaka öpüp, onu ne kadar sevdiğimi söylüyorum.

Babam sabah akşam facebook'ta. şiir yazı mazı yazıyor. Kitap çıkaracakmış, onun peşinde. Yani durulmak bilmiyor. Biz de artık pek umursamıyoruz.

Eren okulun yarısını ancak bitirdi gibi. Önünde çok zor bir yol var. Ona çok yardım ettim. Elimden geldiğince de etmeye devam ediyorum. Umarım bir gün gerçekten uyanır. Diğer wowcu arkadaşların ise büyük çoğunluğu okulu bitirdi. Çoğu düzelttiler hayatlarını.

Mehmet ise yakında evleniyor. Yani amca olacağım günü bekliyorum yavaştan.

Ben mi? ben mutlu olmaya çalışıyorum panpalar. Artık her anımı planlı yaşıyorum. Tüm hatalarıma rağmen hayat bana iki muhteşem kadın bahşetti. Bunun için ne kadar şükretsem az.

Hikayemi, çok sevdiğimi defalarca belirttiğim “Kinyas ve Kayra” romanından, Kinyas’ın sözleriyle bitirmek istiyorum (içimdeki kayra’ya):