gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Yine de dikkat et abi o yaşta politize olmak feci sonuçlar doğurabilir
http://img.internethaber....other/taş-atan-teyze.jpg

reserved

@450 =) yok kardeşim, annem cin gibidir. Müdahale geleceğini sezdiği an metrobüsün yolunu tutuyor zaten. Gazdan pek haz etmiyor kendileri. O sebepten içim rahat.

devam et panpa cok guzel yaziyorsun helal olsun.

yazıyorum panpalar yarım saat 1 saate dökerim buraya.

Sabah çok erken uyandık, amcam otobüslerin geçtiği yola kadar arabayla zütürdü beni. Hem uyku mahmurluğundan, hem de eziklikten ağzımı açmadım. Sadece ben inmeye yakın “söylediklerimi düşün, kararını iyi ver.” Dedi. “Tamam amca” dedim. Eve vardım. Öğleden sonra annem geldi. Çökmüştü kadıncağız resmen. içim parçalandı. Kim bilir ne kadar sinirliydi bana. Kederli yüzünün arkasında en çok ne vardı? Kızgınlık mı? Hayal kırıklığı mı? Aldatılmışlık hissi mi? Konuşmaya başlayınca anladım ki bunlardan hiç biri değildi. Korkmuştu annem. Uğruna ömrünü harcadığı, gözünden sakındığı tek evladının, vurdumduymaz bir bine dönüşmüş olma olasılığından korkmuştu. Bu hayata gözlerini kapattığında evladının tutunamayacağından korkmuştu. Onun gibi vasıfsız işlere mahkum, ömrünü tüketeceğinden korkmuştu.

Kim korkmazdı panpalar. Kim kızmazdı, ya da kim hayal kırıklığına uğramazdı. Ömrümün en zor 10 15 dakikasını yaşadım. Hala ne dedim, kim ne söyledi hatırlamıyorum. Hatırlamaya korkuyorum açıkçası. Annemi ilk kez böyle içten ağlarken gördüm panpalar. Aynı benim gibi hıçkıra hıçkıra, titreye titreye ağladı karşımda. “benim başka kimim var?” dedi. Taş olsa dayanamazdı panpalar. Ağladım, çok ağladım. Ama o kadar güçlü bir kadındı ki, yine bizi o topladı. Babamın “okumayacaksan bırak dön” laflarını jilet gibi kesti, paçavra gibi fırlattı attı. “Yeter!” “Ben kimin için hayatımı feda ettim. Ne demek okumayacaksa. Okumayıp ne yapacak bu çocuk. Bu saatten sonra ne yapacak!” Bana döndü ve “ne olduysa oldu kuzum, okuyup okulunu bitireceksin. Biz de geleceğiz seninle. Geceni gündüzüne katacaksın bu okulu bitireceksin. Gözüm açık gider yoksa. Söz ver bana.” Dedi. “Söz anne binlerce kez söz.” Dedim ellerine kapandım. Yüzlerce kez özür dileyip öptüm ellerini.

Annemin yara bere içinde, çamaşır suyu kokan ellerinde yeniden doğdum. Yeniden göğsüne bastı beni. Kısacık parmaklarıyla, derin derin kesilmiş tırnaklarıyla okşadı başımı. “üzülme” dedi. “biz senin için yaşıyoruz.” Dedi. “artık olan olmuş, önümüze bakacağız.” Dedi. Panpalar gerçekten de yeniden doğmuş gibiydim. içimdeki ağırlık, üstümdeki yük ne kadar da ağırmış meğer. Elbette utancım öldürüyordu beni hala. Annemi ağlatmış olmam dengemi bozmuştu. Bir kaç gün kendime çok kötü davranmıştım. Ama yine annem buna asla müsade etmedi. Ne kendimin, ne babamın, ne de işgüzar bir aile ferdinin beni dağıtmasına hiç izin vermedi.

Babama, “hiç uzatmıyorsun. Ne gerekiyorsa yapacağız. Biz bu çocuğu bırakmayacaktık.” Diyordu. Babam ”eşşek kadar adam vs. Vs.” Dese de lafı ağzına gömüyor. “istanbula gi-di-le-cek” diyordu. “Eşe dosta gerekirse yalan söyleyeceğiz ama bu işi halledeceğiz.” Diyordu. Bana düşense sadece derslere gidip bir an önce mezun olmaktı. “4 seneyse 4 sene” diyordu annem.” Göz açıp kapayıncaya kadar geçer... ” Yalanım yok panpalar hiç de göz açıp kapayıncaya dek geçecek gibi gelmiyordu. Evet okulu bitirmekten başka çarem yoktu ama öylesine gözüm korkuyordu ki anlatamam. Ama bunu anneme belli etmemeliydim. Zaten güvenlerini sarsmıştım. Bir de bu şekilde korkutamazdım onları.

Annemin de babamın da emeklisi vardı. Annem kesinlikle çalışmamı istemiyordu. Gerekirse ben çalışırım, diyordu. Bu sırada bana gelen bursların falan biriktiği hesapta neresinden baksanız bir 40bin birikmiş olması gerekiyordu ama bu para yoktu. Babam yediğimi söylemiş anneme. Annem ihtimal vermemiş ama bana güvenini kaybettiğinden bir şüpheye düşmüş. Bana bu konuyu açtığında kesin ve net bir şekilde söyledim. Anne ayda 400 liradan fazla almadım ben para. Üstelik 4. Yıldan sonra hiç dokunmadım bile. Evet panpalar babam parayı hiç etmişti ve beni öne sürüp meseleyi kapatmaya çalışıyordu. Paraya ne oldu derseniz eğer annemin biriktirdiği paralar+annemin son çıktığı işten gelen tazminatla birlikte (40 benden + 20 annemden) bir şerefsize kaptırmıştı. Bize attığı son ve en büyük kazıktı ve yine kabul etmiyordu.

Belediyeden ihale düşüreceğiz ama iş makinası lazım diye kandırmıştı adam babamı. Hemşerimizmiş ve babamın eski arkadaşlarındanmış ama piyasada borçlu olmadığı adam yok. işçinin ustanın hakkını yiyip yiyip sefa süren huur çocuğunun tekiymiş. Yüzüne baksanız ne olduğunu anlamamanıza imkan yok ve tüm şehir bu huur çocuğunun ne olduğunu biliyor. Bizim saftirik hariç. Ortak olmuşlar. Annemi kandırıp parayı ve altınları almış. Olduğu gibi adama vermiş. Adam çakal “şu da lazım, bu da olursa tamamız.” Diye diye tüm parasını aldığı gibi “haftaya makinalar geliyor, haftaya ihaleyi alıyoruz am şu ekgib, şuna rüşvet verilecek.” Diyerek kırpmaya devam etmiş. Bizimki parayı bitirince evi satmaya çalışacak kadar gözü dönmüş. Evi satıp süleymana verecek. Allahtan ev annemin üstüneymiş de vermemiş. Binbir kavga etmiş annemle. “Kiraya geçeriz 1 senede 1 apartman alırız.” Falan diye aklını çelmeye çalışmış ama annem süleymanı ve hayatını görünce artık anlamış ne çeşit bir tezgaha düştüğümüzü ama bizimki bi türlü anlayamamış.

Tutmuş bir de ondan bundan para almış. Rahmetli gariban dayımın kuveytte 50 küsür derecede yıllarca emek emek biriktirdiği parayı almak istemiş önce. Annem verdirtmemiş. Ona öyle küsmüş. Annemin bir dayısının oğlu var bankacı. Emekliliğine 3 5 ay kalmış. Adamı ayartıp “bankadan usulsüz para çekip, yerine koymayı” teklif etmiş. Adam kabul etmemiş ona da küsmüş. Eski arkadaşlarından istanbulda hali yerinde 2 kardeşten 10ar bin lira almış. Adamlar verirken bile demişler. “Abi biz süleymanı tanıyoruz. Bu paranın dönmeyeceğini biliyoruz ama senin hatrın var arada. Kendine dikkat et.” Diyerek vermişler. Amcamı, eniştemi ve daha bilip bilmediğimiz bir sürü kişiyi bu işe bulaştırmaya çalışmış. Aile dostumuz ali abi de aynı şekilde 10 bin lira vermiş.

Adam uçan kuşa borçlu ama karısı çalışmıyor, üstüne evde her gün alem yapyorlar. Yemekler dışardan, şaraplar, rakı sofraları vs vs. Annem bunu görünce anlamış zaten ama iş işten geçmiş. Babamsa hala haftaya haftaya diye avunmuş durmuş. 2 ay sonra süleyman bakmış artık bizimkinden para çıkmıyor tavır değiştirmiş.” Sen de ne biçim arkadaşsın. iş battı diye hemen yakamıza yapışıyorsun. Senin gibi arkadaş olmaz olsun. işi bilmiyorsun. iş hayatı kolay değil batmak da var çıkmakta.” Deyip gibtiri basmış. Bizimki paramı geri alırım zannedip işten çıkmış. Biz de dahil bu saydığım insanların hiç biri tabi ki parasını geri alamamış. Aralarından bi tek Ali abi 2 ay sonra süleymanı döverek almış parasının yarısını ve 1 ay sonra da diğer yarısını. Bizle eskisi kadar samimi değil, haklı olarak. istanbuldakilerde keza öyle. Yani babam bir hiç uğruna paramızı batırdığı yetmezmiş gibi, bütün insanların gözünde kredisini yitirmiş. Bütün uyarılara rağmen.

Bizimki 1 -2 ay parayı almaya çalışmış. Sonrasında anlamış alamayacağını ve bırakmış peşini. Bırakır tabi çünkü kendi kazanmadı parayı. Panpalar ben de anneme karşı çok sorumsuzluk yaptım ama ben hala pişmanlığını yaşıyorum. Hala her gün anneme kendimi affettirmeye çalışıyorum. Hoş o çoktan affetti ama ben hakkını ödeyemediğim için ezilir dururum. Ama babam öyle değil. Annemi aptal yerine koyup, olayı güya zaman aşımına uğratıp; “parayı aldık ya süleymandan borç kalmadı. şuraya harcandı, buraya harcandı, harcadınız ana oğul.” Deyip üste çıktı. “Sen ne diyorsun ne harcaması” deyince de işi edepsizliğe verip bağırıp çağırıp kavga çıkartıp bastırıyordu. Beni de sindirmek için yaptıklarımı yüzüme vurup utandırıyordu. Üstelik ben o gün de dahil, bir gün bile babama “sen ne yaptın bizim paraları, sen niye böyle yaptın, bizim paralar ne oldu” dememişimdir. Keşke deseymişim, annemi yalnız bırakmasaymışım ama acıyordum babama ve tarafsız kalmaya çalışıyordum salak gibi.

Neyse işte panpalar durumlar böyleydi. Evimiz vardı 2 emekli maaşı vardı ve dedemden kalma, genelde boş kalan ve bize yıllık aidat külfeti olan bir dükkan vardı. istanbulda 500 liralık bir ev tuttum. ikinci el bir kaç eşya aldım ve yerleştim. 2010 Yaz okuluyla birlikte okula başlayacaktım. Bu sırada ufak tefek işlere gitmeye devam ettim. Annem ne kadar karşı da çıksa çok kötü hissediyordum kendimi, en azından kendi harçlığımı çıkarmalıydım. Ağır geliyordu bana. Tezgahtarlık işi buldum günlük 30 liraya sabahtan akşama ayakta... Yaz okulu zamanı 3 gün okula gidecek 4 gün çalışacaktım. Annem ne kadar istemese de “dönem başlayana kadar böyle olsun anne nolur” dedim. Yaz okulunda “mat1 ve türkçe2” almıştım. Belalım mat1 di. Çünkü öss sistemi değişmişti ve yeni gelenler integrali mintegrali hatmetmiş olarak geliyordu. Ben limit bile bilmiyordum.

Üstelik neredeyse 4 işlemi bile unutmuştum panpalar. Günde 6 saat ders, bir tak anlamadan geçiyordu adeta. Kopup gidiyordu hoca. Sınıftakiler desen pembiş yanaklı çocuklardı. Benden de uzak duruyorlardı. Ulan ne zor günlerdi. Ama pür dikkat her yazılanı yazdım. Eşşekler gibi çalıştım. Hocayı her yakaladığımda sordum. Saolsun bana çıkabilecek tarzda sorular verdi. Ben de iyi değerlendirdim ve mat1 BB Türkçe AA düştü. Güzel bir başlangıçtı. Bizimkiler tabi B sini A sını bilmezdi. “Geçtim anne iyi notla” dedim. Çok sevindi. Darısı sene başına dedi.

Bu sırada zeyneple de zor günler yaşıyorduk. Mesafe çok uzundu ve zeynep gittikçe depresifleşmişti. Yemediğim trip kalmıyordu. iş okul tripler derken gerçekten ömrümden ömür gidiyordu panpalar. Sene başı gelmişti ve 8 ders almıştım. Eren ise benden 16 kredi öndeydi ve ablası evlenince bana yakın bir yere taşınma kararı almıştı. Sevindim. Birlikte gider gelirdik. Birlikte nasıl hayatımızı gibtiysek, birlikte de toparlardık. Evini sırtımda taşıdım eren’in. iki sokak üstümdeydi artık +1 arkadaşıyla. Ama o 10 ders seçmişti. Bana “sınırlarımı zorlamam lazım, 8 dersle okul bitmez” falan diye artisleniyordu. Ama seçtiği dersler hakikaten öyle mat1 e falan benzemiyordu. Üstelik zor hocalardan almıştı hep. Uyardım. “abi o adamdan geçemezsin, bak ben bu gruptan aldım, sen de sil buna geç. Birlikte gider geliriz, kolay geçeriz.” Demiştim. “yok yeaaa ben zaten her derse girip çıkıcam, zor hoca diye bi şey yok. Çalışan yapar.” Demişti kafasını yannan kafası gibi öne doğru uzatarak.

Dönem bitmişti 8 dersin 6 sını geçtim. 2 ders(diferansiyel denklemler ve mukavemet) ise erenle ortaktı ve onun yüzünden ipin ucunu kaçırmıştık. Resmen beni ayartmıştı ve salmıştık dersleri. Dert etmedi annem. Ama kötü hissettmiştim tabi. Kendime söz verdim erene takılmayacağıma dair. Yine de iyi sayılabilecek bir başlangıçtı çünkü zaten o dönem için geçmem gerek ders sayısı 6 idi. Eren ise 10 da 1 yapmıştı. O 1 ders de zaten her türlü geçilen bir dersti. Uyarmak istedim, terso yaptı.

2. Dönem 8 ders aldım, almam gereken 6 idi yine. 8ini de geçtim. Eren 10 ders aldı yine benle ortak iki dersi vardı ve resmen yatağından kaldırıp zütüre zütüre notlarımı paylaşarak, kopya vererek o iki dersi geçirdim ona. 1 ders de benden ayrı geçti. Ama gittikçe kopmuştu o. Ulan zaten ders yüküm ağır, zeyneple uzaktan ilişki yürütmek öldürüyor, günübirlik işlerde canım çıkıyor; bir de istiyordu ki onu uyandırayım ve okula zütüreyim. Bana böyle bir görev yüklemeye çalışyordu, sırf sorumluluğu üstünden atmak için. Beyler evet biraz kıldım önceden Eren’e ama onun kötülüğünü hiç ama hiç istemedim, o da benim kini istememiştir diye umdum hep. Ama bu yük taşıyabileceğim bir yük değildi. Açık açık söyledim. “hacı benim yüküm bana yeter, eğer dersen ki dersleri birlikte seçelim, birbirimize omuz verelim, birlikte çalışalım, sonuna kadar varım. Ama gel beni uyandır, sınav zamanı beni çalıştır, bana kopya ver, o benim kaldırabileceğim bir iş değil bu saatten sonra.” “Yok ben zaten öyle demiyom, giderken bi zile bas yeter.” Dedi. Ben o zile 3 sene boyunca bastım panpalar ama onun uyanıp geldiği sayılıdır.

3 sene boyunca, yerine attığım imzalar, tutup verdiğim notlar, yerine bilgisayar başında sabahlayıp seçtiğim dersler, metrobüste zorla anlattığım sınavda çıkabilecek sorular, sınavda yazıp önüne verdiğim kopyalar... Hakikaten burdan okula yol olur. Hiç de gocunmam, helal olsun panpama ama keşke az bi şey de o uğraşsaydı. Yine de okulun yarısını bitirdi ama bensiz diğer yarısı ne olacak muamma. Tabi bu süre zarfında eski “burnu havadalığı kalmadı” ama eski sorumsuzluğu ve kendini kandırması baki...