gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Her şeyi tek tek anlattım panpalar. Ama her cümlemde “kaybettin onu gerizekalı” “gibik bir hata yüzünden kaybettin onu” diyordum kendi kendime. Anlattıklarım bittiğinde “biraz düşünmem lazım.” Dedi ve yalnız bırakmamı istedi. Çıktım. Ne yapacağımı bilemiyordum. Bir şeyler yapmazsam kaybedecektim onu. Aklıma çiçek almaktan başka bir şey gelmedi. Ne kadar da çaresiz bir maldım. Koşa koşa gittim ve bir demet çiçek yaptırdım. Hemen orda bir not kağıdı aldım ve “ sana bir daha asla yalan söylemiycem, affet beni bitanem” yazıp üstüne iliştirdim. Geri döndüm koşa koşa eve. Çiçekleri uzattım ve aldı. Bu iyiye işaretti. “Bi daha bana yalan söyleme ne olur, tamam mı?” dedi. “Söz” dedim.

Yırttım panpalar. Yüreğim ağzıma gelmişti. Dışarı çıktık. Uzun bir yürüyüş yaptık. Aslında ezgiyle bir şey yaşamamış olmamızdan ve bunun da altında ona olan aşkımın da oluşundan etkilenmişti ama yine de faka basmıştım. Hala, nasıl böyle bir salaklık yaptım bilmiyorum. Güzel bir köfteciye oturduk. Güneş yavaş yavaş batıyordu. Dışarda oturan tek müşteri bizdik ve ılık bir bahar esintisi vardı havada. Her şey çok güzeldi. Ona her şeyimi anlattım panpalar. Tüm çocukluğumu, tüm korkularımı, tüm hayallerimi, tüm pişmanlıklarımı. Çok etkilenmişti. Birbirimize daha da bağlanmıştık. Ama ortak bir karara varmıştık. “okula dönmek”

Evet panpalar zaten bir süredir aklımdaydı ve sınavlara girmiştim o sene zaten. iş çok taktandı 2 aylık alacağım vardı ve patron zam yapmıyordu. Artık diplomasız bi tak yapamayacağımı anlamıştım. Ama tek sıkıntım vardı. Hem çalışıp hem okumak imkansızdı. Evin ise hiç haberi yoktu bu durumdan neredeyse. En geç 1 seneye biter falan diye düşünüyorlardı muhtemelen. Kararımı verdim ve işi bıraktım. Kavga dövüş alacaklarımı aldım. Wow oynamayı zaten bi süredir bırakmıştım. Wowdaki accountumu satılığa çıkardım. Liseli bir bin talip oldu. 600 Liraya anlaştık. Babası söz vermiş, babası alıyormuş. Emlakçıydı adam bayağı zengindi. Ciple aldılar beni. Oturduk bi şeyler içtik bir yerde. Uyarımı yaptım. “Bu oyun bu yaştaki bir çocuğa pek uygun değil, benim paraya ihtiyacım var ama yine de sizin yerinizde olsam iyice düşünürüm dedim.” “Merak etme benim kontrolümde olacak. Söz verdik, o da sene boyunca iyi çalıştı, haketti. Dedi. Ben e-mail’i şifreyi onların isteyeceği şekilde değiştirdim ve cd-keyleri verdim. Adam da 600 lirayı. Bu şekilde beynimdeki parazitten sonsuza kadar kurtuldum.

Memlekete döndüm. En zoru itiraf kısmıydı panpalar. Ama kabuslarımı bitirmenin zamanı gelmişti. Ne diyecektim, nasıl diyecektim, konuyu nasıl açacaktım bilmiyorum ama bir şekilde yapmalıydım. ilk akşam hiç lafını açmadım. Onlar da sormadı zaten. işi bıraktığımı söyledim sadece. Annem mutlu oldu. Babam da bir şeyler söylendi. Babamdan çok çekinmiyordum panpalar ama anneme nasıl diyecektim bilmiyordum hiç. Üstelik bana ayarlanan burslar falan için hep annem uğraşmıştı. O insanlar hep anneme sevgilerinden ve güvenlerinden bana arka çıkmıştı. Üstelik ailenin geri kalanına nasıl anlatacaktık. Bir de ne tepki vereceklerdi. O gece kabus üstüne kabus gördüm panpalar. Sabah kalktığımda annem işe gitmişti. ilk babama anlatmaya karar verdim. Zaten lafı o açtı. “Biraz otursana baba, konuşalım.” Dedim. Hayatında belki de ilk kez böyle bir şey duyuyordu. Şaşırdığı her halinden belliydi. Oturdu. “Okul pek iyi değil baba.” Dedim. “çalışmamım sebebi biraz da buydu.” “alternatif oluşturmak istedim, ama olmadı.” “bu dönem biraz uğraştım ama işle birlikte hiç iyi gitmedi. Bir kaç ders verebildim (gerçekten de öyleydi toplam 5 ders verebilmiştim iki dönemde.) Hepsini sessizce dinliyordu babam. Dirseği masanın üstünde, Avuç içi çenesinde ve parmakları ağzını kapatıp bıyıklarına uzanmıştı. Protez olmayan gözü ise sinirle dolmuştu, farkedebiliyordum.

“Hayatımda biri var baba, tanıdığınız biri. Onun için hayatımı değiştirmeye karar verdim. Okulu yoluna koymak ve bitirmek, hayatımı elime almak istiyorum. Evet kayboldum ben istanbulda. Saçmaladım ve size söyleyemedim ama kurtulmak istiyorum artık.” Dedim. Hayatımın en zor konuşmasıydı. “Ne kadar kötü durum?” dedi. “sadece 5-6 ders geçebildim ben.” Dedim. Yanıtını verdiğim en zor soruydu bu panpalar. 5 senede 5 ders. Ne tak yedin deseler ne diyebilirdim ki? “kim bu kız?” dedi, elini yüzünün sağına doğru zütürerek. “zeynep dedim. Hasan amcanın kızı.” Bir süre konuşmadı. Sonra “Zeynep tanıdığımız bir ailenin kızı. Bu konuda diyecek bir şeyim yok. Ama sen neyinle bu kıza sahip çıkacaksın? 5 senedir 5 dersi geçememişsin, bizi çocuk gibi kandırmışsın, elinde ne bir meziyet ne bir meslek var, neyle sen bu kızı isteyeceksin? Hadi bizi geç, sen bu kızın yüzüne nasıl bakacaksın?” dedi.

“Ben zaten şaşırmadım. Belliydi bi numaraların olduğu, hiç güvenemedim ben zaten sana ama annen yapmaz öyle şey, konuşup çocuğun moralini bozma, o yoluna koyar, dedi diye ses etmedim. Ben senin ne gerizekalı, ne sorumsuz olduğunu bilmiyor muyum sanki? Diye saydırmaya başladı panpalar. Yerdeki halının motifleri bile bu azarın ağırlığını hafifletemiyordu. iyice ağzıma sıçana kadar saydı sövdü. Kimi zaman hakaret, kimi zaman küfür. Git gide bağırmaya da başlamıştı zaten. Sanki bu hayatta hata yapan ilk insan bendim. Bütün dünyanın mükemmelliğini bozmuş yegane huur çocuğunu bulmuştuk. Sanki annemin binbir emek kazanıp bir köşeye koyduğu bütün paraları daha geçen sene bir at hırsızı herife kaptıran da bendim. Konuşmadım. Sustum ve yorulup balkona gidene kadar hakaretlerini dinledim. Balkona giderken de söylendi, sigarasını yakarken de. Benim tek düşündüğüm ise annemin yüzüne nasıl bakacağımdı.

Dışarı çıktım. Sahile gittim. Zeyneple konuştuk biraz. Teselli etti ama elbette yetmedi. Dünyanın bütün tesellileri birleşse yine temezdi. Ortada çok ağır bir gerçek vardı ve sonunda büyüdüğü karanlıktan çıkış yolunu dişlerimin arasında bulmuştu. 2 dakikada bütün zehrimi salmıştım. Ama o zehrin anneme değme ihtimali ciğerimi parçalıyordu panpalar. Sahildeyken babam aradı. “Bu akşam amcanların yazlığına git, seni bekliyorlar. Ben de annenle konuşayım. Bir anda söyleyip yüreğine indirme kadının gerizekalı.” Dedi. Atladım otobüse ve amcamların yazlığına gittim. Çok güzel bir yazlıkları vardı bir sitede. Tüm site sakinleri akşam olunca masaları birleştirmiş ziyafete oturmuşlardı. Çeşit çeşit içkiler, yemekler ve mezeler vardı. Çantamı içeri koyup, amcam ve yengemle sarıldıktan, çocukları öpüp hediyelerini verdikten sonra hemen yemek masasına geçtim. 15 kişi varlardı.

Hepsinin tek ortak özellikleri varlıklı olmalarıydı. Kimi bir işletme sahibi, kimi sanatçı, kimi müdürdü. Tanıştırıldım ama pek ilgi çekmedim. Sadece okuduğum okul soruldu ve 15 saniyede elit sohbetlerine geri döndüler. Yemek bittikten sonra değişik içkiler geldi. Şarkılar söylendi, hikayeler anlatıldı. Kafamı dağıtmak için çok iyi bir ortamdı. Bi kaç saatliğine taktan durumumdan uzaklamış kendimi iyi hissetmiştim. Mangalın közü, elma-naneli nargileye konmuştu. Pek alıcısı olmayınca, nargilenin sahibi ve benim aramda dönmeye başlamıştı. Gerçekten çok neşeli bir geceydi. Amcam da yengem de çok neşeliydiler. Beni gördüklerine de mutluydular. Çocuklar da öyle... Yeniden değerli hissetmiştim kendimi az da olsa. Derken kalabalık yavaş yavaş dağıldı. Ortalık toplandı ve herkes evlerine çekildi.

Ben çocukların ne kadar büyüdüğünden falan bahsettim bizimkilere. Bir iki muhabbet eder gibi olduk ama araya ortalığı toplama ya da çocukları uyutma gibi şeyler girdi. Saat çok geç olduğundan yatacak yerimi hazırlar ve odalara dağılırız diye beklerken, amcamın ve yengemin suratındaki o neşeli ifade silindi. “Gel şöyle cebude konuşalım biraz artık.” Dedi amcam. Yengem zaten çoktan oturmuştu karşımdaki koltuğa. Yengem beni kardeşinden çok sever panpalar. Amca 40 yaşındayken evlendiler, kendisi de 30 yaşındaydı. Ben se üniversiteye hazırlanıyordum. Tanıdığım en cana yakın, en içten insandır yengem. Amcamın beni desteklemesinde eminim onun da çok büyük onayı vardı, ve ne zaman memlekete dönsem onlarda kalırdım mutlaka. Bana en güzel yemekleri yapar, çocuklara bir abi gibi olmamı isterdi. Beni onlara örnek gösterirdi hep.

Yengem öfkeliydi. Amcam ise ciddi. Amcamı çok kez ciddi görmüştüm ama yengemin suratına öfke ilk kez uğruyordu. Mesele elbette belliydi panpalar. Ama ben bilmiyorlardır diye düşünüyordum. “Şu hikayeyi bir anlat bakalım cebude ağa” dedi amcam. Amcam normalde de bana böyle seslenirdi ama bu kez farklı tonlamıştı sanki. Suç üstü yakalnmış tüm suçlular gibi içim adrenalinle dolmuştu. Utancından nereye bakacağını şaşıran tüm sahtekarlar gibi kurtuluşu yerde bulmuştum. Babama konuşmak kolaydı, ama amcamlara konuşamadım. Amcam sordu ben cevapladım. “Hiç ders geçemediğimi” söyledim. Ama bir fark vardı babama göre. Amcam durumu öğrenmiş tahlil etmiş ve kabullenmişti. Tabi konuşması da buna göre hazırlanmıştı. Sadece kafasında sorular vardı. Bu soruların cevapları kararını ve konuşmasının geri kalanını şekillendirecekti.

-Öncelikle rahat ol. Artık gizli saklı yok. Bir şeyleri gizlemek insana büyük bir yüktür. Şimdi burada her şeyi anlatacaksın. Artık yalan yok cebude. Yalan bitti. Gördüğün gibi zaten gerçeklerin ortaya çıkma gibi meşhur bir huyu var. Senin sağlığın her zaman bizim önceliğimiz. Bir hastalığın ya da sıkıntın var mı?
-Yok amca.
-Peki başında bir bela, borçlu olduğun biri, ya da her hangi sıkıntılı bir durum?
-Yok amca.
Her soruda yüzüm daha da yere dönüyor, ensem ağrıyor, vücudumu terler basıyordu. Tek görebildiğim parkelerdeki detaylar, amcam ve yengemin ayaklarıydı.
-Herhangi bir madde bağımlılığı?
-Yok amca, hiç olmadı.
-Güzel, bundan açıkçası çok korkmuştum.

-Şimdi sadece duyduğumu söyleyeceğim, siyasete girdiğin, ve örgüt evinde kaldığın konuşuluyor köyde, kaldığın ev böyle bir ev mi?
-Hayır amca öğrenci hareketinde bulunduğum doğru ama evimi hiç değiştirmedim ve bu tarz bir evde hiç kalmadım. (Evet panpalar bu kısmı pek anlatmadım ama aktif bir siyasi hayatım oldu.)
-Peki yediğin bir hüküm, okul cezası ya da süren bir dava falan?
-Yok amca göz altı bile olmadı. (ilginç bir şekilde hiç olmamıştı gerçekten de)
-Tamam, bu kısım benim içimi yeterince rahatlattı. Yani peşini bırakmayacak herhangi bir sıkıntın yok sanırım.
-Evet amca yok.

-Tamam. Sana okulu neden uzattığını ya da niçin bize yalan söylediğini şimdilik sormayacağım. Belki sürekli başarılı çocuk rolünü üstüne yıkmamızı taşıyamadın. Belki sıkıntılı geçen çocukluğunun ardından gelen aşırı serbestliği kaldıramadın, belki yanlış hayallerin peşinden gittin. BElki bir çocukluk yaptın.
Yengem girdi araya
-Belki bizler de suçluyduk, hiç aramadık sormadık seni, ilgilenmedik. Sadece para yollayarak sana yardımcı olduğumuzu düşündük. (Evet panpalar hulusi kentmenin zengin babayı oynadığı, tarık akan, halit akçatepe ve cengiz nezirin, istanbula gidip üniversiteyi kıran çocukları oynadığı "ah nerede" filmindeki anne şükriye atav sıcaklığıyla söylemişti bunu.)

Bunları duyunca içim parçalandı beyler. Dünyadaki en adi yaratıktan daha dipteydim. Ben bu insanlara 4 sene 5 sene boyunca yalan söylemiştim. Ben herkesi bir hiç uğruna kandırmıştım. Onlar suçu kendilerinde arıyordu. Bu kadarına dayanamadım artık. 5 yıldır içime sıkıştırdığım ne varsa patladı. Önce burnumla derin derin ve seri nefesler almaya başladım. Ardından olduğum yerde titreye titreye ağlamaya. Köpek gibi ağladım panpalar. 24 yaşında hiç büyümemiş bir çocuk gibi ağladım. Hıçkıra hıçkıra... Hıçkırıklarımın arasından yarım yamalak kelimeler fışkırdı.
-Ne... olur... öy... le... de... me... yenge... benim. yüü... züm... den.
Nefes alamıyordum. Bunları yazarken bile inanın ağlamamak için zor tutuyorum kendimi. Ben böylesine güzel insanlara nasıl ihanet etmiştim. Ne uğruna lan.

Hemen kalktılar. Amcam ayağa kaldırdı beni. Sarıldı. Başımdan öptü. Yengem de sarıldı. “Tamam artık geçti.” Dediler. Geçmemişti ama panpalar. Duramadım. 5 senelik ve 1 ihanetlik ağladım. Onlar konutukça sakinleştim. Ben durulunca tekrar sarıldılar. Onlar da çok şaşırmıştı. Belki de karşılarında sorumsuz, haylaz, umursamaz bir çocuk olacağını düşünmüşlerdi. Belki yine yalanlar söyler diye düşünmüşlerdi. Oysaki ben kendimin ispiyoncusu olarak gelmiştim.
Ben tam olarak sakinleşemesem de amcam konuşmaya devam etti.

-Şu an senin mutluluğundan başka bir şey istemiyoruz biz. Ne yaptıysan yaptın. Daha hayatın başındasın. Sen hala bir çocuksun cebude. Ama mutsuz bir çocuksun, çünkü hedefin yok. Kaybolmuşsun. Ama biz kaybolduğunda yol gösterebilmek için senin aileniz. Eğer mutlu olacaksan sokaktan çöp toplayan bir adam olman bile bizim kabulümüzdür. Ama bunu isteyerek ve mutlu olarak yapacaksan... Biz de gücümüz yettiğince sana yardımcı oluruz. Ama anneni üzme. Ben aradım ve kendine anlatmaya çalıştım biraz. Çok üzgün, çok korkuyor. Senden başka bir umudu yok çünkü. Her şeyi senin uğruna yapıyor bu kadıncağız. Şimdi burada bana, hayatının iplerini eline alacağına dair söz vereceksin ve ne gerekiyorsa yapacaksın, yapacağız. Sırf okul bitirmek için okul da bitirme. Artık hedefini koy ve hedefine yürü. Yarın sabah erkenden bırakacağım seni. Annene her şeyi anlat, onu rahatlat. Tamam mı?

-Tamam amca.
-Hadi biz seni biraz yalnız bırakalım ama takma artık kafana. Yarın dediklerimi iyice düşün.
-Tamam amca. Çok özür dilerim sizden.
Yengem:
-Özrü mözrü bırak, sen bizim çocuğumuz sayılırsın.
-Sağolun.
Deyip bir ağlama krizine daha girdim. Amcam sessizce “ şşş tamam kendi haline bırakalım biraz.” Dedi yengeme ve yerimi hazırlayıp, uyumaya gittiler.

Bu kadar yazabildim panpalar. Salı günü bitirme görüşmem var. belki salı gecesi biraz daha yazarım. Görüşmek üzere.

Yine iyi yırtmışsın panpa kızılbaşlık olmasa "öğrenci hareketi" dedin mi fiş çekilmişti

O ayrı bir skandal olurdu zaten. Çok üstünde durulmadı. Hala ne yaptığımı bilmezler mesela. Annem evde her olmadığım an arar. Ortalık karışık sen nerdesin diye. Geziye allem etti kallem etti benle geldi, 1 haziranda. Seni yalnız yollamam diye. Şimdi ben annemi arar oldum, anne nerdesin diye. mitingdeyim deyip kapatıyor.