gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

@245 başlığı yazdıktan sonra benim de dikkatimi çekti panpa. Algımızı gibmiş demek ki bu "selfie" modası.

daha 1.sayfada ağladım amk okucam sonra
risörv

devam bin

reserved

ayraç 251

Bu aralar çok yoğunum panpalar, iş görüşmeleri, ales, ehliyet ve bir kaç ufak tefek iş bayağı zamanımı öldürüyor. Yine de bir şeyler yazdım, birazdan atıcam.
Haftaya çarşamba uzun zamandır kovaladığım büyük bir firmada mülakata giricem. Onun için biraz hazırlanmam gerekecek. Bi süre yazamayabilirim.

Zeynep zaman zaman aklıma düşüyordu ama aradan çok zaman geçmişti panpalar. zaman geçtikçe sevdiğin gözünde kusursuzlaşıyor ve daha da ulaşılmaz hale geliyor. ve Ne yazık ki o kapı hep açık kalıyor beyler. O boşluk hiç dolmuyor. geçen Zaman sevileni kusursuzlaştırdıkça, o gönül boşluğunu da kapanmaz hale getiriyor. tabi ilk zamanlar bu ulaşılmazlık can yaksa da, zaman ilerledikçe imkansızlık hissi uyuşturuyor kalbi. Dolayısıyla acı ve heyecan ortadan kalkıyor. Ve istese de istemese de, o gün geliyor ve bir arayış başlıyor.

Benim için bu arayış üniversitede de devam ediyordu elbette. Ama pek de iyi gittiği söylenemezdi. Küçük derenin büyük balığı, koca şehirde kaybolup gidiyordu. Yanlış insanlar olduğunu bile bile zoraki bir kaç yakınlaşma denemem pek de iyi gitmemişti. Bu başarısızlıklar –ki hayatımın ilk reddedilişleriydi- beni oldukça bozmuş ve özgüvenimi kaybetmeme neden olmuştu. “O zaman no women no cry agaa” eziklemesiyle, abazan ortamların aranan adamı olmaya adaylığımı resmen koymuş, işe batak yeteneğimi geliştirmekle başlamıştım.

Şut çekemesem de halı sahaların aranan kesici-oyun kurucusu olmuştum. Yurttan tanıştığım tıpçı tayfanın paylaşılamayan elemanıydım. Hatta “eleman” diyorlardı bana.. “Yok abi onu aldın onu aldın elemanı da aldın daha ne kaldı.” Eleman bizden bu sefer.” Dersler de fena değildi panpalar. Toplam 2-3 saat çalışmış olmama rağmen 6-7 vizem de sınıf ortalamasının epey üstündeydi. istanbul’a da alışıyordum sayılır. Ama okulda erdem dışında kafama uyan pek adam bulamamıştım. Erdem’le de pek ortak grubumuz yoktu.

Tüm derslerde uyur olmuştum. Hatta bazen derslere gitmeyip istanbulu geziyordum. Tehlike çanları çalıyordu beyler. Yıllarca sirkte çalıştırılmış ve bir gün ansızın kafesi açılmış ve doğaya salınmış bir maymun gibiydim. Yıllar süren esaretimin sona erdiğini hissediyordum. Yerime imza atılıyordu derslerde, ilk vizeler de iyiydi. Hem zaten bi iki dersten kalsam da telafi ederdim ne olacaktı. farkında değildim ama Uçurumun kenarındaydım panpalar. Kendimi yakıp uçurumdan atlamanın bir delilik ötesindeydim. Dünyanın en tehlikeli alanındaydım. Kuralsız özgürlük alanı.

Nereye gideceğim, bu özgürlüğü nasıl kullanacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu. Kız ortamım yoktu, benimle aynı sorumsuzluğu paylaşacak kankalarım da yoktu. Kankalarımın hepsi iyi geçimli ama inekti beyler. Kendimi çok yalnız ve önemsiz hissediyordum. Birileri sana katılmadan hayatını gibmenin hiç bir zevki yoktur panpalar. Her suç gibi kendi hayatına tecavüz etmek de bir ortak istiyordu.

not: Şimdi düşünüyorum da beyler, tamam bir eşeklik yapıp okulu kıracağım kesinmiş, bari değecek bir şeyler yapmış olsaymışım. Ortam yapsaymışım, müzikle ilgilenseymişim, sosyalleşip farklı insanlar tanısaymışım, avrupaya gitseymişim, bir yetenek edinseymişim, bir öğrenci hareketine katılsaymışım ya da hepsini geçtim gibko bir klübe girip onla uğraşsaymışım. Ama hiç birini yapmadım panpalar.

Bir bidon benzini hayatıma dökmüş ortalıkta ateşiniz var mı diye aranıyordum, bana bir mazeret lazımdı okula gitmemek için. beni en çok çeken şey bilgisayar oyunlarıydı. Özellikle online olanları. Ogame çılgınlığı beni pek cezbetmemişti. Benim dikkatimi en çok çeken “Dota”ydı. Ama neydi nasıl oynanıyordu bilmiyordum. Bi de”knight” varmış onda karakter marakter varmış da level atlıyormuşsun falan. ”Vaay iyi düşünce” demiştim cahil cahil. Ama gidip de oynamamıştım hiç birini. Dediğim gibi bana bir suç ortağı gerekiyordu.

Derken beklediğim kıvılcım çok eski bir dosttan geldi. ihsan taa ortaokuldan bir arkadaştı, dershanede de ara ara denk gelirdik. irtibatımız kopmamıştı. Msnden falan konuşuyorduk ara sıra. ihsan esasında fena çocuk değildi ama çok itici bir huyu vardı. “Farklı görünme ve davranma çabası” Gerçekten saplantı derecesindeydi. Sırf farklı olmak için “r” leri dili döndüğü halde söylemeye söylemeye söyleyemez hale getirmişti kendini. Sırf aykırı olmak için liberal demokrat partiyi savunurdu, puanı iyi olmasına rağmen daha düşük bir üniversitede güzel bir bölüm okumak yerine çok iyi bir üniversitenin gibko bir bölümüne gitmişti. hayatın her alanına bu takıntısını yansıtmıştı.

Hatta birinde dershanede 3-4 arkadaş anlaşmış, ihsana şaka yapmıştık. Her ne derse ana metni “çok sıradan” “bence herkes böyle düşünüyor zaten” tarzı cümleler kurduk gün boyu. Günün sonunda çocuk nerdeyse ağlıyordu beyler. O kadar takıntılıydı.

Neyse; ihsan yeni bir şey keşfettiğinden ve yardımıma ihtiyacı olduğundan bahsetti. Bahsettiği şey günümüzde hiç popülerliği olmasa da 2000li yılların başında epey bir kitlesi olan “forum” lardı. Bir forum bulmuştu ve oradakilerin çok karizmatik olduğunu düşünüyordu. Ama forum dediğiniz olay zaten bi avuç binin hatun düşürmek için kurduğu, birbirlerini pohpohlayarak popüler olduklar ve kendilerini tatmin ettikleri mekanlardı çoğunlukla. Bu ihsan bininde de az çok espiri ve farklı hava vardı ama arkadaşı yoktu ortamda.

Bana “rep” verirsin falan filan bi şeyler söylüyordu. Hiç kafam almamıştı amk. “rep” ney lan? Falan diyorum. Anlatamıyor da. Ikınıyor sıkılıyor. işte ben sana “account” aldım, hadi gir bi şeyler yaz. 250 msj atmadan “rep” veremezsin falan diyordu. Bi süre bi gib yazmadım ben. Bu gibik öyle hırs yapmıştı ki girip benim adıma yazıyordu zaten :d neyse bi süre sonra bana bozuk attı ve ” hatır matır” bir şeyler ağladı. “Tamam lan” dedim girdim yazdım bi şeyler. Sonra forumun jargonunu kapmış buldum kendimi.

Bu siteyi çeviren gibiklerin tayfasından çok daha güzel espiriler üretir olmuştum. ihsan da her yazdığımı alıntılayıp takunu çıkarırcasına gülüyordu ihtiyacım varmış gibi. Aynını benden de istiyordu tabi. Neyse bi süre bu bine istediği repi mepi verdim. Tatmin oldu baya. Sonra bi gün “olum admine şikayet ettim ikimizi de. Birbirimize rep kastırıyoruz itiraf ettim.” falan dedim. Bi tutuştu bu bin görmeniz lazım. Sanki babasını öldürmüşüm zütleğin. Salak salak konuştu falan “arkadaş değilmişsin” diye, ve yüzüme kapattı. Ulaşmaya çalışıyorum açmıyor. “eee giberim” dedim ben de saldım. Zaten forum morum sıkmıştı. En son yine vicdan yaptım, bu gibiğe forumdan msj atayım diye girdim. Bi özel mesaj gördüm. Bi hatundandı mesaj.

Sudan bi sebepten yazmıştı(okuduğum okulun ve bölümün nasıl olduğunu falan soruyordu) ama tanışmak istiyordu besbelli. Hatun avatar olarak kendi fotoğrafını kullanıyordu. Hep dikkatimi çeken güzel bi kızdı. Özlem gibi kumral ama bukle bukle saçlı, yine özlem gibi bembeyaz tenliydi. Fındık gibi bi burnu ela gözleri vardı. Balık etliydi biraz ama o kadar da olurdu. Benim avatar ise ilhan mansız amk :d herkesin nicki afilli afilli ingilizce nickler, dizi karakterleri, müzik gruplarıyken, benimki türkçe ve basit bir kelime oyunu espirisiydi, bence eziktim :d. Onca janjanlı binin arasından, ne bulmuştu da bana yanaşmıştı hiçbir fikrim yoktu beyler. Ama yalanım yok hem dibim düşmüştü hem de oltaya düşmüştüm çoktan.

Ama yavşama moduna geçmemiştim tabi. Öyle kolay kolay yavşayan tiplerden hiç olamadım da zaten. Bi iki sohbet muhabbet, güldürmüştüm hatunu ama tabi ben de bayağı etkilenmiştim. Hem de neyden mi etkilenmiştim beyler? Kız küfrediyordu. ilk kez bu tarz bi kız görmüştüm. Salak gibi de “vay lan kıza bak ne rahat, ne kafa kız” diye hoşlanmıştım. “Neyse burası kasıyor msn var mı?” lardan iki sokak ötede “cam aç” a varmadan fotoğraf yollamalar falan başlamıştı. Sonra ince mevzular açılmaya başlanınca demez mi “erkek arkadaşım var” diye.