gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

Ama panpalar gerlin görün ki, benim o paralardan hiç ama hiç haberim olmadı. Ben saf gibi yurdun parasını yatırıyordum, akbil parası, yemek parası, arada arkadaşlarla dışarı çıkarsak falan bi nargile margile içerdik, iki bira içerdik onların parası falan yani bi öğrencinin çok da ezilmeden yaşayabileceği minimum civarlarda harcıyordum. Çoğu zaman 300-400 lirayı geçmiyordu masrafım + kredi+ ibb bursu geçinip gidiyordum. Yani babamın hesapta kalan para en az 1000 liraydı aylık. Annem garibim tabi arada diyordu, “sakın çekinme çek para, parasız kalma oralarda, sana burs yollayanlar var” diye

de ben hiç bu kadar yüksek bi para olduğunu bilmiyordum. Annem de geleceği için biriksin gözüyle bakıyordu. Ama tek bir hatamız vardı, o para yanlış hesapta birikiyordu.

Neyse panpalar hazırlık atlama sınavları ve kur belirleme sınavları yapılıyor bizim okulda. Normalde ikisi aynı sınavmış 60 üzeri alan atlıyor. Altında alanlar ise aldıkları puana göre A B C kurlarına giriyorlar. Ben de ders saati fazla olmasın diye A ya da B kurlarından birine girmek istiyordum. Ama hazırlığı atlamak da kesinlikle istemiyorum. Neyse gittim girdim sınava. Bi 5 10 soruyu mantıklı bir şekilde yanıtladım. Geri kalanını şekilli şekilli salladım optik okuyucuya. Minimum süre biter bitmezde kağıdı verip çıkmayı planlıyorum. Gözetmen isteyen çıkabilir dedi. Gittim koydum kağıdı masaya. Kadın demez mi “kur belirleme sınavı ayın bilmem kaçında.” “Bu değil miydi?” diye saçmalarken ben düşündüm, alıp elinden silsem mi diye. Sonra dedim nereye tutturuyon lan 90 tane sorunun 50 sini. 6 sorudan birini tutturamamışsın...

Sonuç bi geldi panpalar hazırlığı geçmişim. Böyle işin taa ak diyorum. imkanı yok arkadaş. Bildiğin bir şeyler dönmüş. Tahminime göre hazırlık kapasitesine göre fazla öğrenci gelince, hazırlık okuyanları geçirmiş oldukları yönündeydi. Ulan ben saplantı haline getirdim hazırlık okuyacam diye. istememin bir sebebi de 1 e başlarsam, millet hazırlık okuyup gelmiş birbirine kaynaşmış olacak, zaten memlekete yabancıyım, gib gibi kalacam ortada büyük ihtimalle, çünkü istanbullularla pek anlaşamıyordum. kayıtta falan hissetmiştim.

Neyse koştum gittim hazırlık başkanının odasına. Kafamda kuruyorum işte şöyle derim böyle derim diye. Ama kafam kurmadığım, içerinin ana baba günü olacağı. Bi girdim, ağlıyor yalvarıyor millet sınırdan kalmışım geçirin diye. En az 5 10 kişi var. Kadın senin ne vardı dedi. Ulan utana sıkıla anlattım. Millet haklı olarak tip tip baktı bana. Adamlar geçmek için gelmiş, ben şımarık gibi beni bırakın diyorum. Ama tabi haklı noktalar, etkileyici noktalar buldum oralardan giriyorum. “hiç ingilizce bilmiyorum, hazırlığı geçersem ingilizce derslerini geçemem.” Dedim. Kadın “hazırlıkta da bi şey yok zaten.” Demeye getirdi lafı resmen. “Hiç ingilizcen olmasa geçemezdin” dedi sonra da. Ulan ne desem yutmuyor kadın. En son bi de tehdit etti. “Buranın hazırlığı zordur, geçemezsin sonra, geçmişken bölümüne git” dedi. “Ben 1 sene dinlenmek dil öğrenmek istiyorum” dedim. “iyi git o zaman bölümünde 1 sene kal, artık bizle bi ilişkin yok, geçmişsin, geçmiş olsun.” Dedi ve konuyu kapattı .

Neyse her işte bir hayır vardır dedik bölüme gittik. Ders seçim haftasıymış, hiç ilgim yok benim. Mimarlıkta asistan olan bi akrabamız varmış ona ulaştık. geldi. iyi bi ablaydı. Güzel güzel tavsiyelerde de bulundu. Derslerimi seçtik ve gitti. ilk iki hafta okula gidiş çok sancılı oldu, istanbulu da bilmediğimden 2-3 saatim yolda geçiyordu. Bi de liseden ilk çıkış ürkeklik de var, gitmezsem kalırım, kalırsam atılırım, geç kalırsam hoca takar korkusunadan, sabaha doğru 4 gibi uyanıp yollara düşüyordum bazen. Ama hiç sevmemiştim ne okulu ne istanbulu, ne de istanbulluları. Yurtta da kalmadığımdan sosyal ortamım yoktu. Okuldan eve, evden okula. Çoğu derste farklı adamlar. Zaten kalabalık. Millet de birbirini bi yerlerden tanıyor. Kimsenin tanışma niyeti yok benle. Ben ama insanlarla tanışma, kendimi kabul ettirme konusunda çok da çekingen sayılmam. Tamam kızlarla ilgili hiç tecrübem yok ama zibilyon tane kardeşim vardı.

Kendime yakın hissettiklerimle sohbet açmaya çalıştım. Bi kaç dingil geçtikten sonra bi iki kafa çocuk buldum. istanbullularmış. Sohbet muhabbet hoş gidiyoruz falan. Ulan çocuğun hakiki tayfası gelince zütü bir dönüyor bana, sanki ben hiç yokmuşum olmamışım, daha demin anlattıklarıma katır gibi gülmemiş gibi. 4-5 istanbullu çocukla tanıştım hepsi aynı binliği yaptı. Ne bi arkadaşlarımla tanıtırayım, ya da gideyim halini hatrını sorayım yooook. Ananızı avradınızı gibeyim dedim o gruptan uzaklaştım ve ilk gözlemlerimle söylüyorum, bursalılar ve adanalılar adam çıktı. Daha sonradan istanbul da dahil çok farklı illerden bi ton arkadaşım oldu gerçi...

Bi iki hafta bu şekilde geçmiş, artık dersler not tutmalar başlamıştı. Ben zaten ÖSSliyim limit bile bilmem türevler integraller varmış, sanki çok bi gibmiş gibi gözüm korktu baya. Gidiyorum derslere ama ya transa geçip bilinçsiz bi şekilde not tutuyorum, ya da hocadan tırsa tırsa uyuyorum. Dersler dışında tanıdığım elemanlara takılıyorum ya da mal gibi kampüsü geziyorum. Neyse beyler bu sıkıcı kısımları atlıyorum. Derken bana yurt çıktı. Edirnekapı öğrenci yurdu.

babamın arkadaşı battaniye yastık mastık bi şeyler getirdi mağazasından. Ulan hayvanlığa bak ya beni tek başıma saldılar hadi git diye. Beşiktaş'tan 28’lere binersin falan dedi. Ailem zaten dönmüş memlekete. Ulan ne var zütürsen bıraksan. Sırtlandım 2 valiz bir de hurç. Binbir eziyet beşiktaş'a. Terler boşanıyor zütümden amk. Durağa vardım yurt edirnekapı. Bakıyorum 28 numara edirnekapıya gidiyor. Dedim heralde bu ama genede sordum şoföre. bin yüzüme bile bakmadı. Aklımı gibiyim, sorsana bi daha. Ne var utanacak. ilerleyelim bişeyler dedi. Zaten valiz maliz gibmiş belamı ilerledim. Ben de sağıma soluma sorarım dedim. Adamın birine sordum “Edirnekapı öğrenci yurduna gidecem abi bu gidiyor mu?” diye “evet evet Edirnekapı” dedi. Yurda gidiyor mu dedim “gider gider“ dedi pekekent. Halbuki giden araba 28T topkapı arabasıymış.

Son durak olduğunu biliyorum sadece. Neyse son durağa gelene kadar zaten yapacak bi şey yok. Şoför son durak diyince inecem. Amk otobüs boşaldı. Otobüs gitti gitti şoför “nerde inecen yiğenim“ dedi. Ön kapıya doğru gittim “abi edirnekapı öğrenci yurdu ne tarafta, nasıl gidecem” dedim. “Öyle bi yer buralarda bilmiyorum, hangi durakta dediler.” Dedi. Dedim son durak. “Yok yiğenim son durakta bi şey yok. Ama az ilerde bi yerde indiriyim seni surların dibinden gidince Vatan caddesine inersin. Orda vardı galiba.” Dedi. Galiba dedi amk. Beni indirdi dümbük ama in cin top oynuyor. Zifiri karanlık. Surların kenarında yatan tipler var. Sırtımda 500 kilo yük. Pestilim çıkmış zaten. Yürüyorum ama biri hop dese ruhumu teslim edecem. O derece zütüm atıyor. Ve nereye gittiğimi bilmiyorum adam sadece galiba dedi başından attı beni. Her an çantaları bırakıp kaçmaya hazırım ama mecalim de yok...

Beyler o yol kaç dakka ya da kaç asır sürdü bilmiyorum. Saçıma ilk beyaz orda düşmüş olabilir amk. En sonunda ilerde ışıldak bir cadde göründü sanırım. Hala hatırlamıyorum nerden gittim, nereye gittim, ilk ne gördüm. Ulan tam da yurdun önüne çıktım. içeri 23 nisan çocuklar gibi şen girdim. Girişe bi yerlere eşyaları bıraktım. Kantine su almaya gittim. Kantin kocaman yemekhane şeklinde, bilen bilir. Koca bi televizyon var. Televizyonda Fenerin biriyle maçı. Televizyonun karşısında 3 5 normal öğrenci bir de 150 -200 kiloluk bir dev. Kapkalın sesiyle “pas atsana ağmuhahğoyyum” diye gürledi. “Vay amk bu da mı öğrenci lan” dedim. Döndüm eşyaları yukarıya, odaya çıkardım. Boş yatağın birini serdim falan ama boşta dolap göremediğimden, valizleri köşeye bi yere bıraktım, inip bi şeyler yedim.

Bizim bizon hala ordaydı.. Neyse yurdu dolaştım biraz, bu arada liseden bi arkadaşımda çapa tıp okuduğundan o yurttaydı, yanlış hatırlamıyorsam ona takıldım. Bizim bizonu sordum. Öğrendim. öğrenciymiş. 1980 doğumlu ve ikinci üniversitesi miymiş neymiş. Yurtta beleş kalıyormuş. Reismiş. Falanmış, filanmış. Sonra odama çıktım kapıyı bi açtım, açmaz olaydım. Bizon karşıda oturuyor. Göz kırpıp kafasını sağa sola salladı. “hayırdır ne arıyon” der gibi. Benim kalın ses çıkartan ses tellerim yıllık izne ayrıldı o esnada. Tenör etkileyiciğiyle “bu odada kalıcakmışım aağbi” dedim. Yok lan yok o kadar ezik söylemedim de, böyle hatırlayınca daha komik oluyor. Yani adamla aynı odada çıkmış olmam şok ediciydi evet ama öyle korkma morkma yoktu. Lise mi lan burası. Ben ne reisler gördüm.

Neyse zaten o yıllarda o yurtta kalanlar kimden bahsettiğimi anladı ama ben reyizi ifşa etmemek adına çok karizmatik adını Haydar Kelle olarak değiştireceğim. Haydar kelle nev-i şahsına münhasır bir adamdı. Küfürsüz ve bağırmadan konuştuğu anlarda gayet düzgün bi insandı ve o kaba ve bizon görünüşünün altında ilginç bir entellektüel barındırıyordu. Her gün bir kitap okuyordu adam. Dile kolay. Ciddi ciddi okuyordu adam beyler. Hem de her çeşit kitap. Bu arada bizon mizon dediğime bakmayın severdim reyizi. reyizliğini sevmediğimi açık açık söylesem de...

Neyse dolap mevzunu açtım ve anladım ki bi çocuk eşyalarını bırakmış ve yurttan gitmiş ama gelecekmiş bilmemneymiş. Özgür denen eleman anlattı. Sözde en mülayim, en düzgün duran, solcu molcu takılan bi eleman. Doğru olan benim o çocuğa ulaşmam ve eşyalarını almasını söylemem, ulaşamıyorsam da o dolabı açtırıp eşyaları yurt müdürlüğünce depoya attırmamdı. Şu an olsa %100 bunu yapardım. Ama toydum. Tamam arkadaşa söyle halletsin dedim. Çantayı dolap olarak kullanmaya başladım. 1 hafta geçti eleman yok, 2 hafta geçti ha bugün geliyor ha yarın geliyor. Sonra bi gün bi geldim odaya iki dolap boş bi de yatak. Özgür bini gitmiş. O eşyaları da alıp. Cihat bana daha yeni söylüyor o eşyaların da özgüre ait olduğunu. bin 2 hafta 3 hafta oyaladı durdu beni. Meğer kendi eşyalarıymış. Bekle bekle dediği de kendinin eve çıkmasıymış. Neyse ilk kazık, ilk deneyim...

Ardından, yeni gelen çocuklardan bi kaç bin, beni ve bi kaç yeni geleni daha saf maf diye gözüne kestirmiş, şaka yapalım demişler. Alper diye bi bin vardı arada takılıyorduk onla o da bunun bi parçası, meğer o bin demiş bunu da alalım diye. Bu binler geldi, Alperle otururken “sen ve sen bizi takip ediyorsunuz” diye. Alper direk kalktı gidiyor. “Nereye gidiyon lan” dedim.” Reisin adamı bunlar, gitsek iyi olacak.” Dedi. “Olum reisin bir derdi varsa kendi gelsin söylesin efendi gibi, bu ne lan kurtlar vadisi özentisi liseliler gibi Memati yolluyor.” Dedim. Abi “hiç uzatmayalım gidelim, burası senin bildiğin gibi değil.” Falan diyor bin meğer beni korkutmak için hikayeler falan anlatıyor ama ben biliyordum burada reisin meisin kimseye karışmadığını bi de zaten reislerin şahı benim odada :d . Neyse baktım koptu gidiyor peşinden gittim.

Bu arada ne oldu bin yürek mi yedin birden? Diyecek olursanız sevgili panpalarım, iyi hoş adamımdır ama haksızlığa zorbalığa hiç gelemem. Bunu lisede çok kez yaşadım, kendimi ezdirmemeye and içtim. Ayrıca öyle çok şiddetli bir geçmişim olmasa da mahallede falan pek çok kez sağlam kavgalar etmişliğim vardır. Bunu da anlatmaktan çok haz etmem. Genelde yediğim dayakları anlatırım, çünkü onları anlatmak eğlenceli oluyor. Şöyle dövdüm, böyle dövdüm, acayip belalıydım diyen adamları sevmem. En yakın arkadaşlarım bile cebude hayatında yumruk atmamıştır bile diyebilirler hakkımda. Aynı zamanda boyum da 176 falan oldu. Eskisi gibi zayıf da değildim. 12 yaştan sonra bir hastalık bile geçirmedim. Bünye öküz gibi oldu. Öyle kası maslı değildim ama vücudum da zindeydi. Yani bi aksiyon olsa 5 yiyceksem 1 tane sağlam indirmeden yemezdim o 5 i. Zaten tahminim, liseden yeni çıkma bi bin burda iki pohpohlanmışsa reisçilik oynayası tutmuştur, o çağırıyordur falan diye düşünüyorum.

Neyse Alper bini önden ben arkadan girdik bir odaya. Üst ranzada kafada takke bir tip. Alt ranzada siyah gömlek siyah kumaş pantolon, elde tesbih bir tip. Ayakta da 3-4 tane tip var ama biz fake iz diye basbas bağırıyorlar. Birinin suratta tüy yok pembiş yanak, Biri saç uzatmış çene altı sakal uzatmış küpeli, diğerleri de mülayim tipler. Bi reis diye seçtikleri düzgün duruyor, onun da boy küçük hüsamettinden hallice.

Neyse bu reyiz başladı. “Buranın kurallarını anlattılar mı size?” diğeri “anlatmamışlar galiba reis baksana ilk günden kuralları çiğnemişler” falan böyle bir parodiye girdiler, paslaşmaya başladılar. tam detaylarını hatırlamıyorum ama gerçek reis çok gördüğümden, ben iyice kıllanmaya başladım. Ama yalanım yok beyler bi türlü de diyemiyordum “gibtirin lan ipneler kimi kandırıyonuz” diye. Neyse bir süre sıkıla sıkıla dinledim. Bi süre sonra benim suratımdan sıkıldığımı, giblememeye başladığımı görüdü muhtemelen, otoriteyi sağlamlaştırıyım diye bana sarmaya karar verdi tahminimce. Bana sorular sormaya başladı. Ne olduğunu tam hatırlayamıyorum beyler ama hiç giblememeye devam ettim. Saygısız bir şey demiyorum, tedbirli davranıyorum, ama benden istediği o sinik yanıtları da alamıyor. Derken bi de çok salakça bir şey yapıp kendilerini ele verdiler. Hepimizin liseden bildiği dolabı kaşeletme numarasını çektiler. Yanımdaki mallar yedi. Alper yemiş gibi yaptı, tabi o an o da yedi sandım, bin içimizdeki irlandalı. Ben ses çıkarmadım ama tezgah olduğuna emin oldum. Orda iplerin elime geçtiğini hissettim. Bu yine bana döndü mal mal sorulara devam etti. Diğerlerini cepte gördüğü için benim üstüme gelmek istedi.

Tam hatırlamıyorum beyler 9 yıl geçti ama şu tarz sorular soruyordu “burda kurallara uyulmazsa ne olur sence?” diyor mesela. Biliyorum istiyor ki yalaka yalaka, “kurallara uyulmalı tabii ağbii” diyeyim. Ben de “ ne bileyim, kuralların niteliğine, gerekliliğine göre değişir. “ falan diyorum. “kurallara uymayan olursa ne yapmamız gerek sence “ falan diyor. “Kuralları sen koyduğuna göre, uymayana ne yapacağın da senin sorunun bence, otoritesi sağlam adam kuralları çiğnerlerse ne olur, biz ne yaparız diye yeni gelen adama sormaz. Kendinden biraz emin olur.” Tarzı yanıtlar verdim. Resmen işler kafasında kurduğu gibi gitmediği için mala bağladı. Bu gibik bi de baktı iyice madara oluyor, beni de cesaretlendiriyor, cesaretimi kırmak ve bana üstünlük kurmak için çok salakça bi haraket yaptı. Bende zaten böyle bir an bekliyordum.

elini omzuma koyup, "bak aslanım"lı falan konuşmaya çalıştı. Ben aslında öyle “o eli indir”, “el koldan hiç hoşlanmam” tarzı bir adam değilim ama o binin oyununu çevirip zütüne sokmak için ilk serti ben çıktım. Zaten adam gerçekten reis olsa her türlü takardı bana. Bi de salak gibi dolap molap dediler kendini eleverdiler. Atar yapmanın tam zamanıydı benim için. Tam hatırlamıyorum ne dediğimi ama ana fikri “o eli kıvırır zütüne sokarım, karşında yeni yetme yok" tarzı bi şey oldu. Ranzaya da bir zumzuk çaktım en ses çıkaranından. Bu tarz durumlarda sert çıkan, yüksek ve şok edici ses çıkaran sindirir panpalar. Engin abimin nasihatidir. gürleyerek çok adam sindirmişliği vardır. "Kavga etmeden dövmek en karlısıdır her zaman." derdi. Yanındaki sert cisme vurmak da rahmetli dayımın taktiğidir. Tarlada çalıştırıp parasını ekgib veren adamın traktörün kaportayı içe göçertip, kafanı da göçertmiyim mesajı vermiş vakti zamanında. Sağlam delikanlıydı. Allah rahmet eylesin. Tabi ölümüyle şiddetin bir ilgisi yok. Onlar hep eski meseleler...