gececi tayfasına özel sefil bir hayat hikayesi

O günden sonra Özlemle durulmuştuk beyler. Yine ara sıra kavgalar oluyordu ama eskisi gibi şiddetli değildi. Bir süre daha o şekil devam ettik, ta ki öss puanları gelene kadar. O anadoluda bir üniversiteye gidecekti çok yüksek ihtimal, benim de orayı yazmamı istedi. Hayatımda belki de ilk kez duygularımla değil mantığımla bir karar verdim beyler. Belki biraz aileye, arkadaşlara açıklayamayacağımdan istanbulu yazdım ben. Bu da tabi ayrılığımız oldu. Suçlu elbette ben oldum. Sitemkar mesajlar silsilesi eşliğinde terkedildim. Şimdi düşünüyorum da aferim be liseli cebude. Bi kız peşinden istemediğin bir okul yazsaydın zamanda geriye gider basardım sana şepeşülleyi, ama yapmadın. Aferim verdim şukunu bin.

işte teknolojiye ateriye, bilgisayara böylesine bir heves duyuyorken ve elime daha tetris bile pekdeğmemişken ilk okulda çocuklarının bilgisayarı olan bir uzaktan akrabamıza misafirliğe gitmiştik. Bilgisayarda da street fighter varmış, birilerinden duymuştum. Ben show tv ye kilitlenirdim sırf onu görmek için düşünsenize yan odada onu oynayabilme fırsatım var. Herhangi bir çocuk çat diye söyler. Biraz utangaçları annesine sessiz sessiz söyler ki annesi söylesin diye. Bense hiç söyleyemeyen çocuklardandım beyler. Neden kendimi bu kadar ezmişim sınırlamışım bilmiyorum ama o koca gün boyunca cesaretimi toplayıp da “bilgisayar” diyemedim. Belki sadece bilgisayar desem yetecekti. Amk evladı düşünüp de demedi gel oynayalım diye. inadına odasına gitmedi ki ben oynamıyım bilgisayarla, mal gibi salonda bekledik. Evet beyler ben pencerenizin dışından evinizin içindeki televizyonu izleyen çocuktum, çünkü bizim televizyonumuz bir başkasının tüpü bitik eski televizyonuydu. Kapkalın kadife perdeleri sımsıkı örtüp mükemmel karanlığı yakaladığımızda biraz görüntü alabildiğimiz...

O sebepten zamanla değişmeye başladım. Ben bile farketmiyordum ama gruba uyum sağlamalıydım. Ramazanı da ilaç içiyorum ayağına atlattım. Sen de niye tutmuyorsun bin demeyin beyler. Bir şey içinizden gelmiyorsa onu sırf etraf ne der diye ya da herkes doğru bu diyor diye yapsam ne anlamı olur ki Allahı mı kandıracağım. Ben iyiliğe inanırım, iyiliğe ve kardeşliğe giden yol kimi için islamdan geçer, kimi için başka yollardan. Önemli olan iyi bir insan olabilmektir. Ben iyi bir insan olarak bu dünyadan ayrıldığımda allah yürüdüğüm yolun yanlış olduğunu söyler de beni cezalandırırsa o da benim borcumdur, ben öderim. Ama onlar sırf doğru yoldayım deyip de bütün yolları hor görerek her türlü huur çocukluğunu yapanlar işte bence asıl günahı onlar işliyorlardı.

Doğuda 30-40 haneli bir köyde doğdum. Çoğunluğu kürt sayılabilecek bir şehirde, Köy türk boylarının zamanında göçüp konduğu bir köy. Babam, 3 aylık evliyken, büyük bir şehirde dedemden kalma bir iş yerini iflas ettirip, eve de haciz gelince, annemle köye dönmüşler. Aile kararı: yatalak dedeme biz bakalım diye ,kimse yardım etmemiş tabi şehirde kalmamıza. Dedeme bakmak hiç sıkıntı değil ama bir yandan köyün sefaleti, diğer yandan nenemin geçimsizliği çok fena, annem her gün intiharın eşiğinden döndüğünü anlatır, sırf ben varım diye yapamamış. Hayatta gördüğüm en fedakar insandır annem beyler.

panpalar bu benim açtığım ilk başlık, ne şuku ne nick6 zerre gibimde değil. Sadece sizlerle bazı şeyleri paylaşmak istediğimden yazıyorum bunları. Yolla panpa başlıkları sıkmıştır belki diye. ÖYle çok enteresan bir hikaye değil, çünkü gerçek.

sizin gibi sözlük sakinleri sayesinde dert dediklerime gülüp geçiyorum. Allah kimseyi yoklukla imtihan etmesin. hayırlı geceler. kolay gele

Komik bi binti. Kürt inadı vardı, eşşek inadından beter. Bir de bir şeyi biliyorum dediyse illa onunki doğruydu amk. Tarkanın unutmamalı şarkısı vardı. O zamanlar kasıp kavuruyordu Tarkan şıkıdım falan. Bu unutmamalı şarkısı şöyle giderdi. " Unutmamalı o güzel günleri ... , avutabilmeliii" bu hıyarto avrupa bilmeli derdi. Olum avrupa bilmeli ney lan avutabilmeli derdim. öyle bi kelime yok salak avrupabilmeli derdi ahahaha neyse günlerimiz genelde seloyla geçerdi okula birlikte gider gelirdik

Benim için bu arayış üniversitede de devam ediyordu elbette. Ama pek de iyi gittiği söylenemezdi. Küçük derenin büyük balığı, koca şehirde kaybolup gidiyordu. Yanlış insanlar olduğunu bile bile zoraki bir kaç yakınlaşma denemem pek de iyi gitmemişti. Bu başarısızlıklar –ki hayatımın ilk reddedilişleriydi- beni oldukça bozmuş ve özgüvenimi kaybetmeme neden olmuştu. “O zaman no women no cry agaa” eziklemesiyle, abazan ortamların aranan adamı olmaya adaylığımı resmen koymuş, işe batak yeteneğimi geliştirmekle başlamıştım.

Keşke öyle olmasaymışım ama öyleydim. Neyse köpekler gibi aşktım zeynebe her gece rüyalarıma girerdi. Hani söylesem bi şey olacağından değil. Benim olsun istediğimden falan ya da öpüşiyim falan diye değil, sadece bu kadar sevdiğim biri de beni sevsin diye... Ben her gece yatmadan önce “yarın kesin söyliycem” diye kendimi cesaretlendirirdim. Tıpkı o misafirlikte “birazdan bilgisayarı sorucam” dediğim gibi. Ama bildiğiniz gibi beyler soramadım bilgisayarı. Çok uygun anlar da yakaladım. Diyemedim seni seviyorum diye. Dilimin ucundan kaç yüz bin kere dönüp kalbime saplandı, kaç okyanus adrenalin salgıladım bilmiyorum ama söyleyemedim. Fakir bini utangaçlığım kapattı ağzımı nefes bile aldırmadı.

Sonra çok garip bir şekilde benden kaçmaya başladı zeynep. Giderek onu daha az görmeye başladım. Birlikte olduğumuzda hep başkalarıyla ilgilenmeye başladı. Çok kıskandım onu. Çok pişman oldum söylemediğime. Şansımın ellerimden uçup gitmesine izin verdiğime. Daha sonra amcam geldi köye, ertesi gün birlikte geri dönecektik eve. O gün her yerde zeynebi aradım, hep gittiği yerlere gittim falan. Halbuki evdeydi muhtemelen. Ama gidip sormaya utanıyordum amk. Neyse olmayan cesaretimi topladım gittim sordum. Nenesi kızdı bana gelmeyecek dedi, kovaladı. Onu son kez görme umudumu da yitirdim ve döndüm.

Panpa bende bursalıyım

neyse alalım yerlerimizi bakalım

Şimdilik bu kadar yazdım panpalar. Daha sonra devdıbını da yazarım. Bu arada taslak falan yok kafadan worde atıp ordan buraya geçiriyorum. Hangi kısımları anlatıcam, hangi ayrıntıları anlatıcam bilmiyorum. akıntıya bıraktım, aklıma ne geliyorsa yazıyorum.

Not: takip edenler, takip ettiklerini arada belirtebilirlerse güzel olur panpalar. Kendi kendine yazıyormuş gibi hissetmek pek güzel gelmiyor.

▲ ▲
[◕.◕]
/)__)
-"--"-

ccc gececi tayfa was here ccc

Nereye gideceğim, bu özgürlüğü nasıl kullanacağım hakkında hiç bir fikrim yoktu. Kız ortamım yoktu, benimle aynı sorumsuzluğu paylaşacak kankalarım da yoktu. Kankalarımın hepsi iyi geçimli ama inekti beyler. Kendimi çok yalnız ve önemsiz hissediyordum. Birileri sana katılmadan hayatını gibmenin hiç bir zevki yoktur panpalar. Her suç gibi kendi hayatına tecavüz etmek de bir ortak istiyordu.

bu arada bonus olarak üni. ilk yıllarımdan bir yaşadığım en büyük faili atayım. Neşelenin biraz panpalar. Haydi kalın sağlıcakla

http://inci.sozlukspot.com/e/143393486/

reserved

Bu aralar çok yoğunum panpalar, iş görüşmeleri, ales, ehliyet ve bir kaç ufak tefek iş bayağı zamanımı öldürüyor. Yine de bir şeyler yazdım, birazdan atıcam.
Haftaya çarşamba uzun zamandır kovaladığım büyük bir firmada mülakata giricem. Onun için biraz hazırlanmam gerekecek. Bi süre yazamayabilirim.

Tüm derslerde uyur olmuştum. Hatta bazen derslere gitmeyip istanbulu geziyordum. Tehlike çanları çalıyordu beyler. Yıllarca sirkte çalıştırılmış ve bir gün ansızın kafesi açılmış ve doğaya salınmış bir maymun gibiydim. Yıllar süren esaretimin sona erdiğini hissediyordum. Yerime imza atılıyordu derslerde, ilk vizeler de iyiydi. Hem zaten bi iki dersten kalsam da telafi ederdim ne olacaktı. farkında değildim ama Uçurumun kenarındaydım panpalar. Kendimi yakıp uçurumdan atlamanın bir delilik ötesindeydim. Dünyanın en tehlikeli alanındaydım. Kuralsız özgürlük alanı.

Mehmet hala benim en iyi dostumdur. Kendisiyle 10-11 yaşında falan işte anadolu lisesinde tanıştık. Adam o zaman bile 170ten uzundu. şimdi oldu 194 hala uzuyor olabilir pezemek. Tanıdığım en sadık, en düşünceli, en mantıklı ve istediğini bilen insandır. Ve çevresindekileri motive etmeyi çok iyi bilir. Hayatımın her döneminde arkamda olduğunu hissettirmiştir aslan kardeşim. 10 yaşında bile makine müh. olup araba yapacağını söyleyip de, istediği üniye giden, şu an da büyük bir otomotiv firmasında gerçekten gözde bir mühendis olmayı başarmış bir kardeşimizdir.