seri atıyorum arkadaşlarla beraber yazıp bitirdik copy pase yapıcam biraz helal edin

Artık dayanacak gücüm kalmamıştı. Konuşmalıydım onunla. Apartmanın önüne yaklaştıklarında araçtan indim ve seslendim. Döndü baktı. Şaşırmıştı. Arkadaşını apartmana soktu ve yanıma gelmeye başladı. O an aklıma asla gelmeyecek bişey oldu. Yanıma yaklaştı ve bağırarak vurmaya başladı bana. Bense o şokla elimi dahi kaldıramadım ona. Normalde sinirli biriydim ama o an.. sadece "yapma, konuşmaya geldim sadece" diyebildim. O ise elindeki anahtarlıkla vurmaya devam ettim yüzüme. Ve git burdan dedi.

O an sadece "peki, gidiyorum" diyebildim. Araca bindim ve uzaklaştım. Ağlayamadım bile uzaklaşırken. Şok olmuştum. Beklediğim bu değildi. 3 gün boyunca arabanın içinde kapısının önünde bunun için beklememiştim ben.
Kahrolmuş bi şekilde geri döndüm. Saatlerce ağlayarak... Umutsuzlukların içinde umut ararken ben, kalan son umudumu da orda bırakarak geri döndüm.

Saatler, günler geçmek bilmiyordu artık. Bu sevgiden kurtulmak ve herşeye yeniden başlamam gerekiyodu belki de. Ama olmadı. Yapamadım.
Bunalım üstüne bunalım... Unutmaya çalıştıkça dibe vurdum. Onun sesini, kokusunu unutamadım. Yapamadım bunu.

Daha sonrasında ise vazgeçmedim yine. Bir şekilde ona ulaşmayı, onun hayatında iyi ya da kötü var olmayı başardım bu süre zarfında. Telefon numarasını değiştirdi defalarca ve ben her seferinde ulaştım ona.

O ise kaçmaya devam etti. Ramazan Bayramından 1 hafta sonra idi. Onun olan ve şifresini benim de bildiğim bir msn adresini açtım bir gece. Ve o gece bir yıkım daha yaşadım. Ve 1 hafta süre zarfında bi çok şey öğrendim onunla ilgili. Ramazan bayramında 4 gün boyunca 5 kişiyle görüştüğünü ve beraber olduğunu öğrendim. Yıkım üstüne yıkım. Mahvoldum.. Bu düşünce beni mahvetti." Ben acı çekerken o başka kollardaydı demek".

Bu olaydan bir süre sonra tekrar ulaştım onun teline ve defalarca msj attım yine. Nasıl bu kadar alçalabildiği ve bunları nasıl yaptığı konusunda. Bu olaydan sonra msn’den bir gece konuştuk. Sadece konuştuk işte. Sonra bir sabah telefon ettim ona açmayacağını bile bile. Defalarca denememden sonra açtı telefonunu. Şu an bulunduğu ilde olduğumu ve son defa da olsa konuşmak istediğimi söyledim, kabul etti. 3 saat sonra buluşmak üzere kapattık teli. Bense 4 saat uzaktaydım.

Hemen eve gittim ve üztümü değiştirip yola çıktım. Geldiğimde aradım. Ve onun tarif etttiği bi cafe de buluştuk. ilk yarım saat çok kötüydü. Birbirimiz sorgular bakışlar vs ama daha sonra biraz yumuşadı ortam ve biz eskilerden konuşmaya başladık. Yaşadıklarımızdan ve gülmeye eğlenmeye... 5 saat olmuştu oturalı cafeye ve biz hâlâ ordaydık. Gitmek istediğinde biraz daha, biraz daha diye ısrar edince ben saolsun kırmıyordu beni. Ve en son bundan sonra ne olucak dedi.

O öldüğüm gözlerine bakarak onu hâlâ ne kadar çok sevdiğimi ve ondan asla vazgeçmeyeceğimi, bir şans daha vermesini ve herşeyi telafi etmeyi önerdim. Olmaz dedi. Yapamam dedi. Ben ısrar ettim. Bu şekilde kalktık masadan. Ayrılmak istemiyodum ondan. Yapamazdım bunu. ismi ne bilmiyorum, sevgi, aşk ya da takıntı. Ama istemiyoum ondan ayrılmayı. Herşeye rağmen istemiyodum.. Çünkü seviyodum onu çok.

Son olarak bana mutluluklar diledi ve benimde söylemek istediğim bir şey olup olmadığını sordu. Ondan asla vazgeçmeyeceğimi, iyi veya kötü bi şekilde hayatında mutlaka olucağımı söyledim ve ayrıldı yanımdan. Bitti yine. Bense hayal kırıklığı içinde kalan umutlarımı da orda bırakarak döndüm geriye.

Bundan sonrası ise acı, hüzün ve ızdırap...
Şimdi ise hiç bişey yapamıyorum. Kendimi eve kapattım ve dayanmaya çalışıyorum ama nereye kadar. Şundan çok eminim ki asla onu unutamayacam ve onsuz yaşamaya alışamayacam ben...
Her an her saniye aklımdayken yapamıyorum onu unutmayı. Unutmak da istemiyorum zaten. Çünkü onu çok seviyorum ben. Her şeye rağmen.
7 OCAK onun doğum günü ve bizim hayalimiz vardı. Beraber kutlayacaktık doğum gününü.. Ve o gün buna nasıl dayanacağımı bilmiyorum ben.

Bu aşk beni ailemden, hayallerimden umutlarımdan, hayatımdan etti. Hayallerim yok artık, yarınlar bitti benim için.

Birine tutunmak ne demek "yavru"da öğrendim ben.. Aylardır bir düşünceye tutunarak yaşıyorum.. Bir yerlerde hâlâ karşıma çıkar diye kör bi umutla... Ama ona tutundukça etrafımdakilerden daha da uzaklaşıyorum..