ne gececisi amk saat daha 1 değil

seri atıyorum arkadaşlarla beraber yazıp bitirdik copy pase yapıcam biraz helal edin

1. gün sadece uzaktan görebildim. 2. gün çıkmadı dışarı. 3. gün de aynı, sanki dışarda beklediğimi bilircesine çıkmadı. Evet 3 gün boyunca arabanın içinde bekledim yemek yemeden bir an bile gözümü kapıdan ayırmadan. Ya çıkarsa, ya farketmezsem diye...

3 gün akşamı arkadaşları geldi almaya onu. Araca inip uzaklaşmaya başladılar, bense takip için arkalarından gittim ama lanet olsun ki kaybettim. Evinin önüne döndüm tekrar. Nasılsa eve gelicekti. Beklemeye başladım yine aracın içinde. Saat 24 civarı aracın aynasından geldiklerini farkettim bir arkadaşıyla.

Evinin yan tarafına çektim aracı ve beklemeye başladım. Onu görmek ve son defa da olsa konuşmak için. 2 saat sonra kapıda yeğeniyle göründü. O an yaşadığım duyguyu anlatamam size. Aylardan sonra yavru karşıdaydı. Görebilmiştim onu. Arkalarından yürümeye başladım ama seslenmeye cesaret edemedim ve tekrar eve girdiler. Ben ise aracıma geçip beklemeye başladım tekrar.

Herşeye rağmen o kaldığı yerden devam ediyordu her şeye. Neredeyse her gün birileri berbaber olabiliyordu kısacası. Bunlar çektiğim acının, kohroluşlarımın bir anda nefrete, kine dönüşmesine neden oldu. Onun için canımdan bile vazgeçmiştim olaylar sonucunda. Vicdan azabından canıma kıymıştım, bildiği halde umrunda bile olmamıştı onun.

2 ay geçti üstünden. Ben ise kaldığım yerdeydim hâlâ. Her an ızdırap her an acı ve onun yokluğu. Dayanmaya çalışıyorum ama beceremiyorum. Onsuzluğa alışamıyorum. Eylül ayı başı. Ve artık dayanamadığım anlardan biri. Bir anda karar vardim ve arabama atlayıp yaşadığı şehre gittim.

Rezervasyon