gececi tayfa muhabbet başlığı

2006 yazında yazlıkta arkadaş ortamımdaki kızlardan birinin beni çok beğendiğimi söylemesini duymamla başladı her şey. o aralar ortamda başka bi kızdan hoşlandığımı söylüyordum ve sonraları o kızın ilişkisi olduğunu öğrenmem ve bu kızın bana açılması yakın zamanlara denk geldi. elini tuttuğum, dokunduğum öptüğüm ilklerimi yaşadığım kız oldu bu hatun. yazımız çeşitli aile baskılarına rağmen harika geçti artık bi yerden sonra görüşemez olduk ve okullarımızın başlamasıyla kışlıklarda daha iyi görüşeceğimizi düşündük. liseyi başka bi şehirde yatılı okuyordu. ben istanbulda okuyordum. ilk uzun mesafeli ilişki deneyimim olacaktı ve umduğum gibi gitmedi. ekim ayına doğru ayrılalım bile demeden bağımız koptu. en son aramalarıma çıkmayınca inat ettim ve bi daha aramadım ben de. inadım fenadır aradan 6 seneye yakın bi zaman geçti ve geçen gün aramak zorunda kaldım. bu arada liseyi okuduğu şehre döndüğünde eski erkek arkadaşıyla barışmış. çocuğa benim hakkımda farklı şeyler söylemiş, bana da onun hakkında farklı konuşmuştu bi zamanlar. çocukla ilk kavga amaçlı randevulaştık fakat ikimiz de bazı konularda haklı çıkınca kapışma olmadı. çocuk tekrar beraber oldukları bi vakit arayıp sizi konuşturucam istediğini söyle deyip benim yanımda tavır aldı. aradı telefonu kıza verdi alkollüydüm iyi konuşmadım telefonda yalnızca iki şey söyledi, birincisi seni hiç sevmedim dedi ve bir şey daha dedi ama kafam çok güzeldi hatırlamıyorum. çok ağladı ağzıma geleni saydım ve kapattım. yazın bu kız seni kullanmış diyebilirsin ama her haliyle aşıktı emin ol, birbirimizle konuşurken sesimiz titrerdi, ortamdaki her çift bize imrenirdi. her neyse çocukla ilk olarak beni aramasıyla gıcık bi sürtüşme olayıyla tanıştık fakat hala çok iyi arkadaşım ve görüşüyoruz tanıdığım en dürüst birkaç insandan biri. fakat panpa aradan yıllar geçti ben her yazlığa gittiğimde, her yazlık dönüşünde, günlük rutin işlerimin muhakkak onda birinde, aynaya bakışımın her beşte birinde, nefes aldığım her günün en az bir saniyesinde bu kızı hep hatırladım. iftar saati bomboş bi yolda karşılaştığımız gün oldu birbirimizden gözlerimizi alamadık kafamı çevirdim geçtim ardıma bakmadım. yazlığa gelen okul arkadaşlarına beni gösterip çaktırmadan gelip bana bakmasını söyledi hala farketmedim biliyor, birkaç kere tanık oldum vesaire vesaire. fakat sana şu an söyleyeceğim şeyi 6 senedir ne en yakın arkadaşlarıma (kızı tanısın tanımasın farketmez) ne anneme babama abime vesaire bu kadar anlatabildim. unutamıyorum ulan unutamıyorum. yazlıktaki çocukluk arkadaşlarının hepsiyle bağını kopardım daha o sene ilişkimiz bittiği gibi. çünkü hepimizin arkasından kötü konuşmuştu ve yapmam gerekti. dışarı çıkabileceği tek bi arkadaşı bile yok yazlıktan. herneyse çocuk çocuk konularla çok fazla kafanı ütülemek istemiyorum, yaşım 23 oldu efkarlı ergen muhabbeti sevmiyorum. daha ciddi açıdan bakacak olursak. ben bu kızı tek ses etmeden tek mesaj atmadan bir kere bile karşısına kasıtlı olarak çıkmadan 6 sene bekledim, gelir umuduyla değil ondan başka kimseyle yapamadığım ve unutamadığım için. ondan sonra olan ilişkilerim en fazla 2 ay sürdü, sürdüremedim. kibirli değilim baştan söyleyeyim, peşimde deli gibi kız var. hemen hemen gittiğim her ortamdan muhakkak gelip tanışan oluyor ama hiçbiriyle olmadı çoğuyla bir şey yaşamak istemedim. ben bu kızı 6 sene öyle ya da böyle bekledim nedensizce ve diyorum ki bi 6 senem daha yok. çünkü kız 22 yaşında ve 6 seneye kalmaz evlenir. ve nikah haberini aldığım gün benim yıkımım olur. fikir almaya tartışmaya çok ihtiyacım var fakat kimseye anlatamıyorum bilinsin istemiyorum. o benden sonra döndü dediğim çocuk şu an hayatımdaki en iyi 3-4 arkadaşımdan biri. çok kötü aradayım ve malesef seneler geçmesine rağmen değişen hiçbir şey yok. geçen ay babası vefat etmiş seneler sonra aradım konuştum sesini duydum başsağlığı diledim, isteyip de gidemediğimi söyledim yapabileceğim bir şeyin olup olmadığını sordum iyisindir umarım dedim iyi olmaya çalışıyorum tarzında sıcak konuştu (normalde soğuk ve biraz asosyal bi kızdır) teşekkür etti ondan sonra telefonu kapattım. hayatımın en tatlı ve en hızlı 44 saniyesinden biriydi ve 5 saatlik yolculuğa çıktım kafam hala orada. ayrıldığımız kışın nasıl geçtiğini bir ben bilirim bir de allah bilir. 4 duvar arasında. netlerim iyiyken o sene össyi kazanamadım ertesi sene de dersaneye gitmedim bir senemi evde yedim ben sana öyle söyleyeyim. fotoğrafları hala ilk günkü gibi duruyor. uğruna yazdığım yaklaşık 200 şiir var ve arada estikçe hala karalıyorum. panpa bi fikir ver napabilirim ya böyle sürüp gitmez. telefonunu kaydedip whatsappı olduğunu gördüğüm günden beri yattığı kalktığı saatleri ezberledim son girdiği süreye baka baka. her gün sabah 6-7de uyanabildi mi acaba diye bakmak için alarmla uyanır mı bi insan; öğlen 12den önce uyanabilen bi bünyeye sahip olmamasına rağmen. ve 6 senenin biriktirdiği daha nice şeyler, kendi çapımdaki aptallıklar.
geçen hafta arkadaşlarla konuştuk ve faceten eklediler, kırgınlık yok gerekirse yanındayız mesajı vermek için. ben de ekledim onlardan sonra kabul etti. akabinde en sonunda hem sözlükteki kızlardan birkaçından hem de senden fikir almak istedim panpa ve yazayım dedim. bana fikir ve beni yönlendir ama yap bi şeyler artık tren kaçıyor ufaktan.

güncel edit: bu yaz bahsettiğim kız arkadaşlar tekrardan görüşmeye başladılar zaten aileleri samimi yazlıkta. bunlar da yeniden barıştı ben de barışmalarını istemiştim çünkü kız babasını kaybetti yalnız kalması kötü olur. bunlar bi süredir beraberler ama ben bizim kızlara bu unutamama olayıyla ilgili hiçbir şey söylemedim senelerce belki biliyor belki bilmiyorlardır.

geçen iftarda pide almaya giderken benim kız arkadaşların evlerinin bahçesinde okey oynadıklarını gördüm. bahçe yolu görüyor. hiç kafamı çevirmedim elimdeki telefona kitlendim ve geçtim gittim. o kadar zamandan sonra hemen ilk fırsatta konuşmayı kendime yediremem çünkü çok çektim.